Dag,

Ik zit al een uur te kijken naar het scherm en weet niet goed hoe te beginnen.. Ik ben 36 jaar, ben getrouwd, heb een voltijdse job en een zoontje van 17 maanden. Ik maak al sinds mijn 18 jaar depressieve episodes mee. Ik voel me heel erg eenzaam, ook al willen mensen rondom me wel helpen. Ik voel me echter niet verbonden met mensen die dit niet doormaken. Ik  ben momenteel ook niet graag bij mijn zoon, en vind het vreselijk dat ik deze gedachten heb. Mijn man een mijn zoon hebben me nodig, maar ik wil zo niet meer verder. Ik wil me zo niet meer voelen, ik voel me machteloos. Hoe bescherm je je geliefden tegen je eigen verdriet?

Hi Leen,

welkom op het forum. Klinkt alsof je sowieso ff teveel op je bord hebt. Snel de Arboarts  en de huisarts inschakelen zou mijn advies zijn. Daarnaast super eerlijk naar jezelf kijken en aan de slag met jezelf is het enige wat je kan doen voor jezelf en je geliefden. Blijven doormodderen is nog nooit iets beter van geworden.
Ik ben 39 en zelf hard aan de slag. Mijn kinderen zijn 21 en 18 en ik kan er niet voor ze zijn. Praten met mensen is lastig. De meesten begrijpen niet wat het is om depressief te zijn en geven stomme antwoorden. Dat je je hier kan uiten kan echt een kleine steun in de rug zijn.

Je geliefden echt beschermen tegen je pijn is moeilijk... dat willen we wel allemaal. Als je van je man en kind houd, praat dan gewoon met je man over je depressie. Maak hem heel duidelijk dat je ziek bent. Het is namelijk niet een emotie die ff een tijdje laag hangt... Als je een depressie hebt ben je ziek. Dit kan helpen voor je man om het te kunnen begrijpen en je te kunnen helpen.

Sterkte!

Liz

 Geef niet op... het licht gaat weer aan!