Hallo Blueeye,

Je schrijft, ik weet niet waar ikzelf goed aan doe op dit moment. Ik begrijp ook wel jouw angst dat hij weer gaat terugvallen in oude gewoontes. Maar je moet je realiseren dat jij daar niet verantwoordelijk voor bent, sterker nog dat je er maar heel weinig invloed op kunt uitoefenen. Hij is degene die verantwoordelijk is voor zijn eigen gedrag, niemand anders. Hij is degene die zijn leven anders moet gaan aanpakken. Wat jij kunt doen is goed voor jezelf zorgen en dicht bij jezelf blijven en op basis daarvan grenzen stellen in wat je wel of niet accepteert. Misschien pittig wat ik schrijf, maar het is wel de realiteit.
Het feit dat hij contact legt met andere klinieken is natuurlijk positief en de plek waar hij nu zit is verre van ideaal, maar het lijkt er ook op dat hij een verandering bij hem zelf voor zich uit schuift, eerst moeten de omstandigheden ideaal zijn. Ik ken hem natuurlijk niet en ik reageer op de informatie die jij geeft, maar het uitstellen is een bekend verschijnsel bij mensen met onder andere een verslaving. Maar misschien zit ik er helemaal naast. Feit is dat er ook op de plek waar hij nu zit ook veel wel kan. In het hier en nu is het wel degelijk mogelijk met jezelf aan de slag te gaan. Hoe dit er uit moet zien weet ik natuurlijk niet want nogmaals ik ken hem niet. Maar ik weet uit eigen ervaring dat een begin maken met serieus werken aan je herstel op elke plek mogelijk is.
Misschien een beetje scherpe reactie, maar ik bedoel het goed.
Hoor het graag.

Groet, Bert

Hey blueeyes! 

Ik zit in de zelfde situatie.
Mijn partner zit in afwachting van een klinische opname.
We zijn iets meer dan een jaar samen en hij heeft me altijd alles eerlijk en open verteld.

Ik kan me heel goed inleven in hoe hij zich nu voelt. En ik probeer altijd vrolijk en zorgzaam te zijn.
Maar het kost zoveel energie want ik werk ook 40 uur en daarbij het huishouden en voor hem zorgen.
Als ik benden aan mijn bureau zit, moet ik soms gewoon even keihard huilen om alles van me af te kunnen schudden.
Mijn stoere lieve vriend is nu een treurig hoopje mens, het doet zoveel pijn om hem zo te zien. Maar ik weet gewoon niet wat ik nog meer voor hem kan doen......