Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Partner wilt gezin verlaten


#1

Hallo lieve mensen,
Via google op dit forum gekomen in de hoop mijn hart te kunnen luchten, begrip te krijgen en advies te ontvangen.

In een notendop:
Ik ben 7.5 jaar samen met mijn partner. We hebben samen 2 prachtige kindjes van 4.5 en 1.5 jaar oud. We hebben het altijd heel erg hectisch gehad in ons leventje sinds we samen zijn. Zo zijn we onder andere 4 x verhuisd..

Na de geboorte van mijn oudste begonnen de problemen bij mijn vriend. Hij kreeg rugklachten (op eerdere leeftijd heeft hij deze gebroken en dit is dus een zwakke plek). Jarenlang hebben we gezocht naar een oplossing. Fysio, alternatieve therapie, massages, onderzoeken in het ziekenhuis, medicijnen, maar niets hielp. Er ontstonden spanningen, hij was veel met zichzelf bezig en zijn rug. Altijd maar pijn, en ik moest het altijd aanhoren/aanzien. Hij kon moeilijk voor ons zoontje zorgen want hij had continu pijn. Altijd maar weer op zoek naar een nieuwe therapie. Ik begon inmiddels te twijfelen of het niet 'tussen de oren zat', wat ook regelmatig werd genoemd door therapeuten.

Na de geboorte van onze 2e zoon ging het goed mis. Hij was compleet de weg kwijt, had veel pijn. De pijn stond de hele dag centraal. Kon daardoor moeilijk functioneren maar hij ging gewoon aan het werk en we hadden net een kleine.. Nadat hij 10 weken oud was verbrak hij de relatie na een ruzie en ging naar zijn ouders. Dit is weer goed gekomen en hij is naar een psycholoog gegaan en begon met anti depressiva. De rugpijn begon langzaam te verdwijnen, wat toch een teken is dat de rugpijn in verband stond met zijn psychische gesteldheid.

Nu, inmiddels dik een jaar verder, en nog een medicijn erbij (antipsychotica tegen prikkelverwerking), heeft hij weer de relatie verbroken. Hij heeft geen gevoel meer voor mij, zegt hij. Hij wilt mij niet meer beperken. Hij wilt niet meer dat we op ons tenen lopen. Hij vind het moeilijk dat we meningsverschillen over de opvoeding hebben. Enz Enz Enz...

Ik vind het zoooooooooooooo moeilijk..... Wat moet ik nu? Diep van binnen weet ik dat het het beste is voor mezelf als ik voor mezelf kies. Maar wat gebeurd er met hem? Wie zorgt er voor hem straks? Dit kan verkeerd uitpakken.. Ben zo bang dat hij compleet in de put raakt en zichzelf iets aan doet. Hier ben ik trouwens al maanden bang voor, hij is af en toe zo intens somber dat hij het niet meer ziet zitten. Er is een manisch depressieve stoornis geconstateerd. Daarbij heeft hij last van bepaalde dwang.

Hij kan nooit geen rust vinden in zijn leven. Wil altijd meer, alles moet perfect.. We zijn niet voor niets zoveel verhuisd. Hij is altijd maar bezig om het huis of zijn leventje te verbeteren en ik heb het gevoel dat hij nu denkt dat dit het ei van columbus is. Dat dit hem rust geeft (wat zou kunnen, het kan 2 kanten op). Ik heb het idee dat hij denkt dat hij alleen zijn geluk terug kan vinden als hij voor zichzelf kiest. Zichzelf op een rij krijgt, zonder ons om zich heen. Hij wilt ons verder niet meer tot last zijn.

Er zijn zoveel spanningen geweest, mijn vertrouwen is een aantal keren flink beachadigd doordat hij harde woorden kan zeggen. Dat zijn gevoel weg is bijvoorbeeld. Dat hij mij niks kan geven. Dat hij er niks meer aan vind. Dat hij genoeg heeft aan zichzelf. Dat hij egoistisch is. Dat hij het gezinsleven niet aankan. Intimiteit is er ook niet...

Ik ben kapot. Op. Verdrietig. Gevoel van falen. Ook somber. Mijn muur is groot en dik. Ik merk dat ik hem op afstand houd uit angst dat hij mij pijn doet/kwetst. Ik zit inmiddels ook bij een psycholoog om dit alles te verwerken. We hebben het voor elkaar om samen naar een systeemtherapeut te kunnen maar hij wilt dit niet. Hij denkt dat het allemaal niks gaat uithalen die 'gesprekjes'. En dat hij me dan alleen maar langer aan het lijntje houd.

Daarnaast is onze jongste erg vaak ziek en er lopen onderzoeken naar hem.. Ook een grote zorg. Snachts slaapt hij zeer slecht. Ik doe alle nachten altijd, maar heb ook mijn werk. Ben zo op!
Onze oudste is net als wij, zeer hooggevoelig. Is gek op zijn papa.. Vraagt 10x per dag waar papa blijft, hij voelt ons zo goed aan. Merk aan zijn gedrag dat hij ook vaak gespannen is en ons uittest tot het bot.

Ik ben ten einde raad.. Gaan we dit alles echt opgeven??? Moet ik voor mezelf gaan?? Komt dit door zijn psychische gesteldheid??? Zo ja, moeten we dan niet blijven knokken??? Komt hij er ooit wel bovenop??? Hij heeft nog nooit rust en geluk kunnen vinden in zijn leven, is nooit tevreden.....

Ik heb het idee dat ik wel een boek kan schrijven. Dit is de notendop... Is er iemand die mij snapt? Die iets soortgelijks heeft meegemaakt?

Ik hou zoveel van hem......maar kan hem dit zo weinig tonen door die dikke muur om mij heen Sad
Antwoord

#2

Ohh Che
Hoe erg ook weer allemaal... zo herkenbaar, zoals je op mijn topic al zei. 
Ik wil je niet beperken, ik wil je niet aan het lijntje houden enz. Dat heb ik hier ook een aantal keren moeten horen. Zo pijnlijk, je zou voor minder een muur opbouwen. Dat mijn vertrouwen in mannen of een eventuele volgende partner compleet weg is, daar staat hij zelfs niet bij stil. Hoe kan ik er ooit nog op vertrouwen dat zijn of een andere partner zijn gevoelens wél écht zijn? Geen idee... onze huisarts heeft me ervan verzekerd dat ik niet moet twijfelen aan alles wat er vroeger tussen ons gebeurd is, dat hij dat onmogelijk heeft kunnen faken, dat hij dit nu wil geloven omdat dat nu eenmaal gemakkelijker is dan de realiteit van de nakende depressie onder ogen zien. Maar de woorden zitten wel in mijn hoofd...

Zoals je zelf aangeeft, je moet gewoon voor jezelf kiezen, voor je kinderen. Maar dat is emotioneel gezien zo moeilijk. Zeker als zij de hele tijd naar hem vragen. Mijn zoontje heeft het er ook erg moeilijk mee, is veel lastig, doet nog steeds in zijn broek (is 3,5), ... Ik probeer niet te veel te denken over de gevolgen voor hem en er zo goed mogelijk te zijn en een stabiele basis te bieden waar hij altijd op terug kan vallen als zijn papa weer eens weg is. Dus moeten we zorgen dat we er zelf ook niet aan kapot gaan.

Ik hoop dat het bij jullie ook goed komt als hij zich beter gaat voelen. Hier durf ik licht optimistisch te zijn. Nadat we onverwacht terug met mekaar beginnen praten zijn, hebben we een fijn dagje uit gehad met onze zoon. Achteraf gaf hij toe dat hij het heel leuk vond en dat er momenten waren waarop hij inzag dat we echt wel een mooi gezin zijn, en dat zijn persoonlijke issues hier eigenlijk los van staan, máár dat hij zich soms te veel daarop focust (want geen gevoel voor mij, zoon is te druk, voelt zich niet goed thuis). Dat vind ik echt een grote stap vooruit. Maar hoe lang zal het deze keer duren. Ik durf ook niet meer te veel te hopen.

In ieder geval, zal je hier zeker nog meer gelijkgestemden en steun vinden. Schrijft het ook lekker van je af, dat helpt mij ook enorm. Vandaar ook mijn lange lange hoofdstukken af en toe ;-)

veel moed meid!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Tineke :   • cha
Antwoord

#3

Register or login to view the content
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Positiva :   • cha
Antwoord

#4

Hier een man waarbij de vrouw al 4 jaar in een behoorlijke depressie zit.
Het valt inderdaad allemaal niet mee, en als ik heel eerlijk ben, dan denk ik dat we beter af zijn zonder elkaar, ik erger me vaak dood aan haar, dwars, stil, vaak nergens zin in, totaal geen zin in mij.
Maar ik ben bang voor de gevolgen als we echt zouden gaan scheiden.
Stort ze dan helemaal in? hoe moet het dan verder met ons kind?
Echt ongelofelijk hoe goed we het altijd samen hebben gehad, en dan nu dit,
ik ben gewoon regelmatig jaloers op andere stellen, dan zie ik als ik de kleine naar school breng, moeders die gezellig kletsen, gaan sporten, werken enz.
En dan kom ik thuis en dan zie ik daar mijn vrouw zo lusteloos zitten, ik weet wel ze heeft er ook niet om gevraagd, maar oh wat heb ik het dan zwaar van binnen.
Als we geen kind hadden gehad dan waren we denk ik niet meer samen geweest, maar aan de andere kant hoop ik zo dat we snel weer de goede kant opgaan en dat we weer samen een leuke toekomst hebben.
Maar hoe lang gaat dat nog duren, en hoe lang kan ik dit nog volhouden?
Ik krijg een steeds sterkere drang naar een relatie waarbij ik weer eens gewoon me eigen kan zijn met een vrouw die er ook voor mij is.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen papsie :   • cha
Antwoord

#5

Wat doet/heeft je partner op het moment aan therapie en/of medicijnen Papsie? 
Als ik jou was, zou ik eens een serieus gesprek met je vrouw aangaan. Niet zomaar tussendoor, maar bijvoorbeeld zeggen: morgen om 16 uur wil ik graag even met je praten. Zodat ze zich daar op kan voorbereiden. En dan eerlijk zeggen hoe jij je voelt. Dat je op het punt staat om het op te geven. Je moet haar dan de schuld niet geven, maar de situatie waar jullie in zitten.
Ik vond het ook altijd lastig: "wat kun je wel zeggen en wat niet?". Maar soms mogen ze best een schop(je) onder de kont hebben, zodat ze er niet in blijven hangen.
Als praten echt niet lukt, kun je ook overwegen om een brief, mail, of whatsapp te sturen.
Natuurlijk weet ik niet of dit de oplossing is, maar het lijkt me wel dat er iets moet gebeuren. Want jouw leven is nu ook bijna niet meer te dragen.
Antwoord

#6
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 31-07-2017, 13:24 door cha.)

(24-07-2017, 19:07)Hoi Tineke,Wat ongelofelijk dat er bij jou zoveel herkenbaar is.. Wat je zegt, het vertrouwen in een eventuele andere partner zal ook erg moeilijk worden. Mijn muurtje is zo hoog en dik, ik weet niet of ik het nog een keer aandurf en of iemand het aandurft om mijn muurtje af te breken. Wat sneu ook voor je zoontje en dat hij er ook erg last van heeft. Is hij ook gevoelig? Mijn zoontje wel. Hij voelt nu al constant aan dat er wat is (hij weet het nog niet) maar hij kan zijn vinger er niet op leggen. De vorige keren dat mijn partner is weg gegaan was een drama voor hem. Het lijkt of hij er een trauma van heeft. Hij is niet graag alleen, wilt het liefst papa en mama allebei om zich heen. En hij heeft ontzettend veel moeite met afscheid nemen. Op school, als ik naar mijn werk ga, als hij word opgehaald door de BSO, als mijn partner even een boodschap gaat doen.. Het is een drama met hem. Zo overstuur steeds. Wat je zegt, je moet door en sterk blijven voor je kind. Hoe klote we ons ook voelen, we moeten door. Die stabiele veilige basis blijven bieden. Ik hoop dat ik dat kan.Denk jij dat je het nog eens aan kan om proberen een gezin samen te zijn? Denk je dat hij je vertrouwen terug kan winnen? Ik vind dat heel moeilijk om te bedenken. Ik weet niet wat de toekomst uitwijst en ik gun mijn kinderen een gezin met een papa en mama, maar ik weet niet of ik hem ooit kan vergeven dat hij is weg gegaan. Dat hij niet heeft doorgeknokt en dat hij op eigen benen wil staan omdat hij het gezinsleven zo zwaar vind. Ik kan er soms zo boos om worden! Ik weet niet of ik het ooit nog eens aandurf met hem. Sowieso wil ik geen hoop hebben.. Voor jou ook veel sterkte en kracht! Tineke schreef: Ohh Che
Hoe erg ook weer allemaal... zo herkenbaar, zoals je op mijn topic al zei. 
Ik wil je niet beperken, ik wil je niet aan het lijntje houden enz. Dat heb ik hier ook een aantal keren moeten horen. Zo pijnlijk, je zou voor minder een muur opbouwen. Dat mijn vertrouwen in mannen of een eventuele volgende partner compleet weg is, daar staat hij zelfs niet bij stil. Hoe kan ik er ooit nog op vertrouwen dat zijn of een andere partner zijn gevoelens wél écht zijn? Geen idee... onze huisarts heeft me ervan verzekerd dat ik niet moet twijfelen aan alles wat er vroeger tussen ons gebeurd is, dat hij dat onmogelijk heeft kunnen faken, dat hij dit nu wil geloven omdat dat nu eenmaal gemakkelijker is dan de realiteit van de nakende depressie onder ogen zien. Maar de woorden zitten wel in mijn hoofd...

Zoals je zelf aangeeft, je moet gewoon voor jezelf kiezen, voor je kinderen. Maar dat is emotioneel gezien zo moeilijk. Zeker als zij de hele tijd naar hem vragen. Mijn zoontje heeft het er ook erg moeilijk mee, is veel lastig, doet nog steeds in zijn broek (is 3,5), ... Ik probeer niet te veel te denken over de gevolgen voor hem en er zo goed mogelijk te zijn en een stabiele basis te bieden waar hij altijd op terug kan vallen als zijn papa weer eens weg is. Dus moeten we zorgen dat we er zelf ook niet aan kapot gaan.

Ik hoop dat het bij jullie ook goed komt als hij zich beter gaat voelen. Hier durf ik licht optimistisch te zijn. Nadat we onverwacht terug met mekaar beginnen praten zijn, hebben we een fijn dagje uit gehad met onze zoon. Achteraf gaf hij toe dat hij het heel leuk vond en dat er momenten waren waarop hij inzag dat we echt wel een mooi gezin zijn, en dat zijn persoonlijke issues hier eigenlijk los van staan, máár dat hij zich soms te veel daarop focust (want geen gevoel voor mij, zoon is te druk, voelt zich niet goed thuis). Dat vind ik echt een grote stap vooruit. Maar hoe lang zal het deze keer duren. Ik durf ook niet meer te veel te hopen.

In ieder geval, zal je hier zeker nog meer gelijkgestemden en steun vinden. Schrijft het ook lekker van je af, dat helpt mij ook enorm. Vandaar ook mijn lange lange hoofdstukken af en toe ;-)

veel moed meid!

(31-07-2017, 00:29)papsie schreef: Hier een man waarbij de vrouw al 4 jaar in een behoorlijke depressie zit.
Het valt inderdaad allemaal niet mee, en als ik heel eerlijk ben, dan denk ik dat we beter af zijn zonder elkaar, ik erger me vaak dood aan haar, dwars, stil, vaak nergens zin in, totaal geen zin in mij.
Maar ik ben bang voor de gevolgen als we echt zouden gaan scheiden.
Stort ze dan helemaal in? hoe moet het dan verder met ons kind?
Echt ongelofelijk hoe goed we het altijd samen hebben gehad, en dan nu dit,
ik ben gewoon regelmatig jaloers op andere stellen, dan zie ik als ik de kleine naar school breng, moeders die gezellig kletsen, gaan sporten, werken enz.
En dan kom ik thuis en dan zie ik daar mijn vrouw zo lusteloos zitten, ik weet wel ze heeft er ook niet om gevraagd, maar oh wat heb ik het dan zwaar van binnen.
Als we geen kind hadden gehad dan waren we denk ik niet meer samen geweest, maar aan de andere kant hoop ik zo dat we snel weer de goede kant opgaan en dat we weer samen een leuke toekomst hebben.
Maar hoe lang gaat dat nog duren, en hoe lang kan ik dit nog volhouden?
Ik krijg een steeds sterkere drang naar een relatie waarbij ik weer eens gewoon me eigen kan zijn met een vrouw die er ook voor mij is.

Hallo Papsie,

Wat een ontzettende lastige situatie ook. Wat ik me inderdaad ook af vraag is of jouw vrouw of jullie, hulp hebben? Slikt ze medicijnen? Zo nee, raad ik echt aan om daar eens werk van te maken. 
Dat jaloerse herken ik zo erg!! Als we een uitje doen, is de zweer zo ongezellig en gespannen. Kinderen jengelen en voelen het ook. Er is geen bal aan en dan zie je al die leuke, lachende pleziermakende andere gezinnen. Grrrr denk ik dan, waarom kunnen wij dat niet? 

Heb jij ook niet dat je inmiddels half word meegesleurd in de depressie? Dat je jezelf ook vaak somber voelt en de dingen niet meer positief kan zien? En dat je stiekem geniet als je partner er niet is? Dat je dan rust voelt en geen negativiteit om je heen? 

Je kan dit niet je leven lang volhouden, net als ik. Ook al willen we het graag laten slagen, die cirkel blijft maar in de rondte gaan. Er moeten rigoureuze stappen gezet worden om de patronen te doorbreken. Gezien je een jong kindje heb neem ik aan dat je nog niet zo oud bent. Een heel leven voor je! 

Ik hoop zo dat jullie er samen uitkomen, dat het jullie wel lukt om te blijven vechten. Maar bedenk ook dat het een keer ophoud, en dat je eigen geluk uiteindelijk belangrijker is. Ook voor jullie kind! Sterkte!
Antwoord

#7

Hoi, wat je zegt klopt wel, de depressie van mijn vrouw overheerst alles, dus ook bij mij.
Onbewust ga je er  in mee, en lijkt het steeds normaler dat alles gaat zoals het gaat.
Tot dat het moment dat je bijv een dagje alleen of met andere op stap gaat, dan merk je snel genoeg wat je allemaal mist, en dat het leven er dus echt wel anders uit kan zien. Ik voel me dus eigenlijk gevangen zitten in de depressie van mijn vrouw.


Mijn vrouw is al verschillende keren opgenomen geweest, heeft een wastlijst aan medicijnen, die er dus mede voor zorgen dat haar gevoelens en libido op een nul punt zitten, verder ook al jaren therapie.
Alleen alles wat ze daar aandragen over wat ze thuis moet doen, dat kan ze niet/nauwelijks opbrengen, en ze valt weer terug in, nuets doen, op bed gaan liggen enz.
Dit met gevolg dat ik voor een groot deel het huishouden naast mijn werk doe.

Dit maakt het ook allemaal zo lastig, ik begrijp haar situatie echt wel, en oh wat vindt iedereen het erg en vervelend(wat natuurlijk ook zo is)  maar ja, en ik dan?
Zoals ik eerder gezegd, krijg ik steeds meer behoefte aan een ander leven, waarin er ook plaats is voor mijzelf, ik heb nu alle rollen, behalve die van man van.
Ik ben geen vreemdganger, maar ik begin toch wel steeds meer te begrijpen waarom mensen het soms buiten de deur gaan zoeken.
Ik hoop niet dat ik nu erg onaardig klink, maar  als je jaren op een zijspoor staat, dan ga je beetje anders tegen dingen aankijken denk ik.
Antwoord

#8

Register or login to view the content
Antwoord

#9

Hoi Cha
Ik begrijp je helemaal, het vertrouwen is zo ver weg, kan dat nog wel hersteld worden? Ik denk het wel, al zal dat heel veel tijd gaan kosten. Misschien moet er ook relatietherapie aan te pas komen. Maar dat kan als als beide partijen erachteraan. En dat is in ons geval nog zeker niet zo.
Mijn partner is nu net enkele dagen thuis geweest voor ons zoontje omdat de opvang gesloten is en ik moet werken. Zoon vond het super natuurlijk, maar ik heb de hele tijd moeten horen hoe moe hij wel niet was en dat kind "abnormaal druk" is etc. (Helemaal niet het geval trouwens, een doodgewone 3 jarige met stevig karakter en heel veel energie ;-)) Nu is hij weer weg, kon het niet meer aan. Heel erg frustrerend, want morgen merkt zoontje natuurlijk weer dat hij er niet meer is, en wordt hij daarom lastig. Maar we moeten door, willen of niet...

De jaloezie begrijp ik ook maar al te goed! In onze vriendenkring is iedereen aan zijn 2de of 3de kind bezig. Wij ook, tot die bom viel dat hij wegging... En nu worden natuurlijk al die kinderen geboren. Bah, ik heb er echt een hekel aan momenteel, al die perfecte gezinnetjes... terwijl mijn leven helemaal in duigen ligt... klinkt zo egoïstisch he...

Mijn partner is nu wel in het volle besef dat hij een probleem heeft. Dat wil de hij eerst niet erkennen. Dus dat is op zich al positief. Hij wil echter geen medicatie en maar heel beperkte professionele hulp (wegens financieel te zwaar). Het wordt dus een lang lang proces... 

Veel moed hoor! Er schijnt licht aan het einde van de tunnel, je komt er wel, met of zonder hem! Probeer van je kindjes te genieten en je eigen leven op de rails te houden. De rest zal wel volgen. Al is dat uiteraard makkelijker gezegd dan gedaan...
Antwoord

#10

Ik herken dat ego-gevoel maar al te goed. Ik ben zelf 33 en we waren al ons halve leven samen. Gelukkig samen. We dachten aan kinderen, maar wilden eerst de bouwwerken afmaken. Dan wilde hij nog een jaartje rusten en dan zouden we aan kinderen beginnen. Eindelijk. Maar zo ver is het niet gekomen. En inderdaad, die kinderen worden maar geboren en ze gooien echt met babyborrels en trouwfeesten naar mijn hoofd de laatste tijd. En overal hetzelfde liedje. Alleen toekomen (al word je opgehaald door vrienden of vriendinnen) en alleen naar huis. Om de ogen uit je kassen te wenen. Zelfs na meer dan een jaar.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,948 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 689 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
21-06-2022, 08:35
Laatste bericht: Joy
19-06-2022, 23:47
Laatste bericht: Pico
09-02-2022, 00:03
Laatste bericht: Joy
  Partner van.. Started by Puk
4 Replies - 1,133 Views
21-12-2021, 09:47
Laatste bericht: Mabel



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)