Besten
Eindelijk is bevestigd wat ik al jaren denk. Iets in m’n persoon zorgt dat ik telkens misluk en depri raak. Eerst gaven testen “trekken van narcisme” dat herkende ik natuurlijk niet zo omdat ik erg zorgzaam ben. Maar die combi bestaat ook!
Na 2 intakegesprekken blijk ik toch echt wel een narcist te zijn en is de depressie dus een logisch gevolg van vastlopen en mislukken tellen, zeker na m’n 50e
Ik voel me erg lullig onder deze diagnose omdat het zo’n onsympathiek beeld is. Geen oog voor behoeften en gevoel van anderen.
Zorg als bindmiddel! Ik realiseer me hoe moeilijk ik het leven van mijn vrouw en dochter maakte en voel me er heel erg schuldig om……
Gelukkig relativeerde de intaker dat door te zeggen dat ik zo Weerd uit verdediging tegen zeer onveilige jeugd. Klopt! Schuld daar heb je niks aan maar wel verantwoordelijkheid nemen.
Dat doe ik door op m’n 69e nog in therapie te gaan. Schematherapie bij de Viersprong, intensief, individueel en wekelijks!
Ik hoop dat ik de last voor anderen zo kan beperken en wat meer rekening leer houden met mensen om me heen!

Liefde rn hoop,
 het is zo vreselijk nog niet. Het is gewoon een persoonlijkheids type. 
In onze wereld is het niet zo abnormaal om je eigen behoeften voor op te stellen, na die van een ander. Dat wordt zelfs aangewakkerd door de competitieve sfeer in de maatschappij. 

Kijk eens naar de YouTube filmpjes van Martin appelo. Hij legt het heel sprekend uit. Hij is zelf een narcist type. 
Ik hoop daarna dat je meer begrip voor jezelf kunt opbrengen. En minder schrik hebt. Je bent geen monster. 

Groet

Wat moedig dat je eraan wil 'werken' met therapie.
Het is een diagnose, en waarschijnlijk een mechanisme dat je uit zelfbescherming hebt ontwikkeld
(omdat je eerder niet je gevoelens kon/mocht tonen, omdat je in een onveilige situatie opgroeide of noem maar op)  
Dat je je schuldig voelt nu je ziet wat het gedaan heeft kan ik begrijpen, maar erin blijven hangen maakt het uiteindelijk ook niet beter, het gaat erom dat je nu probeerd anders te doen.
Sommige mensen gebruiken drugs of alcohol om met heftige gevoelens om te gaan, maakt dat die persoon dan 'verkeerd'?  Ik vind van niet, alleen bepaald gedrag wat daar bij komt is dan  niet leuk voor anderen. 
(en dat is mijn automutilatie denk ik ook niet)
Ik zie ook die diagnose als een-gevolg-van, en je zet nu stappen tot verandering.

Succes met therapie!

Wat moedig dat je eraan wil 'werken' met therapie.
Het is een diagnose, en waarschijnlijk een mechanisme dat je uit zelfbescherming hebt ontwikkeld
(omdat je eerder niet je gevoelens kon/mocht tonen, omdat je in een onveilige situatie opgroeide of noem maar op)  
Dat je je schuldig voelt nu je ziet wat het gedaan heeft kan ik begrijpen, maar erin blijven hangen maakt het uiteindelijk ook niet beter, het gaat erom dat je nu probeerd anders te doen.
Sommige mensen gebruiken drugs of alcohol om met heftige gevoelens om te gaan, maakt dat die persoon dan 'verkeerd'?  Ik vind van niet, alleen bepaald gedrag wat daar bij komt is dan  niet leuk voor anderen. 
(en dat is mijn automutilatie denk ik ook niet)
Ik zie ook die diagnose als een-gevolg-van, en je zet nu stappen tot verandering.

Succes met therapie!

Dank jewel voor je bemoediging!!