Hoihoi,

Ik weet niet of ik wel goed zit hiervoor maar ik wil ook gewoon even mijn verhaal kwijt.

Mijn partner heeft al jaren last van een depressie die komt en gaat. Wij zijn inmiddels 10 jaar samen en het is na de komst van ons eerste kindje (nu 2 jaar) meer naar buiten gekomen. Toen is er ook hulp bij gekomen, psycholoog en antidepressiva. Dit hielp goed dus besloten om voor een tweede kindje te gaan. Ik ben inmiddels 5 maanden zwanger van nummer twee, en afgelopen week belde mijn partner zijn werk mij op dat ze al een week niks gehoord hadden van hem en of alles goed ging.. dit heeft hij eerder gehad na de geboorte van ons zoontje maar het kwam zo onverwachts.. nu ligt hij ook alweer 2 dagen op bed, de zorg voor ons kind komt nu wederom volledig op mij aan. Wat normaal gesproken ook al grotendeels zo is omdat ik hem zijn nodige rust altijd gegund heb. Maar nu met mijn zwangerschap erbij merk ik dat het mij allemaal even te veel wordt.. het gevoel dat we weer van voor af aan beginnen. Ik heb gezegd vandaag een afspraak te maken met de huisarts voor hem maar die hulp neemt hij ook niet aan.. ik begrijp dat iedere situatie anders is en dat het lastig is hier een mening over te hebben maar ik moet het ook gewoon kwijt dat ik voor het eerst twijfels heb of het niet gewoon beter is om niet meer bij elkaar te zijn. Intimiteit is er niet, hij is een fantastische vader en dat neem ik hem ook niet af, maar ik ben gewoon op, we zitten al 2 jaar in een half verbouwd huis waar hij mij nooit over hoort zeuren omdat hij zegt dat het hem anders alleen maar weerhoudt om er iets aan te doen. Dus als er een keer een deurklink op een deur is geplaatst of een lamp is geplaatst in een half jaar tijd dan krijgt hij alle enthousiasme van me, maar ik eerlijk gezegd wil ik gewoon een keer dat dingen gaan zoals ik het wil.. en niet altijd volgens zijn plannen..

Hoihoi,

Ik weet niet of ik wel goed zit hiervoor maar ik wil ook gewoon even mijn verhaal kwijt.

Mijn partner heeft al jaren last van een depressie die komt en gaat. Wij zijn inmiddels 10 jaar samen en het is na de komst van ons eerste kindje (nu 2 jaar) meer naar buiten gekomen. Toen is er ook hulp bij gekomen, psycholoog en antidepressiva. Dit hielp goed dus besloten om voor een tweede kindje te gaan. Ik ben inmiddels 5 maanden zwanger van nummer twee, en afgelopen week belde mijn partner zijn werk mij op dat ze al een week niks gehoord hadden van hem en of alles goed ging.. dit heeft hij eerder gehad na de geboorte van ons zoontje maar het kwam zo onverwachts.. nu ligt hij ook alweer 2 dagen op bed, de zorg voor ons kind komt nu wederom volledig op mij aan. Wat normaal gesproken ook al grotendeels zo is omdat ik hem zijn nodige rust altijd gegund heb. Maar nu met mijn zwangerschap erbij merk ik dat het mij allemaal even te veel wordt.. het gevoel dat we weer van voor af aan beginnen. Ik heb gezegd vandaag een afspraak te maken met de huisarts voor hem maar die hulp neemt hij ook niet aan.. ik begrijp dat iedere situatie anders is en dat het lastig is hier een mening over te hebben maar ik moet het ook gewoon kwijt dat ik voor het eerst twijfels heb of het niet gewoon beter is om niet meer bij elkaar te zijn. Intimiteit is er niet, hij is een fantastische vader en dat neem ik hem ook niet af, maar ik ben gewoon op, we zitten al 2 jaar in een half verbouwd huis waar hij mij nooit over hoort zeuren omdat hij zegt dat het hem anders alleen maar weerhoudt om er iets aan te doen. Dus als er een keer een deurklink op een deur is geplaatst of een lamp is geplaatst in een half jaar tijd dan krijgt hij alle enthousiasme van me, maar ik eerlijk gezegd wil ik gewoon een keer dat dingen gaan zoals ik het wil.. en niet altijd volgens zijn plannen..

Hallo Puk,
 ook als "partner van" kun je hier je verhaal kwijt.
 Ik ben zelf de depressieveling en snap dat dat voor mijn ex-partner ook niet makkelijk is geweest. Fijn dat je zoveel rekening houd met je partner en zijn gevecht met depressie.
Maar er zijn 2 mensen in een relatie, plus je hebt inderdaad nu ook kinderen waar je aan moet denken. Het lijkt mij geen goed idee dat de relatie nu alleen gaat draaien om de depressie van je partner. 
Hoe moeilijk hij het ook heeft, je hebt ook nog aan jezelf en kinderen te denken. Hopelijk kun je een beetje bespreken met je partner en dit aangeven. Of voorstellen om samen naar therapie te gaan.
Als depressieveling kun je ook last hebben van schuldgevoelens maar deze zouden er niet voor moeten zorgen dat, om deze te vermijden, alles om je partner moet draaien.

Hoi Puk, 

Ik denk even puur praktisch. 
Als je wil dat het gaat zoals jij wil , probeer dan de regie te pakken. Laat het niet over aan je partner, trek niet aan een dood paard. Wacht niet tot je er zelf helemaal doorheen zit  en gefrustreerd raakt van je man . 
Huur n klusman/vrouw in, of doe het zelf . Regel opvang voor je kind , bestel eten. Wat er maar nodig is volgens jou .  Niet voor je man, maar voor jezelf.   

Groet!

Hoi Puk, 

Ik denk even puur praktisch. 
Als je wil dat het gaat zoals jij wil , probeer dan de regie te pakken. Laat het niet over aan je partner, trek niet aan een dood paard. Wacht niet tot je er zelf helemaal doorheen zit  en gefrustreerd raakt van je man . 
Huur n klusman/vrouw in, of doe het zelf . Regel opvang voor je kind , bestel eten. Wat er maar nodig is volgens jou .  Niet voor je man, maar voor jezelf.   

Groet!

Bedankt voor je reactie, ik heb inderdaad al het één en ander zelf gedaan aan het klussen, al het schilderwerk bijvoorbeeld en behangen. Ook timmermannen zijn ingeschakeld maar die zijn niet meer teruggekomen na één klus omdat ze het niet goed genoeg deden volgens mijn partner of totaal verkeerd hadden gedaan.. ik wil het die arme werklui ook niet aan doen om voor niks te komen terwijl ze het al zo druk hebben..

Puk, Dan is het zaak je partner mee te delen dat hij in dit geval zich er niet mee moet bemoeien ,tenzij hij het zelf oppakt en afwerkt ( maar dat doet hij niet begrijp ik).  Houd het contact tussen jou en die werklui, het heeft geen zin om hem ertussen te hebben.   Mogelijk kan hij zich met de kinderen bezig houden ( wat goed gaat) , iets huishoudelijks , of zichzelf er toe brengen hulp te zoeken.


Groet