Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Problemen met vrienden maken, langdurige eenzaamheid


#1

Hoi iedereen,

Hierbij mijn verhaal van wat er op dit moment een beetje speelt, met wat achtergrondinformatie.

Op mijn 13e ben ik gediagnosticeerd met een zware depressie. Op mijn 16e ben ik gediagnosticeerd met dysthymie (chronische depressie). Ondertussen ben ik 20 en heb ik nog steeds met (te) grote regelmaat last van depressiviteit. Ik ben altijd erg intelligent geweest en heb dan ook gelukkig nog mijn atheneum kunnen afronden, via volwassenonderwijs (door opnames e.d. ben ik een tijd niet naar school geweest). Op dit moment studeer ik in Amsterdam, ik doe een dubbele universitaire bachelor (geneeskunde en biomedische wetenschappen). School is altijd mijn enige houvast geweest.

Op dit moment voel ik me nog bijna even slecht als altijd. Ik ben zo depressief geworden door voornamelijk pesten. Op mijn 9e zijn we van Amersfoort naar een gehucht in Friesland verhuisd en sindsdien ben ik eigenlijk gepest. Ik heb ook nog een tijd in sociaal isolement gezeten door o.a. de plek waar we woonden. Ik heb dan ook nooit echt vrienden gehad. Vriendjes had ik wel eens, nu ook sinds juni, alleen woont hij in Leeuwarden en kan ik hem dus niet vaak zien. 

Ik heb nog steeds geen vrienden. Ik zou enorm graag een beste vriend(in) hebben met wie ik alles kan delen en alles kan doen. Aan de andere kant weet ik helemaal niet of ik dat wil want ik heb geen idee hoe dat is. Ik heb nogal het idee dat ik niet capabel ben om echte vrienden te maken en houden. Ik ben enigst kind en mijn ouders hebben ook geen vrienden. Als ik hen ernaar vraag, omdat ik denk dat mijn onkunde in vrienden maken ook deels daar vandaan komt, zeggen ze dat ze geen behoefte hebben aan sociaal contact.

Volgens mij ben ik zo gewend geraakt aan eenzaam zijn dat ik denk dat het bij me hoort. Ik voel me vrijwel nooit echt veilig bij andere mensen en ik ben altijd liever alleen. Ik denk dat dit komt door het pesten op zichzelf en het feit dat de vriendin die ik dacht te hebben op de basisschool mij later even hard pestte als de rest van de klas. Ook leraren hebben mij nooit geholpen en GGZ heeft mij niet goed behandeld (nu ik wat ouder ben kan ik goed inzien waar het allemaal mis is gegaan). Ik wil hier best dieper op ingaan als iemand er vragen naar heeft, dat is alleen voor nu niet enorm van belang.

Ik kan wel gewoon met mensen praten, dat gaat me zelfs vrij gemakkelijk af. Ik kan eigenlijk met iedereen wel opschieten. Ik kan me alleen niet op een vriendschappelijke manier hechten aan iemand of zoiets. Ik heb ook niet het idee dat ik echt zo'n goede klik ooit met iemand heb gehad. Misschien komt dat ook wel omdat ik niemand heb ontmoet die ook geen vrienden heeft, gepest is en depressief is. Daardoor mis ik denk ik een groot stuk begrip van anderen. 

Nog een valkuil is dat ik niet echt hobby's heb die overeenkomen met die van anderen. Ik hou niet zo van films en series, ik heb een enorme hekel aan sporten en vind muziekinstrumenten niet leuk omdat het enorm veel tijd kost om er goed in te worden (ik vind iets pas leuk als ik er goed in ben.. ja da's weer een ander probleem ;P).

Ik hou enorm van school, dat is mijn hele leven al zo geweest. Doordat school mij gaande heeft kunnen houden en mijn houvast is geworden heb ik er nu nog meer waardering voor. Dat is een visie die door veel andere mensen wordt uitgelachen omdat de meeste mensen een hekel hebben aan school. Dat begrijp ik heel goed, en vind ik ook echt niet gek, alleen wat dat betreft heb ik dus ook nog eens vaak geen klik. Nou zou je zeggen dat dat op de universiteit toch prima moet gaan (dat dacht ik ook), maar ja daar schieten mijn eigen problemen dus in de weg. Iets wat ik heel erg heb geleerd toen ik naar de universiteit ging en verhuisde naar Amsterdam is dat je altijd jezelf meeneemt..

Bedankt voor het lezen van mijn verhaal. Ik heb geprobeerd om samen te vatten wat mijn probleem van eenzaamheid op dit moment inhoudt. Dit is natuurlijk niet het complete verhaal (en niet mijn enige probleem) en vragen zijn dus uiteraard welkom. 



Herkent iemand zich hier een beetje in? Zijn er meer mensen hier die enorm last hebben van eenzaamheid? Die het gevoel hebben dat ze niet capabel zijn om een echte vriendschap te hebben, ondanks dat oppervlakkig sociaal contact prima gaat? Hoe gaan jullie daarmee om? Hebben jullie er vrede mee of zouden jullie toch ook liever wel vrienden hebben? Zijn er ook meer mensen die wel relaties kunnen hebben maar geen vriendschappen? Ik hoor graag jullie ervaringen met dit onderwerp.
Antwoord

#2
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 20-09-2017, 08:08 door Chiburi_.)

(19-09-2017, 20:03)CE27 schreef: Hoi iedereen,

Hierbij mijn verhaal van wat er op dit moment een beetje speelt, met wat achtergrondinformatie.

Op mijn 13e ben ik gediagnosticeerd met een zware depressie. Op mijn 16e ben ik gediagnosticeerd met dysthymie (chronische depressie). Ondertussen ben ik 20 en heb ik nog steeds met (te) grote regelmaat last van depressiviteit. Ik ben altijd erg intelligent geweest en heb dan ook gelukkig nog mijn atheneum kunnen afronden, via volwassenonderwijs (door opnames e.d. ben ik een tijd niet naar school geweest). Op dit moment studeer ik in Amsterdam, ik doe een dubbele universitaire bachelor (geneeskunde en biomedische wetenschappen). School is altijd mijn enige houvast geweest.

Op dit moment voel ik me nog bijna even slecht als altijd. Ik ben zo depressief geworden door voornamelijk pesten. Op mijn 9e zijn we van Amersfoort naar een gehucht in Friesland verhuisd en sindsdien ben ik eigenlijk gepest. Ik heb ook nog een tijd in sociaal isolement gezeten door o.a. de plek waar we woonden. Ik heb dan ook nooit echt vrienden gehad. Vriendjes had ik wel eens, nu ook sinds juni, alleen woont hij in Leeuwarden en kan ik hem dus niet vaak zien. 

Ik heb nog steeds geen vrienden. Ik zou enorm graag een beste vriend(in) hebben met wie ik alles kan delen en alles kan doen. Aan de andere kant weet ik helemaal niet of ik dat wil want ik heb geen idee hoe dat is. Ik heb nogal het idee dat ik niet capabel ben om echte vrienden te maken en houden. Ik ben enigst kind en mijn ouders hebben ook geen vrienden. Als ik hen ernaar vraag, omdat ik denk dat mijn onkunde in vrienden maken ook deels daar vandaan komt, zeggen ze dat ze geen behoefte hebben aan sociaal contact.

Volgens mij ben ik zo gewend geraakt aan eenzaam zijn dat ik denk dat het bij me hoort. Ik voel me vrijwel nooit echt veilig bij andere mensen en ik ben altijd liever alleen. Ik denk dat dit komt door het pesten op zichzelf en het feit dat de vriendin die ik dacht te hebben op de basisschool mij later even hard pestte als de rest van de klas. Ook leraren hebben mij nooit geholpen en GGZ heeft mij niet goed behandeld (nu ik wat ouder ben kan ik goed inzien waar het allemaal mis is gegaan). Ik wil hier best dieper op ingaan als iemand er vragen naar heeft, dat is alleen voor nu niet enorm van belang.

Ik kan wel gewoon met mensen praten, dat gaat me zelfs vrij gemakkelijk af. Ik kan eigenlijk met iedereen wel opschieten. Ik kan me alleen niet op een vriendschappelijke manier hechten aan iemand of zoiets. Ik heb ook niet het idee dat ik echt zo'n goede klik ooit met iemand heb gehad. Misschien komt dat ook wel omdat ik niemand heb ontmoet die ook geen vrienden heeft, gepest is en depressief is. Daardoor mis ik denk ik een groot stuk begrip van anderen. 

Nog een valkuil is dat ik niet echt hobby's heb die overeenkomen met die van anderen. Ik hou niet zo van films en series, ik heb een enorme hekel aan sporten en vind muziekinstrumenten niet leuk omdat het enorm veel tijd kost om er goed in te worden (ik vind iets pas leuk als ik er goed in ben.. ja da's weer een ander probleem ;P).

Ik hou enorm van school, dat is mijn hele leven al zo geweest. Doordat school mij gaande heeft kunnen houden en mijn houvast is geworden heb ik er nu nog meer waardering voor. Dat is een visie die door veel andere mensen wordt uitgelachen omdat de meeste mensen een hekel hebben aan school. Dat begrijp ik heel goed, en vind ik ook echt niet gek, alleen wat dat betreft heb ik dus ook nog eens vaak geen klik. Nou zou je zeggen dat dat op de universiteit toch prima moet gaan (dat dacht ik ook), maar ja daar schieten mijn eigen problemen dus in de weg. Iets wat ik heel erg heb geleerd toen ik naar de universiteit ging en verhuisde naar Amsterdam is dat je altijd jezelf meeneemt..

Bedankt voor het lezen van mijn verhaal. Ik heb geprobeerd om samen te vatten wat mijn probleem van eenzaamheid op dit moment inhoudt. Dit is natuurlijk niet het complete verhaal (en niet mijn enige probleem) en vragen zijn dus uiteraard welkom. 



Herkent iemand zich hier een beetje in? Zijn er meer mensen hier die enorm last hebben van eenzaamheid? Die het gevoel hebben dat ze niet capabel zijn om een echte vriendschap te hebben, ondanks dat oppervlakkig sociaal contact prima gaat? Hoe gaan jullie daarmee om? Hebben jullie er vrede mee of zouden jullie toch ook liever wel vrienden hebben? Zijn er ook meer mensen die wel relaties kunnen hebben maar geen vriendschappen? Ik hoor graag jullie ervaringen met dit onderwerp.

Hoi CE27,

Ik begrijp je situatie, ik zit in een soortgelijke situatie. Ik  lijd ook aan dysthemie en dit al sinds mijn 15de. Het gevoel van eenzaamheid waarover je spreekt is zeer herkenbaar. Soms kan ik er vrede mee nemen en denk ik, ik heb niemand nodig om me goed te voelen. Aan de andere kant heb ik dan ook momenten waarop ik graag iemand zou hebben en ik me echt slecht voel. Ik bekijk mezelf dan zeer kritisch en denk dat er met mij iets scheelt want moest ik normaal zijn dan zou ik wel vrienden hebben. Het wisselt enorm af. Zoals je al kon afleiden heb ik ook niet echt vrienden, dit omdat ik tijdens mijn studies veel van school gewisseld heb en nooit echt langdurige vriendschappelijke relaties heb kunnen opbouwen. 

Als je school een houvast is dan is dit geen enkel probleem, ga ervoor en doe waar je je goed bij voelt. Ik heb ook niet echt hobby's. Ik doe wel veel, maar dat is gewoon om dat gevoel van alleen te zijn te verdringen. Als ik bezig ben met andere zaken dan sta ik er niet zoveel bij stil. Niets kan mij echt vreugde bezorgen ondanks ik wel veel doe.Het is precies of ik doelloos rondloop. Ik probeer zoveel mogelijk nieuwe dingen uit, wie weet vind ik ergens mijn passie in, maar tot op dit moment gaf niks me vreugde. 

Relaties zijn dan nog een ander issue bij mij. Ik heb een relatie gehad van 11 jaar die onlangs afgepsrongen en heb een kindje van 6 jaar. Die relatiebreuk heeft me gebroken en hiervan heb ik enorm afgezien. Ik moet nog iedere dag moeite doen om de dag door te komen. Dit enerzijds door het gapende gat van de eenzaamheid en aan de andere kant door de relatie die stuk gelopen is. Het enige lichtpuntje in mijn leven is voorlopig mijn zoontje, maar door het co-ouderschap zie ik hem maar om de week. 

Ik kan me inleven in je situatie, hoe de eenzaamheid aanvoelt. Weet gewoon dat er mensen zijn die dicht bij je staan en van je houden zoals je familie en probeer je daar een beetje aan op te trekken. 

Als je wil babbelen of gewoon even hoi zeggen, contacteer me gerust. 

Veel liefs
Antwoord

#3

Hallo, 

Ik snap je helemaal. Ik ben zelf ook 20 en heb weinig tot eigenlijk geen vrienden. Merendeels omdat ik mezelf ook niet meer inzoverre durf te binden aan iemand. De verlangen is er wel, tuurlijk wil je een vriendin waar je alles tegen kan zeggen, maar ik vertrouw niemand meer. 

Ik heb zelf momenten dat ik liever alleen ben, maar op sommige momenten overheerst het eenzame gevoel mij zo erg dat ik Instort. Aan het sociaal zijn ligt Het niet. Ik praat graag met andere, Maar het voelt voor mij heel erg alsof ik k er niet bij hoor.. dat mensen mij raar vinden, slecht over mij denken en mij eigenlijk gewoon super raar vinden. Want hoe hard ik ook mijn best doe om leuk en aardig gevonden te worden het is nooit genoeg, want ze zullen mij nooit een berichtje sturen of ik Zin heb om wat te doen. 

Maar aan de andere kant denk ik ook dat niemand echt begrijpt hoe ik denk. Vooral met leeftijdsgenoten kan ik niet levelen.. mijn denkwijze is zo anders dan dat van hen.  Mede door de dingen die ik meegemaakt heb en nu doorsta, dus ergens ben ik blij voor hen dat ze nog echt '20' kunnen zijn. Maar wel erg eenzaam.
Antwoord

#4
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 06-10-2017, 04:38 door Jazz.)

........

Lach elke dag! en geniet wat je hebt, en geniet positief. 
Antwoord

#5

Hoi CE27, Chiburi, Girlon en Jazz, ik vind het verdrietig om te lezen hoe jullie je voelen. Jullie verhalen sluiten erg bij elkaar aan. Even een praktische vraag: wonen jullie misschien niet toevallig bij elkaar in de buurt?? Om elkaar een keer te ontmoeten? Je weet nu tenslotte al dat je in hetzelfde schuitje zit. Dat maakt het misschien makkelijker. Tis maar een idee (van een buitenstaander) hoor..
[-] 2 gebruikers zegt bedankt tegen Positiva :   • Jazz, Jets
Antwoord

#6

Dat vind ik best een goed idee Positiva. Wie weet kan zo iets in werking worden gezet? ik sta er in iedere geval voor open Smile

Lach elke dag! en geniet wat je hebt, en geniet positief. 
Antwoord

#7
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 26-09-2017, 14:15 door CE27.)

Hoi iedereen,

Wat vervelend om dit van jullie te horen en aan de andere kant heel fijn om te lezen dat er meer zijn in hetzelfde schuitje.

Het lijkt mij ook een tof idee om af te spreken, ik woon in ieder geval in Amsterdam, waar komen jullie vandaan?


edit: sorry trouwens dat ik nu pas reageer, ik dacht dat ik meldingen had ingeschakeld maar dat werkte blijkbaar niet
Antwoord

#8

(26-09-2017, 14:08)CE27 schreef: Hoi iedereen,

Wat vervelend om dit van jullie te horen en aan de andere kant heel fijn om te lezen dat er meer zijn in hetzelfde schuitje.

Het lijkt mij ook een tof idee om af te spreken, ik woon in ieder geval in Amsterdam, waar komen jullie vandaan?


edit: sorry trouwens dat ik nu pas reageer, ik dacht dat ik meldingen had ingeschakeld maar dat werkte blijkbaar niet

Leuk idee. als het van de grond komt doe ik zeker mee!
Antwoord

#9

Oe Amsterdam , beetje ver, maar mochten er meerdere mensen voor open staan dan ben ik er sws wel voor in.
Antwoord

#10

Er zijn nu dus 4 mensen enthousiast, Pedra, CE27, Jazz en Girlon. Alleen voor Girlon is de afstand naar Amsterdam misschien bezwaarlijk. Heb je een suggestie voor een plaats dichter bij jou in de buurt Girlon? Ik denk dat het beste is als jullie met vieren eerst een plaats bepalen waar je samen wilt komen. Dan kun je daarna altijd nog een nieuw topic openen om meer mensen aan te trekken. Ik weet uit ervaring dat er iemand moet zijn die actie onderneemt, anders komt het niet van de grond.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Positiva :   • Jets
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Eenzaamheid tegengaan Started by Muppet
15 Replies - 2,381 Views
08-09-2023, 10:44
Laatste bericht: cyranno
  Op de vlucht voor eenzaamheid Started by Speld
28 Replies - 1,627 Views
06-09-2023, 22:57
Laatste bericht: don't know
27-02-2022, 17:10
Laatste bericht: Jupiter
29-07-2021, 16:58
Laatste bericht: Joy
  toch zin maken Started by loca
19 Replies - 5,931 Views
08-04-2021, 17:27
Laatste bericht: misterj
  Problemen door mijn opvoeding Started by Desireless
11 Replies - 3,969 Views
19-10-2019, 19:38
Laatste bericht: Desireless
19-10-2019, 18:30
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Verloren vrienden Started by Omnivore
7 Replies - 4,797 Views
08-04-2019, 20:05
Laatste bericht: Positiva
  Ik raak vrienden kwijt Started by lanamuziek
3 Replies - 2,900 Views
13-03-2019, 10:45
Laatste bericht: Omnivore
  Die eeuwige eenzaamheid Started by GeelVogeltje
2 Replies - 2,173 Views
31-12-2018, 08:35
Laatste bericht: Ray



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)