Hallo Jorin,

Nee ik heb nooit EMDR gehad. Nogmaals ik ging er van uit dat deze therapie alleen zin had als je een trauma kon vastpakken en
herbeleven. Ik heb dus voor een andere invalshoek gekozen.

Groet, Bert

---

Ik dacht dat ook altijd, maar dat blijkt inmiddels dus niet alleen voor trauma's. Ik was alleen nieuwsgierig, omdat ik zelf zoekende ben.
Ik wist niet dat je dat al een keer verteld had.

Hallo Bert (en Frenkie),
Je kunt wel merken aan jouw verhaal, dat je het hele traject al doorlopen hebt en dat je weet waar je valkuilen zijn. Je komt in ieder geval heel zelfverzekerd over en dat is top! Aan je manier van schrijven kan ik zien dat je weet waar je het over hebt en dat je de juiste handvaten hebt gekozen om er bovenop te komen.
Ik zit zelf nog midden in het "accepteren dat het nu eenmaal zo is", ben nog een beetje verbaasd dat dit me overkomt, dat ik nu in deze situatie zit. Ik ben ook op zoek naar oorzaken. Het is prima om aan symptoombestrijding te doen, maar ik wil graag de oorzaak weten en die heb ik niet 1-2-3. Ik denk dat het een opeenstapeling is en dat het emmertje zo is overgelopen.
Knap dat je voor jezelf haalbare doelen (soort kleine stapjes) hebt gesteld en de tijd hebt genomen om stil te staan, om te luisteren naar je gevoel. Ik denk dat je ook doelt op: een keer "nee" zeggen, duidelijk je grenzen aangeven. Heeft veel te maken met assertiviteit.
Wat ik vaak in m'n hoofd denk (maar zo uit ik me nog niet), dat ik vaker moet denken: "ja en......" in plaats van "ja maar....." Dat is een wereld van verschil. Maar zover ben ik dus nog niet. Theorie en praktijk liggen hier nog ver uit elkaar ;-)
Knap van je trouwens, dat je op die kennis bent afgestapt en de vraag op de man af hebt gesteld. Ik begrijp dat dat heel spannend is.....dat doe je zeker niet iedere dag! En wat een opluchting moet zijn reactie geweest zijn!
Op welke manier heb je mindfulness gedaan, via een training of boek?

Gr, Iemand72

Gdm Iemand72 en Bert

Mijn psycholoog heeft mij verteld dat ik de "waarom"vraag moet laten gaan..daar kom je niet achter..wij zijn nu begonnen met het oude zeer boven op tafel te leggen..zonder over in detail te treden wilde ik hier nooit over oraten.ik vind t zeer confronterend en heftig..ik hoop dat het wat doet.

Gr.Frenkie69

Gdm Iemand72 en Bert

Mijn psycholoog heeft mij verteld dat ik de "waarom"vraag moet laten gaan..daar kom je niet achter..wij zijn nu begonnen met het oude zeer boven op tafel te leggen..zonder over in detail te treden wilde ik hier nooit over oraten.ik vind t zeer confronterend en heftig..ik hoop dat het wat doet.

Gr.Frenkie69

Dag Frenkie,
Het gaat mij niet zozeer om het "waarom" of "waarom ik", maar om de oorzaak of oorzaken. Het is m.i. belangrijk om daar zicht op te hebben alvorens je naar een oplossing toe kunt werken. En zo te lezen in jouw reactie is dit ook precies waar jij op dit moment mee bezig bent.
Succes!

Dag Frenkie,
Het gaat mij niet zozeer om het "waarom" of "waarom ik", maar om de oorzaak of oorzaken. Het is m.i. belangrijk om daar zicht op te hebben alvorens je naar een oplossing toe kunt werken. En zo te lezen in jouw reactie is dit ook precies waar jij op dit moment mee bezig bent.
Succes!

Klopt helemaal..wat we nu gaan doen is kijken of het oude zeer de oorzaak kan zijn..dat moeten we nu uitzoeken..is wel heel heftig..ik hoop dat het gaat helpen..ik hoop dat jij ook jouw oorzaak kan vinden.

Gr.Frenkie69

Dag Frenkie,
Het gaat mij niet zozeer om het "waarom" of "waarom ik", maar om de oorzaak of oorzaken. Het is m.i. belangrijk om daar zicht op te hebben alvorens je naar een oplossing toe kunt werken. En zo te lezen in jouw reactie is dit ook precies waar jij op dit moment mee bezig bent.
Succes!

Hallo iemand72,

Ik heb zeker het hele traject nog niet doorlopen. Ik merk dat ik bij wijze van spreken nog dagelijks dingen leer.
Wel heb ik meer innerlijke rust ontwikkeld en ben ik veel vaker mijzelf in allerlei situaties. 
Ik merk dat ik nu vaker "nieuwe" kleine uitdagingen kies.   
Verder heb ik een training mindfulness van twee maanden gevolgd bij een GGZ psycholoog met veel ervaring op het gebied van meditatie en mindfulness in mijn woonplaats. Dat was een prettige combinatie. Daarna ik het zelf nog een klein jaar dagelijks een mindfulness oefening gedaan. Dat heeft wel positief gewerkt voor me. Daarna kreeg ik steeds minderen behoefte om hiermee aan de slag te zijn.

Je schrijft:
Ik zit zelf nog midden in het "accepteren dat het nu eenmaal zo is", ben nog een beetje verbaasd dat dit me overkomt, dat ik nu in deze situatie zit. Ik ben ook op zoek naar oorzaken. Het is prima om aan symptoombestrijding te doen, maar ik wil graag de oorzaak weten en die heb ik niet 1-2-3. Ik denk dat het een opeenstapeling is en dat het emmertje zo is overgelopen. 
Ik lees hier vaak dat mensen de lat erg hoog leggen of een control freak zijn. Vaak i.c.m. een niet zo hoog zelfbeeld. Ik lees ook regelmatig dat mensen zichzelf lange tijd voorbij zijn gelopen. Deze manier van leven lijkt nogal vaak uit te monden en een vorm van uitputting in combinatie met depressie. Zou het kunnen zijn dat de opeenstapeling is die jij beschrijft?
Bij depressie komt het regelmatig voor dat een concrete oorzaak niet gemakkelijk te vinden is. Het is dan meer hoe je gevoelsmatig in het leven staat. Vastgeroeste patronen die tegen je gaan werken. Hoe zie jij dit?

Wat ik vaak in m'n hoofd denk (maar zo uit ik me nog niet), dat ik vaker moet denken: "ja en......" in plaats van "ja maar....." Dat is een wereld van verschil. Maar zover ben ik dus nog niet. Theorie en praktijk liggen hier nog ver uit elkaar ;-)
Dat herken ik bij mijzelf ook. Een jaar of wat terug gebruikte ik "ja maar ...." omdat ik de behoefte voelde mijzelf te verdedigen of de ander te overtuigen. Uit onzekerheid. Ik gebruik vandaag nog steeds "ja maar" af en toe, maar dat komt dan meer omdat het een vastgeroest gesprekspatroon is. Hoe is dat voor jou?

Hoor het graag.

Groet, Bert

Hoi Bert,
Ik denk dat wij altijd wel blijven houden, dat we waakzaam en alert moeten zijn om niet weer af te dwalen met onze gedachten en gevoelens. En dat je nog dagelijks dingen leert, is heel mooi natuurlijk!
OK, klinkt goed die combi m.b.t. mindfulness. Ik ga beginnen met een boek en dan niet al te "zweverig", dat past niet bij mij. Maar met praktische tips en oefeningen. Wellicht dat ik daar al iets aan zal hebben.
Ik denk dat jij met jouw beschrijving van de opeenstapeling van zaken, de spijker op zijn kop slaat. Ik denk dat voor mij hierin de grootste oorzaak ligt.... En ja, het gaat er meer om, hoe ik hier mee om ga. Ik zal ook toegeven, dat ik moeite heb om dingen los te laten, dus ook de vastgeroeste denkpatronen..... Weet je, ik zie het zo: Er zijn een heleboel zaken (van buitenaf), waar je geen invloed op hebt, die gebeuren nu eenmaal. Waar je wel invloed op hebt, is de manier waarop je hiermee omgaat...... Ik denk dat dat de hele clue is. Je ziet: verstandelijk gezien, weet ik het wel (en dat is al een hele stap natuurlijk), alleen nu nog acteren daarnaar. En dan wordt het lastiger, want dan moet je gaan loslaten..... en dan ga je denken, "ja maar"enz. enz.
En dan kom ik terug op jouw laatste zinnen, het zit zo vast in je hoofd (ja maar), het is een automatisme geworden. Het is een compleet andere mindset die je in je hoofd moet gaan creëren en dat is niet 1-2-3 gebeurd natuurlijk.
Dank trouwens voor je begrip en reflectie.
Fijn dat er hier iemand is die een zelfde soort problemen heeft (gehad) met wie ik er op een soortgelijk niveau mee over kan praten.
Gr Iemand72

Hallo Iemand 72,

Ja dat waakzaam en alert blijven is nodig maar het voelt steeds minder als een opdracht. Het wordt steeds meer een deel van mijzelf en een vanzelfsprekendheid. In het dagelijks even stilstaan bij jezelf en proberen erna te handelen.
Zo kreeg ik woensdag een email van mijn baas of ik in maart een "cliënt" wil spreken om samen een crisisplan te gaan schrijven, wat dan leidt tot een crisiskaart. Normaal geen probleem. Ware het niet dat ik in januari ernstig ziek ben geweest, wat ook mentaal zijn weerslag heeft gehad. Ik merkte op bij mijzelf dat ik onzeker en rusteloos werd van die vraag. Ik heb haar dus een email gestuurd en dit uitgelegd en heb dit keer nee gezegd. Ik werk als ervaringsdeskundige, vrijwilliger, dus ik kan mij deze luxe veroorloven.

Wat leuk en boeiend dat je een boek gaat schrijven. Je hebt dus veel ervaring met mindfulness? Wil je daar iets over vertellen?
Misschien heb jij dan een antwoord op een vraag die mij bezig houdt. Tijdens de cursus had iedereen een voorkeur voor kortere oefeningen.
Ik vond het juist prettig dagelijks een oefening van 40 minuten te doen, zitmeditatie adem, lichaam, geluiden en gedachten. Vond ik opvallend.

Er zijn een heleboel zaken (van buitenaf), waar je geen invloed op hebt, die gebeuren nu eenmaal. Waar je wel invloed op hebt, is de manier waarop je hiermee omgaat...... Ik denk dat dat de hele clue is. Je ziet: verstandelijk gezien, weet ik het wel (en dat is al een hele stap natuurlijk), alleen nu nog acteren daarnaar. En dan wordt het lastiger, want dan moet je gaan loslaten..... en dan ga je denken, "ja maar"enz. enz.
Natuurlijk is dat moeilijk, maar het kan wel! Helaas niet zonder hard werken en er de tijd voor nemen. Vind het wel heel knap van je dat je dat hele patroon herkend, dat is al een reuze stap. Rome is niet in één dag gebouwd nietwaar? 
Bij mij heeft het veel te maken met een nieuwe balans vinden en wat anders in het leven gaan staan. Daarvoor heb ik moeten leren bij mijn gevoel te gaan stil staan. Natuurlijk heb ik wel de luxe dat ik geen vaste baan heb en dat er dus op dat terrein weinig druk ligt.
Ligt er bij jou veel druk op je in het dagelijks leven?

En dan kom ik terug op jouw laatste zinnen, het zit zo vast in je hoofd (ja maar), het is een automatisme geworden. Het is een compleet andere mindset die je in je hoofd moet gaan creëren en dat is niet 1-2-3 gebeurd natuurlijk.
Klopt, maar je er van bewust zijn is een heel belangrijke eerste stap. Het is mijn ervaring tot nu toe, dat als ik mij innerlijk rustig voel die mindset gaat verschuiven. Lukt niet altijd hoor. Als ik een belangrijk en lastig gesprek verwacht, probeer ik rustig in mijn stoel te zitten en te onderzoeken welke gedachten er allemaal door mijn hoofd razen, hi. Meestal wordt ik daar rustiger van.
Ik zou zeggen neem er de tijd voor en leg je niet teveel druk op, voor zover dat mogelijk is natuurlijk.

Hoor het graag.

Groet, Bert 

  

Hoi,

Ik moet eerst ff iets rechtzetten: ik ga geen boek schrijven, maar ik ga een boek lezen! ;-)
Ik kan me voorstellen dat jij wat meer mogelijkheden hebt om rust te vinden, dat is alleen maar prettig natuurlijk. Ik heb soms wel last van druk, heb best een hectische baan, man en kind en alle daarbij horende "verplichtingen". Alleen de laatste maanden doe ik alleen de hoognodige dingen, soms onbewust (omdat er verder niet veel uit m'n handen komt) en soms bewust (omdat ik eraan toegegeven heb, dat het niet goed met me gaat). Ik blijf echter wel gewoon werken, ritme geeft me houvast. Hoewel er dagen bij zijn dat het best lastig is om het "masker" op te houden tegenover collega's (alleen 2 directe collega's weten van mijn situatie). Maar liever dit dan thuis gaan zitten......dan ga ik me zeker niet beter voelen.
Anyway, het is voor mij al een hele stap om eraan toe te geven, nu nog een manier vinden om ermee om te gaan. Ik heb wel het gevoel dat ik stappen aan het zetten ben. Ik moet alleen niet zo ongeduldig zijn......Over een paar weken eerst gesprek met POH-GGZ. Maar uiteindelijk ben ik ervan overtuigd dat de oplossing toch in jezelf ligt...

Gr, Iemand72

Hoi Iemand 72,

Maar uiteindelijk ben ik ervan overtuigd dat de oplossing toch in jezelf ligt... Dat ben ik met je eens en ik denk dat je die oplossing wel zult vinden.

Groet, Bert