Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Nog maar eens voorstellen...


#1

Hoi,

Gezien ik al een tijdje van dit forum lid ben, maar door allerlei omstandigheden nooit veel actief ben, of ben geweest...wilde ik mij even opnieuw voorstellen...

Ik ben op dit moment niet depressief, maar loop met angststoornis rond.
Helaas is mijn verhaal niet echt standaard, dus kan het intro wat lang worden...

Zo'n 8 jaar geleden kreeg mij vader een ongeluk waarbij hij zijn nek brak, en als gevolg daarvan hield hij er een incomplete dwarslaesie aan over.
Mijn vader ging een revalidatie traject in van anderhalf jaar, en kwam in een rolstoel terecht.
Dat anderhalf jaar was het iedere dag 2 keer op en neer reizen naar Rotterdam, omdat hij daar intern in een revalidatie centrum zat.
Voordat hij uiteindelijk naar huis mocht, moesten mijn ouders eerst verhuizen naar een aangepast huis.
Mijn vader wilde namelijk in geen geval naar een verzorgingstehuis.
Toen mijn vader eenmaal 2 maanden thuis was, kreeg mijn moeder een hersenbloeding.
Ik heb nog geprobeerd zelf mijn vader te helpen met alles, maar het was gewoon te zwaar.
Ik deed geen oog dicht, en na een week trok mijn hart het niet meer, waardoor ik zelf in het ziekenhuis belandde.
Als gevolg hiervan moest mijn vader dus wel naar een verzorgingstehuis.
Na dat mijn moeder na anderhalve maand weer thuis kwam, kon zij niet meer voor mijn vader zorgen.
Mijn vader moest toen in een verzorgingstehuis blijven, en ik ben toen bij mijn moeder ingetrokken om haar bij te staan.
Ik was toch vrijgezel, dus waarom niet ?

Op zich ging dat alles redelijk goed, maar wel enorm ten koste van mijn sociale contacten enz., waardoor ik op dit moment geen echte contacten of vrienden/vriendinnen meer heb.
Iets dat zeker enorm aan mij vreet...maar het kon gewoon niet anders...er was simpelweg geen tijd meer om iets als contacten of een relatie te onderhouden.
Alle tijd ging vooral in het bij staan en helpen van mijn ouders zitten.
In Januari was mijn vader drie jaar overleden, terwijl wij allemaal (moeder,ik, broertje en schoonzus) erbij waren...een beeld dat ik nooit meer zal vergeten.

Ongeveer een maand later moest ik weer opgenomen worden omdat er een nieuwe vernauwing ontdekt was, en ik inmiddels voor de derde keer gedotterd moest worden.

Omdat ik geen sociale contacten meer heb, heb ik last van eenzaamheid, wat uiteraard soms wel flink aan mij vreet.
Daar komt nog bij dat ik HSP (Hoogsensitief) ben, dus dingen als emoties komen daardoor ook heel veel sterker binnen.
In het verleden kon ik mij daar vrij goed voor afsluiten, maar sinds mijn vader overleden is lukt mij dat heel erg moeilijk.

Een ander probleem is het UWV.
Ik loop daar al over de 20 jaar, en was in het verleden 100% afgekeurd.
Echter, nu met de nieuwe wetten...kijkt men naar wat je nog wel kan, i.p.v. wat niet meer.
Flink de omgekeerde wereld dus.
In mijn geval willen ze mij vooral eerst naar buiten hebben.
Uiteraard zal de volgende stap dan aan het werk zetten zijn.
Daarvoor heeft het UWV een re-integratiebureau ingehuurd, alwaar ik nu bijna een jaar onder
een vaste consulent staat, die iedere 2 weken langs komt.
Deze consulent probeert letterlijk de gekste dingen te verzinnen om mij het huis uit te krijgen.
Bovendien word de druk ook steeds hoger opgevoerd.

Probleem is namelijk dat ik niet meer alleen de straat op durf.
Na mijn eerste hartaanval ben ik gedotterd, en eenmaal weer uit het ziekenhuis werd er verteld dat als je eenmaal gedotterd was of een bypass had, je je weer als helemaal nieuw zou voelen.
Nou, in mijn geval dus al verre van...maar dat was het ergste niet...
Net zoals de meeste hartpatiënten denk ik...kreeg ik zogenaamde hartrevalidatie.
Er werd daar dus gesport in een gymzaal en af en toe met toestellen die je ook ik een sportschool vind.
Tot twee keer toe (twee verschillende mensen) heb ik tijdens de hartrevalidatie iemand uit mijn groep voor mijn ogen een hartaanval zien krijgen, in elkaar zien zakken, en uiteindelijk per ambulance afgevoerd zien worden.
Dit is ook waarom ik niets meer alleen durf te ondernemen of alleen de straat op durf te gaan.
Zeker Corona nu...wetende dat ik in de risicogroep val, maakt die angst ook alleen maar groter.

Die consulente, die hier namens het UWV komt weet dit zeer goed, maar blijft toch pushen.
Iedere week weer een stukje verder.
Op dit moment ben ik (nog) niet depressief, maar ik merk dat dit gepush steeds meer en meer stress oproept.
Slecht voor mijn bloeddruk en hart, en perfect om een depressie mee op te bouwen vrees ik.

Inmiddels ben ik mede door het UWV ook op zoek gegaan naar hobbymaatjes, om b.v. samen te gaan fotograferen.
Maar tot nu toe nergens iets of iemand kunnen vinden.
[-] 3 gebruikers zegt bedankt tegen L4E :   • Jorin, Lise88, lissanne
Antwoord

#2

Hallo L4E,

Wat een hoop ellende heb je meegemaakt zeg. Ik heb erg met je te doen. Waar ik dan weer boos over word, is dat UWV. Ik lees hier regelmatig verhalen van mensen die door die instantie nog eens extra belast worden. Heb het zelf ook meegemaakt. Iets begrijp ik niet. Ik wist niet dat het UWV terug kan komen op een eerdere beoordeling. Je was helemaal afgekeurd schrijf je. Met welk argument menen ze terug te kunnen komen op die beoordeling? En wanneer was dat?
Je schrijft ook dat je nu niet depressief bent, ben je dat wel geweest in het verleden? En ben je voor die angststoornissen nu behandeling?
In een ander draadje hebben we het gehad over wat je kan doen om de druk van het UWV te vermijden. Maar dat heb je gelezen he?

Ik wens je heel veel sterkte en blijf vooral komen hier he?

Lieve groet,
Alais
Antwoord

#3
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 11-09-2020, 07:18 door Jorin.)

Hoi L4E,
Kan mij wel herinneren dat ik je verhaal eerder gelezen heb. Wat vervelend dat je je zo angstig voelt. Vertrouwen in lijf en behandeling is dan weg hè, lastig is dat. 

Heb je het al via een forum voor fotografie geprobeerd? Of een Facebookgroep?

Antwoord

#4

Hey L4E,

Wat een hoop nare dingen allemaal zeg. Ik herken de angst wel van t alleen weg gaan. Ik heb in januari door meerdere problemen ook een paar dagen op de hartbewaking gelegen. Moet elk half jaar op controle komen en op den duur onder t mes. Voor nu mag ik alles doen, ook sporten, maar dat doe ik dus echt niet. In t begin durfde ik ook niet naar buiten. Dat heb ik gelukkig uit kunnen bouwen. Want je beperkt je zelf er wel mee natuurlijk... Kun je een kaartje om je nek dragen met dat je hartpatiënt bent, zodat mensen dat snel zien mocht er iets gebeuren? En wat ik vaak deed (en nog regelmatig doe) is iemand bellen en dan naar buiten. Dus ik ga een rondje wandelen terwijl k een vriend of de luisterlijn aan de telefoon heb. In de bewoonde wereld blijven. Of een maatje aanvragen waarmee je t bos in kan. Mag ik vragen hoe oud je bent en in welke regio je woont? Ik hou ook van fotografie.
Antwoord

#5

Hoi , 

Ik herken je verhaal inderdaad ook... 
Zwaar hoor .... Het is een opeenstapeling  van allerlei narigheid he,  ik begrijp dat je gebaat bent bij rust en stressbeperking. 

Maar heel goed dat je weer meedoet hier, het is ook een begin voor meer naar buiten toe richten voor jou. En n beetje verwerking mischien.

Groetjes!
Antwoord

#6
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 14-08-2020, 13:00 door L4E.)

(07-08-2020, 12:55)Alais schreef: Hallo L4E,

Wat een hoop ellende heb je meegemaakt zeg. Ik heb erg met je te doen. Waar ik dan weer boos over word, is dat UWV. Ik lees hier regelmatig verhalen van mensen die door die instantie nog eens extra belast worden. Heb het zelf ook meegemaakt. Iets begrijp ik niet. Ik wist niet dat het UWV terug kan komen op een eerdere beoordeling. Je was helemaal afgekeurd schrijf je. Met welk argument menen ze terug te kunnen komen op die beoordeling? En wanneer was dat?
Je schrijft ook dat je nu niet depressief bent, ben je dat wel geweest in het verleden? En ben je voor die angststoornissen nu behandeling?
In een ander draadje hebben we het gehad over wat je kan doen om de druk van het UWV te vermijden. Maar dat heb je gelezen he?

Ik wens je heel veel sterkte en blijf vooral komen hier he?

Lieve groet,
Alais

Allereerst sorry dat het antwoord (of de antwoorden) zo lang op zich hebben laten wachten, maar met 34 (of soms meer) graden binnenshuis was het gewoon even geen doen meer.
Veel te warm en benauwd ook.

Maar goed, over het UWV...
Het grote probleem is dat de regering vond dat er teveel mensen in de UWV liepen, en daardoor de regels veranderd hebben.
Puur omdat het ze teveel ging kosten naar hun zin.

Vroeger keek men naar wat je niet meer kon, en werd je daar op afgekeurd.
Tegenwoordig kijkt men juist naar wat je nog wel kan...het zogenaamde "arbeidsvermogen".
En als jij bij wijze van je arm kunt oplichten, of familie en vrienden kunt bezoeken...dan heb je dus blijkbaar al wat arbeidsvermogen.
Ik weet niet of dit voor iedereen in de UWV geldt, maar ik weet wel dat alle mensen die een Wajong uitkering hebben, continu opnieuw onder de loep worden gelegd.

Deze "nieuwe" regel is zeker niet iets van verleden jaar, maar is inmiddels als 5+ jaar oud schat ik.

In het verleden ben ik wel eens depressief geweest, omdat ik niet kon accepteren dat ik epilepsie had.
Daar had ik er ook nog eens een angststoornis bij.
Ik heb in die tijd 5 verschillende psychiaters en psychologen gezien, maar dat heeft mij nooit echt geholpen.
Het enige wat ik kreeg waren steeds weer andere medicijnen, waardoor mijn emoties enz. compleet afgevlakt werden, waardoor ik in een soort robot veranderde,
en/of medicijnen die mij zo duf als wat maakten.
Iets waar ik zelf heel snel toen mee gestopt ben.
Ik ben mij toen meer gaan concentreren op mijn hobby's, wat een echt gevecht was, want in het begin kon ik amper iets...en ik had in die tijd een x-aantal goede vrienden die mij vaak
op sleeptouw namen, zodat ik er toch steeds uit was, en op dat moment niet bezig was met mijn epilepsie.
Dat heeft mij toen echt gigantisch geholpen.
Door de jaren heen zijn al die contacten verwaterd, en heb ik weinig tot geen contact meer met deze mensen.
Iedereen is zijn of haar eigen weg gegaan, ik inclusief.

Verder ben ik 7 jaar getrouwd geweest met een Amerikaanse welke depressief was, en hoge dosissen Trazodone of Trazolan samen met Prozac slikte.
Ik heb daar ook de bijwerkingen van heel dichtbij van gezien die mijn ex-vrouw kreeg na 13 jaar die medicijnen geslikt te hebben.

Uiteraard heb ik het andere draadje wat jij bedoeld gelezen, maar op dit moment ziet het er nog niet gunstig uit voor mij helaas.
Ik zal echt eerst die wachtlijst moeten afwachten.

(07-08-2020, 13:39)Jorin schreef: Hoi L4E,
Kan mij wel herinneren dat ik je verhaal eerder gelezen heb. Wat vervelend dat je je zo angstig voelt. Vertrouwen in lijf en behandeling is dan weg hè, lastig is dat. 

Heb je het al via een forum voor fotografie geprobeerd? Of een Facebookgroep?

Vertrouwen in mijn lijf is inderdaad weg.
Behandeling....ik denk niet dat er nog verdere behandeling mogelijk is of was...
Ja, een andere behandeling...maar dan kom je op een bypass uit denk ik...iets waar ik zeker niet op zit te wachten.

Ik heb verschillende forums voor fotografie geprobeerd.
Alleen waren die meestal dood (laatste berichten uit 2015) of was er geen mogelijkheid om een oproep te plaatsen voor iets als een fotomaatje.
Facebook ben ik zeer zelden op te vinden, maar heb ik wel ook op gekeken...en ben zelfs lid wat wat verschillende fotogroepen.
Daar heb ik ook een oproepje op gezet, maar daar kwamen zeer weinig tot geen reacties op.
Ik krijg daar een beetje het gevoel als of ik aan de verkeerde kant van het land woon.
Voor Friesland en Drenthe is er bijvoorbeeld heel veel te vinden.
Maar tja, da's dus de andere kant van het land voor mij....en gezien ik van het openbaar vervoer afhankelijk ben....

(07-08-2020, 15:59)spruitje schreef: Phoe, wat een hoop ellende allemaal.
Een verlies vergeet je nooit meer. Elk jaar die specifieke dag is geen fijne. Toch slijt het als ik het zo mag zeggen.
Zo heb ik het tenminste zelf ervaren.
Ik had je al getipt hoe je de druk van het UWV op een laag pitje kan zetten. Doe er wat mee. Heb je geen pschyg. klop dan eens bv. bij de huisarts aan. Gezien je fysieke gesteldheid lijkt het me dat deze graag voor je zal meewerken.
Het is overigens een misvatting dat eenmaal afgekeurd je van het UWV af bent.
Ik ben zelf een keer opgeroepen voor een herkeuring nadat ik al geheel was afgekeurd.
Dat geeft weer veel stress. ik heb iemand meegenomen via een organisatie die me bijstond.
Binnen een kwartier stond ik weer buiten.
Daarom beveel ik je alsnog aan aan te kloppen voor een verklaring om meer rust te krijgen. Niemand, ook het UWV is er niet bij gebaat dat je door al die stress er alleen maar slechter voor komt te staan. Doen!
groetjes, Spruitje

Nee, dat verlies zal ik zeker nooit meer vergeten.
Kan ik simpelweg niet, en wil ik ook niet.
Wat betreft een specifieke dag...ik heb wel meer specifieke dagen waarop ik gewoon een leegte voel.
Ik kan daar inmiddels over het algemeen wel goed mee om gaan gelukkig.

Wat het UWV betreft....
Op hulp van mijn huisarts hoef ik niet te rekenen.
Ook heb ik de vraag voorgelegd aan mijn internist, waar ik voor diabetisch en hoge bloeddruk loop, maar die vroeg mij of het UWV mij wel een herkeurt heeft.
Het simpele antwoord hierop is nee, nog nooit...
Alhoewel ze uiteraard wel van mijn medische dingen op de hoogte zijn.
De internist raadde aan om het UWV om een herkeuring te vragen.
Echter, daar zie ik niet echt naar uit...en wel om de volgende reden...

Ik ken iemand met MS.
Ook deze persoon kwam in hetzelfde schuitje als ik terecht en is daar tegenin gegaan.
Tijdens een herkeuring werd hij gewoon goed gekeurd, ondanks MS iets is waar je nooit meer van geneest.
Ze kunnen het soms afremmen, maar genezen doe je er nooit meer van.
Maar zo gek zijn ze dus bij het UWV.
In elk geval heeft deze persoon het UWV toen voor de rechter gedaagd, waar het UWV in eerste instantie gelijk kreeg.
Hij heeft het toen steeds hoger op gezocht, en uiteindelijk heeft hij 3 jaar lang zaak op zaak moeten aanvechten, en keuring op keuring gehad voordat hij het uiteindelijk won van het UWV.
Dus tja, dan word de vraag...wil je zoiets ?

(08-08-2020, 09:34)Lise88 schreef: Hey L4E,

Wat een hoop nare dingen allemaal zeg. Ik herken de angst wel van t alleen weg gaan. Ik heb in januari door meerdere problemen ook een paar dagen op de hartbewaking gelegen. Moet elk half jaar op controle komen en op den duur onder t mes. Voor nu mag ik alles doen, ook sporten, maar dat doe ik dus echt niet. In t begin durfde ik ook niet naar buiten. Dat heb ik gelukkig uit kunnen bouwen. Want je beperkt je zelf er wel mee natuurlijk... Kun je een kaartje om je nek dragen met dat je hartpatiënt bent, zodat mensen dat snel zien mocht er iets gebeuren? En wat ik vaak deed (en nog regelmatig doe) is iemand bellen en dan naar buiten. Dus ik ga een rondje wandelen terwijl k een vriend of de luisterlijn aan de telefoon heb. In de bewoonde wereld blijven. Of een maatje aanvragen waarmee je t bos in kan. Mag ik vragen hoe oud je bent en in welke regio je woont? Ik hou ook van fotografie.

Tja,  ik ken het gevoel...heb zelf een paar keer een week of 2 op die hartbewaking gelegen.
Gelukkig is het tot nu toe bij dotteren gebleven, maar de laatste keer werd mij al wel door een cardioloog op het hart gedrukt dat ze niet steeds aan de gang konden blijven.
Dus tja, aan de ene kant weet ik gewoon zeer goed dat ik zou moeten bewegen om alles zo lang mogelijk goed te houden.
En aan de andere kant is er dus die angst.

Echte goede vrienden heb ik helaas niet meer.
Na mijn vaders ongeluk is al mijn tijd daar in gaat zitten...en was er gewoon geen tijd meer voor sociale contacten of een relatie.
Toen had ik daar redelijk vrede mee, maar nu mijn vader er niet meer is...wil ik toch langzaam mijn leven weer gaan op pakken.
Dat is bovendien ook wat hij gewild zou hebben.
Echter, dat valt mij wel zo gigantisch tegen....
Waar ik zo'n 10 tot 15 jaar geleden nog vrij gemakkelijk contact lag, kijken ze je nu aan of je gek bent.

Je mag zeker vragen hoe oud ik ben, en in welke regio ik woon.
Ik ben 52 en woon in de regio Haaglanden, Zuid-Holland.

Fotografie is erg leuk, en ik heb best een behoorlijke camera liggen hier (voor de kenners, een Canon EOS 80D) met verschillende lenzen ook.
Alleen ligt dat nu dus allemaal al dik een jaar stil te liggen in mijn cameratas.
Puur door de angst, en ook omdat ik er een mega-hekel aan heb om er alleen op uit te moeten.
Ik ben nu eenmaal geen einzelganger, maar meer een gezelschapsmens.
Antwoord

#7

(08-08-2020, 12:02)Mabel schreef: Hoi , 

Ik herken je verhaal inderdaad ook... 
Zwaar hoor .... Het is een opeenstapeling  van allerlei narigheid he,  ik begrijp dat je gebaat bent bij rust en stressbeperking. 

Maar heel goed dat je weer meedoet hier, het is ook een begin voor meer naar buiten toe richten voor jou. En n beetje verwerking mischien.

Groetjes!

Ja, het is nogal een op een op een op een en ga zo maar door hier.
Ik heb daar ook wel een hoop van geleerd, maar soms word je er ook best wel eens heel moe van.
Dus ja, rust en stressbeperking zou dan heel erg fijn zijn.


Verwerking rondom mijn vader heb ik niet echt meer nodig.
Die verwerking is mede door mijn familie, welke hetzelfde als ik mee maakten, vrij goed gegaan eigenlijk.
Nee, het gaat nu vooral puur om mijn hart...de conditie daarvan...die moet heel veel beter...en de angst die dat dus tegenwerkt.
En daarnaast misschien iets van eenzaamheid...alhoewel ik mijzelf zo nog niet zie....omdat ik totaal geen echte sociale contacten meer heb.
Antwoord

#8

Dat de stress rondom het UWV niet vanzelf stopt weet ik zeer goed.
Zoals je zelf al zei dienen zij andere belangen, en zullen ze daarom ook blijven pushen.


Helaas sta ik op de wachtlijst bij het GGZ hier, dus feitelijk wacht ik op behandeling.
Kortom...op dit moment sta ik (nog) nergens onder behandeling, en heb ik dus ook niemand achter mij staan.
Mijn hoop is dat ik snel bij de GGZ terecht kan, zodat ik alles omtrent de GGZ aan de psych in kwestie voor kan leggen.
Maar tja...hoe lang dat nog gaat duren ?
Zonder een goede verklaring sta ik immers nergens.
Antwoord

#9

Hi L4E,

Hoe gaat het? Heb je al zicht op behandeling?
Waarom kun je niet rekenen op je huisarts met betrekking tot het UWV? Dat schreef je eerder. Ik vraag me af waarom dat zo is.
Laat je ons weten hoe het gaat?

Lieve groet,
Alais
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Alais :   • Jorin
Antwoord

#10

(23-08-2020, 01:03)Alais schreef: Hi L4E,

Hoe gaat het? Heb je al zicht op behandeling?
Waarom kun je niet rekenen op je huisarts met betrekking tot het UWV? Dat schreef je eerder. Ik vraag me af waarom dat zo is.
Laat je ons weten hoe het gaat?

Lieve groet,
Alais

Het gaat eigenlijk nog steeds hetzelfde....
Nog steeds wachtende op een oproep van de GGZ, en nog steeds enorme druk vanuit het UWV, welke steeds harder probeert te pushen ook.

Helaas is mijn huisarts niet echt eentje die heel erg meewerkend is.
Vaak is het al snel van "dat moet je aan de specialist vragen"...en de specialist (internist) in kwestie haalt meestal de schouders op....
Dus hoop ik nog steeds op de psychiater, maar die laat dus wel heel erg op zich wachten vrees ik.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Voorstellen Started by Monica1970
11 Replies - 179 Views
19-03-2024, 14:52
Laatste bericht: Mabel
  Even voorstellen! Started by Zinge
4 Replies - 74 Views
16-03-2024, 16:34
Laatste bericht: Mabel
  Voorstellen Started by Suze
2 Replies - 99 Views
28-02-2024, 19:01
Laatste bericht: don't know
  Voorstellen Started by Kaatje123
5 Replies - 201 Views
25-02-2024, 22:52
Laatste bericht: Joy
11-02-2024, 22:53
Laatste bericht: Mabel
  Voorstellen Started by thevillageidiot1976
5 Replies - 194 Views
31-01-2024, 23:55
Laatste bericht: don't know
20-01-2024, 01:17
Laatste bericht: Brasschaat
  Voorstellen Started by Sophia
3 Replies - 224 Views
22-12-2023, 18:06
Laatste bericht: Jupiter
  Voorstellen Started by Raketje
1 Replies - 170 Views
13-12-2023, 21:31
Laatste bericht: Joy
  Even voorstellen Started by Chaos
11 Replies - 656 Views
12-12-2023, 23:07
Laatste bericht: Mabel



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)