Ik wordt volgende maand 33 jaar en ik heb nog nooit een relatie gehad.
Niet alleen mijn lage zelfbeeld maar ook mijn levenservaringen (lichamelijk, geestelijk en sexueel mishandeld) hebben daar aan bijgedragen.
Daar komt nog eens bij kijken dat ik ben geboren met een hormonaal defect, een intersekse conditie. 
Hierdoor zie ik er wat vrouwelijker uit en ben ik daardoor altijd maar bestempeld als homo en wordt ik op straat vaak uitgescholden en gepest met homoseksuele uitlatingen op een negatieve manier. 
Alhoewel ik nog nooit sex met een man heb gehad of dergelijke. 
Ik heb vroeger wel 1 keer een vriendinnetje gehad, we hadden nog niets serieus met elkaar maar waren bezig met elkaar te leren kennen maar ik werd door haar omgeving niet geaccepteerd vanwege mijn vrouwelijke trekken. 
Altijd werd ik maar uitgescholden en in een homo hokje gestopt, maar toen ik met een meisje uit ging was het voor de wereld blijkbaar ook niet goed.
Op een gegeven moment raakte ik mijn interesse in een leuke relatie met een vrouw ook kwijt. 
Ik heb een vrouw niks te bieden, ten eerste niet vanwege hoe ik ben, ten tweede niet omdat ik door mijn rot leven allerlei psychische aandoeningen aan heb overgehouden en daardoor niet meer in staat ben om te werken en daardoor al jaren op bijstandsniveau leef.
En vrouwen houden nou eenmaal van geld en ik kan niet met een vrouw gaan shoppen of samen op vakantie gaan of een weekendje weg. 
Ook heb ik niks leuks te vertellen over mijn leven, dat ik alleen maar thuis zit, mezelf helemaal heb afgezonderd van alles en iedereen en aan slaapmedicatie zit en het liefst de hele dag slaap en eigenlijk het allerliefst niet meer wakker zou willen worden. 
Ik heb geen boeiende reizen of studies te verkondigen, absoluut helemaal niks. 
Alleen maar pure leegte en eenzaamheid en mezelf opsluiten en afzonderen. 
Laat staan over wat er allemaal vroeger is gebeurd. 
Vaak denk ik toch wel dat als je een relatie hebt dat je elkaar kunt steunen en helpen en elkaar de kracht geeft om voor elkaar en jezelf verder te strijden tegen alle barricades van het leven. 
Dat het dan makkelijker gaat. 
Maar aangezien ik mezelf in alle opzichten heb op gegeven, laat ik het maar voor wat het is. 
Aan de andere kant is het ook weer zo dat als ik toevallig eens in de zoveel tijd visite heb van iemand dat ik altijd vanbinnen hoop dat diegene snel weer naar huis gaat omdat ik alleen wil zijn. 
Ik ben mijn eenzaamheid te gewend geworden.

hoi 

ik ben nu 44 en heb nooit een relatie gehad ik heb dat niet zo als jou vrouwelijk trekjes maar is er nooit van gekomen of ik vond iemand leuk en zei mij niet of ze waren lesbies ook vaak meegemaakt ik heb ook een laagzelfbeeld en ja ik ben sinds 2011 ziek paar keer opgenomen geweest en wat jij zeg geen geld wat heb ik ze te bieden 
ik heb alleen 4 halve dagen dagbesteding en dat is het  en maar ook moeilijk contact met andere mensen heb een paar vrienden maar die begrijpen mij niet zo goed er werkt nu ook een leuke dame op de dagbesteding maar die is te knap voor mij vind ik dan al maken wij wel vaker oogcontact en ik doe vriendelijk tegen haat en zei naar mij ik durf haar niet te vragen of de facebook heeft laat staan  haar nummer 

je bent niet de allen zonder relatie 

sterkte

Hallo heren,



Ik ,vrouw, inmiddels 50,  reeds 20 jaar relatieloos, op n hoop gedoe, gescharrel etc na . De langste was 10 mnd, mischien zou je dat n relatie kunnen noemen.  
De mannen waar ik blijkbaar op val hadden zonder uitzondering geen cent en vaak ook nog schulden. 
Dat was nooit n reden waarom de relatie niet tot stand kwam of zo.
 Ik red me prima en ben goed met mn financiën.  Ik verwacht geen financiële steun van een man. Ik zou het wel eens  leuker,  gelijkwaardiger vinden als beiden voldoende hebben.   

Ik schrijf dit gewoon om jullie ook even een andere kant te laten zien.

En ze waren ook niet sterk, stabiel, superzelfverzekerd , met hippe carrière  en interresante verhalen. 
Maar het waren voor mij interresante personen. 
Ik val op iemand , of niet,. Niet op n plaatje. 

Lijkt me niet dat ik de enige ben hoor, dus schrijven jullie jezelf nou niet zo  af,  en kijk s wat rond, maak contact,  online, of in het echt.



Groetjes van Mabel

Hoi,

Als tiener heb ik wel vele relaties gehad, doordat ik thuis amper erkenning en liefde kreeg vooral niet van mijn moeder, zocht ik het bij vriendinnen en dat hielp zolang de verliefdheid staand hield.
Daarna sloeg het niet over naar liefde, maar werd het meer een last dan een lust en moest ik weer verder zoeken.

Mijn zelfvertrouwen was grotendeels afhankelijk van het hebben van een vriendin en als het meisje of vrouw er genoeg van had..omdat ik het gewoon niet meer op kon brengen haar genoeg aandacht te geven, stortte naast de relatie mijn zelfvertrouwen ook weer in.

Tevens herinneren ik me dat ik zo'n slecht zelfbeeld had dat ik destijds ook wel de gedachte kreeg dat er ook wat aan de meisjes of vrouwen mankeerde die op mij vielen..die waren dan ook niet goed genoeg.


Daarna nog vele relaties gehad die allemaal vrij snel stuk liepen...relaties hebben me meer ellende dan goeds gebracht... werd er nooit gelukkig van hooguit tijdelijk.

Toen ik 18 of 19 was bood een intelligente vriendin van mijn moeder me aan om met me te praten, zag er geen oplossing in, maar aandacht van een  intelligente en tevens aantrekkelijke vrouw kon vast geen kwaad.

Daar heb ik nu nog steeds intensief contact mee, ze is bijzonder begripvol, heeft me nooit voor iets veroordeelt, heb heel veel van haar geleerd, vertrouw haar compleet... ze heeft haar uiterste best gedaan me alle liefde te geven die ze bezat, maar heeft een vrouw me ooit van mijn gevoelens kunnen verlossen... heel eventjes af en toe...je kan de hele wereld aan je voeten hebben en nog 95% van de tijd je doodongelukkig voelen.

Heb ook nog nooit gehoord dat iemand met langdurige klachten na het krijgen van een relatie grotendeels van zijn klachten verlost is, maar ik weet uiteraard niet alles.

In mijn persoonlijke omgeving hoor ik alles behalve dat ze gelukkiger zijn geworden door een relatie, maar er zijn vast stellen waarbij het geluk wel gedeeltelijk vergroot is.

Pas nadat ik grotendeels geheeld ben ervoer ik dat vrijwel alles buiten jezelf ( vrienden, relaties, werk, geld etc) hooguit een toevoeging is en geen oplossing kan bieden.

Denk niet dat geld voor veel vrouwen veel uitmaakt, ook psychische klachten hoeven niet in de weg te staan, meest belangrijke is vaak of de ander het begrijpt en accepteert.

Uiteraard weet ik niet hoe het is om compleet alleen te zijn en hoe dat zou voelen, maar in depressie en alle daaruit voortkomende klachten als angst, verdriet en eenzaamheid ben je zo goed als constant compleet alleen en dat gat kan een ander hooguit een heel klein gedeelte voor je opvullen.

Dat ik me veel beter voel het afgelopen jaar is vooral te danken dat ik dingen grotendeels anders ben gaan zien en voelen, het is een moeilijk proces en lost niet alles op, maar er zijn meerdere oplossingen.

Ik schrijf dit zodat het misschien makkelijker wordt om zulke wensen los te kunnen laten en wat meer rust van binnen te creëren want in fantasie lijkt het altijd perfect.

Sterkte,

Desireless

Welcome to the club, Heintje. Je bent niet de niet zoals je kunt lezen.
Ik behoor er ook bij.
Vroeger had ik er veel verdriet van.  Toen ik rond jouw leeftijd was kwam er acceptatie voor in de plaats.
Ik denk dat dit woord het sleutelwoord is wat centraal staat.
Ten eerste voor jezelf. Als je het kunt accepteren en er vrede mee hebt is het toch goed?
Ten tweede ; accepteer zoals je bent. Het zegt alles over anderen die jou veroordelen en het nodig vinden zich bot en respectloos naar jou te uiten.
Het is goed een ' brede rug ' te bouwen waar je al die kul van af kan laten glijden.

Ik denk en hoop niet dat een potentiële partner zich alleen met geld bezig houdt. Zou je zo iemand treffen dan kun je je daar beter snel van afwenden om een hoop ellende te besparen.
Wanneer je het goed hebt bij jezelf hoef je jezelf die druk van een relatie helemaal niet op te leggen.
Je zou ze de kost moeten geven van mensen met een relatie die diep ongelukkig zijn. Zie b.v. de cijfers van het aantal echtscheidingen.

Ik heb het in materieel oogpunt prima. Eigen huis, hele lage vaste lasten en geen geldzorgen. Juist hierdoor bedenk ik me wel een paar keer als ik al een relatie zou willen aan gaan.
Op sociaal gebied ben ik zo kaal als een luis. Sinds de schooljaren achter me liggen heb ik geen vrienden meer gehad. Dat is het enige wat veel pijn blijft doen. 
Ik realiseer me dat er op dat punt veel mis met me moet zijn.
Enfin, dat laatste is niet relevant voor jouw verhaal. 
Misschien dat je aan het voorgaande er wat nuttigs kunt uit halen.

Hallo allemaal, 

Het zou ook eens fijn zijn als je als relatieloos mens niet als incompleet zou worden benaderd. 
Ik vermijd het alleen maar stellen om me heen te hebben , (ze zijn overigens idd niet om jalours op te zijn ) dan ben je altijd een 'ik' tegenover een 'wij' . Bovendien hebben ze meestal voldoende aan elkaar. 

En dat ' single' geneuzel vind ik zo tenenkrommend , alsof je een enkele rechter of linkerschoen bent , incompleet.
Ik ben gewoon solo, en compleet.
Termen zoals "alleenstaande' daar word een mens bij voorbaat al als sneu , 'Remi alleen op de wereld' van  weggezet.

Nou ik bedoel maar te zeggen dat je toch ook al snel het gevoel krijgt een gebrek te hebben. 

Ik wil best n relatie overigens, n gezellige maat, waar je op kan bouwen,  die naast me staat , en humor heeft. Die het leven als minder zwaar ervaart als ikzelf.  Lijkt me best leuk, maar bestaat misschien gewoon niet. 

Liefs en knuf,  Mabel

Ik wordt volgende maand 33 jaar en ik heb nog nooit een relatie gehad.
Niet alleen mijn lage zelfbeeld maar ook mijn levenservaringen (lichamelijk, geestelijk en sexueel mishandeld) hebben daar aan bijgedragen.
Daar komt nog eens bij kijken dat ik ben geboren met een hormonaal defect, een intersekse conditie. 
Hierdoor zie ik er wat vrouwelijker uit en ben ik daardoor altijd maar bestempeld als homo en wordt ik op straat vaak uitgescholden en gepest met homoseksuele uitlatingen op een negatieve manier. 
Alhoewel ik nog nooit sex met een man heb gehad of dergelijke. 
Ik heb vroeger wel 1 keer een vriendinnetje gehad, we hadden nog niets serieus met elkaar maar waren bezig met elkaar te leren kennen maar ik werd door haar omgeving niet geaccepteerd vanwege mijn vrouwelijke trekken. 
Altijd werd ik maar uitgescholden en in een homo hokje gestopt, maar toen ik met een meisje uit ging was het voor de wereld blijkbaar ook niet goed.
Op een gegeven moment raakte ik mijn interesse in een leuke relatie met een vrouw ook kwijt. 
Ik heb een vrouw niks te bieden, ten eerste niet vanwege hoe ik ben, ten tweede niet omdat ik door mijn rot leven allerlei psychische aandoeningen aan heb overgehouden en daardoor niet meer in staat ben om te werken en daardoor al jaren op bijstandsniveau leef.
En vrouwen houden nou eenmaal van geld en ik kan niet met een vrouw gaan shoppen of samen op vakantie gaan of een weekendje weg. 
Ook heb ik niks leuks te vertellen over mijn leven, dat ik alleen maar thuis zit, mezelf helemaal heb afgezonderd van alles en iedereen en aan slaapmedicatie zit en het liefst de hele dag slaap en eigenlijk het allerliefst niet meer wakker zou willen worden. 
Ik heb geen boeiende reizen of studies te verkondigen, absoluut helemaal niks. 
Alleen maar pure leegte en eenzaamheid en mezelf opsluiten en afzonderen. 
Laat staan over wat er allemaal vroeger is gebeurd. 
Vaak denk ik toch wel dat als je een relatie hebt dat je elkaar kunt steunen en helpen en elkaar de kracht geeft om voor elkaar en jezelf verder te strijden tegen alle barricades van het leven. 
Dat het dan makkelijker gaat. 
Maar aangezien ik mezelf in alle opzichten heb op gegeven, laat ik het maar voor wat het is. 
Aan de andere kant is het ook weer zo dat als ik toevallig eens in de zoveel tijd visite heb van iemand dat ik altijd vanbinnen hoop dat diegene snel weer naar huis gaat omdat ik alleen wil zijn. 
Ik ben mijn eenzaamheid te gewend geworden.

Hoi Heintje,

Hoop dat je iets hebt aan bovenstaande reacties. Kan mij voorstellen dat je het idee hebt iets te missen, tenminste dat denk ik op te maken uit jouw verhaal. 
Iedereen mag er zijn, zoals hij of zij is. Jammer dat mensen je het idee geven dat je niet oké bent zoals je bent. 
Ik heb mij ook lang niet geaccepteerd gevoeld en omdat ik mij anders voelde dan de rest, vond ik dat mij wat mankeerde en ik niet goed genoeg was. Gelukkig heb ik inmiddels geleerd mijzelf te waarderen en ook echt te voelen dat ik evenveel waard ben. 
Hoop dat dit jou ook gaat lukken en het zou fijn zijn als je mensen in je omgeving hebt of om je heen kunt verzamelen die jou een positief gevoel geven. 
Ik hou trouwens ook niet van visites en breng graag veel tijd alleen door. Ik vind het fijner om ergens anders af te spreken of voor een wandeling o.i.d. en mij dan weer op te kunnen laden in mijn eigen omgeving.

Hallo, Hein. Bij puur toeval kom ik op dit forum terecht en is jouw verhaal het eerste bericht wat ik lees. Op het gedeelte over het hormonaal defect en een paar andere dingen na, is het alsof ik het zelf had kunnen schrijven. Ik word volgende maand ook 33 en ik heb nog nooit een relatie gehad. Ik kan je geen adviezen of tips geven, aangezien ik zelf ook enorm worstel met dit onderwerp. Hoewel ik het niet fijn vind om te lezen dat een ander persoon ook zo lijdt, wilde ik je wel laten weten dat ik me erg herken in wat je schrijft en dat ik me daardoor even iets minder eenzaam voelde. Ik wens je het allerbeste toe.