Ik heb al vanaf jongs af aan een moeizame relatie gehad met mijn moeder.
Heb niet heel veel herinneringen meer van toen ik heel jong was.
Wat ik gehoord en gedeeltelijk terug kon vinden in een babyboekje was, dat ik een huilbaby was en mijn ouders slapeloze nachten bezorgde.
Mijn moeder vond dat ik op het broertje van mijn vader leek die crimineel gedrag vertoonde en niet de meest positieve indruk maakte in de familie.
Kan me nog herinneren dat ik eigenlijk niks van mijn moeder moest hebben vanaf toen ik heel jong was.
Ik weet niet wanneer dat precies ontstaan is, maar ze zeurde en schreeuwde vrij veel en maakte op mij geen intelligente indruk.
Ze nam me vrijwel alles uit handen aangezien ik vrijwel nergens naar luisterde en straffen hielp ook weinig.
Het voelde of mijn moeder me wilde domineren en dat riep bij mij sterke weerstand op.
alles wat ze probeerde was kansloos...ik zat de straf uit en ging gewoon verder met mijn vervelende gedrag.
Ik had niet veel vrienden en trok me heel vaak terug naar mijn slaapkamer, deed daar keihard de muziek aan om mezelf rustig te krijgen.
Ik voelde me op de lagere school al anders dan anderen en vertoonde ook extreem gedrag om aandacht te krijgen.
Soms werd ik gepest, maar ik pestte ook wel anderen, ben nooit langdurig gepest.
Aangezien ik adhd had was ik vaak erg onrustig en werd vaak uit de klas gestuurd.
Thuis waren het vaak scheldpartijen en steeds meer mensen keerden zich tegen me, omdat ik me verzette, maar ook omdat ik extreem gedrag vertoonde wat storend was.
Mijn ouders konden ook niet goed met elkaar opschieten en hadden ook vaak ruzie en scheldpartijen en mijn vader had duidelijk ook weinig respect voor mijn moeder.
Leraren vonden mij ook erg storend en vervelend... maar zagen desondanks geen slecht persoon in mij.
Mijn 2,5 jaar oudere broer maakte juist een hele goede indruk op vrijwel iedereen en had vrijwel geen problemen met mijn ouders.
Ik en mijn broer konden niet goed opschieten, hadden ook vaak ruzie en gingen weinig met elkaar om.
Mijn vader bemoeide zich niet zo heel veel met mij, hij werkte overdag en mijn moeder wou ook niet dat hij zich veel met mij bemoeide.
Uiteindelijk begonnen mijn ouders te dreigen met mij naar een kindertehuis te sturen, we zijn daar ook een keer heen geweest om te kijken.
Uiteraard vond ik dit doodeng, had hier allemaal schrikbeelden bij, ook werd er thuis bij ruzie gebeld naar het kindertehuis of ze me die avond nog op konden halen.
Denk achteraf dat ze maar deden alsof...maar destijds leek het heel echt en deed dan alles om maar thuis te kunnen blijven.
Soms kreeg ik een klap of hielden ze mijn hoofd onder de koude kraan, maar van echte fysieke mishandeling was geen sprake.
Je voelt dat je meestal een last bent, dat je ouders en veel mensen en kinderen op je neer kijken, laat staan dat je je serieus voelt genomen.
School verliep ook moeizaam was snel verveelt, vond 90% niet interessant, enige waar ik heel goed mijn best voor deed was rekenen.
Ondanks mijn slechte motivatie ging ik wel elk jaar over.
toen ik 10 of 11 jaar was in 1985, zag ik dat mijn broer en zijn vrienden aan graffiti deden, en ik probeerde dat ook.
Ik had een hele slordige schrijfstijl en slechte motoriek, dus was niet zo raar dat het me voor geen meter lukte.
Had al jong fantasieën dat mensen tegen me op keken dat ik ergens de beste in was...dat mensen respect voor me hadden.
De middelbare school ging ongeveer hetzelfde, weinig vrienden veel alleen thuis zitten...deed regelmatig graffiti met jongens uit de buurt, al was het niet meer dan onze naam overal opkalken.
Thuis bleef de situatie hetzelfde, vaak ruzie alleen werkte het straffen nu helemaal niet meer, want ik ging gewoon weg, desnoods via het dak.
Interesse in vakken op school was er helemaal niet meer, probeerde af en toe graffiti te tekenen maar werd door de jongens die er goed in waren uitgelachen.
Dat motiveerde mij blijkbaar heel erg, en ik probeerde steeds vaker graffiti te tekenen tot ik naar ongeveer een jaar of 2  oefenen langzaam beter werd.
Het prijskaartje voor dat ik beter werd, moest ik betalen door oudere jongens (blijkbaar jaloers) die me in elkaar sloegen.
Ik ben maar een watje had alleen een grote mond, kon van de leeftijd 13 to 18 jaar niet rustig de stad in, kreeg regelmatig klappen en durfde ook eigenlijk niks terug te doen.
De jongen die me het meest lastigviel zat in een groep van de meest asociale types en deed ook aan graffiti, maar stond in de graffiti hierarchie onderaan.
De jongens die er heel goed in waren, namen me langzaam serieus en ik werd steeds iets beter, tot het punt dat ze me vroegen om ontwerpen voor hun te maken.
Eindelijk had ik het gevoel dat ik serieus genomen werd en mensen respect voor me kregen, dat voelde goed.
Ik had amper aandacht gehad van meisjes tot die tijd en kon het niet geloven dat het meest populaire meisje probeerde me te versieren.
Werd er erg zenuwachtig van en kon er niet bij dat ze mij uitkoos, dochter van een notaris en ze had vaak de beurs vol briefjes van 100 (ik 15 zij 14).
Dacht ze zal wel iets met we willen omdat ik nu tot de beste graffiti artiesten behoor.
Na een aantal keren afspreken voelde ik me langzaam rustiger en kreeg tijdelijk meer zelfvertrouwen.
Heb een hele leuke en spannende tijd met haar gehad, was harstikke verliefd, 1 van de beste periodes uit mijn leven, Ondanks het onveilige gevoel wat ik had vanwege de steeds dreigende en vernederende situatie.
Maar de spanning was er na een tijdje wel af met haar en ik wilde die aandacht ook van andere meisjes.
Dus verkering ging uit na 9 of 10 maand want ik had met een ander meisje eenmalig gezoend.
Had vrij snel een ander meisje, maar bleef steeds aan mijn eerste liefde denken, tot die nieuwe relatie ook eindigde en het proces zich opnieuw herhaalde.
Nu zat ik steeds aan mijn 2de vriendin te denken, kreeg intussen wel een paar keer iets met andere meisjes zonder verliefd te zijn, maar kon haar niet uit mijn hoofd krijgen.
Heb tussendoor nog een keer een nacht met haar doorgebracht...maar durfde haar niet te vragen of ze nog iets wou.
Was echt een obsessief gevoel, zonder haar ben ik niet gelukkig, zonder haar heeft het leven geen zin etc
Ik ben ook echt geen vrouwen versierder, vrijwel altijd dronk ik eerst flink wat en dan nog wachtte ik vaak tot een vrouw op mij afkwam.
Als het uit was met een meisje en ik wou haar terug, deed ik geen enkele moeite...vond dat vernederend.
Mijn vader werd dat jaar ook ziek en is later dat jaar overleden op 38 jarige leeftijd, ik was toen 17...ik heb wel een aantal keer gehuild, maar kan niet zeggen dat het een hele grote impact heeft gehad op mijn leven.
Ik had weinig contact met mijn vader dus er viel voor mijn gevoel niet ineens een gat.
Intussen was het ong een jaar uit met mijn 2de vriendin, ik had intussen 2 maanden iets met een ander meisje en ik ontmoette mijn ex op een feestje, beide flink wat drank en al snel zaten we weer samen te kletsen.
De avond eindigde bij mij thuis, wij zoenen en ik voelde enigszins wel aan dat ze niet zo enthousiast was als ik.
Toch vroeg ik haar of ze weer iets met me zou willen, waarop ze "ja" antwoordde.
Uiteraard was ik blij, maar heb bij elk begin van een relatie het gevoel dat het nog niet veilig voelt.
De volgende dag belde ze me op en zei iets van "ik wil eigenlijk niet weer iets met je".
Dat kon ik niet meer verdragen en heb toen die nacht stuk of 30 pillen ingenomen en werd wakker in het ziekenhuis waar mijn maag werd leeggepompt.
Uiteraard had ik wel een sterk vermoeden dat ik niet dood zou gaan van 30 pillen, was een schreeuw om hulp.
Een maand erna begon het nieuwe schooljaar en toevallig kwam ze bij mij op school en kende daar nog niemand.
We gingen weer een beetje met elkaar om en rookten vaak buiten samen in de pauze.
Na een tijdje kwam ik ook weer bij haar thuis als vrienden, ze had intussen een relatie met een man die veel ouder dan haar was.
Soms als we film keken, pakte ik haar beet en lag ze tussen mijn benen als vanouds, maar verder niks.
Ik had me sterk voorgenomen om het haar niet makkelijk te maken, al was dat bijna niet op te brengen.
Soms zei ik met zware tegenzin "heb vanavond geen zin is leuke serie op tv".
Na 6 maand zei ze eindelijk " heb je nog wel eens behoefte om me te zoenen" waarop ik antwoordde "jawel, maar we kunnen beter vrienden blijven".
3 dagen erna lagen we te vrijen en mijn grote obsessie werd waarheid.
Had in die tijd ook mijn motorrijbewijs gehaald en ik reed als een idioot op die motor, elke regel negerend en ronduit asociaal.
Het feit dat er elke maand wel een versleten onderdeel vervangen moest worden geeft wel aan hoe mijn rijstijl destijds was.
Deze periode met haar was wellicht de mooiste periode van mijn leven al was ik in begin nog erg bang dat het zo weer over kon zijn.
Eerste half jaar was prachtig, daarna werd mijn gevoel langzaam steeds minder voor haar...we hadden steeds vaker ruzie en ik deed amper tot geen enkele moeite om haar ergens in bij te staan.
Er ontstond een machtsstrijd zoals tussen mij en mijn moeder waarbij ik haar soms vernederde en haar negeerde als ze kwaad werd, wat mijn vader ook bij mijn moeder deed in zo'n situatie.
Toen de relatie na 1,5 jaar voorbij was, was ik er weer helemaal af, ondanks dat de relatie alles behalve goed was.
Ik kon blijkbaar er niet mee omgaan dat een vrouw me afwees, heb na een maand nog een wanhopige poging gedaan om haar terug te krijgen zonder resultaat.
Kreeg hierdoor zoveel stress dat ik mijn opleiding mbo staakte en thuis kwam te zitten.
Later dat jaar kwam een nieuwe vriendin van mijn moeder langs ze zag aan mijn gezicht dat ik me niet lekker voelde en vroeg me hoe het ging.
Ik durfde het amper te vertellen en ze zei, als je wilt mag je wel bij langskomen kunnen we er eens over praten.
Eerlijk zal ik bekennen als ze niet zo aantrekkelijk was geweest, was ik er waarschijnlijk nooit op ingegaan.
Maar ik dacht, dat is wel fijn aandacht van zo'n mooie vrouw en mijn moeder zei, ze is heel intelligent en ze heeft wel meer mensen geholpen.
Intussen zijn we al dik 25 jaren vrienden en is ze de enige die ik letterlijk alles vertel, en die me vrijwel altijd rustig weet te krijgen.






tot zover eerst maar ff, andere x verder

Hoi Desireless,

jeetje wat een verhaal. Van zo'n jeugd wordt niemand vrolijk. Ik kan me voorstellen dat je daardoor niet veel met je moeder hebt. Naar een kindertehuis, hoe bizar. Je klinkt heel eenzaam in je verhaal, ik hoop dat die vriendin daar een beetje tegen kan helpen. Valt niet mee, alles alleen doen.
heel veel sterkte en ik hoop je nog vaker te spreken.

groet,
Run

Hoi Desire,

Het stukje van jouw jeugd komt best wel overeen met dat van mij. Een band had ik ook nooit en ik was ook vaak alleen en anders. Mijn ouders hadden een moeizame band en gebruikte mij vaak als bemiddelaar, dat begon toen ik een kleuter was.
Ze zaten altijd slecht over elkaar te praten en ik moest dat aanhoren op die leeftijd. Ik had een verantwoordelijkheidsgevoel omdat ze beide zo wanhopig overkwamen, aar wist niet wat ik eraan kon doen. Ze waren beide depressief, afzonderlijk van elkaar maar ook door elkaar. Ik zat er meestal tussen, en de sfeer was meestal erg slecht en gespannen. We deden nooit echt iets leuks samen en als we op vakantie gingen hadden ze sowieso altijd ruzie over wat dan ook, dus ontspannen was het niet. Toen ik ouder werd begon ik ook vreemd gedrag te vertonen door mijn dwangstoornis. Toen ze het vaak ook niet meer wisten omdat ze niet luisterde vooral, dreigden ze ook met dat soort dingen. Ik vind het best wel wonderlijk dat iemand ook zo'n soort jeugd gehad heeft. Al gun ik het je niet natuurlijk.

Heb ook een vraagje aan je, hoe ga je daar nu mee om? Ikzelf vind het erg lastig om mee om te gaan, nu nog. Voor mij is het ook niet zo heel erg lang geleden eigenlijk. 

Bedankt voor je verhaal, Desire!

Liefs van Shalin

Wat een verhaal zeg. Maar je moet je verleden echt niet mooier maken als het is. Je zegt: Soms kreeg ik een klap of hielden ze mijn hoofd onder de koude kraan, maar van echte fysieke mishandeling was geen sprake. 
Dat is wel degelijk fysieke mishandeling. En niet een klein beetje. Daar komt nog bij dat psychische mishandeling zeker zo erg is. Dreigen met een kindertehuis.. Echt, hoe ver kun je gaan? Knap dat je er nog doorheen bent gekomen. Sterke persoonlijkheid.

Wat een heftig verhaal, sterkte. 
Ik heb ook geen fijne familie gehad, vooral mijn vader was een tiran in huis.
Hij mishandelde mijn broer, die op zijn beurd mij weer mishandelde en pestte, misschien was het achteraf gezien zijn uitlaatklep, om dat bij mij te doen. 
De hele dag was het maar slaande ruzie in huis, ik was als kind ook heel dun omdat ik nauwelijks een hap kon eten. 
Er was namelijk elke dag tijdens het avondeten ruzie, als de tafel gedekt was dan wist je al hoe laat het was. 
Daardoor had ik nooit honger en at ik bijna niks.
Als kind zat ik vaak bij mijn opa en oma omdat ik mij daar veilig voelde, maar niets bleek minder waar. 
Hun stookten vaak tussen mijn ouders en mijn oma heeft mij als klein kind een aantal keren vergiftigd. 
Ze dwong mij altijd een raar groen drankje te drinken waar ik doodziek van werd. 
Mijn ontlasting en urine waren ook groen van kleur. 
De huisarts begreep er nooit iets van. 
Ik vertelde het wel aan mijn moeder maar ze nam het in eerste instantie niet serieus.
Als ik zei : ik moest van oma een groen drankje drinken.
Later kwam het toch aan het licht en heeft mijn moeder tegen mijn opa en oma gezegd dat ze niet meer welkom waren bij ons thuis. 
Die dag herinner ik mij nog goed, mijn oma stond boos bij de voordeur aan te bellen. 
Mijn vader verbrak ook het contact met hun, maar doordat hij dat deed wou de rest van de familie ook niks meer met hem te maken hebben. 
En zodoende groeide ik op zonder familie meer te hebben. 

Wat jij mee hebt gemaakt is anders maar op de een of andere manier denk ik dat de gevoelens hetzelfde zijn.

Hoi Desire,

Het stukje van jouw jeugd komt best wel overeen met dat van mij. Een band had ik ook nooit en ik was ook vaak alleen en anders. Mijn ouders hadden een moeizame band en gebruikte mij vaak als bemiddelaar, dat begon toen ik een kleuter was.
Ze zaten altijd slecht over elkaar te praten en ik moest dat aanhoren op die leeftijd. Ik had een verantwoordelijkheidsgevoel omdat ze beide zo wanhopig overkwamen, aar wist niet wat ik eraan kon doen. Ze waren beide depressief, afzonderlijk van elkaar maar ook door elkaar. Ik zat er meestal tussen, en de sfeer was meestal erg slecht en gespannen. We deden nooit echt iets leuks samen en als we op vakantie gingen hadden ze sowieso altijd ruzie over wat dan ook, dus ontspannen was het niet. Toen ik ouder werd begon ik ook vreemd gedrag te vertonen door mijn dwangstoornis. Toen ze het vaak ook niet meer wisten omdat ze niet luisterde vooral, dreigden ze ook met dat soort dingen. Ik vind het best wel wonderlijk dat iemand ook zo'n soort jeugd gehad heeft. Al gun ik het je niet natuurlijk.

Heb ook een vraagje aan je, hoe ga je daar nu mee om? Ikzelf vind het erg lastig om mee om te gaan, nu nog. Voor mij is het ook niet zo heel erg lang geleden eigenlijk. 

Bedankt voor je verhaal, Desire!

Liefs van Shalin

Ik reageer later even op je reactie en vraag, lukt me nu even niet.

Mensen wat een bizarre kindertijden. Dat relativeert toch ook weer mijn eigen niet veilige jeugd. Ben er nog redelijk van af gekomen dan toch hoewel het bij mij ook geen picknick was.

Dank voor het delen

Hoi Desireless,

jeetje wat een verhaal. Van zo'n jeugd wordt niemand vrolijk. Ik kan me voorstellen dat je daardoor niet veel met je moeder hebt. Naar een kindertehuis, hoe bizar. Je klinkt heel eenzaam in je verhaal, ik hoop dat die vriendin daar een beetje tegen kan helpen. Valt niet mee, alles alleen doen.
heel veel sterkte en ik hoop je nog vaker te spreken.

groet,
Run

Hoi Run,

Bedankt voor je reactie, vond het fijn om op te schrijven, weer 5 uren voorbij.
Was wel erg zenuwachtig en bang of mensen erop zouden reageren en vooral hoe.
Jij bent zo meelevend, zachtaardig, intelligent, gevoelig en een goed luisterend oor, bedankt daarvoor.
Spreek je gauw.

---

Hoi Shalin, 

Allereerst, bedankt voor je reactie, ben ik erg blij mee.
Wat een bizarre situatie "bemiddelaar voor je ouders"
Ik had ook altijd het gevoel of ik tegen een muur praatte bij mijn ouders, altijd compleet verkeerd begrepen.
Ik heb eerder verhalen van je gelezen ,soms reageer ik niet omdat er al zoveel reacties staan.
Heb een grote bewondering voor je doorzettingsvermogen, maar ook het inzicht wat je hebt ontwikkeld.
Je geeft vaak doordachte adviezen en bent bijzonder empathisch ingesteld.
Ik heb ook een soort angst/dwangstoornis ontwikkeld en straf mezelf voor vrijwel alles wat niet lukt.

Op je vraag hoe ik er nu mee omga.....

Ik heb zo'n beetje elke mogelijke therapie doorlopen, voorheen vond ik het vooral fijn om weer onder de mensen te zijn en dan was ik eigenlijk niet meer bezig met het oplossen of uitzoeken van zaken waar ik last van had.
Ik denk dat ik van therapieën teveel verwachtte en hoopte dat hun mijn problemen zouden oplossen, ik was meestal al aan de grond en compleet uitgeput en had geen energie meer om veel te doen of op te nemen.
Na mijn laatste therapie zag ik ook het nut er niet  meer van in om weer in therapie te gaan, elke keer een hele grote kans op een volgende teleurstelling.
Ben nu op het punt aangekomen dat de enige overgebleven optie bij mezelf ligt.
Het levensverhaal wat ik geschreven heb is daar onderdeel van, zo kan ik mijn verleden op een rijtje zetten i.p.v. allemaal losse herinneringen.
Zoek nu zelf veel dingen uit zodat ik kan proberen bewust te zijn van mezelf.
Dit wordt ook vaak in therapieën verteld of geleerd.
De eerste stap is het loslaten van mijn gedachten en gevoel, denk dat het anders heel moeilijk wordt om bewust te worden van mezelf, aangezien alles door elkaar heen loopt en er weinig ruimte is om iets te ordenen.
Dit is me de laatste maanden een aantal keer gelukt en dat geeft een enorm gevoel van opluchting.

Wens je veel wijsheid en sterkte toe Shalin.

Wat een verhaal zeg. Maar je moet je verleden echt niet mooier maken als het is. Je zegt: Soms kreeg ik een klap of hielden ze mijn hoofd onder de koude kraan, maar van echte fysieke mishandeling was geen sprake. 
Dat is wel degelijk fysieke mishandeling. En niet een klein beetje. Daar komt nog bij dat psychische mishandeling zeker zo erg is. Dreigen met een kindertehuis.. Echt, hoe ver kun je gaan? Knap dat je er nog doorheen bent gekomen. Sterke persoonlijkheid.

Heel erg bedankt dat je reageert Positiva en de moeite hebt genomen om mijn verhaal te lezen.

Het is inderdaad verre van voorbeeldig wat mijn ouders deden, ik heb alleen weinig last van de fysieke handelingen destijds.
Ik denk er zelden aan en het kost me zelfs moeite die herinneringen weer boven te krijgen.
Het meeste pijnlijke is het zelfbeeld wat ze me gegeven hebben en wat ook nog eens bevestigd werd door anderen.
Jammerlijk kan ik niet meer terughalen wat ervoor gezorgd heeft dat ik weinig respect had voor mijn moeder.
Ik denk dat ik met een andere moeder waarschijnlijk nu heel anders in het leven had gestaan.
Het lijkt er soms sterk op dat mijn moeder me nodig had om iemand de schuld te kunnen geven van haar eigen onvermogen.
Toch zit ik nog op een punt dat ik het heel moeilijk vind om grotendeels alles bij mijn moeder te leggen.

Wens je heel veel kracht toe.

---

Wat een heftig verhaal, sterkte. 
Ik heb ook geen fijne familie gehad, vooral mijn vader was een tiran in huis.
Hij mishandelde mijn broer, die op zijn beurd mij weer mishandelde en pestte, misschien was het achteraf gezien zijn uitlaatklep, om dat bij mij te doen. 
De hele dag was het maar slaande ruzie in huis, ik was als kind ook heel dun omdat ik nauwelijks een hap kon eten. 
Er was namelijk elke dag tijdens het avondeten ruzie, als de tafel gedekt was dan wist je al hoe laat het was. 
Daardoor had ik nooit honger en at ik bijna niks.
Als kind zat ik vaak bij mijn opa en oma omdat ik mij daar veilig voelde, maar niets bleek minder waar. 
Hun stookten vaak tussen mijn ouders en mijn oma heeft mij als klein kind een aantal keren vergiftigd. 
Ze dwong mij altijd een raar groen drankje te drinken waar ik doodziek van werd. 
Mijn ontlasting en urine waren ook groen van kleur. 
De huisarts begreep er nooit iets van. 
Ik vertelde het wel aan mijn moeder maar ze nam het in eerste instantie niet serieus.
Als ik zei : ik moest van oma een groen drankje drinken.
Later kwam het toch aan het licht en heeft mijn moeder tegen mijn opa en oma gezegd dat ze niet meer welkom waren bij ons thuis. 
Die dag herinner ik mij nog goed, mijn oma stond boos bij de voordeur aan te bellen. 
Mijn vader verbrak ook het contact met hun, maar doordat hij dat deed wou de rest van de familie ook niks meer met hem te maken hebben. 
En zodoende groeide ik op zonder familie meer te hebben. 

Wat jij mee hebt gemaakt is anders maar op de een of andere manier denk ik dat de gevoelens hetzelfde zijn.

Hoi Heintje,

Heel erg bedankt voor je reactie,

Ik heb een aantal verhalen van je gelezen die me zeer aangrijpen.
Het klinkt of het bij jou wel een stuk erger was dan mij thuis, en wat een bizarre situaties met je familie.
Bizar om te lezen dat je grootouders van die idiote dingen bij je deden.
Je oma die je ziek maakt en probeert te vergiftigen en een eng poppetje aan de binnenkant van je broek naait, lijkt wel een enge film.
Onze opvoeding en familie zal inderdaad weinig positiefs bijgedragen hebben aan hoe we nu zijn.
Ik heb inderdaad vele klachten die je beschrijft zelf ook of heb ze meegemaakt in het verleden.
hoop dat je langzaam aan kan herstellen van jouw situatie...het heeft je niet erg meegezeten tot nu toe.

Heel veel sterkte Heintje, we spreken elkaar vast snel weer

---

Mensen wat een bizarre kindertijden. Dat relativeert toch ook weer mijn eigen niet veilige jeugd. Ben er nog redelijk van af gekomen dan toch hoewel het bij mij ook geen picknick was.

Dank voor het delen

Hoi Dipjes,

Heel aardig van je dat je mijn hele lange verhaal gelezen hebt.
Bedankt voor je reactie, kan me zo niks terughalen wat betreft jouw jeugd.
Kan zijn dat ik het niet opgeslagen heb of gewoon niet gelezen heb.

Veel sterkte met je strijd.

Neem rustig de tijd hoor, het is ook een emotioneel verhaal en i ksnap dat je er niet altijd zin in hebt om over te praten dus het heeft absoluut geen haast

Liefs