Hallo allemaal, ik wil hier graag even mijn hart luchten. Als je meer over mij wilt weten, ga dan naar mijn topic 'Even voorstellen'. Je mag me altijd een berichtje sturen!

Ik ben vast niet de enige die onbegrip onder naasten en kennissen ondervind. Het is ook moeilijk om te begrijpen, zelfs voor mij. Ik heb bijvoorbeeld een reis naar Rome met school moeten afzeggen omdat mijn lichaam het gewoon nog niet aan kan. Dit is natuurlijk doodzonde en dat benadrukte een goede vriend van mij nog eens. Ik was wel een beetje verdrietig over zijn onbegrip, maar hij kan er zelf natuurlijk ook niks aan doen: hij is 16 en heeft geen ervaring met wat ik dagelijks voel en doormaak. Ik vind het sowieso heel moeilijk om mijn gevoelens en gedachten met mensen te delen die het niet kunnen begrijpen hoe het voelt om depressief of overspannen te zijn. Dat voelt alsof je aan een blinde uitlegt hoe de kleur blauw eruit ziet. Ik weet hoe het voelt om niet te begrijpen wat er allemaal gebeurt als je depressief bent: mijn mentor op de middelbare school raakte zelf overspannen toen ik in het 2e jaar zat (ik zit nu in het 5e jaar) van mijn VWO opleiding. Ze was steeds minder op school en wat er nu precies met haar aan de hand was, was in vrijwel ondoorzichtige nevel gehuld. Het enige wat ons verteld werd: jullie mentor is overspannen. Ik lachte er toen maar een beetje over, samen met de rest: is dat dan zo erg? Even door de zure appel bijten en weer verder. Nu besef ik pas hoe onwetend ik eigenlijk was. Nu ik zelf al bijna een jaar depressief ben, begrijp ik hoe mijn mentor zich toen voelde. Ik heb ook veel met haar gepraat over mijn en haar depressie. Het is toch gek dat je elkaar pas écht leert kennen als je iets gemeenschappelijks hebt, ook al is dat een ziekte die je allebei hebt. 
Ik ben denk ik ook niet de enige die op een gegeven moment zei: goh, wat duurt het toch allemaal lang. Wanneer komt er nou verbetering? Wanneer werkt dat stomme medicijn nu eens? Wanneer komen die tientallen therapiesessies me nu eens van pas? Vooral het wachten op de werking van medicijnen heeft mij dwarsgezeten. Nog steeds, om eerlijk te zijn. Het duurt inderdaad allemaal ontzettend lang. Als een medicijn uiteindelijk toch niet aanslaat, kan dat een grote tegenslag zijn voor iemand die al een tijdje zijn hoop op dit medicijn heeft gezet. Het is alsof je aan het zoeken bent naar de juiste sleutel om de deur van je huis open te maken: er zitten alleen wel honderd andere sleutels aan je sleutelbos die niet of nauwelijks passen. 
Tussen het wachten op medicijnen door doe je zo veel mogelijk je best om de dagen uit te zitten. Tenminste, zo voelt dat voor mij af en toe. Alsof ik maar voor 'spek en bonen' op sta en weer naar bed ga 's avonds. Ik ben zelf een piekeraar, dus de dag doorkomen is soms nog een hele klus. De hele dag zeg ik tegen mezelf: vanavond mag je weer even piekeren, daar moet je niet te veel over nadenken, het is niet erg om je moe te voelen, het is niet erg om te huilen. Alle nare en negatieve gedachten moet ik met de energie die ik heb zien om te keren of te ontkrachten. Dit is echt enorm vermoeiend.
Vanmiddag heb ik een gesprek met mijn psycholoog en mijn ouders. Daarin wil ik wat dingen concreet hebben: het tempo waarmee mijn herstel nu verloopt is veel te laag. Ik wil nieuwe medicijnen proberen, medicijnen die mijn hoofd tot stilstand kunnen brengen. Dagen waarop ik emotioneel ben, dagen waarop ik veel pieker, dagen waarop ik geen energie, deze dagen zijn slopend voor zowel mijn ouders als voor mij. Mijn ouders lijden ook onder mijn huidige toestand en het is moeilijk om te zien dat je ouders het er zo moeilijk mee hebben. Ik mag natuurlijk van geluk spreken dat ik zulke lieve, warmhartige en behulpzame ouders heb, maar dat maakt het niet altijd eenvoudiger. Het is nooit fijn om je ouders te zien zwoegen.
Ik vind het in ieder geval fijn om hier mijn hart te kunnen luchten. Hopelijk is dit behulpzaam voor andere mensen, hopelijk hebben jullie hier iets aan. Voor iedereen die dit leest: het beste aan jullie allemaal. Samen komen we door deze moeilijke tijden heen!

Goed geluk, Tim

Hey meneer, welkom op het forum! Dit berichtje komt van een "buitenstaander". Die er af en toe inderdaad niks van begrijpt. Mijn partner is/was depressief en ik doe mijn best. Zoals heel veel partners, kinderen, ouders, vrienden... Tis moeilijk om iets te begrijpen dat vaak ver buiten de werkelijkheid ligt. Ik heb het geluk dat mijn partner alles met me deelt. Ook over zijn gevoel en problemen kunnen we goed praten. Ik begrijp het dus steeds beter, maar ik heb natuurlijk geen idee hoe het echt voelt. Als ik je verhaal lees, heb ik het idee dat je heel goed weet wat je wilt, en vooral waar je naar toe wilt werken. Ik hoop dat je dat ook allemaal duidelijk kunt maken in je gesprek bij de psycholoog. Succes!

Heel veel sterkte! Weet dat er betere tijden komen! Ik heb ook lieve ouders die me ontzettend steunen! Het komt goed met je!