Hallo lieve mooie mensen op dit forum, 

Ik ben Nona, 36 jaar en kamp al vanaf mijn... ( als ik zo terug denk vind ik een specifieke leeftijd moeilijk te benoemen.) kindjaren nog voor mijn tienerjaren met depressieve gevoelens.

Het begon met kleine kenmerken. Zoals me "anders dan de rest" in de klas voelen.
Tot eenzaamheid omdat je thuis elkenkeer te horen kreeg dat je vrienden moest maken en het continue vergelijken met andere kinderen van je leeftijd.

Dit uitte zich o.a in een eetprobleem (hier heb ik nooit hulp bij gehad en ben er zelf sport van uit gekomen als speelt het eetprobleem zo nu en dan wel weer op)
Zelfpeinigen, tot zo moe zijn om met alle gevoelens te dealen dat ik alleen nog maar met moeite naar school kon gaan en zodra ik thuis was ging slapen.

Dit resulteerde in nog meer eenzaamheid. 
Wonder boven wonder kreeg ik een relatie (weliswaar een toxische relatie met veel geweld maar ik was immers niet meer alleen dacht ik toen)

Deze is stuk gegaan maar heb hier wel een kind aan over gehouden. Dit kind heeft mij kracht gegeven om te vechten. En dat kon ik goed gebruiken want ik heb bovenop dat ik de aanleg heb om mezelf somber te voelen zijn er nog best veel traumatische dingen gebeurd in al die jaren. 

Nu ben ik pas 2 jaar lang niet meer depressief geweest en ik was zo blij. Nooit gedacht dat ik dat lichtpuntje terug zou zien.... Nooit meer zei ik tegen mijzelf, nooit meer wil ik dat sombere gevoel weer terug hebben! 
Maar onlangs...... Onlangs gebeurde er weer iets waar van ik wist dat ik dit niet erbij zou kunnen hebben.... Het ging immers allemaal zo fijn.... Maar toch..... Depressie kwam weer om de hoek kijken... 
Alleen nu zit er ook zoveel woede bij.....
 
Ik weet het gewoon even niet meer maar het is heel fijn om nu te weten dat ik niet de enige ben met deze gevoelens. 


Liefs nona

Dag Nona 

Welkom hier op het forum en dank je voor je openhartige verhaal. Veel heb je meegemaakt dat kan je wel zeggen, respect voor hoe je het gered hebt met al die last er bij en ook een klein kind. Je hebt je losgemaakt uit een slechte situatie, dat kan niet makkelijk geweest zijn. Nu pas heb je misschien de mogelijkheid om te voelen hoe zwaar het was, juist omdat je het nu 2 jaar stabiel hebt kunnen houden. Middenin die worsteling kon je je dat niet veroorloven immers.
Dat lijkt dus heel goed zelfmanagement! 
Nu kun je in relatief stabiele situatie aan de laatste dingen werken zoals je neerslachtige en boze gevoelens. Dat is trouwens neef en nicht he, boosheid die naar binnen slaat wordt depressie. Zoek er jou passende hulp bij, die is daar voor. Je hoeft dit niet alleen te doen
En vertel gerust hier hoe dat verder verloopt als je wilt, de mee zowel als tegenvallers.
Er is ook een hoekje met inspirerende positieve momentjes tussen alles door. Onder
het kopje hoop en..... staat het subkopje “ik heb een depressie en dit gaat er goed” altijd leuk.

Welkom op het forum Nona. Fijn dat je ons gevonden hebt! Je hebt inderdaad veel op je bordje gehad, en dan weten we nog niet eens alles.. Ik hoop dat je hier vindt wat je zoekt. Lees mee als je dat wilt, en reageer gerust ergens op als je daar behoefte aan hebt.

Lieve Nona,

Dapper en goed van je dat je dit forum ook gebruikt, welkom
Ten eerste wil ik even zeggen dat ik best veel gemeen met je heb als ik het zo lees wat betreft de jeugd.
Ik was ook altijd alleen en mijn familie vergeleek mij dan ook met de anderen waar ik dus niet aan voldeed, ik deed ook aan selfharm en ik heb dit ook zelf aangepakt. Ik was ook altijd moe van het strijden en dan vooral omdat ik ook gepest werd, weet niet of jij dit ook werd?
Wat betreft je relatie vind ik dat best heftig, een relatie met geweld is nooit goed, al voel je je er minder eenzaam door, maak je zelf aub geen slachtoffer want dat ben je niet waard!  Je hebt er in ieder geval wel iets prachtigs aan overgehouden en ik hoop dat je daarvan kan genieten, in mijn ogen is dat het mooiste wat er bestaat. En mooi om te lezen dat je die kracht dan toch terug gevonden hebt, al is het niet altijd stabiel.

Het is een proces van accepteren dat je niet altijd stabiel kan zijn, vooral als je er aanleg voor hebt, ik heb dat namelijk ook. Iets accepteren is erg lastig en zal uiteindelijk veel tijd kosten maar het is het waard! Als je niet voor jezelf vecht, vecht dan voor je mooie kind. Gebruik dat als hulpmiddel, dat doe ik ook bij mijn nichtjes en neefje. Dit heb ik geleerd en het wilt niet zeggen dat het ook voor jou misschien zal werken maar het is een kleine tip. Doe ermee wat je wilt, maar blijf altijd in beweging om jezelf te verbeteren, zo kan de depressie je niet helemaal overnemen in ieder geval.

Veel sterkte en liefs, als je mij een persoonlijk bericht wilt sturen mag at altijd.

Groetjes van Shalin