Hallo lieve mensen,
Op zoek naar steun en inzichten ben ik op dit forum terecht gekomen. Mijn partner en ik zijn zo'n 25 jaar bij elkaar. Nu lopen we voor het eerst tegen een enorm meningsverschil aan waar we niet uit komen. Mijn schoonmoeder is sinds 2,5 jaar ernstig depressief en bij haar zijn meerdere angststoornissen gediagnosticeerd. Mijn schoonvader is een enorm dominante man die denkt dat het leven alleen om hem draait en vooral vind dat de depressie voor hem zelf vreselijk is ipv voor schoonmoeder. "Zij moet zich niet aanstellen, is niet ziek, het zit alleen maar tussen de oren." Vanzelfsprekend wil hij geen hulp voor zichzelf, maar alleen voor haar, wat zij vervolgens (door de angsten en depressie) afwijst. Hij zorgt al 2,5 jaar voor haar op zijn eigen manier (lees: dwingend tot actie, kleinerend), zij is volledig afhankelijk van hem geworden voor elke arm die zij beweegt. Niet makkelijk om aan te zien als buitenstaander. Nu mijn grootste irritatie: mijn man en zijn zus ondernemen totaal geen actie om hun moeder ook maar enigszins te ondersteunen. Zij laten het volledig gebeuren. Terwijl ik me grote zorgen maak om de veiligheid van mijn schoonmoeder (zowel wat ze zichzelf kan aandoen, als wat schoonvader haar aan kan doen), leggen zoon en dochter zich passief neer bij de situatie zoals deze is. Mijn man hoort van zijn vader hoe het thuis gaat en hoort dat het niet goed gaat (ook wb veiligheid), maar wil/durft absoluut geen actie te ondernemen. Zich verdiepen in de ziekte die depressie is en wat dit voor iemand kan betekenen doet mijn man ook niet helaas, al probeer ik hem wel van bepaalde inzichten te verschaffen (ik ben verpleegkundige). Voorbeeld: zijn moeder is onlangs uit eigen beweging, zonder het te overleggen, gestopt met het nemen van alle medicatie (en dat was veel!). Nu neemt schoonvader het haar vreselijk kwalijk dat ze heeft gelogen en uit dit heel boos naar mijn man waar zij op de achtergrond bij zit. Ipv te bedenken welke reden hierachter kan zitten (de ziekte en angststoornissen, zo probeer ik hem dan uit te leggen), staat "het grote liegen" over de actie volledig op de voorgrond. In mijn ogen zo totaal niet helpend en empatisch. Ik zie haar alleen maar verder afglijden. Mijn man ook, maar hij heeft het gevoel dat hij hier niks aan kan veranderen, lijkt hier ook geen enkele moeite voor te willen doen. Als echtgenote en zorgmedewerken vind ik deze zijlijn heel moeilijk. Mij wordt vooral gevraagd me er niet mee te bemoeien, dat doe ik dus ook niet. Maar zie wel heel veel gebeuren waar ik me oprecht zorgen over maak bij mijn schoonouders. Ook schiet steeds door me heen: wat als ík ooit problemen zou krijgen, doet mijn man dan ook geen moeite voor mij??? (Zo voelt het tenminste).

Liefs van een bezorgde echtgenote en schoondochter

Hmmm .. ik zou die laatste vraag eens aan je man stellen ....

Sterkte

Als ik je verhaal zo lees, jeetje, het lijkt me moeilijk om dat te zien gebeuren. Wat bij me opkomt is dat je man het mogelijk niet makkelijk heeft gehad met zo’n vader en wellicht moeder. Het lastig is om voorbij te gaan aan de ouder/kindrelatie en patronen. Ik zou inderdaad het gesprek aangaan met hem.

Lijkt me een moeilijke situatie als ik het zo lees. 
Je schoonmoeder is wel een volwassen vrouw en ondanks haar depressie en angststoornis zal ze zelf moeten beslissen welke keuzes ze maakt in de relatie of met haar behandeling. Ik kan me ook wel voorstellen dat je man en zijn zus zich bij de situatie hebben neergelegd (misschien uit machteloosheid of vermijding, zij zullen immers zelf zijn opgegroeid in deze dynamiek neem ik aan)  
Voor jou lijkt me moeilijk om toe te kijken hoe dit allemaal gaat als je om je schoonmoeder geeft. 
Kun je zelf met haar praten over de situatie, hoe jij ernaar kijkt? 
Als je schoonvader geweldadig kan zijn/worden zou je de situatie wel evt. kunnen melden of informatie vragen bij steunpunt huiselijk geweld.

Sterkte!

Heel erg bedankt voor jullie reacties. Het is fijn om soms even andere invalshoeken te lezen en er als buitenstaander naar te kunnen kijken. Ik vond de tip van overleggen met het steunpunt huiselijk geweld een hele goeie! Zo zie je maar weer: voor mijn patiënten weet ik deze plek feilloos te vinden (kinderen, dus Veilig Thuis), maar in mijn privé situatie geen seconde aan gedacht. Ik probeer zoveel mogelijk met mijn man te praten, maar hij wijst het gesprek heel vaak af, vermijdt, wordt geïrriteerd/gefrustreerd. Dit is lastig en nu herken ik hierin ook wel weer het gedrag van zijn ouders. Ik heb afgelopen weekend een hele dag met mijn schoonmoeder doorgebracht en ook zij geeft geen antwoorden zodra ik wat doorvraag. Ondanks dat ik wel het idee heb dat ze zich bij mij veilig voelt, ze lijkt zich wat te ontspannen. 

Fijn dat ik mijn verhaal even heb kunnen delen!

Heel erg bedankt voor jullie reacties. Het is fijn om soms even andere invalshoeken te lezen en er als buitenstaander naar te kunnen kijken. Ik vond de tip van overleggen met het steunpunt huiselijk geweld een hele goeie! Zo zie je maar weer: voor mijn patiënten weet ik deze plek feilloos te vinden (kinderen, dus Veilig Thuis), maar in mijn privé situatie geen seconde aan gedacht. Ik probeer zoveel mogelijk met mijn man te praten, maar hij wijst het gesprek heel vaak af, vermijdt, wordt geïrriteerd/gefrustreerd. Dit is lastig en nu herken ik hierin ook wel weer het gedrag van zijn ouders. Ik heb afgelopen weekend een hele dag met mijn schoonmoeder doorgebracht en ook zij geeft geen antwoorden zodra ik wat doorvraag. Ondanks dat ik wel het idee heb dat ze zich bij mij veilig voelt, ze lijkt zich wat te ontspannen. 

Fijn dat ik mijn verhaal even heb kunnen delen!

Hoi Simba,

Misschien zou je haar eens kunnen vragen om een tijdje bij jullie te komen logeren en dat ze dan wat losser gaat worden.
Wat ik vermoed is dat je schoonvader de trigger is van haar depressie met zijn dominante gedrag.

Zelf heeft mijn zus enorm te lijden gehad van mijn schoonbroer. Het is zelfs zo erg geweest dat ze tientalen jaren niet meer
bij mijn ouders op bezoek is mogen komen door toedoen van haar man

Ik hoop daarom voor je dat jij als schoonfamilie het wel lukt om de handschoen op te pakken en haar de nodige hulp kan bieden.


Maar neem het je man aub niet kwalijk dat hij er niks aan wil / kan doen. Ik denk dat hij zich wel degelijk zorgen maakt.
Hij is denk ik ook opgegroeid in deze dominante setting van zijn vader. En wel Zodusdanig dat hij deze situatie met zijn moeder
zelfs als normaal is gaan beschouwen.


Veel succes en sterkte met alles!!!

Hoi Simba,

Misschien zou je haar eens kunnen vragen om een tijdje bij jullie te komen logeren en dat ze dan wat losser gaat worden.
Wat ik vermoed is dat je schoonvader de trigger is van haar depressie met zijn dominante gedrag.

Zelf heeft mijn zus enorm te lijden gehad van mijn schoonbroer. Het is zelfs zo erg geweest dat ze tientalen jaren niet meer
bij mijn ouders op bezoek is mogen komen door toedoen van haar man

Ik hoop daarom voor je dat jij als schoonfamilie het wel lukt om de handschoen op te pakken en haar de nodige hulp kan bieden.


Maar neem het je man aub niet kwalijk dat hij er niks aan wil / kan doen. Ik denk dat hij zich wel degelijk zorgen maakt.
Hij is denk ik ook opgegroeid in deze dominante setting van zijn vader. En wel Zodusdanig dat hij deze situatie met zijn moeder
zelfs als normaal is gaan beschouwen.


Veel succes en sterkte met alles!!!

Hoi Wicket, toevallig heb ik dit een poosje terug ook aan mijn man voorgesteld. Die is het idee nog aan het laten bezinken. Ik wacht het rustig af. Bedankt voor je reactie!

Ivm mogelijke herkenbaarheid is deze reactie verwijderd

---

Ivm mogelijke herkenbaarheid is deze reactie verwijderd