Hallo mensen,
Wat ik jullie nu vertel heb ik al vele malen verteld aan mensen in de hoop wat hulp en of steun te kunnen krijgen in het verwerken en/of los laten van mijn pijn en verdriet in mijn hoofd.
Ongeveer 10 jaar geleden ben ik gescheiden ( mijn keus ) na een huwelijk van 17 jaar. Ben op straat gezet met mijn zoon ( 12) en bij een vrouw  in huis gekomen waar ik drie jaar een relatie mee kreeg. Mijn zoon ( autistisch) heeft dit nooit echt kunnen accepteren. Ik heb 4 jaar co ouderschap gehad op 50/50 basis. Ik kreeg weer een nieuwe relatie waarmee ik na een jaar ben gaan samen wonen. We kochten een huis en zijn getrouwd. Ik heb een kamer voor mijn zoon als eerste ingericht. Echter heeft hij daar 2 keer geslapen.
Ik kreeg een berichtje van hem dat hij geen contact meer met mij wilde en dat ik hem en zijn familie ( mijn ex en haar man ) met rust moest laten. Vervolgens heeft hij en mijn ex mij op allerlei manieren geblokkeerd.  We zijn nu 5 jaar verder en ik weet niet waar hij woont en hoe hij er nu uitziet. Hij is ondertussen 22 jaar. 
Ik begrijp gewoon niet waarom hij zo ineens geen contact meer wil. Ben bang dat ik hem nooit meer zal zien. Ik loop nu bij een psycholoog in de hoop dit alles een plek te kunnen geven. Maar of dat gaat lukken ?

Hoi Michel, welkom op het forum! Ik denk dat het altijd moeilijk blijft als er kinderen in het spel zijn. Ik ben 7 jaar geleden gescheiden van een man die het mij heel moeilijk maakte. Wij hebben 4 kinderen. Maar voor de kinderen blijft het gewoon hun vader. Nu, 7 jaar later, krijg ik wat meer begrip. Vooral de oudste twee hadden er veel moeite mee (nu 23 en 21 jaar). Ik was degene die die veilige situatie (in hun ogen) verwoeste. En hun "alleen" liet. Gelukkig heb ik nog wel gewoon contact. Maar jouw kind is ook nog autistisch. Dan zal het voor hem nog moeilijk zijn misschien. Vooral als hij niet goed tegen veranderingen kan. Jammer dat je nu geen contact meer hebt met je ex-vrouw. Misschien kun je iemand anders van haar familie bereiken? Ik zou er niet vanuit gaan dat jouw zoon jou echt niet meer wil zien. Maar meer dat hij de situatie niet kan handelen. Desondanks blijft het moeilijk, dat begrijp ik wel..