Hallo iedereen, 

het geeft een beetje een vreemd gevoel me op dit forum te begeven. Momenteel voel ik mezelf in een situatie zitten waarin ik niet goed weet wat te doen. 
Ik ben 26 maar al 10 jaar geen contact met mijn broer en 2 jaar niet met mijn ouders. Ik woon bij mijn zus en desondanks dat ze in hetzelfde gezin is opgegroeid en hetzelfde heeft meegemaakt heb ik niet het gevoel ik met alles bij haar terecht kan. 

Onlangs voor de 2e maal officieel depressief verklaard met wederom opstarting van medicatie en psycholoog. Ik heb heel vaak het gevoel vast te zitten met mijn emoties doordat de mensen rondom mij het niet lijken te begrijpen. Depressie lijkt nog een groot taboe en best niet besproken en zowel krijg ik snel het gevoel een gek te zijn, kapot te zijn. Ligt dit aan mij of zijn er nog mensen die hiermee geconfronteerd worden? 

In mijn relatie gaat het alles behalve soepel, ik reageer zeer veel af op mijn vriend en krijg dan ook mijn emoties niet onder controle waardoor ik voor iets belachelijk uren lang ruzie kan maken. Vaak omdat hij het 'verkeerde' zegt en mij meer het gevoel geeft het niet te begrijpen waardoor ik nog bozer wordt. 

Ik hoop door jullie verhalen te lezen dat ik een soort van rust mag vinden, dat ik niet meer moet denken dat ik abnormaal ben en totaal onbegrijpelijk. 

Bedankt, 
Noppes

Hallo iedereen, 

het geeft een beetje een vreemd gevoel me op dit forum te begeven. Momenteel voel ik mezelf in een situatie zitten waarin ik niet goed weet wat te doen. 
Ik ben 26 maar al 10 jaar geen contact met mijn broer en 2 jaar niet met mijn ouders. Ik woon bij mijn zus en desondanks dat ze in hetzelfde gezin is opgegroeid en hetzelfde heeft meegemaakt heb ik niet het gevoel ik met alles bij haar terecht kan. 

Onlangs voor de 2e maal officieel depressief verklaard met wederom opstarting van medicatie en psycholoog. Ik heb heel vaak het gevoel vast te zitten met mijn emoties doordat de mensen rondom mij het niet lijken te begrijpen. Depressie lijkt nog een groot taboe en best niet besproken en zowel krijg ik snel het gevoel een gek te zijn, kapot te zijn. Ligt dit aan mij of zijn er nog mensen die hiermee geconfronteerd worden? 

In mijn relatie gaat het alles behalve soepel, ik reageer zeer veel af op mijn vriend en krijg dan ook mijn emoties niet onder controle waardoor ik voor iets belachelijk uren lang ruzie kan maken. Vaak omdat hij het 'verkeerde' zegt en mij meer het gevoel geeft het niet te begrijpen waardoor ik nog bozer wordt. 

Ik hoop door jullie verhalen te lezen dat ik een soort van rust mag vinden, dat ik niet meer moet denken dat ik abnormaal ben en totaal onbegrijpelijk. 

Bedankt, 
Noppes

Hallo Noppes, 

Als eerste, wat is normaal? Volgens mij is iedereen tegelijk normaal en abnormaal, het maakt je uniek. Over het taboe over depressie kan ik mij wel in vinden, vaak weten mensen die het niet hebben meegemaakt (zelf of omgeving) niet hoe het is en weten zich dan geen houding aan te nemen. Dat je een reactie krijgt van "ga dan gewoon wat leuks doen". Ja iets leuks doen kan wat helpen (ritme), maar is niet de oplossing voor een depressie. Ik heb zelf ook 2 keer in depressie gehad en gelukkig ben ik er allebei na een half jaar weer uitgekomen. Tevens je zus hoeft natuurlijk niet op je te lijken, ook al ben je opgegroeid in hetzelfde gezin. Ik en mijn broertje zijn totaal anders, hij is emotioneel heel vlak en ik ben juist een emotioneel persoon. Ieder persoon zit anders in elkaar, ook al groei je op in hetzelfde gezin en heb je dezelfde opvoeding gehad. Zo raar is het dus allemaal niet ;

Groetjes Sanne

Hoi noppes,

Ik sta aan de andere kant als partner en heb het daar moeilijk mee.
Misschien kunnen we elkaar helpen beiden kanten beter te begrijpen?

Hoor het graag als je dat wilt.

Hoi Noppes,

Je schreef:
''In mijn relatie gaat het alles behalve soepel, ik reageer zeer veel af op mijn vriend en krijg dan ook mijn emoties niet onder controle waardoor ik voor iets belachelijk uren lang ruzie kan maken. Vaak omdat hij het 'verkeerde' zegt en mij meer het gevoel geeft het niet te begrijpen waardoor ik nog bozer wordt.''

Dat is voor mij ook heel herkenbaar. Ik woon sinds een half jaar samen met mijn vriend en er zijn nog heel veel dingen waar ik mee zit door wat ik in mijn jeugd heb meegemaakt. Ik verwacht dan van hem dat ie me begrijpt en word boos als ie dat niet doet. Ondanks dat mijn zus hetzelfde heeft meegemaakt (we zijn ook nog tweeling) heb ik ook niet het gevoel dat ik me bij haar kan uiten. Dit is iets wat mij pijn doet en iets waar ik dagelijks mee zit. Haar ermee confronteren, is zo moeilijk. Vooral omdat ik dan denk dat ze een nog hogere muur tussen ons beide op trekt. 

Ik wil gewoon even zeggen dat je gedrag absoluut niet abnormaal is en heel begrijpelijk. Je schrijft op dit forum omdat je je waarschijnlijk, net als ik, best eenzaam voelt met dit soort dingen. 

Ik hoop je, door een beetje mijn ervaring met je te delen, iets meer gerust te hebben gesteld.

Groetjes Chantje