Hoi iedereen, 

Ik ben nieuw en dit is mijn eerste bericht. 

Ik zag "lucht je hart" staan en dacht, dat ga ik even kort doen.

Ik ben 23 en zit nu een half jaar met mijn 3e depressie. Hoewel ik er al 2 achter de rug heb, is dit de heftigste en lijkt niemand te begrijpen hoe ik me voel. Mijn partner niet en vrienden ook niet. Elke ochtend als ik wakker word, baal ik als een stekker dat ik überhaupt wakker word. Zelfs na een goeie nacht slaap, word ik doodmoe wakker. Ik heb nergens zin in, laat staan de deur uit gaan. Na dit al meerdere keren te hebben aangegeven, blijven mensen mij pushen om de deur uit te gaan en dingen te ondernemen. Ik kan dan wel janken, maar ga toch elke dag met tegenzin met mijn vriend mee naar t werk. (Hij heeft een eigen klus bedrijf waar wij samen werken.) Ook ga ik met tegenzin met hem mee naar andere afspraken en bezoekjes. Ik ga al naar een psychiater en volg sinds vorige week op elke woensdag middag een soort groeps therapie, wat tot nu toe niet helpt. Ook krijg ik olanzapine van de psychiater, waardoor ik gevoellozer word omdat hij het anders niet aandurft om mij antidepressiva voor te schrijven. (Zonder olanzapine zouden er volgens hem teveel emoties los komen wanneer ik begin met antidepressiva.) Ik blijf dagenlang denken aan de dood, aan manieren om er een eind aan te maken. Ik weet dat dit voor mijn naasten heel erg zou zijn, maar hun snappen niet dat deze manier van leven voor mij nog erger is. Hoe maak ik duidelijk dat ik rust wil en ook nodig heb? 

Ik hoop dat iemand op dit forum tips heeft.

Hoi iedereen, 

Ik ben nieuw en dit is mijn eerste bericht. 

Ik zag "lucht je hart" staan en dacht, dat ga ik even kort doen.

Ik ben 23 en zit nu een half jaar met mijn 3e depressie. Hoewel ik er al 2 achter de rug heb, is dit de heftigste en lijkt niemand te begrijpen hoe ik me voel. Mijn partner niet en vrienden ook niet. Elke ochtend als ik wakker word, baal ik als een stekker dat ik überhaupt wakker word. Zelfs na een goeie nacht slaap, word ik doodmoe wakker. Ik heb nergens zin in, laat staan de deur uit gaan. Na dit al meerdere keren te hebben aangegeven, blijven mensen mij pushen om de deur uit te gaan en dingen te ondernemen. Ik kan dan wel janken, maar ga toch elke dag met tegenzin met mijn vriend mee naar t werk. (Hij heeft een eigen klus bedrijf waar wij samen werken.) Ook ga ik met tegenzin met hem mee naar andere afspraken en bezoekjes. Ik ga al naar een psychiater en volg sinds vorige week op elke woensdag middag een soort groeps therapie, wat tot nu toe niet helpt. Ook krijg ik olanzapine van de psychiater, waardoor ik gevoellozer word omdat hij het anders niet aandurft om mij antidepressiva voor te schrijven. (Zonder olanzapine zouden er volgens hem teveel emoties los komen wanneer ik begin met antidepressiva.) Ik blijf dagenlang denken aan de dood, aan manieren om er een eind aan te maken. Ik weet dat dit voor mijn naasten heel erg zou zijn, maar hun snappen niet dat deze manier van leven voor mij nog erger is. Hoe maak ik duidelijk dat ik rust wil en ook nodig heb? 

Ik hoop dat iemand op dit forum tips heeft.

Hey,
Ik kan ergens wel begrijpen dat je rust wilt en dat ook nodig hebt en vind het jammer om te horen dat je eigenlijk niet wordt begrepen in jouw omgeving. 
Ik wil je zeker wel tips geven (ook vanuit mijn ervaring met depressies), maar ik vind het lastig om dat, gebaseerd op dit bericht, jou dat nu te bieden. Als je wil, mag je me altijd een privéberichtje sturen en wil ik er wel voor je zijn! 
Groetjes x

Hoi iedereen, 

Ik ben nieuw en dit is mijn eerste bericht. 

Ik zag "lucht je hart" staan en dacht, dat ga ik even kort doen.

Ik ben 23 en zit nu een half jaar met mijn 3e depressie. Hoewel ik er al 2 achter de rug heb, is dit de heftigste en lijkt niemand te begrijpen hoe ik me voel. Mijn partner niet en vrienden ook niet. Elke ochtend als ik wakker word, baal ik als een stekker dat ik überhaupt wakker word. Zelfs na een goeie nacht slaap, word ik doodmoe wakker. Ik heb nergens zin in, laat staan de deur uit gaan. Na dit al meerdere keren te hebben aangegeven, blijven mensen mij pushen om de deur uit te gaan en dingen te ondernemen. Ik kan dan wel janken, maar ga toch elke dag met tegenzin met mijn vriend mee naar t werk. (Hij heeft een eigen klus bedrijf waar wij samen werken.) Ook ga ik met tegenzin met hem mee naar andere afspraken en bezoekjes. Ik ga al naar een psychiater en volg sinds vorige week op elke woensdag middag een soort groeps therapie, wat tot nu toe niet helpt. Ook krijg ik olanzapine van de psychiater, waardoor ik gevoellozer word omdat hij het anders niet aandurft om mij antidepressiva voor te schrijven. (Zonder olanzapine zouden er volgens hem teveel emoties los komen wanneer ik begin met antidepressiva.) Ik blijf dagenlang denken aan de dood, aan manieren om er een eind aan te maken. Ik weet dat dit voor mijn naasten heel erg zou zijn, maar hun snappen niet dat deze manier van leven voor mij nog erger is. Hoe maak ik duidelijk dat ik rust wil en ook nodig heb? 

Ik hoop dat iemand op dit forum tips heeft.

Hey Channtal,

Vervelend situatie zit je in
De enige manier om meer rust te krijgen is om gewoon heel rechttoe rechtaan te zeggen dat je dat wilt. Dit is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, maar rust nemen is echt heel belangrijk. Anders wordt het alleen maar erger. En neem dan ook echt even lekker de tijd voor jezelf. Kijk bijvoorbeeld een leuke film. Ik hoop dat de psycholoog je ook wat verder kan helpen.

Je mag me altijd berichten!

Sterkte meid x

Hoi Channtal,

Ik hoop dat het fijn voelde om even je hart te luchten op het forum. Het is natuurlijk ook lastig om een depressie te snappen, voor iedereen is een depressie ook anders. Die van jou en mij kunnen toch verschillend zijn, maar ik kan me misschien wel meer voorstellen wat je doormaakt. Voor iemand die nog nooit een depressie heeft gehad is het lastiger...
Heb je trouwens ooit je vriend/vriendinnen/vrienden verzocht om eens op te zoeken wat het is. Misschien gaat dat wat makkelijker.
Wel balen dat dit je 3e depressie is, ik hoop dat het bij mij met 2 depressies blijft. Hoe lang duurde je vorige depressies eigenlijk? En wat maakt het nu heftiger dan de vorige?

Liefs, 
Sanne

Hoi Channtal!

Ontzettend goed en dapper van je dat je even je hart liet spreken.
Ik ken het gevoel maar al te goed, niks kunnen of willen ondernemen omdat je je zo rot voelt. 
Ik vind dat je je niet moet laten pushen door mensen, ze mogen niet over je gevoel heen dansen, je moet misschien zelf (en met hulp, van je psycholoog of je vriend) ondervinden wat voor jou het beste is. Als je echt een rotdag hebt, mag je ook best in bed blijven liggen, zulke dagen zijn ook erg belangrijk, vooral voor je rust en zodat je even alleen bent en na kunt denken (niet doemdenken of piekeren) over van alles. Anders kropt alles maar zo op, dat is al helemaal niet fijn. Als iets niet leuk of fijn voelt, en je het toch doet, door de mensen om je heen, of door je eigen plichtsbesef, dan gaat het je op den duur opbreken en dan ben je nog verder van huis. Luister naar je eigen gevoel, je lichaam geeft het niet voor niets aan! Gelukkig heb je je vriend, je kunt ook proberen tegen hem te praten. hij hoeft niet alles e begrijpen, als hij maar luistert!

Je kunt mij altijd berichten hoor, als het even niet meer gaat!

Liefs van Shalin

Ik herken het het nergens zin in hebben en het niet uit huis willen gaan. Aan de ene kant is het goed om zoveel bezig te blijven/ afleiding te zoeken. Wel is het ook goed als je mensen in je omgeving zou kunnen vinden die wel begrip hebben voor je situatie. Ik hoop dat het je ook lukt je familie en vrienden te overtuigen dat dit nodig is en dat dat beter is voor de gehele situatie. Gelukkig bestaat dit forum en kun je in ieder geval je hart ook al een beetje luchten. Hier heeft vrijwel iedereen begrip ervoor. Ik wens je veel sterkte toe om ermee om te gaan. Groetjes J

dat gevoel van niet meer wakker worden herken ik wel ik heb dat ook waarom word ik wakker iedere morgen