Hey iedereen,

Al ben ik van nature een optimist, ik lijk precies enkel en alleen met klaagzang af te komen...
Ik ben vorige vrijdag opgenomen in het ziekenhuis (in de stad) als tussen oplossing voor een opname buiten de stad.
Jammer genoeg had ik meer verwachtingen over wat hier zou gebeuren.
Door de medicatie zijn precies al mijn voelsprieten afgesloten. Wat wil zeggen dat ik het geluid, drukte, mensen enz van de stad en in het ziekenhuis kan dragen.
Terwijl ik normaal gesproken deze gebruik om af te toetsen wat goed voor me is of niet...
Ik hoopte ook bij de verpleging meer info te krijgen over de medicatie of wat het met me doet.
Maar soms gaan ze te rap, zijn er regeltjes die je moet volgen. Papieren in te vullen en ga zo maar door.
In alle eerlijkheid vermoed ik wel dat ze hun best doen, maar op 1 of andere manier is er nergens (of misschien 1tje) waarmee ik n beetje binding heb.
Ondertussen heb ik het moeilijk met de mensen in het ziekenhuis, te veel prikkels, te veel om te verwerken.
Te weinig mezelf vinden of terug vinden. Opnieuw steeds anderen.
Waardoor ik de moed verlies om toch nog het mijne te zeggen en daar dan een tool of hulp voor te krijgen.
Moedeloos voel ik me, soms een kat in de zak of ... De nood om toch iets te kunnen doen, om op raad te krijgen of begeleiding in dingen waarmee ik worstel.
En ondertussen krijg ik de problemen waarmee ik worstel soms gewoon in het dagelijkse leven. En dan is het zo moeilijk zonder die hulp.
Het gevoel dat alles weer opnieuw begint, alleen erger.
Het gevoel dat ik helemaal niets meer waard ben en eigenlijk geen deftige of juiste hulp krijg wanneer ik ze nodig heb.
En de feedback die ik krijg is zo miniem... IK wil gewoon aan het werk met die dingen waarmee ik worstel. Samen met iemand die ze ziet (mijn problemen) en ze samen met mij wil aanpakken. Op een manier die voor mij het beste is.
En dat de trauma's die ik heb opgedaan tijdens het zoeken naar hulp kunnen verwerkt of losgelaten worden op een gezonde manier.
Om dan nog maar gewoon in het leven te kunnen staan, een partner te vinden en dit alles verwerkt te krijgen.
Ik vind die medicatie soms zo raar: s'ochtends opstaan met het gevoel dat je beter niet meer bestaat. En niet meer durven opkomen voor jezelf.
Dan opzoeken op internet: hoe terug naar jezelf gaan en dan merken dat de vorige trauma's sneller en korter dan anders naar boven komen.
En dan toch naar de stad proberen gaan om wat punchen materiaal te gaan halen, maar uiteindelijk in een van mijn lievelingswinkels binnen stappen en met een fijn gevoel buiten te stappen.
ZO dubbel vind ik dat... Zo'n groot contrast... Zo eng ... 
Niet zeggen dat het fijn is dat ik nog een fijn moment heb gehad. 
Het is gewoon heel eng dat dat op 1 dag kan.
Door omstandigheden werd ik al snel een overlever. En op het moment dat ik eindelijk begon te leven, nog kwetsbaar maar zacht, gebeurde er vanalles en nog meer tot nu. En ik heb het gevoel dat alles opnieuw is begonnen, alleen ben ik binnenin gewoon een ravage geworden. En heb het gevoel dat ik met ogen en haken aan elkaar hang. Voor de eerste keer ook anti depressiva en zyprexa. Weet zelfs nog niet helemaal wat ik nu juist allemaal heb. Rusten, rusten... elke keer... Maar aan kleine dingen werken gaat niet, want nog te moe voor zware therapie. Terwijl ik juist zachtjes aan wil beginnen en het niet nog erger maken.
En dan zegt men opnieuw geduld... geduld... Je krijgt een afspraak met de psycholoog. Wanneer? Man zo beu ben ik het.
Echt, ik wil gewoon zachtjes alles ontrafelen, opnieuw terug voelen, voelen dat ik met de juiste persoon op de juiste weg ben. Dat mijn hoofd niet meer tolt van al die gedachten waar ik geen blijf mee weet... 
Dus hoop, hoop op effectieve genezing... en een start, een begin aan die weg... Geen overleven meer, maar stilletjes aan mezelf werken...
Om zo terug de oude te worden. Terug in het leven te staan, en nog een mooie en echte weg te krijgen. Vol echte liefde en zo van die dingen...
Dus als iemand me een sprankeltje hoop kan geven, heel graag...

Hoi Inge,

Wat ontzettend naar voor je dat je je niet gehoord/geholpen voelt in het ziekenhuis en het idee hebt in jezelf te zijn opgesloten door de medicatie. Is dit de eerste keer dat je een depressie hebt?

Ik neem aan dat je nu op een wachtlijst stat voor opname binnen de ggz? 

Uiteindelijk komt alles weer goed, alleen over het wanneer is er geen uitspraak over mogelijk. Weet in ieder geval dat je niet de enige bent die worstelt met een depressie. 

Liefs!

Hey iedereen,

Al ben ik van nature een optimist, ik lijk precies enkel en alleen met klaagzang af te komen...
Ik ben vorige vrijdag opgenomen in het ziekenhuis (in de stad) als tussen oplossing voor een opname buiten de stad.
Jammer genoeg had ik meer verwachtingen over wat hier zou gebeuren.
Door de medicatie zijn precies al mijn voelsprieten afgesloten. Wat wil zeggen dat ik het geluid, drukte, mensen enz van de stad en in het ziekenhuis kan dragen.
Terwijl ik normaal gesproken deze gebruik om af te toetsen wat goed voor me is of niet...
Ik hoopte ook bij de verpleging meer info te krijgen over de medicatie of wat het met me doet.
Maar soms gaan ze te rap, zijn er regeltjes die je moet volgen. Papieren in te vullen en ga zo maar door.
In alle eerlijkheid vermoed ik wel dat ze hun best doen, maar op 1 of andere manier is er nergens (of misschien 1tje) waarmee ik n beetje binding heb.
Ondertussen heb ik het moeilijk met de mensen in het ziekenhuis, te veel prikkels, te veel om te verwerken.
Te weinig mezelf vinden of terug vinden. Opnieuw steeds anderen.
Waardoor ik de moed verlies om toch nog het mijne te zeggen en daar dan een tool of hulp voor te krijgen.
Moedeloos voel ik me, soms een kat in de zak of ... De nood om toch iets te kunnen doen, om op raad te krijgen of begeleiding in dingen waarmee ik worstel.
En ondertussen krijg ik de problemen waarmee ik worstel soms gewoon in het dagelijkse leven. En dan is het zo moeilijk zonder die hulp.
Het gevoel dat alles weer opnieuw begint, alleen erger.
Het gevoel dat ik helemaal niets meer waard ben en eigenlijk geen deftige of juiste hulp krijg wanneer ik ze nodig heb.
En de feedback die ik krijg is zo miniem... IK wil gewoon aan het werk met die dingen waarmee ik worstel. Samen met iemand die ze ziet (mijn problemen) en ze samen met mij wil aanpakken. Op een manier die voor mij het beste is.
En dat de trauma's die ik heb opgedaan tijdens het zoeken naar hulp kunnen verwerkt of losgelaten worden op een gezonde manier.
Om dan nog maar gewoon in het leven te kunnen staan, een partner te vinden en dit alles verwerkt te krijgen.
Ik vind die medicatie soms zo raar: s'ochtends opstaan met het gevoel dat je beter niet meer bestaat. En niet meer durven opkomen voor jezelf.
Dan opzoeken op internet: hoe terug naar jezelf gaan en dan merken dat de vorige trauma's sneller en korter dan anders naar boven komen.
En dan toch naar de stad proberen gaan om wat punchen materiaal te gaan halen, maar uiteindelijk in een van mijn lievelingswinkels binnen stappen en met een fijn gevoel buiten te stappen.
ZO dubbel vind ik dat... Zo'n groot contrast... Zo eng ... 
Niet zeggen dat het fijn is dat ik nog een fijn moment heb gehad. 
Het is gewoon heel eng dat dat op 1 dag kan.
Door omstandigheden werd ik al snel een overlever. En op het moment dat ik eindelijk begon te leven, nog kwetsbaar maar zacht, gebeurde er vanalles en nog meer tot nu. En ik heb het gevoel dat alles opnieuw is begonnen, alleen ben ik binnenin gewoon een ravage geworden. En heb het gevoel dat ik met ogen en haken aan elkaar hang. Voor de eerste keer ook anti depressiva en zyprexa. Weet zelfs nog niet helemaal wat ik nu juist allemaal heb. Rusten, rusten... elke keer... Maar aan kleine dingen werken gaat niet, want nog te moe voor zware therapie. Terwijl ik juist zachtjes aan wil beginnen en het niet nog erger maken.
En dan zegt men opnieuw geduld... geduld... Je krijgt een afspraak met de psycholoog. Wanneer? Man zo beu ben ik het.
Echt, ik wil gewoon zachtjes alles ontrafelen, opnieuw terug voelen, voelen dat ik met de juiste persoon op de juiste weg ben. Dat mijn hoofd niet meer tolt van al die gedachten waar ik geen blijf mee weet... 
Dus hoop, hoop op effectieve genezing... en een start, een begin aan die weg... Geen overleven meer, maar stilletjes aan mezelf werken...
Om zo terug de oude te worden. Terug in het leven te staan, en nog een mooie en echte weg te krijgen. Vol echte liefde en zo van die dingen...
Dus als iemand me een sprankeltje hoop kan geven, heel graag...

---

Hallo Inge,

Er is altijd hoop, er is altijd kans om weer de oude te worden, om problemen op te lossen, geloof in jezelf, je kunt het echt.
Wil je weten hoe ik e.e.a. heb ervaren, lees dan "Mijn verhaal", of stuur mij een berichtje
xxx 
Tref

Helpt het om één van mijn tekstjes te lezen, die ik een tijdje terug op dit forum plaatste?
Ze gaan allemaal over dat het het wél anders kan gaan worden.
Heel veel sterkte en kracht!

Liefs,

Sarah

https://www.depressie-forum.nl/Topic-Hoop-en-herstel

https://www.depressie-forum.nl/Topic-Hou-vol-lieve-jij

https://www.depressie-forum.nl/Topic-Geef-niet-op

------------------------------------------------
Instagram: @jekuntmeerdanjedenkt ❤️
Website: http://www.jekuntmeerdanjedenkt.com
------------------------------------------------