Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Quintain


#1

Hallo,

Kwam hier eigenlijk in de zoektocht naar een streamer waar ik naar keek.

Maar nu ik hier toch ben kan ik me net zo goed voorstellen. Ben een 38 jarige man die zijn hele leven problemen heeft gehad met depressie.
Door 2 jaar niet te werken en te werken aan mijn gezondheid is het een stuk beter gegaan. Voel me nu prima. Alhoewel ik niet geloof dat depressie ooit echt verdwijnt.
Het blijft als een donkere wolk boven me hangen voor het gevoel. 

Groeten,
Quintain
Antwoord

#2

Welkom hier !
Hoe heb je aan je gezondheid gewerkt? Ik ben benieuwd wat hielp. Zoals velen hier heb ik ook al mn leven lang last, intensiteit wisselt wel. Herken het gevoel dat de somberte nooit ver weg is.
Groet, Mabel
Antwoord

#3

Het eerste jaar dat ik thuis kwam te zitten was een enorm lastige periode. Waar werk eerst een soort reden was om de deur uit te gaan had ik die nu niet meer.

Door de rust die ik nu wel had kon ik langzaam aan steeds beter relativeren. Ik vond het niet erg geen werk te hebben. Dit was niet makkelijk omdat in de maatschappij werk een soort heilige status heeft te lijken. Maar ik kreeg onbewust steeds beter in beeld wat voor mij waarde heeft. 

Daarnaast begon ik met hele kleine ritueeltjes. Hoe simpel het ook klinkt maar toen ik dagelijks netjes 2 keer 2 minuten mijn tanden poetsten en elke ochtend mijn bed op maakte werden zoveel dingen makkelijker. Elke keer een kleine bevestiging dat ik dingen kon en dingen lukten. En omdat ik niet meteen dingen groots aanpakten en mijn kleine succesjes in mijn achterhoofd vierden denk ik dat ik ook een positiever beeld van mezelf kreeg. (eerdere pogingen mijn leven om te keren waren meteen beginnen met een opleiding, op een sport gaan ect.)

Qua eten en sporten is het nog steeds erg lastig. Maar ik ben daar ook heel klein begonnen. S'morgens trouw mijn oefeningen doen (door de fysio voorgeschreven). Maar het ook niet erg vinden een dag over te slaan als het fysiek zwaar voelt.

Kortom kleine stapjes, alles vieren, leven in mijn kleine wereldje en niet teveel willen.

Nu realiseer ik me elke dag dat depressie als een soort donkere wolk boven me blijft hangen. Ik geloof niet dat ik er ooit helemaal vanaf zal zijn.

Excuses als het een wat onsamenhangend verhaal is. Vind het nooit erg een vraag te beantwoorden.

Groet,
Quintain
Antwoord

#4

Hoi Q, 

Ik vind het wel mooi en vriendelijk beschreven eigenlijk. Dat je het klein hebt gehouden en zonder jezelf geweld aan te doen langzaam vooruitgang  hebt geboekt.  
En ja de heilige Werk is alles kwestie,  die kennen we allemaal , lukt ook zo goed als je depressief bent, laat staan  dat dat nou is waar het allemaal om draait in door het leven.  

Groetjes, Mabel
Antwoord

#5
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 15-09-2020, 16:42 door Quintain.)

Hoi,

Heb mezelf jarenlang inderdaad geprobeerd te pushen maar nooit succes. Laatste jaren waar werk een veel minder grote rol speelde en ik het "groots" aanpakken achter me gelaten heb gaat het stukken beter.

Het heilige werk blijft me fascineren. Bijna altijd is "werk" iets wat je natuurlijk altijd moet doen en naar moet streven. Terwijl rust en geluk in je persoonlijke leven altijd een soort achtergrond plek heeft gekregen. Voor een hoop mensen zou het helpen als ze naar die balans kijken. Werk is en blijft belangrijk maar het is een middel een doel te bereiken. Niet andersom. Als je het mij vraagt in ieder geval.

Groeten,
Quintain
Antwoord

#6

Hallo Q, 

Fascinerend ja, we hebben hier het arbeidsethos er nog dik inzitten.  Mij heeft het niet goed gelegen , het was n moetje. Ik snap die arbeiders  in de ABC eilanden wel die na betaling eerst t geld opmaken en zich dan weer bij de bouwput zich melden. Smile

Maar hier hangt je hele identiteit ervan af , als je geen baan hebt ben je een slecht mens, fout bezig of n loser.  En dan loopt iedereen elkaar m naar wijs te maken dat ze zo interessant zichzelf aan t ontwikkelen zijn en niets liever willen. Drukdrukdruk.

Het komt me wat doorgeslagen over allemaal. 
Uiteraard zijn er mensen die zich gelukkig heel prettig in hun beroep voelen,.
Maar dat zaligmakende mag er voor mij wel af.

Groet, Mabel
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)