Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Partner en dagbehandeling


#1

Ik ben al 16 jaar lang met mijn partner. Vanaf dat ik hem ken, kampte hij al met een depressie en gebruikte hij al AD. Hij kreeg toen geen hulp van een psycholoog want dat vonden zijn ouders niet noodzakelijk en kosten teveel geld. Direct nadat ik hem leerde kennen, ging het beter met hem en onder begeleiding van een goede huisartsi van mijn ouders is hij gaan afkicken van AD. Dit leek goed te gaan en we bouwden samen een leven op.
Ik merkte de laatste paar jaren wel dat het wat slechter ging maar het zat mijn vriend ook allemaal niet mee; fysieke aandoening ( tijdelijk, verlies van werk). Ik merkte ook dat hij "vies" tegen mij deed, snel geïrriteerd en lelijk. Initimiteit was altijd al wat moeilijker maar dat was destijds helemaal weg. Ik voelde dat er wat was toen. Ik heb hem ook vaak gevraagd wat er toch was maar hij wuifde het weg. Totdat ik erachter kwam dat er contact was met een andere vrouw waar wel heel initiem werd gechat. Hij kon zijn verhaal bij haar kwijt, en ze kon zo goed praten. Na veel ruzies en het weigeren van hulp ben ik weggegaan en hebben we een maand zonder elkaar geleefd. Ik voelde me zo ellendig toen. Toch ben ik teruggekeerd naar huis en hebben we hulp gezocht. Het vertrouwen was wel helemaal weg.

Na jaren therapie (1 op 1,EMDR) en verschillende AD geprobeerd kwam er nog steeds geen verbetering. Mijn vriend voelde zich nog net zo ongelukkig en bracht zichzelf ook schade aan. Hij had ook gelijk alle bijwerkingen te pakken van elke pil. Toch ging het met ons gestaag goed, we praten veel. Toen is hij gestart met dagbehandeling deeltijd, nu meer dan een maand bezig. In het begin voelde hij zich vreselijk daar. Nu lijkt hij het wel "leuk" te vinden, mensen om zich heen en krijgt weer hernieuwde energie te krijgen. Sinds de dagbehandeling doet hij helaas weer afstandelijk en "vies" tegen mij. Ik voel me hier echt naar over.
Deze week heeft hij aangegeven een lotgenoot (vrouw) te hebben gevonden waar hij dingen mee wilt ondernemen als soort van depressie buddy binnen zijn groep, naast de dagbehandeling. Ik vond het idee niet echt fijn maar was ook blij dat hij iemand gevonden had. Hij heeft geen vrienden. Nu lijkt hij zich ( net als voorgaande keren te storten, lijkt wel een hyperfocus) op het contact met haar, elke dag hebben ze contact. Na de ervaring van een paar jaar geleden gaan er bij mij echt alle alarmbellen rinkelen. Ik voel me hier zo ellendig over maar tegelijkertijd ook schuldig dat ik dit zo vervelend want ik gun het hem.

Ondertussen merk ik dat mijn rek eruit is. Ik ben zo moe. Fysiek maar vooral in mijn hoofd. De afgelopen jaren zijn zo zwaar geweest. Elke keer mijn behoefte en gevoelens aan de kant gezet voor zijn herstel en afwachten. We gaan met kleine ups en veel downs voort. Alleen de ups en de vernieuwde energie die daaruit voort komt wordt nauwelijks opgevuld met energie aan ons.
Ik zie weinig hoop en voel me angstig en machteloos voor wat er komen gaat. Mijn liefde voor hem is sterk alleen voel ik dat steeds wat slinken. Er is zo weinig nog om aan vast te houden om nog door te gaan met name omdat contact met en naar mij nihil is maar het intensieve contact naar zijn buddy er wel is. Ik voel me schuldig om te zeggen en toe te geven dat het zo zwaar is, dat ik me zo ellendig voel. Ik kan ook niet de knoop doorhakken om een einde te maken aan onze relatie.
Hebben jullie misschien tips? Of inzichten.
Antwoord

#2

Welkom op het forum Anna! Ik schrijf hier op het forum als "partner van", dus weet tot op zekere hoogte wel hoe je je voelt. Poe, moeilijke situatie waar je in zit. Jullie praten veel, schrijf je, maar weet jouw partner ook hoe jij je voelt ten opzichte van die vrouw? Hoe is dat de vorige keer af gelopen? Zag hij toen in dat hij verkeerd bezig was/te ver was gegaan?
Ik vind dat jij wel je grenzen mag aangeven. Misschien is het mogelijk die vrouw een paar keer bij jullie thuis uit te nodigen? Zodat je haar leert kennen? Dat kan misschien wat (begrijpelijke) achterdocht weg nemen?
Veel vragen.. Je hoeft natuurlijk alleen te antwoorden als je daar behoefte aan hebt.
Antwoord

#3

(27-08-2018, 14:37)Anna@ schreef: Hebben jullie misschien tips? Of inzichten.
Hallo Anna,

Welkom terug.

Het houdt maar niet op hè? Ik kan me voorstellen dat je je heel ellendig voelt. 

Inzichten? Tja, ik kan wel wat zeggen over die dagbehandeling en je vriend z'n buddy. Ik heb ooit ook een dergelijke therapie ondergaan en de vriendschap die je voelt met de mede-cliënten kan erg intens zijn omdat je met gelijken communiceert, hoe goed en begripvol je vriend/vriendin ook is. Dus vanuit dat perspectief begrijp ik je vriend zijn houding wel t.o.v. die buddy.

Dat neemt niet weg dat dat feit op zich voor jou moeilijk te verteren kan zijn, zeker omdat hij vervelend naar jou reageert en het niet de eerste keer is dat hij er een 'diepe vriendschap' op na lijkt te houden.

Wat zou er gebeuren als je op een goed en rustig moment hem duidelijk zou maken hoe jij je voelt? Vertel hem dat je heel blij voor hem bent dat hij die buddy heeft en dat je absoluut niet jaloers bent, maar dat je wel graag wil dat hij tegen jou normaal doet. Vaak zijn mensen zich helemaal niet bewust van de invloed van hun gedrag op anderen. Is dat een optie?

Sterkte en laat even weten hoe het verder gaat,
Ray
Antwoord

#4

Beste Positivo,

Dank voor jouw reactie. Het is inderdaad vreselijk zwaar. 

De vorige keer zag hij niet echt zijn fout in. Pas toen ik in huilen uitbarsten en ik wegging zag hij in dat hij toch iets te ver ging. Daarna hebben we afgesproken altijd eerlijk te zijn over dit soort dingen en ben ik weer terug naar huis gekomen. 

Hij weet heel goed hoe ik me voel ten opzichte van deze vrouw maar geeft aan hier niet veel mee te kunnen en het eigenlijk ook niet helemaal te begrijpen. Ik ben er zwaar angstig voor ( je hebt een klik, zit dagen met elkaar in de behandeling, praat en begrijpt veel van elkaar en gaat daarna ook nog dingen ondernemen naast de dagen van de behandeling). Een beetje de kat op het spek binden, zo zie ik het. 

Ik wil haar wel thuis uitnodigen, maar aan de ene kant ook niet. Mijn huis is mijn veilige plek en dat voelt als het ware dan een beetje bevuild .

Ik begrijp het hebben en de noodzaak van een lotgenoot voor mijn vriend. Alleen weet ik niet zo goed of dit logisch? Is en of meer mensen dit hebben. Ik weet niet zo goed in hoeverre in mijn gevoel hierbij aan de kant moet zetten .
Antwoord

#5

Ik heb het vaker gehoord, hier op het forum. Dat mannen (in dit geval) en vrouw tegen komen waarmee ze naar hun gevoel alles mee kunnen bespreken. Precies wat Ray zegt: 100% begrip wat wij (als depressieloze partner) nooit kunnen bieden.  Maar, ik moet erbij zeggen dat het ook vaak verkeerd uitpakt. Iemand die depressief linkt zijn sombere gevoel vaak aan de situatie waar hij in zit. En daar hoor jij bij. Het gemopper is dus niet eens persoonlijk tegen jou gericht, maar meer tegen de situatie. Die andere vrouw doet niet moeilijk, begrijpt hem en heeft altijd tijd. Vraag hem maar eens hoe je kunt weten dat hun relatie puur vriendschappelijk is. Waar ligt de grens voor jullie beiden?
Antwoord

#6

Beste Ray en Positiva,

Het houdt inderdaad nooit op en is zo vreselijk zwaar om vol te houden. 

Mijn vriend en ik bespreken de situatie wel alleen we lopen allebei bij elkaar tegen een muur op. Hij zegt dat relatie puur vriendschappelijk is en niet op zoek is naar een ander. Maar ik heb hier geen vertrouwen in. Ik zie het echt niet goed gaan, juist vanwege de "gevoeligheid van beiden". 

Het is zo moeilijk. Mijn vriend heeft verder geen vriendschappen dus ik weet dat dit zo dierbaar is voor hem maar juist daardoor ziet ie moeilijk in dat bepaalde dingen niet kunnen.
Antwoord

#7
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 27-08-2018, 18:19 door Ray.)

Hoi Anna,

Ja, dat vertrouwen is wel een dingetje. Zonder dat wordt het heel moeilijk, vrees ik.

Ik ben het met Positiva eens dat het gemopper tegen jou door de situatie kan komen of door zijn eigen onmacht. Ik herken dat bij mezelf. Mijn vriend heeft het soms zwaar te stellen met mij; ik kan zo in en in gemeen reageren. Ondanks het feit dat ik het van mezelf weet, kan ik het soms gewoon niet stoppen. Hij kent me gelukkig goed genoeg om te weten wanneer hij beter even niks kan zeggen, maar makkelijk is dat natuurlijk niet. Ik zeg regelmatig dat er maar één persoon op de wereld is die met mij kan samenwonen en dat is hij.

Als ik zo'n bui heb en dat is best vaak eigenlijk, realiseer ik me nu, dan irriteer ik me aan alles. Hoe hij loopt, hoe hij zit, hoe hij praat, hoe vaak hij de keuken inloopt … maakt niet uit wat hij doet, ik maak er een klote opmerking over.
Het heeft niets te maken met mijn gevoel voor hem, het is dat shit gevoel dat ik heb, echt onmacht. Je zou ook kunnen zeggen dat ik gewoon een enorme klootzak ben, althans zo zou ik het noemen als ik hem was.

Misschien dat dit iets meer inzicht geeft?

sterkte,
Ray
Antwoord

#8

Ja dat begrijp ik goed. En dat kan ik ook wel verdragen. Wat ik lastiger vind is dat hij nu momenteel gelijk naar zijn buddy gaat waar het wel lievelijk mee kan en waar hij wel mee uit de voeten kan. Daar is ie niet zo.

Ik snap heel goed de waarde daarvan alleen, klinkt egoïstisch, ik vind het zo ontzettend oneerlijk! Ik loop de benen onder mijn lijf vandaan om alles te regelen, huishouden draaiende te houden, liefde te geven en naar mij is het vaak boos en afstandelijk.

  Maar naar de buddy, nee hoor dat is fijn en prettig.
Antwoord

#9

(27-08-2018, 18:28)Anna@ schreef: Ik snap heel goed de waarde daarvan alleen, klinkt egoïstisch, ik vind het zo ontzettend oneerlijk! Ik loop de benen onder mijn lijf vandaan om alles te regelen, huishouden draaiende te houden, liefde te geven en naar mij is het vaak boos en afstandelijk.

Hoi Anna,

Natuurlijk ben je niet egoïstisch, en het is oneerlijk. Verschrikkelijk oneerlijk zelfs. Ik heb je vriend ook zeker niet willen verdedigen, ik wilde alleen proberen duidelijk te maken hoe het zou kunnen zijn, zodat jij je misschien minder lullig zou voelen.

Een tijdje geleden, ik weet niet meer in welk draadje, was er hier ook een discussie over het delen van gevoelens met je partner. Toegegeven, ik was in de minderheid maar mijn partner vertel ik bitter weinig over mijn gevoel. Mijn verklaring: hij staat te dicht bij me, ik ben onbewust bang dat hij te dicht bij die beerput komt. De beerput met de oorzaken van mijn depressie. De beerput die ik zelf niet durf open te trekken. 

Ik weet, het maakt het er zeker niet makkelijker op voor jou. Je gaat door een hele moeilijke tijd en al best lang. Volhouden is nog te doen als je uitzicht hebt op betere tijden. Maar die garantie kan niemand je geven. Je staat voor een dilemma, want hem opgeven vind je waarschijnlijk ook als 'doorrijden na een ongeluk', dat doe je niet. Maar wat doe je jezelf aan als je blijft?

sterkte,
Ray
Antwoord

#10

Natuurlijk kunnen wij niet met een kant-en-klare oplossing komen. Die is er waarschijnlijk ook niet. Maar..in een relatie zijn twee mensen en die zijn beiden even belangrijk. Ik vind dus dat jij voor jezelf de grens van jouw tolerantie moet bepalen. Ervan uitgaande dat je al veel voor hem opoffert. En dat je van hem mag "eisen" daar niet overheen te gaan.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,948 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 688 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
21-06-2022, 08:35
Laatste bericht: Joy
19-06-2022, 23:47
Laatste bericht: Pico
09-02-2022, 00:03
Laatste bericht: Joy
  Partner van.. Started by Puk
4 Replies - 1,133 Views
21-12-2021, 09:47
Laatste bericht: Mabel



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)