Nieuw op dit forum. Ik zal proberen beknopt mijn verhaal te doen. Ik ben sinds mijn 15e bewust depressief. In mijn vroege jeugd een hoop gebeurt (scheiding ouders, dood vader en andere familie leden, verhuizingen en veel ruzie en onrust thuis). De depressie is gestart al vrij vroeg na mijn eerste ervaringen met drugs. Het roken van wiet en al snel daarna het gebruik van hardere soorten drugs. Veranderde mij van een energieke, speelse, praatgrage, (over)aanwezige, sportieve, geziene jongen tot een angstig, ongemakkelijk, teruggetrokken, overschreeuwend, verharde, verwarde, jongeman. Niet wetende dat ik verslaafd was, ben ik hier jarenlang mee door gegaan en het ging van kwaad tot erger met mijn gebruik, gedrag, gezondheid en relaties. Identiteit kwijtgeraakt op alle levensgebieden. Jaren van verwarring, zelfhaat, angst, suïcidale gedachten en gevoelens gingen voorbij. Het huis uitgezet op mijn 18e . De put werd steeds donkerder en dieper. Elke dag opstaan en proberen de moed te verzamelen om een einde aan mijn leven te maken (1 keer een halve poging gedaan) nooit echt gedrufd. Door gekacheld op het werk en altijd een masker opgehouden, Grote mond, altijd vrolijk en luidruchtig, vervolgens thuis komen en compleet instorten en wegkwijnen op de bank of in bed. Vol van spijt en ongeloof hoe mijn leven deze wending heeft kunnen krijgen. Ontzettend negatief zelfbeeld en dit vulde ik altijd in voor andere mensen op straat. Ik dacht dat de hele wereld tegen mij was, naar mij keek en mij veroordeelde. Boodschappen doen en iets afrekenen aan de kassa of mijn telefoon opnemen was zo’n opgave geworden dat ik dit vaak moest vermijden.
Op 21 jarige leeftijd hulp gezocht. Gestopt met alle middelen (paar jaar clean). Bezoeken van zelfhulpgroepen. Ik begon in te zien wat voor een persoon ik was geworden en wat ik had kunnen zijn. Ooit ingestroomd op havo/atheneum vervolgens gezakt naar vmbo TL. Dit wel afgemaakt maar vrij snel daarna te ziek geworden om het mbo te kunnen volhouden en vervroegd gestopt met school en gaan werken. In herstel erg hard geprobeerd om nieuwe dingen te leren, uitdagingen en angsten aan te gaan. Ik probeer al een paar jaar via verschillende wegen te studeren en verloren jaren in te halen. Ik probeer ook al een aantal jaar aan het werk te komen en richting te geven aan mijn leven. Alles blijft echter maar instorten door de zwaarte, angst en verwarring. Ik probeer mijn spirituele pad te vinden, zo heb ik veel boeken gelezen en ben ik naar de kerk gegaan. Nu trekt het boeddhisme mij het meest. Mediteren en mindfulness is iets wat enigszins positief bijdraagt maar vaak ook niet door de complete chaos aan gedachten en gevoelens die continu door mij heen razen.
Ik heb een enorm verlangen om het leven op te pakken maar tegelijkertijd, de overtuiging dat het allemaal toch niet goed komt. Het kost veel energie om gemotiveerd te blijven. Ik wil graag werken, op dit moment doe ik wat vrijwilligerswerk waar ik ontzettend hard mijn best voor moet doen om het als nuttig te beschouwen (erg saai werk). Het gaat om het sorteren van spullen en kleding. Het is een omgeving waar ik mij niet prettig in voel en weinig aansluiting heb. De dingen die ik wel leuk vind of die mij wel leuk lijken om te doen, brengen weer meer stress en verantwoordelijkheid met zich mee. Ik weet niet welke van de twee de negatiefste invloed op mijn welzijn heeft, of te veel hooi op mijn vork nemen of compleet onderprikkeld zijn en als gevolg hiervan, mij totaal vast voelen zitten.
Ik doe mijn best om enerzijds te accepteren dat ik een beperking heb (chronische) depressie, ADD, Boderline, verslaafd, mogelijk autistische trekken. En het gevolg dat hierdoor niet alles wat ik graag zou willen mogelijk is. En aan de andere kant te werken aan zingeving door er wat van proberen te maken. Op dit moment heb ik redelijk ingevulde dagen, Ik mediteer, lees, (mindfull) wandel, schrijf, deel, oefen wat op de gitaar (net begonnen), koken, spreek af en toe af met 1 of 2 vaste mensen, doe wat yoga, sportschool. Al met al best een hoop dingen die ik toch maar doe en volhoud ondanks de depressie en alles wat daarbij komt kijken. Ik ben al een paar maanden gestopt met alle medicatie, op het laatst na een opname in een kliniek was het een cocktail van een hele hand vol. Helaas brengt niets van deze dingen mij echt rust, verlichting of voldoening. Ik doe ze wel maar ik voel mij een toeschouwer, ik beleef er geen emoties bij. Ik weet dat ik met de juiste dingen bezig ben maar de wanhoop is vandaag erg groot. Ik voel mij ronddwalen in dit leven, doelloos, nutteloos, afgestompt, eenzaam, verveeld, leeg, verward, ontmoedigd en verlangend naar een vorm van verlossing.
Ik ben 26 jaar en nu al 11 jaar depressief, ik vind het moeilijk voor te stellen dat ik in staat ben om ooit nog/weer gelukkig te worden. Ik hoop dat de tekst niet te lang is geworden en dat iemand er wat aan heeft of met mij iets bemoedigends uit (eigen) ervaring kan delen.
Bedankt voor het lezen, het schrijven heeft mij iets opgelucht.

Nieuw op dit forum. Ik zal proberen beknopt mijn verhaal te doen. Ik ben sinds mijn 15e bewust depressief. In mijn vroege jeugd een hoop gebeurt (scheiding ouders, dood vader en andere familie leden, verhuizingen en veel ruzie en onrust thuis). De depressie is gestart al vrij vroeg na mijn eerste ervaringen met drugs. Het roken van wiet en al snel daarna het gebruik van hardere soorten drugs. Veranderde mij van een energieke, speelse, praatgrage, (over)aanwezige, sportieve, geziene jongen tot een angstig, ongemakkelijk, teruggetrokken, overschreeuwend, verharde, verwarde, jongeman. Niet wetende dat ik verslaafd was, ben ik hier jarenlang mee door gegaan en het ging van kwaad tot erger met mijn gebruik, gedrag, gezondheid en relaties. Identiteit kwijtgeraakt op alle levensgebieden. Jaren van verwarring, zelfhaat, angst, suïcidale gedachten en gevoelens gingen voorbij. Het huis uitgezet op mijn 18e . De put werd steeds donkerder en dieper. Elke dag opstaan en proberen de moed te verzamelen om een einde aan mijn leven te maken (1 keer een halve poging gedaan) nooit echt gedrufd. Door gekacheld op het werk en altijd een masker opgehouden, Grote mond, altijd vrolijk en luidruchtig, vervolgens thuis komen en compleet instorten en wegkwijnen op de bank of in bed. Vol van spijt en ongeloof hoe mijn leven deze wending heeft kunnen krijgen. Ontzettend negatief zelfbeeld en dit vulde ik altijd in voor andere mensen op straat. Ik dacht dat de hele wereld tegen mij was, naar mij keek en mij veroordeelde. Boodschappen doen en iets afrekenen aan de kassa of mijn telefoon opnemen was zo’n opgave geworden dat ik dit vaak moest vermijden.
Op 21 jarige leeftijd hulp gezocht. Gestopt met alle middelen (paar jaar clean). Bezoeken van zelfhulpgroepen. Ik begon in te zien wat voor een persoon ik was geworden en wat ik had kunnen zijn. Ooit ingestroomd op havo/atheneum vervolgens gezakt naar vmbo TL. Dit wel afgemaakt maar vrij snel daarna te ziek geworden om het mbo te kunnen volhouden en vervroegd gestopt met school en gaan werken. In herstel erg hard geprobeerd om nieuwe dingen te leren, uitdagingen en angsten aan te gaan. Ik probeer al een paar jaar via verschillende wegen te studeren en verloren jaren in te halen. Ik probeer ook al een aantal jaar aan het werk te komen en richting te geven aan mijn leven. Alles blijft echter maar instorten door de zwaarte, angst en verwarring. Ik probeer mijn spirituele pad te vinden, zo heb ik veel boeken gelezen en ben ik naar de kerk gegaan. Nu trekt het boeddhisme mij het meest. Mediteren en mindfulness is iets wat enigszins positief bijdraagt maar vaak ook niet door de complete chaos aan gedachten en gevoelens die continu door mij heen razen.
Ik heb een enorm verlangen om het leven op te pakken maar tegelijkertijd, de overtuiging dat het allemaal toch niet goed komt. Het kost veel energie om gemotiveerd te blijven. Ik wil graag werken, op dit moment doe ik wat vrijwilligerswerk waar ik ontzettend hard mijn best voor moet doen om het als nuttig te beschouwen (erg saai werk). Het gaat om het sorteren van spullen en kleding. Het is een omgeving waar ik mij niet prettig in voel en weinig aansluiting heb. De dingen die ik wel leuk vind of die mij wel leuk lijken om te doen, brengen weer meer stress en verantwoordelijkheid met zich mee. Ik weet niet welke van de twee de negatiefste invloed op mijn welzijn heeft, of te veel hooi op mijn vork nemen of compleet onderprikkeld zijn en als gevolg hiervan, mij totaal vast voelen zitten.
Ik doe mijn best om enerzijds te accepteren dat ik een beperking heb (chronische) depressie, ADD, Boderline, verslaafd, mogelijk autistische trekken. En het gevolg dat hierdoor niet alles wat ik graag zou willen mogelijk is. En aan de andere kant te werken aan zingeving door er wat van proberen te maken. Op dit moment heb ik redelijk ingevulde dagen, Ik mediteer, lees, (mindfull) wandel, schrijf, deel, oefen wat op de gitaar (net begonnen), koken, spreek af en toe af met 1 of 2 vaste mensen, doe wat yoga, sportschool. Al met al best een hoop dingen die ik toch maar doe en volhoud ondanks de depressie en alles wat daarbij komt kijken. Ik ben al een paar maanden gestopt met alle medicatie, op het laatst na een opname in een kliniek was het een cocktail van een hele hand vol. Helaas brengt niets van deze dingen mij echt rust, verlichting of voldoening. Ik doe ze wel maar ik voel mij een toeschouwer, ik beleef er geen emoties bij. Ik weet dat ik met de juiste dingen bezig ben maar de wanhoop is vandaag erg groot. Ik voel mij ronddwalen in dit leven, doelloos, nutteloos, afgestompt, eenzaam, verveeld, leeg, verward, ontmoedigd en verlangend naar een vorm van verlossing.
Ik ben 26 jaar en nu al 11 jaar depressief, ik vind het moeilijk voor te stellen dat ik in staat ben om ooit nog/weer gelukkig te worden. Ik hoop dat de tekst niet te lang is geworden en dat iemand er wat aan heeft of met mij iets bemoedigends uit (eigen) ervaring kan delen.
Bedankt voor het lezen, het schrijven heeft mij iets opgelucht.

He Neo had je ook al priveberichtje gestuurd maar heb super veel respect voor je wat er is gebeurd. Ben zelf ook vaak depressief maar wil er graag uitkomen en dat gevoel heb ik bij jou ook. Misschien kunnen we mekaar helpen.

Groetjes,

Erwin

Hoi Neo, welkom op het forum. Dat je je opgelucht voelt na het vertellen van je verhaal, is de bedoeling. Dus: missie geslaagd! Verder dacht ik meteen aan een uitspraak die ik laatst ergens las, na het lezen van jouw verhaal:

The key to succes 
is to break your BIG goals
into much smaller goals
and focus on how to succeed
at one SMALL goal at a time 

Ik denk dat je toch al heel wat kleinere doelen bereikt hebt. Verlies die niet uit het oog! En probeer niet alles tegelijkertijd te veranderen.

Nieuw op dit forum. Ik zal proberen beknopt mijn verhaal te doen. Ik ben sinds mijn 15e bewust depressief. In mijn vroege jeugd een hoop gebeurt (scheiding ouders, dood vader en andere familie leden, verhuizingen en veel ruzie en onrust thuis). De depressie is gestart al vrij vroeg na mijn eerste ervaringen met drugs. Het roken van wiet en al snel daarna het gebruik van hardere soorten drugs. Veranderde mij van een energieke, speelse, praatgrage, (over)aanwezige, sportieve, geziene jongen tot een angstig, ongemakkelijk, teruggetrokken, overschreeuwend, verharde, verwarde, jongeman. Niet wetende dat ik verslaafd was, ben ik hier jarenlang mee door gegaan en het ging van kwaad tot erger met mijn gebruik, gedrag, gezondheid en relaties. Identiteit kwijtgeraakt op alle levensgebieden. Jaren van verwarring, zelfhaat, angst, suïcidale gedachten en gevoelens gingen voorbij. Het huis uitgezet op mijn 18e . De put werd steeds donkerder en dieper. Elke dag opstaan en proberen de moed te verzamelen om een einde aan mijn leven te maken (1 keer een halve poging gedaan) nooit echt gedrufd. Door gekacheld op het werk en altijd een masker opgehouden, Grote mond, altijd vrolijk en luidruchtig, vervolgens thuis komen en compleet instorten en wegkwijnen op de bank of in bed. Vol van spijt en ongeloof hoe mijn leven deze wending heeft kunnen krijgen. Ontzettend negatief zelfbeeld en dit vulde ik altijd in voor andere mensen op straat. Ik dacht dat de hele wereld tegen mij was, naar mij keek en mij veroordeelde. Boodschappen doen en iets afrekenen aan de kassa of mijn telefoon opnemen was zo’n opgave geworden dat ik dit vaak moest vermijden.
Op 21 jarige leeftijd hulp gezocht. Gestopt met alle middelen (paar jaar clean). Bezoeken van zelfhulpgroepen. Ik begon in te zien wat voor een persoon ik was geworden en wat ik had kunnen zijn. Ooit ingestroomd op havo/atheneum vervolgens gezakt naar vmbo TL. Dit wel afgemaakt maar vrij snel daarna te ziek geworden om het mbo te kunnen volhouden en vervroegd gestopt met school en gaan werken. In herstel erg hard geprobeerd om nieuwe dingen te leren, uitdagingen en angsten aan te gaan. Ik probeer al een paar jaar via verschillende wegen te studeren en verloren jaren in te halen. Ik probeer ook al een aantal jaar aan het werk te komen en richting te geven aan mijn leven. Alles blijft echter maar instorten door de zwaarte, angst en verwarring. Ik probeer mijn spirituele pad te vinden, zo heb ik veel boeken gelezen en ben ik naar de kerk gegaan. Nu trekt het boeddhisme mij het meest. Mediteren en mindfulness is iets wat enigszins positief bijdraagt maar vaak ook niet door de complete chaos aan gedachten en gevoelens die continu door mij heen razen.
Ik heb een enorm verlangen om het leven op te pakken maar tegelijkertijd, de overtuiging dat het allemaal toch niet goed komt. Het kost veel energie om gemotiveerd te blijven. Ik wil graag werken, op dit moment doe ik wat vrijwilligerswerk waar ik ontzettend hard mijn best voor moet doen om het als nuttig te beschouwen (erg saai werk). Het gaat om het sorteren van spullen en kleding. Het is een omgeving waar ik mij niet prettig in voel en weinig aansluiting heb. De dingen die ik wel leuk vind of die mij wel leuk lijken om te doen, brengen weer meer stress en verantwoordelijkheid met zich mee. Ik weet niet welke van de twee de negatiefste invloed op mijn welzijn heeft, of te veel hooi op mijn vork nemen of compleet onderprikkeld zijn en als gevolg hiervan, mij totaal vast voelen zitten.
Ik doe mijn best om enerzijds te accepteren dat ik een beperking heb (chronische) depressie, ADD, Boderline, verslaafd, mogelijk autistische trekken. En het gevolg dat hierdoor niet alles wat ik graag zou willen mogelijk is. En aan de andere kant te werken aan zingeving door er wat van proberen te maken. Op dit moment heb ik redelijk ingevulde dagen, Ik mediteer, lees, (mindfull) wandel, schrijf, deel, oefen wat op de gitaar (net begonnen), koken, spreek af en toe af met 1 of 2 vaste mensen, doe wat yoga, sportschool. Al met al best een hoop dingen die ik toch maar doe en volhoud ondanks de depressie en alles wat daarbij komt kijken. Ik ben al een paar maanden gestopt met alle medicatie, op het laatst na een opname in een kliniek was het een cocktail van een hele hand vol. Helaas brengt niets van deze dingen mij echt rust, verlichting of voldoening. Ik doe ze wel maar ik voel mij een toeschouwer, ik beleef er geen emoties bij. Ik weet dat ik met de juiste dingen bezig ben maar de wanhoop is vandaag erg groot. Ik voel mij ronddwalen in dit leven, doelloos, nutteloos, afgestompt, eenzaam, verveeld, leeg, verward, ontmoedigd en verlangend naar een vorm van verlossing.
Ik ben 26 jaar en nu al 11 jaar depressief, ik vind het moeilijk voor te stellen dat ik in staat ben om ooit nog/weer gelukkig te worden. Ik hoop dat de tekst niet te lang is geworden en dat iemand er wat aan heeft of met mij iets bemoedigends uit (eigen) ervaring kan delen.
Bedankt voor het lezen, het schrijven heeft mij iets opgelucht.

Goedemorgen Erwin

Eerst mijn compliment voor je activiteiten nu. Ze zijn passend, helpend en je houdt ze vol.
Je stoppen met medicatie heb ik afgelopen jaar ook gedaan. Dat ging bijna een jaar goed maar nu heb ik toch duidelijk antidepressiva nodig en bouw ik dat op. Samen met kleine dosis quietapine snachts. Dat gaat redelijk.

Jouw leven had een nare moeilijke start. Je bent daar op eigen kracht een heel stuk bovenuit gekomen nu. Dat verdient respect.
Ik snap goed dat je de medicijncocktail zat was. Anderzijds is je problematiek complex.
Het is van groot belang dat de verslaving vervangen is door zinvolle gedragingen nu. Dat is werkelijk goed en een prestatie waar je heel tevreden over mag zijn omdat verslaving verbetering van alle andere dingen in de weg staat, in de war schopt. Je bent dus al heel ver met uit de knoop halen. In deze relatief stabiele situatie kan je denken aan een steungroep om de verslaving tegen te gaan. De AA heeft goede resultaten en die hebben misschien iets steunende voor jou ook. Of andere organisaties. Het scheelt veel als je je verbindt met anderen op het thema verslaving tegengaan. Je krijgt steun, geeft steun, zingeving komt er bij etc.

Daarnaast kan je dan de andere dingen oppakken met een specialist. Omdat er soms  wachttijd voor is zou je je daarvoor eerst kunnen inschrijven. Je kan een specialist uitzoeken met je huisarts die niet direct alles met medicatie behandelt maar breder kijkt. Die zijn er en huisarts en internet kunnen je daarbij verder helpen. Ik denk dat bij zo veel problemen tegelijk je moeilijk blijvend zonder pillen kan. Dat aanvaarden op jouw leeftijd is een heel proces. Daar zit je middenin. Je doel is passend.
Je doet het goed, in de juiste volgorde en bent halverwege. Slim dat je hier raad vraagt ook. 
Over je werk raad ik je aan om eerst te proberen iets interessanter werk of taken te krijgen daar waar je nu zit. Op die manier maak je goed gebruik van de begeleiding die daar ter plekke is. Wees duidelijk over je wenst en risico. Zo kan je veilig met begeleiding het juiste midden vinden tussen verveling en te veel verantwoordelijkheid.

Laat je weer eens horen hoe het verder gaat?

---

Nieuw op dit forum. Ik zal proberen beknopt mijn verhaal te doen. Ik ben sinds mijn 15e bewust depressief. In mijn vroege jeugd een hoop gebeurt (scheiding ouders, dood vader en andere familie leden, verhuizingen en veel ruzie en onrust thuis). De depressie is gestart al vrij vroeg na mijn eerste ervaringen met drugs. Het roken van wiet en al snel daarna het gebruik van hardere soorten drugs. Veranderde mij van een energieke, speelse, praatgrage, (over)aanwezige, sportieve, geziene jongen tot een angstig, ongemakkelijk, teruggetrokken, overschreeuwend, verharde, verwarde, jongeman. Niet wetende dat ik verslaafd was, ben ik hier jarenlang mee door gegaan en het ging van kwaad tot erger met mijn gebruik, gedrag, gezondheid en relaties. Identiteit kwijtgeraakt op alle levensgebieden. Jaren van verwarring, zelfhaat, angst, suïcidale gedachten en gevoelens gingen voorbij. Het huis uitgezet op mijn 18e . De put werd steeds donkerder en dieper. Elke dag opstaan en proberen de moed te verzamelen om een einde aan mijn leven te maken (1 keer een halve poging gedaan) nooit echt gedrufd. Door gekacheld op het werk en altijd een masker opgehouden, Grote mond, altijd vrolijk en luidruchtig, vervolgens thuis komen en compleet instorten en wegkwijnen op de bank of in bed. Vol van spijt en ongeloof hoe mijn leven deze wending heeft kunnen krijgen. Ontzettend negatief zelfbeeld en dit vulde ik altijd in voor andere mensen op straat. Ik dacht dat de hele wereld tegen mij was, naar mij keek en mij veroordeelde. Boodschappen doen en iets afrekenen aan de kassa of mijn telefoon opnemen was zo’n opgave geworden dat ik dit vaak moest vermijden.
Op 21 jarige leeftijd hulp gezocht. Gestopt met alle middelen (paar jaar clean). Bezoeken van zelfhulpgroepen. Ik begon in te zien wat voor een persoon ik was geworden en wat ik had kunnen zijn. Ooit ingestroomd op havo/atheneum vervolgens gezakt naar vmbo TL. Dit wel afgemaakt maar vrij snel daarna te ziek geworden om het mbo te kunnen volhouden en vervroegd gestopt met school en gaan werken. In herstel erg hard geprobeerd om nieuwe dingen te leren, uitdagingen en angsten aan te gaan. Ik probeer al een paar jaar via verschillende wegen te studeren en verloren jaren in te halen. Ik probeer ook al een aantal jaar aan het werk te komen en richting te geven aan mijn leven. Alles blijft echter maar instorten door de zwaarte, angst en verwarring. Ik probeer mijn spirituele pad te vinden, zo heb ik veel boeken gelezen en ben ik naar de kerk gegaan. Nu trekt het boeddhisme mij het meest. Mediteren en mindfulness is iets wat enigszins positief bijdraagt maar vaak ook niet door de complete chaos aan gedachten en gevoelens die continu door mij heen razen.
Ik heb een enorm verlangen om het leven op te pakken maar tegelijkertijd, de overtuiging dat het allemaal toch niet goed komt. Het kost veel energie om gemotiveerd te blijven. Ik wil graag werken, op dit moment doe ik wat vrijwilligerswerk waar ik ontzettend hard mijn best voor moet doen om het als nuttig te beschouwen (erg saai werk). Het gaat om het sorteren van spullen en kleding. Het is een omgeving waar ik mij niet prettig in voel en weinig aansluiting heb. De dingen die ik wel leuk vind of die mij wel leuk lijken om te doen, brengen weer meer stress en verantwoordelijkheid met zich mee. Ik weet niet welke van de twee de negatiefste invloed op mijn welzijn heeft, of te veel hooi op mijn vork nemen of compleet onderprikkeld zijn en als gevolg hiervan, mij totaal vast voelen zitten.
Ik doe mijn best om enerzijds te accepteren dat ik een beperking heb (chronische) depressie, ADD, Boderline, verslaafd, mogelijk autistische trekken. En het gevolg dat hierdoor niet alles wat ik graag zou willen mogelijk is. En aan de andere kant te werken aan zingeving door er wat van proberen te maken. Op dit moment heb ik redelijk ingevulde dagen, Ik mediteer, lees, (mindfull) wandel, schrijf, deel, oefen wat op de gitaar (net begonnen), koken, spreek af en toe af met 1 of 2 vaste mensen, doe wat yoga, sportschool. Al met al best een hoop dingen die ik toch maar doe en volhoud ondanks de depressie en alles wat daarbij komt kijken. Ik ben al een paar maanden gestopt met alle medicatie, op het laatst na een opname in een kliniek was het een cocktail van een hele hand vol. Helaas brengt niets van deze dingen mij echt rust, verlichting of voldoening. Ik doe ze wel maar ik voel mij een toeschouwer, ik beleef er geen emoties bij. Ik weet dat ik met de juiste dingen bezig ben maar de wanhoop is vandaag erg groot. Ik voel mij ronddwalen in dit leven, doelloos, nutteloos, afgestompt, eenzaam, verveeld, leeg, verward, ontmoedigd en verlangend naar een vorm van verlossing.
Ik ben 26 jaar en nu al 11 jaar depressief, ik vind het moeilijk voor te stellen dat ik in r wat aan heeft of met mij iets bemoedigends uit (eigen) ervaring kan delen.
Bedankt voor het lezen, het schrijven heeft mij iets opgelucht.

Dag Neo

Allereerst respect! Je bent al ver gekomen vanaf de moeizame zware start van je leven.
Je doet nu allemaal zinvolle dingen die bijdragen tot herstel. Dat is niet niks dat is iets om heel tevreden over te zijn.
Ja stoppen met medicatie heb ik afgelopen jaar ook gedaan dus kan me voordtellen. 
Nu weer opbouwen met psychiater maar ik heb nu veel meer kennis over wat er speelt.
Heb me laten testen op persoonlijkheids issues en dat geeft inzicht en meer grip.

Goed vind ik vooral dat je de verslaving eerst aanpakte. Die verhindert anders aanpak van de andere dingen. Dus goed gedaan mam!
Je kan je daarin laten steunen door iets AA achtigs misschien. Een groep die elkaar helpt. Steun krijgen en geven is een goede formule met goed resultaat en zingeving.

Verder raad ik je om een psychiater te zoeken
Voor de andere dingen. Een die niet meteen op alles pillen schrijft. Je kan je huisarts vragen og hij zo iemand kent en zelf zoeken op internet. Je probleem is te complex voor behandeling door huisarts denk ik maar hij kan je wel helpen verwijzen. 

Over je werk raad ik je aan open kaart te spelen met de begeleiding en hun hulp te vragen bij het eerst op dezelfde plek proberen interessanter taken en later werk te doen.
Dan heb je een veilige situatie om evenwicht te vinden tussen te saai en te veel verantwoordelijkheid.

Kortom: goed bezig ben je met al je activiteiten nu. Die helpen al is het niet snel genoeg naar je zin. Respect dat je ze doet en volhoudt! Zonder dat zou je mogelijk allang afgestort zijn.
Vraagje: is er wel eens ritalin of concerta geprobeerd tegen de chaos?

Laat je nog wat horen als je vragen hebt of gewoon hoe het gaat?

Het Goede

Nieuw op dit forum. Ik zal proberen beknopt mijn verhaal te doen. Ik ben sinds mijn 15e bewust depressief. In mijn vroege jeugd een hoop gebeurt (scheiding ouders, dood vader en andere familie leden, verhuizingen en veel ruzie en onrust thuis). De depressie is gestart al vrij vroeg na mijn eerste ervaringen met drugs. Het roken van wiet en al snel daarna het gebruik van hardere soorten drugs. Veranderde mij van een energieke, speelse, praatgrage, (over)aanwezige, sportieve, geziene jongen tot een angstig, ongemakkelijk, teruggetrokken, overschreeuwend, verharde, verwarde, jongeman. Niet wetende dat ik verslaafd was, ben ik hier jarenlang mee door gegaan en het ging van kwaad tot erger met mijn gebruik, gedrag, gezondheid en relaties. Identiteit kwijtgeraakt op alle levensgebieden. Jaren van verwarring, zelfhaat, angst, suïcidale gedachten en gevoelens gingen voorbij. Het huis uitgezet op mijn 18e . De put werd steeds donkerder en dieper. Elke dag opstaan en proberen de moed te verzamelen om een einde aan mijn leven te maken (1 keer een halve poging gedaan) nooit echt gedrufd. Door gekacheld op het werk en altijd een masker opgehouden, Grote mond, altijd vrolijk en luidruchtig, vervolgens thuis komen en compleet instorten en wegkwijnen op de bank of in bed. Vol van spijt en ongeloof hoe mijn leven deze wending heeft kunnen krijgen. Ontzettend negatief zelfbeeld en dit vulde ik altijd in voor andere mensen op straat. Ik dacht dat de hele wereld tegen mij was, naar mij keek en mij veroordeelde. Boodschappen doen en iets afrekenen aan de kassa of mijn telefoon opnemen was zo’n opgave geworden dat ik dit vaak moest vermijden.
Op 21 jarige leeftijd hulp gezocht. Gestopt met alle middelen (paar jaar clean). Bezoeken van zelfhulpgroepen. Ik begon in te zien wat voor een persoon ik was geworden en wat ik had kunnen zijn. Ooit ingestroomd op havo/atheneum vervolgens gezakt naar vmbo TL. Dit wel afgemaakt maar vrij snel daarna te ziek geworden om het mbo te kunnen volhouden en vervroegd gestopt met school en gaan werken. In herstel erg hard geprobeerd om nieuwe dingen te leren, uitdagingen en angsten aan te gaan. Ik probeer al een paar jaar via verschillende wegen te studeren en verloren jaren in te halen. Ik probeer ook al een aantal jaar aan het werk te komen en richting te geven aan mijn leven. Alles blijft echter maar instorten door de zwaarte, angst en verwarring. Ik probeer mijn spirituele pad te vinden, zo heb ik veel boeken gelezen en ben ik naar de kerk gegaan. Nu trekt het boeddhisme mij het meest. Mediteren en mindfulness is iets wat enigszins positief bijdraagt maar vaak ook niet door de complete chaos aan gedachten en gevoelens die continu door mij heen razen.
Ik heb een enorm verlangen om het leven op te pakken maar tegelijkertijd, de overtuiging dat het allemaal toch niet goed komt. Het kost veel energie om gemotiveerd te blijven. Ik wil graag werken, op dit moment doe ik wat vrijwilligerswerk waar ik ontzettend hard mijn best voor moet doen om het als nuttig te beschouwen (erg saai werk). Het gaat om het sorteren van spullen en kleding. Het is een omgeving waar ik mij niet prettig in voel en weinig aansluiting heb. De dingen die ik wel leuk vind of die mij wel leuk lijken om te doen, brengen weer meer stress en verantwoordelijkheid met zich mee. Ik weet niet welke van de twee de negatiefste invloed op mijn welzijn heeft, of te veel hooi op mijn vork nemen of compleet onderprikkeld zijn en als gevolg hiervan, mij totaal vast voelen zitten.
Ik doe mijn best om enerzijds te accepteren dat ik een beperking heb (chronische) depressie, ADD, Boderline, verslaafd, mogelijk autistische trekken. En het gevolg dat hierdoor niet alles wat ik graag zou willen mogelijk is. En aan de andere kant te werken aan zingeving door er wat van proberen te maken. Op dit moment heb ik redelijk ingevulde dagen, Ik mediteer, lees, (mindfull) wandel, schrijf, deel, oefen wat op de gitaar (net begonnen), koken, spreek af en toe af met 1 of 2 vaste mensen, doe wat yoga, sportschool. Al met al best een hoop dingen die ik toch maar doe en volhoud ondanks de depressie en alles wat daarbij komt kijken. Ik ben al een paar maanden gestopt met alle medicatie, op het laatst na een opname in een kliniek was het een cocktail van een hele hand vol. Helaas brengt niets van deze dingen mij echt rust, verlichting of voldoening. Ik doe ze wel maar ik voel mij een toeschouwer, ik beleef er geen emoties bij. Ik weet dat ik met de juiste dingen bezig ben maar de wanhoop is vandaag erg groot. Ik voel mij ronddwalen in dit leven, doelloos, nutteloos, afgestompt, eenzaam, verveeld, leeg, verward, ontmoedigd en verlangend naar een vorm van verlossing.
Ik ben 26 jaar en nu al 11 jaar depressief, ik vind het moeilijk voor te stellen dat ik in staat ben om ooit nog/weer gelukkig te worden. Ik hoop dat de tekst niet te lang is geworden en dat iemand er wat aan heeft of met mij iets bemoedigends uit (eigen) ervaring kan delen.
Bedankt voor het lezen, het schrijven heeft mij iets opgelucht.

Beste Neo,

Ik lees hier een stuk tekst van iemand met een bovengemiddelde intelligentie en behoorlijk wat zelfinzicht. Eigenschappen die je verder kunnen helpen, eigenschappen om dankbaar voor te zijn.

Je hebt behoorlijk wat voor je kiezen gekregen en daar moet je nu mee zien te dealen. Bewonderswaardig hoe je je hier doorheen slaat. Je doet wat je kunt om verbetering te krijgen in je situatie. Leg de lat niet te hoog. Het leven is eenvoudiger met minder verwachtingen. Als we ergens ongelukkig van worden dan is het van dingen willen die niet haalbaar zijn.

"Als je een vis beoordeelt op zijn vermogen in bomen te klimmen, dan voelt hij zich zijn hele leven een mislukkeling".

Probeer jezelf niet constant te vergelijken met anderen en maak je niet druk om wat anderen vinden. Leef je leven op jouw manier. 
Als het vrijwilligerswerk saai is, gebruik het dan als meditatie, als een manier om bewust in het moment te zijn. Zie het als een mindfulnessoefening.

Mogelijk kun je toch opnieuw medicatie overwegen. Ik ken mensen die na een lange zoektocht op medicatiegebied uiteindelijk medicatie hebben gevonden waardoor ze klachtenvrij zijn. Jammer, als er een dergelijk pil er ook voor jou is en je maakt er geen gebruik van.

Gevoelens van leegte, doelloosheid enz. zijn kenmerkend voor een depressie. Vreselijke gevoelens, ik weet er alles van. Geen levenslust meer voelen, ik vind het ook ondraaglijk. Ik probeer blij te zijn met de momenten dat het licht weer aangaat. Ik ben nu onlangs doorverwezen naar een grote GGZ instelling. Ik had nooit verwacht dat ik daar terecht zou komen. Sta er behoorlijk cynisch tegenover, maar laat het maar gewoon op me af komen. Proberen kan altijd.

Lieve groetjes,
Tara

Beste Shuttle, Positiva, Dipjes en Tara,
 
bedankt voor jullie reacties. Fijn dat jullie de tijd hebben genomen om mijn berichten te lezen en te reageren. ik zal proberen op al jullie berichten te reageren in deze reply.
 
Het onderwerp doelen in brokjes opdelen, daar ben ik inderdaad mee bezig doormiddel van proberen in het moment te veranderen wat ik kan veranderen voor vandaag. Dan gaat het me vooral om het doorbreken van de passiviteit en het zinloos piekeren en hierdoor verlammen. In beweging blijven en zo goed als ik kan, proberen mee te doen aan het leven. De opmerking over De vis beoordelen over het in een boom klimmen ken ik, dat is een mooie uitspraak van Albert Einstein. Als ik het op mijzelf betrek, weet ik zeg maar niet welk dier ik ben... of ik nou die vis ben die probeert in een boom te klimmen of dat ik een luipaard ben met de capaciteiten om in een boom te klimmen maar denkt dat hij een vis is. Ik heb als kind op school altijd enorme faalangst gehad wat leren betreft maar ook een gebrek aan concentratie en interesse, ik had ook altijd het gevoel dat mijn hoofd al te vol zat om te leren. Hierdoor alle uitdagingen van het leven uit de weg gegaan vanuit de overtuiging dat het voor mij toch allemaal geen zin heeft. Wat betreft het vrijwilligerswerk, goede tip over het als meditatie gebruiken, dit pas ik al regelmatig toe, zo probeer ik wel overal iets positiefs van te maken maar ik ervaar toch een sterk gemis van zingeving. Ik heb vandaag een gesprek gehad bij een andere organisatie voor de functie als vrijwillig magazijnmedewerker. Ik heb mijn wensen en klachten eerlijk verteld en ze hebben mij een kans aangeboden om een soort stage te lopen. Ik begin ergens op een afdeling met iets uitdagendere taken dan die ik nu doe bij het andere bedrijf. En ik mag steeds nieuwe dingen uitproberen aan de hand van de mogelijkheden en wensen op dat moment. Aanstaande vrijdag een gesprek bij het UWV over het goedkeuren van de WIA of niet, dat wordt dus nog even spannend of het überhaupt kan doorgaan met dat vrijwilligerswerk of niet. Medicatie heb ik niet echt profijt van gehad. Ik ben er vooral erg van afgestompt geraakt heb ik het idee. Het heeft de heftigheid van mijn stemmingswisselingen wat verminderd maar volgens mij ook het gevoelsleven kapot gemaakt. Ik heb verschillende ssri's geprobeerd en in de kliniek op een gegeven moment een tricyclische antidepressiva, gemixt met 2 antipsychotica, middelen tegen de bijwerkingen van sommige medicijnen en Ritalin met vertraagde afgifte. ik heb er geen echte baat bij gehad. Als antwoord op de vraag, heeft Ritalin helaas niet geholpen voor de onrust in het hoofd. De onrust komt vooral voort uit het gevoel niks hebben om aan vast te houden, te veel onzekerheid en gebrek aan perspectief. Constant gepieker, vraagtekens en twijfels, die vraagtekens en twijfels is dan wel weer iets wat kenmerkend is voor borderline. Al wil ik mij liever niet teveel met labels identificeren. Sinds het mediteren een beetje lukt heb ik kunnen stoppen met de medicatie, ik wil de gevoelens zoveel mogelijk proberen aan te gaan zoals ze komen. Half september begin ik met meditatieavonden in een boeddhistische tempel. Zou leuk zijn om via die weg ook weer wat nieuwe mensen te leren kennen want mijn sociale kring is best wel klein geworden. De 12 stappen meetings zoals de AA volg ik. dit helpt mij tot op zekere hoogte alleen mis ik soms de aansluiting over het onderwerp depressie en de andere dingen waar ik mee te maken heb. Op dit moment ben ik ook in behandeling en nog in afwachting voor therapie. Ondertussen proberen mijn hoofd boven water te houden en door gaan met de dingen die ik doe. Ik ga ook proberen wat meer op dit forum te door te brengen, de herkenning en het uitwisselen van ervaringen vind ik fijn. Groetjes Neo