Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Nieuwe patient!


#1
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 07-05-2017, 20:26 door DMysterie.)

Hallo allemaal

Mijn naam is.. noem me maar DM en ik ben een (jonge)man van 25 jaar. Dit is voor het eerst dat ik op een forum te vinden ben, Ooit. 

Ik worstel al mijn hele leven met angsten en somberheid, maar op mijn 21e werd het me teveel na een paar erg vervelende gebeurtenissen achterelkaar. Ik was (licht/mild) depressief volgens de huisarts. Op dat moment kreeg ik antidepressiva en voelde me na een paar weken alweer goed. Sterker nog, beter dan ooit tevoren! Wel had ik een aantal vervelende bijwerkingen waaronder gewrichtspijn waar ik steeds meer last van begon te krijgen. Na een paar jaar (1,5 jaar geleden) ben ik begonnen met langzaam afbouwen omdat ik heel graag zonder medicatie door het leven wil. Hier heb ik 6-9 maanden over gedaan. Alles goed gegaan, maar vanaf het moment dat ik niks meer slikte ging het steeds slechter met mij. Ik ben doorverwezen naar de GGZ wegens ernstige depressie en suicidaal. Ze snapte dat ik een ander medicijn wilde door de bijwerkingen die ik had ervaren, maar helaas ging het zo slecht met mij dat het een TE groot risico zou zijn om in mijn staat van toen een ander antidepressivum te proberen. Ze hebben mij opnieuw op mijn oude medicatie gezet en (gek genoeg) ik was na 2 weken opnieuw van een dood vogeltje veranderd in een van de vrolijkste mensen in mijn omgeving. 

Tijd om over te stappen dus! Helaas werkte de eerste niet goed bij mij en ik werd er zelfs agressief van. Ik herkende mezelf niet meer terug, dus ik wilde hier ook zo snel mogelijk weer vanaf. Toen ben ik overgestapt naar een ander. Het duurde erg lang voordat ik iets begon te merken (6-8 weken), maar in die eerste 6 weken ben ik letterlijk door een hell gegaan. Ik was opnieuw suïcidaal, depressiever dan ooit tevoren en enorm veel kilo's afgevallen. Toch wilde ik doorzetten, want tijdens de opbouw stoppen was geen optie. Uiteindelijk ging het beter met mij, maar ik kreeg opnieuw gewrichtspijn en het medicijn werkte toch niet zo goed als mijn oude bekende. Wat nu..?

Zo eigenwijs als ik kan zijn had ik het gehad met medicatie en ben ik gestopt. Ik ben nu 9 weken ''clean'' en helaas (wat te verwachten was) gaat het steeds slechter met mij en begin ik komende week met intensieve therapie. Ik heb nog steeds geen spijt van mijn beslissing, maar ik zal het zelf NOOIT aanbevelen aan mensen. Ik wil hier graag zelf uitklimmen, maar vaak lijkt het erop dat dit me niet gaat lukken. Toch wil ik afwachten tot ik deze intensieve therapie een tijdje heb gehad voordat ik beslis weer met medicatie te beginnen.

Wat deze tijd zo moeilijk maakt is dat ik geen mensen om me heen heb die me echt begrijpen. Vandaar dat ik hier lotgenoten zoek om deze moeilijke tijd door te komen. 

Groetjes DM! 

PS: Ik ben ook een blog gestart (http://www.depressiemysterie.wordpress.com). Hier staat NOG niks op, maar het plan is om mijn verhaal te doen en anderen helpen met deze onmenselijke ziekte. Ik weet namelijk heel goed dat eenzaamheid en niet begrepen worden alleen al genoeg is om er aan onderdoor te gaan.

PPS: Sorry voor het lange bericht. Ik ben niet zo goed in mijn verhaal doen dmv een paar zinnen..  Confused
____________
* When nothing goes right.. go left.
Antwoord

#2

Welkom op het forum DM! Je zult hier (helaas) genoeg mensen treffen die zich herkennen in jouw verhaal. Ik ben niet de juiste doelgroep, want ik schrijf hier als "partner van". Maar ik hoop dat je hier vindt wat je zoekt.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Positiva :   • DMysterie
Antwoord

#3

(07-05-2017, 18:40)DMysterie schreef: Hallo allemaal

Mijn naam is.. noem me maar DM en ik ben een (jonge)man van 25 jaar. Dit is voor het eerst dat ik op een forum te vinden ben, Ooit. 

Ik worstel al mijn hele leven met angsten en somberheid, maar op mijn 21e werd het me teveel na een paar erg vervelende gebeurtenissen achterelkaar. Ik was (licht/mild) depressief volgens de huisarts. Op dat moment kreeg ik antidepressiva en voelde me na een paar weken alweer goed. Sterker nog, beter dan ooit tevoren! Wel had ik een aantal vervelende bijwerkingen waaronder gewrichtspijn waar ik steeds meer last van begon te krijgen. Na een paar jaar (1,5 jaar geleden) ben ik begonnen met langzaam afbouwen omdat ik heel graag zonder medicatie door het leven wil. Hier heb ik 6-9 maanden over gedaan. Alles goed gegaan, maar vanaf het moment dat ik niks meer slikte ging het steeds slechter met mij. Ik ben doorverwezen naar de GGZ wegens ernstige depressie en suicidaal. Ze snapte dat ik een ander medicijn wilde door de bijwerkingen die ik had ervaren, maar helaas ging het zo slecht met mij dat het een TE groot risico zou zijn om in mijn staat van toen een ander antidepressivum te proberen. Ze hebben mij opnieuw op mijn oude medicatie gezet en (gek genoeg) ik was na 2 weken opnieuw van een dood vogeltje veranderd in een van de vrolijkste mensen in mijn omgeving. 

Tijd om over te stappen dus! Helaas werkte de eerste niet goed bij mij en ik werd er zelfs agressief van. Ik herkende mezelf niet meer terug, dus ik wilde hier ook zo snel mogelijk weer vanaf. Toen ben ik overgestapt naar een ander. Het duurde erg lang voordat ik iets begon te merken (6-8 weken), maar in die eerste 6 weken ben ik letterlijk door een hell gegaan. Ik was opnieuw suïcidaal, depressiever dan ooit tevoren en enorm veel kilo's afgevallen. Toch wilde ik doorzetten, want tijdens de opbouw stoppen was geen optie. Uiteindelijk ging het beter met mij, maar ik kreeg opnieuw gewrichtspijn en het medicijn werkte toch niet zo goed als mijn oude bekende. Wat nu..?

Zo eigenwijs als ik kan zijn had ik het gehad met medicatie en ben ik gestopt. Ik ben nu 9 weken ''clean'' en helaas (wat te verwachten was) gaat het steeds slechter met mij en begin ik komende week met intensieve therapie. Ik heb nog steeds geen spijt van mijn beslissing, maar ik zal het zelf NOOIT aanbevelen aan mensen. Ik wil hier graag zelf uitklimmen, maar vaak lijkt het erop dat dit me niet gaat lukken. Toch wil ik afwachten tot ik deze intensieve therapie een tijdje heb gehad voordat ik beslis weer met medicatie te beginnen.

Wat deze tijd zo moeilijk maakt is dat ik geen mensen om me heen heb die me echt begrijpen. Vandaar dat ik hier lotgenoten zoek om deze moeilijke tijd door te komen. 

Groetjes DM! 

PS: Ik ben ook een blog gestart (http://www.depressiemysterie.wordpress.com). Hier staat NOG niks op, maar het plan is om mijn verhaal te doen en anderen helpen met deze onmenselijke ziekte. Ik weet namelijk heel goed dat eenzaamheid en niet begrepen worden alleen al genoeg is om er aan onderdoor te gaan.

PPS: Sorry voor het lange bericht. Ik ben niet zo goed in mijn verhaal doen dmv een paar zinnen..  Confused

Beste DM, gezien je beschrijving van je staat van zijn voor je depressie(s), vermoed ik dat je iemand bent die ten eerste  gelukkig een vorm van depressie heeft die reageert op medicatie. Dat is niet voor iedereen zo, dus dat is eigenlijk al heel fijn om te weten. Ten tweede wil niemand die een depressie krijgt, aan de medicatie gaan of er aan blijven. Soms is het echter zo dat er geen andere keus blijft, dan medicatie gebruiken omdat anders je lichaam gewoon niet functioneert. Je brein is ook maar een orgaan. Een heel ingewikkeld orgaan helaas waar de wetenschap maar weinig grip op heeft nog. Als het je maag was dat niet goed functioneerde zou je dan ook medische behandeling weigeren? Misschien wel als je het juiste dieet zou vinden om klachtenvrij te worden. maar vind je dat dieet niet, dan zijn medische oplossingen toch erg welkom lijkt me.
Ik hoop dat intensieve therapie je gaat helpen, dat hoop ik voor mijzelf ook. Ik krijg helaas niet intensief maar 1 x per week.... geen idee waarom de één vol aan de bak mag en de ander niet, maar dat is een ander verhaal.

Ben benieuwd of dat blog wat gaat worden voor je. Ik wens je daar in ieder geval wel heel veel succes mee!
En sorry's voor lange berichten zijn hier niet nodig hoor. Je moet kwijt wat je kwijt moet, en dat is soms best lastig en al helemaal als je je rot voelt. En ook de partners van depressievelingen hier kunnen behoorlijk hun verhaal neerknallen... dus again... geen sorry hier.

Hoe ziet jou depressie eruit? Hoe ziet je dag eruit? Woon je alleen of met anderen? Werd je opgenomen toen ze constateerden dat het zo slecht met je ging?

hoor graag van je.

Liz

ps : ik wilde hier ook zelf uitklimmen, maar ben sinds een paar weken weer gestart met medicatie. Na 6 maanden diepe zwarte hel kon ik niet meer. Mijn lichaam kon ook niet meer.... ik ben altijd slank geweest en 12 kilo kwijt sinds oktober 2016. Ik at elke dag op discipline maar het was vreselijk moeilijk. Al na een paar weken nu, begin ik te merken dat ik iets beter functioneer en meer eet. Ik haat het... en tegelijk is de medicatie me tot zegen. Ik weet hoe lastig het is..... zucht


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord

#4

Hi DM,

Ik wil je alvast veel sterkte wensen met je therapie waar je komende week aan begint, hopelijk kun je er iets goeds uit halen : )
Daarnaast wilde ik je even een complimentje maken voor het blog wat je bent begonnen, mooi initiatief en ik kan me zo voorstellen dat jij zelf maar ook anderen hier zeker iets aan kunnen gaan hebben.

Groetjes Floor
Antwoord

#5

@Liz: Het is zeker waar dat het niet altijd zonder medicatie gaat en het lijkt er ook nog steeds op dat het me niet gaat lukken. Ik heb ook mijn best gedaan om het niet te schrijven op een manier om mensen te inspireren te stoppen met medicatie. Ik ben gewoon geschrokken van wat medicatie allemaal met me doet en ik wil graag naar mezelf luisteren in plaats van de dokters die zeggen dat ik niet zonder kan en ik een stofje mis in mijn hoofd. Ik vind dat wel heel kort door de bocht. Eerst vechten en volhouden en als het me niet lukt, prima. Maar niet van te voren al iets constateren wat helemaal niet waar hoeft te zijn. Smile (De geïrriteerde ondertoon is niet naar jou toe. Dat snap je me wel)

Over die intensieve therapie: Gisteren mijn eerste dag gehad en ook het volledige schema gekregen. Helaas had ik er tot nu toe toch meer van verwacht en is het toch niet zo intensief als ik had gehoopt. Ik kijk het nog even aan, maar ik weet niet of ik er uiteindelijk mee doorga. Ik had me ook aangemeld voor runningtherapie. Dit heb ik morgen voor het eerst, maar ik heb geen idee waarom ik me heb aangemeld want de energie is er gewoon niet.

Mijn dag begint (vaak) met laat opstaan, de hele dag moe zijn en het liefste op de bank weer verder willen slapen, veel moeite doen om genoeg te eten (ik ben namelijk ook 10 kilo kwijt en had al ondergewicht), ik probeer mezelf bezig te houden met altijd wel een wandeling te maken of naar de stad te gaan maar niks doet me eigenlijk iets. Ik was altijd heel goed in het opzetten van een masker, maar de laatste maanden lukt dat niet meer. Ook praten niet. Ik logeer (helaas) weer terug bij mijn ouders. Nee, ik werd niet opgenomen. Iets waar ik wel vrijwillig voor openstond omdat het soms lijkt alsof ik gestraft word, in plaats van beloond, sinds ik gestopt ben met medicatie. Dat klinkt negatief, dat weet ik, maar zo voelt het vaak écht.

@Floor: Dankjewel!
____________
* When nothing goes right.. go left.
Antwoord

#6

Dank voor je antwoord. Hoe is dat voor jou om weer bij je ouders te zijn? Heb je ook nog een eigen plek of dus niet meer?
Weet je waar je angsten en somberheid al die jaren vandaan kwam? Zijn er redenen in je leven qua gebeurtenissen of opvoeding die aanleiding geven? Das bij mij namelijk heel duidelijk wel zo.

Dat geeft me aan de ene kant de hoop dat ik dat dus allemaal moet verwerken en andere coping van leven moet leren en dan hopelijk nooit meer depressief wordt ( een mens mag hopen nietwaar!?), aan de andere kant  voel ik me ook moe en boos en genaaid (sorry hoor) dat het leven me zo lang heeft kunnen slopen eigenlijk. 
Grappig genoeg vind ik dat ik dit niet heb verdient. Terwijl je je tijdens de depressie zo waardeloos kan voelen, en dat voel ik dus ook vaak, vind ik toch mijzelf een leuke mooie grappige slimme vrouw, die zo'n leuk leven had kunnen hebben als er van alles anders was gegaan en als ik eerder had ingegrepen en als mijn ouders niet zo...,... daar schiet niemand ene sikkepit mee op natuurlijk om zo te denken, maar ja...

gr. Liz


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord

#7

(11-05-2017, 14:13)Liz is fighting schreef: Dank voor je antwoord. Hoe is dat voor jou om weer bij je ouders te zijn? Heb je ook nog een eigen plek of dus niet meer?
Weet je waar je angsten en somberheid al die jaren vandaan kwam? Zijn er redenen in je leven qua gebeurtenissen of opvoeding die aanleiding geven? Das bij mij namelijk heel duidelijk wel zo.

Dat geeft me aan de ene kant de hoop dat ik dat dus allemaal moet verwerken en andere coping van leven moet leren en dan hopelijk nooit meer depressief wordt ( een mens mag hopen nietwaar!?), aan de andere kant  voel ik me ook moe en boos en genaaid (sorry hoor) dat het leven me zo lang heeft kunnen slopen eigenlijk. 
Grappig genoeg vind ik dat ik dit niet heb verdient. Terwijl je je tijdens de depressie zo waardeloos kan voelen, en dat voel ik dus ook vaak, vind ik toch mijzelf een leuke mooie grappige slimme vrouw, die zo'n leuk leven had kunnen hebben als er van alles anders was gegaan en als ik eerder had ingegrepen en als mijn ouders niet zo...,... daar schiet niemand ene sikkepit mee op natuurlijk om zo te denken, maar ja...

gr. Liz

Het gevoel is een beetje dubbel. Ik heb vaak het gevoel dat ik mezelf niet kan vertrouwen wanneer ik alleen ben. Het is dan fijn dat ik ergens kan zijn waar ik me niet alleen voel en waar dingen om me heen gebeuren. Helaas woonde ik er nog maar sinds kort en had ik echt zin om eindelijk van mijn eigen plekje te kunnen genieten. Ik ben keihard teruggefloten en dat is aan de andere kant wel heel erg vervelend. Ik heb mijn eigen plek nog wel ja en nee ik ben er nog niet achter waar het niet precies vandaan komt. 

Ik herken heel erg wat je zegt over dat moe en boos zijn. Ook dat is een dubbel gevoel. Ik kan een heel slecht zelfbeeld hebben en me niks waard vinden tijdens deze depressie, maar toch vind ik dat ik het niet verdien en het ook echt oneerlijk vinden dat goeie mensen zo uitgekotst kunnen worden.

Morgen heb ik een afspraak met mijn psychiater. Ik zit te twijfelen om toch maar weer aan de medicatie te gaan...
____________
* When nothing goes right.. go left.
Antwoord

#8

Hey!

Ik ben ook pas uit wanhoop even hier gaan neuzen. Toch fijn om te weten dat er meer mensen zijn die met hetzelfde lopen. 

Ik ben er echt erfelijk mee belast, mis blijkbaar een stofje. Er ging een wereld voor mij open toen ik (na wat aandringen bij huisarts en mijn verhaal wat aandikken: ik kwam blijkbaar niet depressief over en kon mijn leven ook nog wel gewoon leiden) een aantal jaar geleden paroxetine voorgeschreven kreeg. Wat een licht gevoel, vrolijk, onbezorgd, zelfverzekerd..ik voelde me eindelijk echt vrij en mezelf. Ik kom uit een leuke, maatschappelijk gezien succesvolle familie waar niemand het vsn zou vermoeden, maar wel heel veel daarvan zijn ook "slikkers". Het zit er blijkbaar echt in helaas.

Toch trapt iedereen er na verloop van tijd in: je voelt je kiplekker dus wilt graag stoppen. Je kunt je niet voorstellen dat je het nog nodig hebt. 

Helaas ben ik bij twee keer stoppen, twee keer met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik zak gewoon langzaam terug naar het level van tobben, twijfelen, nergens zin in, verminderd zelfvertrouwen. Het is het echt niet waard voor mij.
Ik moet gewoon blijven slikken en ben dan een gelukkig mens. Heeft me wel jaren gekost om dat te accepteren en ik sluit niet uit dat ik ooit weer een stoppoging doe met mijn eigenwijze hoofd.

Gebruik nu ruim 5 maanden niks ivm zwangerschap. Voor de zekerheid, al is er heel veel onderzoek naar gedaan tonen de laatste onderzoeken aan dat doorslikken veilig is. Ik start weer een aantal weken voor ds bevalling zodat ik een happy mom kan zijn bij kraamtijd en de tijd die volgt. 

Succes! Heel verhaal maar de boodschap is eigenlijk dat medicatie voor sommige mensen gewoon nodig is. Daar kun je niet zoveel aan doen en hoeft ook geen problematisch achtergrond te hebben. Stofjestekort, stomme pech!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Momtobe :   • Liz is fighting
Antwoord

#9

(18-05-2017, 09:14)Momtobe schreef: Hey!

Ik ben ook pas uit wanhoop even hier gaan neuzen. Toch fijn om te weten dat er meer mensen zijn die met hetzelfde lopen. 

Ik ben er echt erfelijk mee belast, mis blijkbaar een stofje. Er ging een wereld voor mij open toen ik (na wat aandringen bij huisarts en mijn verhaal wat aandikken: ik kwam blijkbaar niet depressief over en kon mijn leven ook nog wel gewoon leiden) een aantal jaar geleden paroxetine voorgeschreven kreeg. Wat een licht gevoel, vrolijk, onbezorgd, zelfverzekerd..ik voelde me eindelijk echt vrij en mezelf. Ik kom uit een leuke, maatschappelijk gezien succesvolle familie waar niemand het vsn zou vermoeden, maar wel heel veel daarvan zijn ook "slikkers". Het zit er blijkbaar echt in helaas.

Toch trapt iedereen er na verloop van tijd in: je voelt je kiplekker dus wilt graag stoppen. Je kunt je niet voorstellen dat je het nog nodig hebt. 

Helaas ben ik bij twee keer stoppen, twee keer met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik zak gewoon langzaam terug naar het level van tobben, twijfelen, nergens zin in, verminderd zelfvertrouwen. Het is het echt niet waard voor mij.
Ik moet gewoon blijven slikken en ben dan een gelukkig mens. Heeft me wel jaren gekost om dat te accepteren en ik sluit niet uit dat ik ooit weer een stoppoging doe met mijn eigenwijze hoofd.

Gebruik nu ruim 5 maanden niks ivm zwangerschap. Voor de zekerheid, al is er heel veel onderzoek naar gedaan tonen de laatste onderzoeken aan dat doorslikken veilig is. Ik start weer een aantal weken voor ds bevalling zodat ik een happy mom kan zijn bij kraamtijd en de tijd die volgt. 

Succes! Heel verhaal maar de boodschap is eigenlijk dat medicatie voor sommige mensen gewoon nodig is. Daar kun je niet zoveel aan doen en hoeft ook geen problematisch achtergrond te hebben. Stofjestekort, stomme pech!

Ik vermoed dat je gelijk hebt. Bewijzen en ervaringen vinden elkaar soms niet. Voor mij zijn ervaringen het bewijs. En dan maar een pilletje. prima toch!


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
03-02-2021, 23:39
Laatste bericht: xeinzelgangerx
07-01-2021, 16:15
Laatste bericht: Feline
  Nieuwe naam Dipjes Started by Liefde+Hoop
3 Replies - 1,313 Views
28-01-2020, 12:09
Laatste bericht: Run



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)