Hoi Djyn,

Mijn ervaring is dat jezelf forceren nooit helpt (jammer genoeg). Ik kan gelukkig mijn aanwezigheid doseren. Soms ga ik eerder naar huis.
Ben je goed ingesteld op medicatie denk je? Ik denk ook vaak negatief over mezelf, maar ergens weet ik ook dat ik in de kern best oké ben, heb jij dat ook?

Gr, J@n

Eigenlijk komt het er op neer dat ik sommige dagen wel en andere dagen niet functioneer.
Ook met vrijwilligerswerk is dit lastig. 

Ik zat toen ik dit bericht schreef heel erg in de frustratie. Ik had t gevoel dat ik dat vrijwilligerswerk wel Moest doen... Want het zou evt voor stage mee kunnen tellen (voor de opleiding waar ik dan voor nu mee gestopt ben) en laat het toeval zijn of niet maar de coördinator van de opleiding is weer de buurvrouw van die stagebegeleider. 
Ik voel dan zo enorm veel druk. 
Ook vroeg beginnen is voor mij eigenlijk niet te doen maar ik voel me een aansteller of een verwend nest als ik later op de ochtend wil beginnen. 
Ik kan ook vaak niet slapen als ik de volgende ochtend vroeg op moet staan en mijn ritme is al jaren zo dat ik rond 1.00 a 2.00 ga slapen. 

Ik geloof niet zo in medicatie voor mij zelf. 
Heb veel AD gehad en t lost niks op aangezien mijn depressieve gevoelens denk ik vanuit persoonlijkheids en hechtingsproblemen komen. 
Heb ook nog de diagnose add. Ben enorm warhoofd maar soms ook weer heel scherp. 
Dit maakt werk/plannen ook wel lastig. 

Ik denk dat ik in de kern ook oke ben... T komt er alleen niet altijd uit :p
Ik vind momenteel dat ik laks en on gedisciplineerd ben (vandaag dacht ik nog hardop dat ik echt geen ruggengraat heb) en o ja hard voor mezelf...maar zou niet weten hoe ermee te stoppen

---

En een opgever vind ik mezelf ook qua werk/opleiding. 
Ik hou gewoon bijna niks vol. 
Maar thuis zitten zoveel en weinig onder de mensen zijn en amper structuur voelt alsof k langzaam dood ga van binnen. 

Mijn ideale werkplek zou er uitzien dat ik na 11.00 kan beginnen, weet wat er van me verwacht wordt, ik niet hoef te stressen maar me ook niet te vervelen, geen mondkap hoef te dragen en 100000 keer mn handen hoef te desinfecteren en me af kan melden via mail of app als het echt niet gaat. 
Kortom die bestaat niet :p

---

En mn focus is momenteel dramatisch. 

Ik ben bang dat ik straks 80 ben en geen fuck met mn leven gedaan heb en er op terug zal kijken dat het zinloos was. 
Ik zou dingen kunnen doen maar ik doe ze niet

Zelfde probleem hier Djyn, zie ook nog geen oplossing qua geschikt werk voor iemand met depressie.
Een hond uitlaten vind ik al een hele opgave, want dan moet je verplicht naar buiten en kom je mensen tegen enzo.
Dus als iemand dat wel heeft, stuur mij maar een berichtje wat je dan doet. Wie weet is het ook wat voor mij.

Jorin, 

Ik heb destijds in een mortuarium gesolliciteerd en me georienteerd op n opleiding als overledeneverzorger.
Het leek me rustig, stil en koel. En lachen hoeft niet, ook fijn. Ook geen sociaal gedoe, met de overledenen . Helaas niet aangenomen. 
Opleiding zat me toch te vast aan uitvaartverzorging en daar had ik toch geen trek in. 

Mischien zijn de  digitale beroepen n optie , vanuit thuis en elders , zonder videobellen dan . 

Ik ken ook n vrouw die als schaapsherder is gaan werken, na opleiding . Heeft wel collegas , maar  t werk is solitair . 

Tja zo is er meer te bedenken . 
Bekenden van me hebben n tijd als postbode gewerkt ,  en naar tevredenheid - want geen gedoe aan t hoofd.

Groetjes!

Zelfde probleem hier Djyn, zie ook nog geen oplossing qua geschikt werk voor iemand met depressie.
Een hond uitlaten vind ik al een hele opgave, want dan moet je verplicht naar buiten en kom je mensen tegen enzo.
Dus als iemand dat wel heeft, stuur mij maar een berichtje wat je dan doet. Wie weet is het ook wat voor mij.

Als ik me slecht voel en ik laat honden uit kan ik me helemaal in mn eigen bubbel terug trekken zodat ik niemand tegen kom (voor mn gevoel)
En ik kies dan hele rustige plekken.

Eigenlijk komt het er op neer dat ik sommige dagen wel en andere dagen niet functioneer.
Ook met vrijwilligerswerk is dit lastig. 

Ook vroeg beginnen is voor mij eigenlijk niet te doen maar ik voel me een aansteller of een verwend nest als ik later op de ochtend wil beginnen. 
Ik kan ook vaak niet slapen als ik de volgende ochtend vroeg op moet staan ...

herkenbaar...