Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Nieuw hier....


#1

Hallo allemaal,

Ik ben nieuw hier vandaar dat ik mijzelf even zal voorstellen. Ik ben Mireille, 47 jaar en al jaren bezig met een geestelijk gevecht. Volgens de DSM heb ik meerdere diagnoses wat het voor mijzelf niet altijd makkelijk maakt. Vooral de depressie staat voorop evenals de PTSS die ik heb opgelopen door een uitzending. 

Sinds 8 jaar ben ik nu alleen. Geen kinderen (stiefkinderen waar het contact ook mee verwaterd door mijn houding en gedrag) en waar ik stevig van baal, maar weet niet hoe er mee om te gaan. Het lijkt me niet te lukken contacten te onderhouden. 

Mijn eerste depressie is ontstaan na mijn uitzending naar Srebrenica in 1995. Niet zo gek natuurlijk dat je dan volledig instort na zo'n heftige ervaring. In 1998 ging dus compleet het licht uit. Indertijd had ik gelukkig een vriend die zelf in de psychiatrie werkte en mij niet wilde laten opnemen gezien de mogelijke gevolgen. Hij was zelf militair nog en die hebben uiteraard veel moeite met dossiervorming, want dat kan tegen je gebruikt worden. Nu weet ik zelf wel beter nu ik zelf psychiatrisch verpleegkundige ben.
De depressie in 1998 heeft dik drie maanden geduurd. Afzonderen, afgesloten, geen contact mee te krijgen. Leven als een kluizenaar. Ik ging in behandeling bij een maatschappelijk werker aangesloten nog bij Defensie. Hij heeft weer enige ingangen gevonden en ik heb er zelf hard aan gewerkt om er weer boven op te komen. Alhoewel je me niet moet vragen hoe ik dat toen heb gedaan. Ik ging gewoon, niet teveel nadenken en voelen (een erfenis vanuit de uitzending). Dus zonder enige gevoel ging ik de burgermaatschappij weer in. Wat een enorme overstap, defensie en de burgermaatschappij. Voor mij niet te overzien. Wederom een gevecht qua houding en gedrag. In 2000 had ik een hernia operatie, ontwaakte uit de narcose en alle gevoelens kwamen ineens los. Alles wat al die jaren had vastgezeten. En ja, hoe ga je daar nu weer mee om. Dus veel huilen, weinig mensen om mij heen ivm de scheiding. Wat voelde ik me alleen. Toch nog wat behandeling gehad want de depressie kwam net zo hard, eigenlijk harder terug dan ik ooit had gehad. En ik bleef maar werken. 60 uur per week. Vluchten, dat leek me een goede optie. Ik kreeg een nieuwe vriend (weer militair) met twee kinderen die mijn liefkinderen werden. Gedurende deze tijd een opleiding gestart, verpleegkundige 4 BBL, en dit ging me zo voor de wind dat ik er gelijk een HBO opleiding achteraan deed. Waar ik zelf bleef, geen idee. Alles stond in het teken van studeren, werken, presteren, gezin verzorgen, huishouden en noem maar op. In het tweede jaar van de HBO wilde mijn partner niet verder in de relatie. Ik die totaal niet in de realiteit stond vond het allemaal wel prima en zocht een eigen huisje. Een heerlijke plek gevonden waar ik met plezier heb gewoond, maar de depressies bleven niet achterwege. Ergens halverwege de opleiding SPH kreeg ik weer een hernia. Nummer 3. Ik kon niet werken, kon bijna niets meer. Wel geopereerd en vrij vlot weer thuis. En als je beperkt bent wat voel je je dan alleen. Zeker omdat ik zelf hulpverlener was is het ret moeilijk om hulp te vragen, dus deed toch alles zelf maar. Ik zou ook maar wat van de tijd van iemand anders vragen.. nee tuurlijk niet. Kan toch niet. Iedereen heeft het druk. En zo hobbelde ik maar wat door, raakte steeds verder van mijzelf, zakte steeds verder weg in een depressie. Suicidegedachten waren regelmatig aanwezig, maar toch durfde ik niet. Na een langdurig herstel van en de hernia en de depressie (wel veel hulp gehad van een psycholoog, die mij even weer op de dingen wees die ik zelf ook wel wist maar een niet uit de kast kon toveren.) Mijn depressie heeft veel invloed op mijn cognitief (bij iedereen denk ik). Je denkt niet meer reeel, je raast in en cirkel en weet niet hoe je eruit moet komen. Inge in dit geval heeft me geholpen weer een beetje op mijn plaats te komen. Te landen en dit lukte aardig. Ondertussen kampte ik ook met een koopverslaving. Geld rolde heel hard de deur uit. 

Na een periode van herstel en integreren op een andere afdeling dan waar ik voor heen werkte, heb ik gesolliciteerd op een afdeling DD. Leek me fantastisch. Ondertussen geslaagd voor de SPH waarbij ik het idee had het gevoel van supertrots te zijn. Maar dat gevoel bleef uit. Raar eigenlijk... En dus ging ik werken op een crisisafdeling. Ogen overal, altijd alert en altijd spanning. Omdat ik niets meer t e doen had na mijn opleiding (zwart gat) vulde ik de lege diensten op. Totdat het moment kwam dat ik instortte. Ik kon niet meer. Was op, moe had nergens energie meer voor en zo kwam ik thuis te zitten met een burnout met als gevolg dat ik wederom depressief werd. Wat en rottige tijd was dat. En dan denk je dat je wel weer kunt werken, op een bepaald moment. Ik startte een re-integratie bij een rustige afdeling, maar dat werd het ook niet. Ik was er meer niet dan wel. En teken dat ik er nog niet was. En ik bleef klungelen. Sinds die derde hernia ben ik wel onder behandeling van een psychiater die gelijk mijn psychotherapeut is maar toch. Ik ben alleen, heb wel gezocht naar partners, maar ja.. vind maar eens iemand die mij begrijpt en me kan volgen maar ook kan leven met de terugkerende depressie. Medicatie genoeg daarvoor maar ik heb nog steeds niet de weg gevonden om te zorgen dat ik niet recidiveer.

Een aantal weken geleden was ik bijna zover dat ik weer mijn volledige 28 uur kon werken. De eerste dag dat ik mijn volle dienst zou werken had ik enorme last van mijn rug. Tranen met tuiten zat ik op kantoor te wachten tot de nachtdienst kwam. Maar ik kon het niet meer volhouden en ben eerder naar huis gegaan. Een reactie van een collega (wat me zeer heeft gekwetst) ik vind het niet leuk dat jij eerder weggaat. Eigenlijk hoef ik maar tot .... tijd. Ja, hehe.. denk je dat ik het leuk vind zoveel pijn te hebben. Ik speel geen toneel. Ik heb dit niet uitgesproken maar ik voelde me er wel rot door. 
Eniehoe, ik ben naar de huisarts geweest en gevraagd voor een verwijzing naar de pijnpoli voor een pijnblokkade. Ik kwam in Velp terecht, kon heel snel een MRI laten maken en het beoordelen door een neuroloog. En ja hoor, weer een hernia. Nummer 5. Nummer 4 was overigens februari 2017 waar ik nog restklachten van heb. Of beter gezegd, beperkt door ben geraakt met mijn linkerbeen. De zenuw in mijn rug is zodanig beschadigd door al die hernia's dat de zenuw zijn werk niet meer goed doet. Krachtsverlies, geen gevoel in de huid en voet. Slecht lopen, niet goed kunnen bukken (onstabiel) en ach ja, ik kan nog even doorgaan... Dus weer een hernia. Hiervoor een injectie in de rug gekregen als pijnblokkade. Bijwerkingen zijn me verteld, accepteerde ik, maar ik ben er nu helemaal niet blij mee. Ik ben weer teruggezakt in een depressie. Veel gedachten, wat moet ik in deze wereld. Ik heb altijd pech, stomme stemming. Kan niet eens doen wat ik vroeger deed en dat terwijl ik pas 47 ben. Fiets op een driewieler. kan niet meer wielrennen, hardlopen en ik ben twee jaar geleden verhuisd van een gelijkvloers appartement naar een eensgezinswoning met drie verdiepingen. Ik ben blij met mijn woning, dat vooropgesteld. Toch had ik nog liever op de flat gewoond. Die trappen zijn er veel, kost me bagger energie en ik kan niet eens wat mee naar boven of beneden nemen. Vooral geen wasmand of stapeltje was. Ik weet dat hier best oplossingen voor zijn, maar op dit moment kunnen alle oplossingen me even gestolen worden. Dit zal vast iemand herkennen die dit nu leest. 
Ga weg met je oplossingen. Laat me alleen, bel me niet, app me niet ik wil in mijn holletje zitten (terwijl in mijn ahterhoofd dat stemmetje roept, ga eruit. Ga dingen doen. Onderneem eea, doe toch even de swiffer door de kamer, ben een vriend, praat. Tsja, gekke kromming in mn kop eigenlijk die depressie. Ik zou nog zoveel kunnen schrijven, maar ik stop er even mee aangezien de tranen me over de wangen rollen. 

Wat ik eigenlijk best zou willen is een soort online dagboek bijhouden, een blog ofzoiets. Maar ik ben niet echt superhandig met dat soort dingen. Is er iemand die mij een tip kan geven waar ik gewoon kan bloggen, in groepen of iets dergelijks?
Antwoord

#2

Hier ook een veteraan. Zit burn out thuis. Met alle lichamelijke klachten erbij. Leuk joh! Jij heb een pittig verhaal zeg. Als je wil babbelen stuur je maar een prive berichtje
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Kossie :   • Mierkos
Antwoord

#3

Heftig verhaal Mierkous.
Ben er goed stil van, ik hoop dat je niet al te alleen en zo bent?
Als je prive wil praten kan dat natuurlijk.

Een blog kun je volgens mij zo starten op het internet, waar zou ik niet weten.
Misschien hier op het forum? zullen vast wel hoop mensen leuk vinden.

In iedere geval veel sterkte!

- Asus.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Asus :   • Mierkos
Antwoord

#4

Hoi Mierkos,

Welkom hier. Heftig verhaal inderdaad.

Om even op je slotvraag te reageren. Je dagboek kan natuurlijk hier. Dan wordt het gelezen door ervaringsdeskundigen. 
Als je een aparte blog wil, google dan eens op de woorden 'worldpress en my site'.

Ik heb daar ook een blog, met foto's, tekst e.d. De meest eenvoudige variant is gratis. 

succes en groet,
Ray
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Ray :   • Mierkos
Antwoord

#5

Hallo Mireille,

Allereerst hartelijk welkom op dit forum.

Waarschijnlijk vertel ik je niets nieuws als ik mijn vermoedens hieronder schrijf.
Het lijkt op mijn verhaal, maar daardoor kan ik het ook helemaal mis hebben.
Je bent jezelf, in ieder geval sinds 1995, kilometers voorbij gelopen, waardoor burnout en depressie op de voorgrond zijn getreden.
Die depressies zijn een helder signaal van je hoofd en lijf. "Stop" "Stop zo kan je niet langer in het leven staan".
Waarschijnlijk heb je ook jouw gevoelsleven lange tijd op een laag pitje gezet. Verder leg je vermoedelijk de lat voor jezelf aardig hoog.
Je hebt bijvoorbeeld na een trauma gekozen om op een crisisafdeling te gaan werken. Ik heb zelf lang in de psychiatrie gewerkt. Als ik dan de crisisafdeling op liep, terwijl ik nog niets gezien of gehoord had, knetterde het soms van de spanning. In overdracht bleek dit te kloppen, er was dan veel agressie geweest.

Ik heb zelf een zware burnout en verschillende depressies doorgemaakt voor ik zelf bovenstaande ging herkennen.

Herken je hier iets in Mireille?
Hoor het graag.

Groet,  Bert
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Bert :   • Mierkos
Antwoord

#6
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 25-05-2018, 12:41 door Mierkos.)

(24-05-2018, 13:47)Kossie schreef: Hier ook een veteraan. Zit burn out thuis. Met alle lichamelijke klachten erbij. Leuk joh! Jij heb een pittig verhaal zeg. Als je wil babbelen stuur je maar een prive berichtje

Bijzonder, ook een veteraan. Kom je niet veel tegen op forums. Vooral diegene die het er specifiek niet over willen hebben en de struisvogelpolitiek hanteren. Dat is juist wat ik niet wil. Ik wil het erover hebben, dat lucht me op. Tips van anderen, waar ik zelf niet aan denk. Ook al ben ik zelf hulpverlener, ik weet het voor een ander heel goed, maar mijzelf helpen dat een tweede punt. 

Ik heb nog geen idee hoe je een prive bericht stuurt. Ben nog druk aan het onderzoeken hoe deze site in elkaar steekt. Ook ben ik aan het kijken of ik het dagboek hier doe of op een andere locatie. Leuk zou zijn dat ook andere mensen mijn dagboek lezen zodat ze erop kunnen schieten om even in militaire taal te blijven. 

Dit verhaal was overigens maar een tip van de sluier. Mijn leven behelst nog veel meer en ik merk dat het me enerzijds goed doet erover te schrijven maar er komen ook veel emoties los. Ook goed natuurlijk, maar wel lastig als je alleen bent.

Waar ben jij uitgezonden geweest? Ben je nog militair? Ook als jij wil babbelen, klets er gerust op los. We zullen wel veel overeenkomsten hebben schat ik zo in.

Liefs
Mireille

(24-05-2018, 19:36)Bert schreef: Hallo Mireille,

Allereerst hartelijk welkom op dit forum.

Waarschijnlijk vertel ik je niets nieuws als ik mijn vermoedens hieronder schrijf.
Het lijkt op mijn verhaal, maar daardoor kan ik het ook helemaal mis hebben.
Je bent jezelf, in ieder geval sinds 1995, kilometers voorbij gelopen, waardoor burnout en depressie op de voorgrond zijn getreden.
Die depressies zijn een helder signaal van je hoofd en lijf. "Stop" "Stop zo kan je niet langer in het leven staan".
Waarschijnlijk heb je ook jouw gevoelsleven lange tijd op een laag pitje gezet. Verder leg je vermoedelijk de lat voor jezelf aardig hoog.
Je hebt bijvoorbeeld na een trauma gekozen om op een crisisafdeling te gaan werken. Ik heb zelf lang in de psychiatrie gewerkt. Als ik dan de crisisafdeling op liep, terwijl ik nog niets gezien of gehoord had, knetterde het soms van de spanning. In overdracht bleek dit te kloppen, er was dan veel agressie geweest.

Ik heb zelf een zware burnout en verschillende depressies doorgemaakt voor ik zelf bovenstaande ging herkennen.

Herken je hier iets in Mireille?
Hoor het graag.

Groet,  Bert

Hoi Bert,
Jazeker herken ik er veel in. Ik heb jaren in de modus overleven gestaan, en struisvogelpolitiek gehanteerd. Dit overkomt mij niet. Ik ben een kei, niemand krijgt mij klein. Totdat het moment daar is. En toen wist ik helemaal niet met mijzelf om te gaan. Ik heb al vele herstelmomenten gehad maar ook recidives. Zo nu ook weer, helaas door een chemisch goedje dat ik mijn rug is gespoten om me pijnvrij te krijgen. Ook hierdacht ik heel licht over. Overkomt me niet. Jaja... daar zit ik dan. Tranen met tuiten en niet weten waar ik het zoeken moet. Ik merk wel dat het schrijven erover me goed doet. Dat wilde ik al veel langer doen maar wist nooit waar. In een dagboek schrijven met de hand is niets voor mij. Ik ben veel te digitaal. Enerzijds ken ik mijzelf door en door maar elke keer sta ik weer voor een verassing hoe ik reageer of wat het met me doet. Ik probeer wel beter naar mijzelf te luisteren en op mijn klachten te reageren maar ik merk dat de buitenwereld daar veel moeite mee heeft. Dus hoe vind ik die balans tussen het toch zo goed mogeijk functioneren in de buitenwereld met mijn klachten en huilbuien.... Buiten het feit dat ik door een chemisch goedje depressief ben geworden neemt het niet weg dat het wederom een K*t gevoel is. Irreele gedachten tot wat doe ik hier op deze planeet.. Je zal ze vast herkennen. Lat lag hoog, op de HBO geleerd de lat iets lager te leggen, maar leg ik hem te laag gebeurt er ook niets. Wat is dan de juist hoogte van de lat voor me? Ik heb nog zoveel vragen, zoveel onduidelijkheden, zoveel onzekerheid, zoveel eenzaamheid... ik hoop dat dit gauw stopt...


Overigens dank je voor je lieve berichtje.Liefs
Mireille

(24-05-2018, 13:55)Asus schreef: Heftig verhaal Mierkous.
Ben er goed stil van, ik hoop dat je niet al te alleen en zo bent?
Als je prive wil praten kan dat natuurlijk.

Een blog kun je volgens mij zo starten op het internet, waar zou ik niet weten.
Misschien hier op het forum? zullen vast wel hoop mensen leuk vinden.

In iedere geval veel sterkte!

- Asus.. 

Hoi Asus,
Dank voor je berichtje. En ja ik voel me echt alleen alleen... met al mijn nare gedachten die ik vaak nog kan blokken. Maar hoelang duurt dat nog. Een aantal maanden geleden ben ik begonnen met mijzelf te pijnigen. Geen automutilatie door snijden maar wel allerlei piercings in mijn gezicht te laten zetten.. Gelukkig ben ik tot zinnen gekomen dat ook dat niet werkt. 
Ik heb overigens geen idee waar ik prive kan praten. Wilje mij dat eens uitleggen?
LiefsMireille

(24-05-2018, 15:27)Ray schreef: Hoi Mierkos,

Welkom hier. Heftig verhaal inderdaad.

Om even op je slotvraag te reageren. Je dagboek kan natuurlijk hier. Dan wordt het gelezen door ervaringsdeskundigen. 
Als je een aparte blog wil, google dan eens op de woorden 'worldpress en my site'.

Ik heb daar ook een blog, met foto's, tekst e.d. De meest eenvoudige variant is gratis. 

succes en groet,
Ray

Dankje Ray voor je tip. Het gaat mij bij het schrijven van een dagboek niet alleen voor mijzelf. Uiteraard helpt het me wel te relativeren en eens terug te lezen als ik het weer eens moeilijk krijg, maar zou het ook fijn vinden als mensen er wat aan hebben. Er zijn op dit moment niet veel coping technieken en herstelmomenten maar die zullen best komen die ik dan hier kan schrijven tbv ook van anderen. Ik ben hulpverlener (VPK, GGZ agoog en ervaringsdeskundige) en dan zou je toch zeggen dat ik het wel moet weten. Ja duh.... Ik weet wat goed is voor een ander, maar voor jezelf. Dat is een ander verhaal. Ik zou wel graag je blogs daar willen lezen, wellicht zou je mij de link willen sturen?
Liefs Mierkos
Antwoord

#7

Gelukkig ben je tot zinne gekomen Smile, want je zelf pijn doen met dingen werkt niet..
Je zelf niet pijniger verder.. :Sad vind dat echt zo eng als mensen dat gaan doen.
Heb dat wel eens gezien, en heb iemand gekend die dat heeft gedaan snijden die die uiteindenlijk ja, der poolsen door sneed.. dus alsjeblieft doe het niet! 


Je kan zover ik weet, hier alleen prive praten met mensen door ze een privebericht te sturen.
Door op berichten te kliken rechts en dan op inbox. Daarna kun je links een bericht op stellen na iemand. Smile

Of je drukt in het topic wat je nu gemaakt heb op een van onze namen.
Dan ga je automatisch na een van onze profiel en dan zie je daar 4 icoontjes staan onder het plaatje van die gene.

Als je dan op het onzichtbare posticoontje drukt, word je automatisch na de berichten pagina toegebracht en kun je na die persoon schrijven Smile

Hoop dat ik het een beetje duidenlijk heb kunnen uitleggen!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Asus :   • Mierkos
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Nieuw hier Started by Tazz
7 Replies - 178 Views
18-03-2024, 18:13
Laatste bericht: Bert
  Nieuw Started by Cel
3 Replies - 90 Views
13-03-2024, 16:29
Laatste bericht: Monica1970
  NIEUW Started by NONA69
4 Replies - 160 Views
06-03-2024, 11:45
Laatste bericht: Mabel
29-01-2024, 22:39
Laatste bericht: AfterForever
  Nieuw Started by Lina123
2 Replies - 275 Views
02-10-2023, 22:51
Laatste bericht: don't know
30-07-2023, 12:57
Laatste bericht: Floyd
  Nieuw hier Started by Yvon
7 Replies - 647 Views
22-07-2023, 18:41
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Nieuw hier. Started by Rustige
2 Replies - 346 Views
12-06-2023, 01:53
Laatste bericht: Mabel
  Nieuw Started by MT07
0 Replies - 271 Views
28-05-2023, 19:57
Laatste bericht: MT07
  Nieuw ! Started by sholeno
2 Replies - 454 Views
14-05-2023, 13:44
Laatste bericht: peterzelf



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)