[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Hallo allemaal[/font][/font]
[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Ik zal mij even voorstellen. [/font][/font]
[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Ik ben een vrouw van 30, partner van iemand met een zware depressie. We hebben 2 kids samen van 10 en 7 jaar. [/font][/font]

[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Mijn man heeft nu ruim 2 jaar een zware depressie. Hij zit thuis van het werk omdat hij tijdens zijn werk suïcidale gedachten had en 1 keer een poging heeft gedaan. [/font][/font]
[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Hij heeft verschillende behandelingen lopen en ook al een paar achter de rug. Verder slikt hij meerdere soorten medicatie.[/font][/font]
[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Dit alles mag helaas niet baten, hij heeft een ontzettend kort lontje wat zich uit in schreeuwen, schelden en dingen kapot maken. Niet alleen tegen mij, maar ook tegen de kinderen.[/font][/font]
[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Ondanks dat hij hele dagen thuis zit, doet hij helemaal niets in en rond om het huis. Zelfs het uitlaten van de honden is nog te veel gevraagd. [/font][/font]
[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Omdat hij niets doet en ik de kinderen in bescherming wil nemen voor zijn “buien” om ze zo maar te noemen heb ik er voor gekozen om halve dagen te gaan werken. [/font][/font]
[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Dit geeft mij in de middagen de tijd om alles qua huishouding te doen en er voor de kinderen te zijn als ze uit school komen. [/font][/font]

[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]De donkere dagen zijn weer begonnen en ik merk dat het veel vergt van mijn man. Zijn humeur is momenteel gezakt na -200. [/font][/font]
[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Ik ben mee geweest na zijn behandelaar en heb hier aangegeven dat dit niet langer kan zo, ik zie hem verder afglijden. [/font][/font]

[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Ik merk zelf dat ik totaal uitgeput ben niet alleen omdat ik een heel gezin alleen draaiende hou maar ook omdat ik vooral constant als levendig schild moet dienen tussen mijn man en de kinderen als er weer een woordenwisseling plaats vind. [/font][/font]
[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]De kinderen beginnen langzamerhand ook een beetje zat te worden van papa en vragen elke avond weer als ze op bed gaan als hij morgen weer aan het werk gaat. [/font][/font]
[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Het raakt me enorm! [/font][/font]
[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Ik ben zelf bij een psycholoog gekomen via de huisarts om mijn verhaal te doen. [/font][/font]
[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Daar wordt letterlijk gezegd; ja meid het leven is nu even zwaar en dat zal het ook nog wel even blijven. [/font][/font]

[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Ik kan me hier in vinden en ik heb alle begrip voor mijn man. Maar is het nu zo abnormaal dat ik het even niet meer trek? [/font][/font]

Hoi Alies,


Welkom, ik hoop dat je hier vindt wat je zoekt.
Als partner van kan je heel wat te verduren krijgen. Dat het je op een gegeven moment teveel wordt is niet gek. Zeker als je geen verbetering ziet en je niet weet wanneer en of dit gaat komen. 

Goed dat je zelf aan de bel getrokken hebt, jammer dat je weinig aan die psycholoog lijkt te hebben. Ik hoop dat je hier eventueel wat tips kunt krijgen van medepartners.

Gaat jouw partner naar dezelfde psycholoog? Ik weet niet of hij afgelopen 2 jaar bij dezelfde behandelaar zat. Anders misschien tijd om te kijken naar een andere therapie/behandelaar?

[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Hallo allemaal[/font][/font]
[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Ik zal mij even voorstellen. [/font][/font]
[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Ik ben een vrouw van 30, partner van iemand met een zware depressie. We hebben 2 kids samen van 10 en 7 jaar. [/font][/font]

[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Mijn man heeft nu ruim 2 jaar een zware depressie. Hij zit thuis van het werk omdat hij tijdens zijn werk suïcidale gedachten had en 1 keer een poging heeft gedaan. [/font][/font]
[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Hij heeft verschillende behandelingen lopen en ook al een paar achter de rug. Verder slikt hij meerdere soorten medicatie.[/font][/font]
[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Dit alles mag helaas niet baten, hij heeft een ontzettend kort lontje wat zich uit in schreeuwen, schelden en dingen kapot maken. Niet alleen tegen mij, maar ook tegen de kinderen.[/font][/font]
[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Ondanks dat hij hele dagen thuis zit, doet hij helemaal niets in en rond om het huis. Zelfs het uitlaten van de honden is nog te veel gevraagd. [/font][/font]
[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Omdat hij niets doet en ik de kinderen in bescherming wil nemen voor zijn “buien” om ze zo maar te noemen heb ik er voor gekozen om halve dagen te gaan werken. [/font][/font]
[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Dit geeft mij in de middagen de tijd om alles qua huishouding te doen en er voor de kinderen te zijn als ze uit school komen. [/font][/font]

[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]De donkere dagen zijn weer begonnen en ik merk dat het veel vergt van mijn man. Zijn humeur is momenteel gezakt na -200. [/font][/font]
[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Ik ben mee geweest na zijn behandelaar en heb hier aangegeven dat dit niet langer kan zo, ik zie hem verder afglijden. [/font][/font]

[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Ik merk zelf dat ik totaal uitgeput ben niet alleen omdat ik een heel gezin alleen draaiende hou maar ook omdat ik vooral constant als levendig schild moet dienen tussen mijn man en de kinderen als er weer een woordenwisseling plaats vind. [/font][/font]
[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]De kinderen beginnen langzamerhand ook een beetje zat te worden van papa en vragen elke avond weer als ze op bed gaan als hij morgen weer aan het werk gaat. [/font][/font]
[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Het raakt me enorm! [/font][/font]
[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Ik ben zelf bij een psycholoog gekomen via de huisarts om mijn verhaal te doen. [/font][/font]
[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Daar wordt letterlijk gezegd; ja meid het leven is nu even zwaar en dat zal het ook nog wel even blijven. [/font][/font]

[font=.SF UI Text][font=.SFUIText]Ik kan me hier in vinden en ik heb alle begrip voor mijn man. Maar is het nu zo abnormaal dat ik het even niet meer trek? [/font][/font]

---

Alle begrip daarvoor, dat is erg zwaar voor je man je kinderen en jouzelf.

Het lijkt van groot belang om iets te vinden waardoor jij zelf vooral kunt bijkomen, bijtanken opladen. Dat is tegengesteld aan je gevoel alles te moeten doen maar jij hebt recht op wat ontspanning.
Ook kan je dan beter wat betekenen voor je kinderen en zelfs voor je man als je allereerst zelf wat in conditie kunt blijven. 

Dat je er nu helemaal doorheen zit is logisch. Bij het bestrijden van zo veel stress is regelmaat belangrijk. Het is effectiever om 2x per dag een half uurtje voor jezelf te hebben dan bijvoorbeeld een langere pauze per week. 
Ellendig is dat er geen verbetering bij je man komt vooralsnog. Misschien zou gezinszorg iets kunnen betekenen? Een vreemde die even de touwtjes overneemt ?
Het zou kunnen dat je man zich dan minder laat gaan. Ja of dat hij soms weg is wegens therapieafspraken etc dat moet ook wel wat verlichting geven denk ik.
Soms kan je iemand in zo een gemoedstoestand toch bereiken door over je eigen grenzen te vertellen. Het valt je zwaar, je kunt niet nog meer doen. Als je dat deelt met je man ( in plaats van hem verwijten of aansporen) dan heb je een kans dat hij  voor zijn gevoel meer uit eigen beweging wat bij kan draaien.
Ik zeg niet dat je hem verwijt maakt of te veel aanspoort, dat weet ik helemaal niet maar het ligt wel voor de hand.
Maar het  helpt niet. 

Als je echter alleen over jezelf en jouw grenzen spreekt, dan laat dat de eer meer aan de ander. En je stelt je dan op als partner met gezamenlijke verantwoordelijkheid. Hij zal al het gevoel hebben op zijn tenen te lopen, deed niet voor niks al een zelfmoordpoging. Dus druk opbouwen is misschien minder handig
Nu. Maar een beetje neutraal mededelen kan misschien wel....ik wens je succes als je dit wilt uitproberen en dat er snel verbetering mag komen in jullie moeilijke situatie!!

Welkom op het forum Alies, Het is juist heel normaal dat het allemaal even teveel wordt. Vooral als je, zoals jij zegt, de kinderen in bescherming moet nemen, levert dat heel veel stress op. Waarschijnlijk is het waar wat de psycholoog zegt, maar het is natuurlijk een totaal nutteloze opmerking. Heeft zij/hij verder geen tips of mogelijkheden aangereikt?