Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Partner verbreekt relatie omdat zijn gevoel weg is.


#11

Beste Gietje,

Allereerst wil ik mijn bewondering voor je uitspreken, want ik begrijp dat het niet gemakkelijk is wat je nu doormaakt. Het siert je dat je jezelf kwetsbaar durft op te stellen en jouw verhaal met ons deelt. Het doet mij, als ervaringsdeskundige, goed om te lezen dat mijn bijdragen een meerwaarde voor jou hebben. Naar aanleiding van je vorige bericht voel ik me genoodzaakt om je een hart onder de riem te steken. Zo moet je mijn bijdrage vooral zien, verre van kritiek naar jou, eerder als feedback. Je doet het goed en... het is verre van makkelijk. Er bestaat immers niet zoiets als een gebruiksaanwijzing voor omgaan met de depressie van je partner...

Ik wil je graag wijzen op een valkuil, die ik ook als geen ander herken. Je schrijft dat je vriend zijn depressiviteit linkt aan je relatie en "dat je niet zou weten waarom hij godsnaam zou terugkeren". Hoezo zou je dat niet weten? Ik weet dat het makkelijker gezegd dan gedaan is, maar laat je niet alleen maar door angst leiden. Dat is namelijk wat ik bij je opmerking voel.

Als je zoooooooooooooon lange tijd samen bent geweest, is dat meer dan alleen de sombere periode. Er is een moment waarop hij verliefd op jou werd (en/of andersom), een tijd waarin jullie leuke dingen deden en lieve woorden tegen elkaar zeiden. Een tijd waarin vlinders vrolijk in je buik fladderden en je samen de wereld aan kon. Focus je ook daarop. Hij was (en ik denk, afgaand op jouw woorden, IS nog steeds) de man van je dromen.

Ik wil je echt meegeven om die mooie momenten en warme herinneringen niet zomaar van tafel te vegen. Jij worstelt niet met een depressie. Daarom is het belangrijk dat JIJ moed, kracht en energie put uit deze fijne tijd met hem samen. Voor hem is dat een lastiger verhaal (en niet onmogelijk... het kan een kwestie van tijd zijn...) En wie weet, staat hij daarvoor straks wel weer open. Nogmaals: ik heb geen glazen bol, maar wat ik wel weet - uit eigen ervaring - is dat je je handen zo vol hebt aan je depressie, dat je vergeet dat er nog een wereld om je heen is. Je bent als depressivio (is dat een woord?) nauwelijks verbonden met jezelf, laat staan dat het je lukt om je te verbinden met mensen die belangrijk voor je zijn en die van je houden. Houd dat in gedachten, Gietje.

Uit jouw woorden maak ik op dat je vriend ook worstelt met wat hij voelt en denkt (en ik kan me heel goed daarin verplaatsen: ik blonk in mijn sombere periode niet uit in zelfvertrouwen, zekerheid en een positief zelfbeeld. Integendeel, ik maakte mezelf van alles wijs over "de grote boze buitenwereld", die bestond uit mensen die mij "toch maar in de steek lieten"...). Praat met elkaar. Geef hem de ruimte om zijn zegje te doen en luister naar hem. Andersom: deel je gevoelens, zeg wat het met je doet, zonder dat je hem of zijn ziekte hiervoor verantwoordelijk houdt. Zeg bijvoorbeeld dat je ziet hoe hij worstelt en dat je dat heel vervelend vindt en omdat je je zorgen maakt, omdat je van hem houdt. Dan zal hij zich gezien en gehoord voelen. En dat kan een eerste mini-stap zijn naar die verbinding waarover ik het al eerder had.

Maak jezelf absoluut geen verwijten; daar schieten jij en hij niets mee op. Je hebt gehandeld uit liefde voor hem. Dat je je - naar eigen zeggen - hebt opgesteld als een therapeut is niet meer dan logisch; jij maakt je zorgen en - vergeet niet - ook jij (niet alleen hij) werd geconfronteerd met een ziekte waarover je waarschijnlijk nog niet zoveel wist. En wat voor ellende dat met zich meebracht. Hoe een impact die ziekte heeft op een persoon EN ZIJN OMGEVING (jij dus ook, Gietje)

Ik vind het erg goed van je dat je stappen zet en vecht voor het herstellen van je relatie. Het belangrijkste is wat JIJ wilt en voelt. Een zeer wijze trainer leerde mij ooit, toen ik hotel de botel was van een vriendin (die achteraf gezien ook een depressie leek te hebben) en zij de relatie verbrak: Rayme, neem een besluit. Of je gaat nu 100 procent voor het redden van je relatie en dat betekent dan ook dat je alles, maar dan ook echt alles in het werk stelt om je relatie te redden. Of - als je van haar houdt en je voelt dat een relatie herstellen/behouden je veel te veel energie en andere offers kost - laat haar dan in liefde los. Dat laatste heb ik gedaan. Dat was hard en pijnlijk. En ik ben er tot vandaag de dag niet rouwig om dat ik hiertoe besloot. Ze heeft een bijzonder plekje in mijn hart en heeft haar eigen leven. Hoewel ik dat heel graag wilde, waren we geen match made in heaven. Sad

Begrijp me niet verkeerd, voor iedereen is dat anders en ik noch iemand anders kan een beslissing nemen: dat moet jij doen, Gietje. Het enige dat ik je aanraad is: maak een goede afweging.

Ik wens je daarbij erg veel wijsheid en sterkte.

Laat het me gerust weten als ik je nog ergens bij kan helpen. Want in deze sombere tijden is het fijn als je met mensen kunt praten die "verstand hebben" van een depressie en wat deze rotziekte met zich kan meebrengen. Kijk maar of dat goed voor je voelt, of niet.

Warme groet,

Rayme
Antwoord

#12

Alvast heel erg bedankt voor de uitgebreide reactie! Ben ik heel blij mee en stelt me opnieuw wat gerust. Terwijl alle andere berichten die ik de laatste tijd kreeg (niet op dit forum, maar in mijn vriendenkring en bij de psycholoog) me juist enorm opfokten.
Ik reageer zeker ook nog uitgebreider, maar daar is het nu te laat voor. Ik wilde je gewoon al even bedanken. Zit met een project op school morgen en heb nog wat werk dus me eerst daar nog wat op focussen Wink. Alvast bedankt!!
Antwoord

#13

Hey allemaal,

Hier ook een ervaringsdeskundige. Je gaat aan alles twijfelen. Aan jezelf, mensen om je heen en dus ook aan je relatie. Gewoon heel rot voot jezelf maar ook voor je omgeving.

Heb zelf aan de andere kant gestaan. Vorig jaar raakte ik in een depressie en ik ging ontzettend twijfelen aan gevoelens voor mijn vriend. Gevoel kwam terug toen ik weer goed in mijn vel zat. Nu helaas weer in een dip en nu laat ik me niet meer vsn de wijs brengen qua gevoel. Ik hou vam hem, dat weet ik al voel ik het soms niet!

Sterkte!!
Antwoord

#14

Heel fijn dat gevoelens terug kunnen keren! Laat ons hopen... Al zijn ze hier al een jaartje weg... Bij mijn vriend dan toch. Maar hij geeft aan dat hij ook nog steeds in zijn depressie zit.
Antwoord

#15

Ik had nog een vraagje, Rayme, over het 'uit een depressie geraken'.
Hoe moet ik me dat voorstellen? Mijn vriend is nu sinds december 2015 gecrasht en hij geeft aan dat hij nog altijd in zijn depressie zit. Niet tegen mij, want tegen mij zegt hij dat hij beter is en dat hij nog altijd achter zijn keuze staat (over het feit dat hij me heeft verlaten), maar hij gaf aan bij een vriendin van ons dat hij zich niet oké voelt. Dat hij weinig tot geen energie heeft en geen enkel toekomstperspectief. Hij is al een tijdje gestopt met zijn antidepressiva, maar hij overweegt om opnieuw te starten. Hij zou de pillen willen gebruiken, maar ook weer niet. Omdat hij weet wat voor invloed dat op zijn lichaam en zijn geest heeft...

Vorig weekend heb ik een dagje met mijn vriend opgetrokken. Hij was op weekend met een groep vrienden en ik ben een dagje achter geweest. Ik kwam er toe zaterdagmorgen en hij keek me aan en zei me dat het de avond ervoor niet goed was geweest. Ik had de gelegenheid niet om echt door te vragen, maar het kwam erop neer dat hij zich volledig had laten gaan met softdrugs en drank. Softdrugs, dat was al 15 jaar geleden... Ze hebben hem moeten dragen tot op een matras en daarna zelfs zijn kots moeten opkuisen (sorry voor de details). Hij schaamde zich diep. Maar dat toont mij alleen maar dat hij verschrikkelijk slecht in zijn vel zit.
Ik weet nu niet hoe ik dit moet aanpakken. Ik wil hem zo graag helpen, maar hij blijft tegen mij zeggen dat alles goed gaat... Hij wil me dus op de een of andere manier niet in vertrouwen nemen. Thuis kan hij zijn verhaal ook niet kwijt, dat ben ik zeker... Ik ben bang dat hij plots domme dingen gaat doen... Wanneer komt de dag dat hij er stilletjes aan weer wat bovenop komt en wat kan ik in dat verhaal nog betekenen?
Antwoord

#16

(06-06-2017, 22:21)Gietje117 schreef: Dag Gietje,

Dank je wel voor je uitgebreide vraag. Ik zal mijn best doen om deze zo goed en onderbouwd mogelijk te beantwoorden.

Laat ik meteen heel duidelijk zijn: ik ga je geen valse hoop geven. Ik kan je niet vertellen of en zo ja, wanneer de dag aanbreekt dat jouw vriend er weer bovenop komt. Het enige dat ik je kan vertellen is mijn ervaringen met mijn depressie (en sombere buien) en de stappen die ik heb gezet om te kunnen stoppen met anti-depressiva.

Ik herken veel in wat je over jouw vriend schrijft, Gietje. Toen ik te horen kreeg dat ik een depressie had (ik wist niet eens wat dat eigenlijk was), had ik heel weinig energie (ik voelde me vooral moe en loom), laat staan dat ik ook maar enige fut had om over mijn toekomst na te denken. Pas na een paar maanden, voor het eerst toen de anti-depressiva zijn werk begon te doen, veranderde dat; ik merkte dat ik me bij vlagen beter voelde.

Waarschijnlijk hebben mijn fietstochten (ik moest wegens omstandigheden mijn auto wegdoen; deze verving ik na ruim 27 jaar voor een fiets..!) eraan bijgedragen dat ik steeds meer energie kreeg. Sporten bleek sowieso een goede move. Ik sport nu twee keer per week vrij intensief (kracht-, spieren- en conditietraining). Dat helpt goed: ik heb er niet voor gestudeerd, maar ik meen dat je door lichaamsinspanning bepaalde stofjes in je hersenen aanmaakt die je depressiviteit verminderen. Ik heb bijvoorbeeld ook een proeftraining kickboksen meegedaan; toen voelde ik me extatisch moe. Moe maar voldaan (en eindelijk eens niet loom...)

Ik ken jouw vriend natuurlijk niet, maar als ik hem een advies kon geven is het: ga sporten, bewegen. Dat hoeft niet per se zweten in het krachthonk te zijn. Dat kan ook een dagelijkse wandeling zijn. Of een stukje fietsen. Bouw het langzaam op. Begin met 5 minuten, dan 10 minuten, etc.

Behalve dat raad ik hem aan om goed in gesprek te gaan met zijn behandelaar(s) over thema's waarmee hij nu worstelt. Dat is vooral belangrijk, aangezien jij er zeker van bent dat hij thuis niet met zijn verhaal terecht kan. Daar zijn professionals, geen partners of goede vriend(inn)en. In antwoord op een van je vragen: Wat jij kunt doen, Gietje, is een luisterend oor bieden en aandacht voor hem hebben.

Het gebruiken van softdrugs en alcohol - sowieso al een gevaarlijke combi - is verre van wenselijk. Ik heb weleens te veel alcohol gedronken met anti-depressiva, vorig jaar Kerstmis. Ik zag daar geen kwaad in, maar heb nog nooit zo'n naar gevoel gehad. Dat was echt een vreselijke kater van een paar dagen, gemixt met een somber en onheilspellend gevoel. Dat lijkt me niet de weg.

Of hij dan toch aan de anti-depressiva moet gaan, weet ik niet. Persoonlijk ben ik daarin altijd erg terughoudend geweest: ik kan me er weinig bij voorstellen dat die chemische zooi in jouw lijf goed is. Aan de andere kant weet ik dat mensen met een zware depressie wel baat hierbij kunnen hebben. Ik zou hem willen aanraden om met zijn behandelaar hierover te praten. Ook over de bedenkingen en angsten die hij heeft.

Het is duidelijk dat je vriend heen en weer botst tussen zijn gevoelens en gedachten. Hij zit midden in een rollercoaster. En het kan heel onrustig voelen als je niet weet hoe je eruit komt. Daarom hoop ik dat de tips die ik heb gegeven hem kunnen helpen.

Sterkte met alles!

Warme groet,

Rayme

P.S. Ik ken jou niet, Gietje, maar ik krijg het idee dat jij zo langzamerhand dezelfde kant op gaat. Voorkom dat. Wees lief voor jezelf. Neem je rust. Alleen als jezelf in balans bent, kun je iets voor hem betekenen. Nog een tip: haal jezelf niet naar beneden. Dat iemand met een depressie zijn gevoelens niet wil delen, hoeft niet per se te betekenen dat hij jou niet vertrouwt. Pas op, dat is een invulling die jij eraan geeft (tip: het is interessant in jouw proces om uit te zoeken waar dat vandaan komt, maar dat even terzijde)... Heeft hij gezegd dat hij je niet vertrouwt? Nee toch? Of wel?
Antwoord

#17
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 07-06-2017, 11:38 door Gietje117.)

Bedankt voor de tips! Wat je zegt over mezelf, klopt deels. Ik zit met angsten en weerspiegel veel van zijn problemen op mij. Omdat hij het in het begin ook zo aangaf (samen met zijn moeder). Dat ik en de relatie de oorzaak waren van zijn depressie. Maar ik probeer me stilletjes aan in te prenten dat dit helemaal niet in die mate is dat ik me schuldig moet voelen. Ik voel me nog steeds schuldig, maar is al minder.

Ik ga proberen duidelijk te antwoorden op jouw bericht, maar mijn hoofd is nogal een flipperkast dus het kan wat verwarrend overkomen Smile.
Ikzelf heb al drie beurten bij een psycholoog achter de rug, om het hele gedoe (als ik het zo mag noemen) een plaats proberen te geven. Maar ik merk dat het me de vorige keer echt geen deugd deed. Weet niet hoe het komt. De eerste twee keren voelde ik me sterker toen ik buiten kwam, de laatste keer nog slechter dan dat ik me al voelde. Ik heb een vriendin van mij beloofd om zeker tien beurten te gaan omdat ze merkte dat ik er alleen niet uit zou komen. Nu heb ik eerder het gevoel dat ik het zonder professionele hulp wel kan, soms heb ik dat minder. Maar het lijkt erop alsof ik nog maar eens mijn verhaal moet vertellen en dat kan ik eigenlijk al bij vrienden. Maar zoals je zegt, dat is natuurlijk geen professionele hulp. Al zei er iemand op het forum hier: haar mening (van de psychologe) is ook maar een mening. Eén van de zovele... Soms weet ik niet meer wat ik moet geloven, wat ik moet denken, hoe ik moet redeneren.

Hoe het met mij in het algemeen gaat: het schommelt. Gisteren was mijn vriend een jaar weg. Een jaar... Terwijl zijn therapeute had gezegd dat we begonnen met twee weken... Maar wonder boven wonder heb ik de dag overleefd. Zonder huilbuien en ik voelde me eigenlijk wel oké.
Ik denk dat het ook te maken heeft met hoe ik mijn vriend aantrof dit weekend. Hij staat zo ver van zichzelf waardoor ik begrijp waarom vrienden zeggen dat hij niets meer voor mij is. Ik geloof erin dat hij niet zo blijft, maar het lijkt erop dat hij echt heel erg lang in zijn depressie blijft hangen. En mijn leven delen met hem zou op dit moment zo veraf staan van het leven dat ik met hem had. We waren ongelooflijk samen, ik vond dat alvast. Een hechte band na 15 jaar. Ongelooflijk veel respect en liefde. Hij was echt de man van mijn dromen. Maar waarom ook? De flakkering in zijn ogen, de blik als ik me mooi maakte voor een feestje, zijn lieve gebaren, zijn zachte handen,... Hij zette mij altijd op één. Als ik het druk had, dan bracht hij wat eten tot bij mij aan mijn bureau. Nooit gingen we slapen zonder een zoen, nooit vertrok hij of ik zonder zoen. Iedereen kende ons als een ongelooflijk sterk, rustig, liefdevol koppel.

Maar dat is juist het moeilijke. Dat gevoel begint te vervagen. Het lijkt al zo lang geleden en er lijkt niet veel meer van over te blijven. De sprankeling in zijn ogen is al heel lang weg en er blijft eigenlijk weinig over van wat hij was, hoe wij waren. Ik ben er wel van overtuigd dat dit snel kan opflakkeren moest hij stappen maken in de richting van herstel. Maar zoals het nu is, is het voor mij ook zwaar. En het is echt dubbel. Als ik denk aan mijn leven met hem (voor zijn depressie) dan ga ik kapot van verdriet, maar krijg ik het ook warm vanbinnen. Omdat ik weet dat dit in de toekomst moeilijk te overtreffen zal zijn (met hem of met een andere partner). En omdat ik dan ook besef wat ik al zo lang moet missen. Wat we kwijt zijn geraakt. Dan kan ik het eigenlijk moeilijk dragen.  Als ik dan denk hoe hij nu is, dan is het geen partij voor mij. Dat klinkt crue en ik bedoel het eigenlijk zo niet, maar het helpt mij wel de pijn te verzachten. Snap je wat ik bedoel? 

Over dat vertrouwen, daar zit ik wellicht deels mis. Ik weet het niet. Of misschien schaamt hij zich vooral. Ik weet het niet. Hij is een paar keer bij me langs geweest en soms zegt hij wel iets oprecht. Iets vanuit zijn hart. Maar meestal doet hij stoer en zegt hij dat alles ok is. Ik denk ook niet dat hij me zou willen zeggen dat het niet goed met hem gaat want dan moet hij toegeven dat zijn zet om naar huis te gaan misschien niet de oplossing was. En ik heb mijn vriend altijd als koppig ervaren. Soms is dat een sterkte geweest, maar nu is dat misschien wel zijn zwakte.

Hij is in februari 2016 begonnen met pillen en ik denk dat hij een jaar later gestopt is. Ik merkte vooral veel afvlakking. Ook geen zin meer in lichamelijkheid. We groeiden steeds verder uit elkaar en ik kon er niets tegen beginnen. Ik heb me daar zo hard in gefrustreerd omdat ik ons door mijn handen voelde glippen. Ik zag het onder mijn ogen gebeuren en ik werd er echt gek van. Ik kon hem op geen enkel moment meer bereiken. Heb gesleurd, getrokken, raad gegeven, gesmeekt, geweend,... Ik wist het op den duur niet meer. En daarom klonk die rust bij zijn ouders volgens mij zo aanlokkelijk.

Ik had gedacht dat die rust hem goed ging doen want daar moet hij tenslotte aan weinig denken. Maar hij werkt en zit de rest van zijn tijd op zijn kamer. Voor de rest gebeurt er weinig. Zijn vader was eens bezig in de tuin en ik vroeg hem waarom hij niet meehielp. Hij zei: ja, als hij het niet vraagt, dan doe ik niks. Terwijl ik dat de normaalste zaak van de wereld vind als je ergens inwoont, dat je helpt. Hij ziet dat zo niet en hij heeft er ook de energie niet voor.

Ik dacht dat de energie wel zou komen, maar die is er blijkbaar nog altijd niet en sinds gisteren zit hij een jaar bij zijn ouders... Dat sporten lijkt me een goeie tip, maar ik weet niet hoe ik die bij hem moet krijgen. Hij gaat wel twee keer in de week voetballen normaal gezien, maar het voetbalseizoen is over. Dus dat ligt ook stil. Hij weet dat ik sinds september veel loop en we hebben het er eens over gehad, maar hij zei me dat hij dat absoluut niet kon. Ik stelde voor om heel klein te beginnen, maar hij leek het van zich af te schudden. Er zijn tijden geweest dat wij dat samen deden, maar als ik dat nu subtiel voorstel dan wil hij er niets van horen. Als ik nu nog iets in de richting van 'samen' suggereer of voorstel, dan kijkt hij me aan... alsof hij wil zeggen: euh, heb je niet door dat wij geen koppel meer zijn en zo'n dingen dus niet meer horen te doen?

Een luisterend oor bieden, wil ik wel, maar hij wil er eigenlijk niet meer over praten zegt hij. Ik weet dan niet of ik af en toe een bericht moet sturen of hem volledig met rust moet laten. Dat is het allermoeilijkste. Vroeger was ik gewoon mezelf en deed ik waar ik zin in had. Wilde ik sturen, dan stuurde ik. Wilde ik een mailtje verzenden, dan deed ik dat. Hij ook trouwens. Maar nu moet ik heel de tijd afwegen. Als ik aangeef dat het misschien goed is om te praten, weet hij dat niet zeker... Hij wil eigenlijk zo weinig mogelijk contact zegt hij... Wat doe ik dan het best? Dat blijft voor mij het lastigst. Ik heb nu al een paar weken terug aangegeven dat er post bij mij ligt en dus komt hij nog eens langs daarvoor. Maar hij verzet weldra zijn domicilie, dus dan moet ik hem eigenlijk helemaal niet meer zien. Of hoeft hij toch geen contact meer te zoeken...
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
  relatie Started by misterj
1 Replies - 335 Views
29-03-2023, 21:06
Laatste bericht: Feline
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,948 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
01-11-2022, 00:21
Laatste bericht: wicket
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 689 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
  Depressief door je relatie? Started by Anoniemm
8 Replies - 1,356 Views
10-08-2022, 08:13
Laatste bericht: Anoniemm
21-06-2022, 08:35
Laatste bericht: Joy



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)