My story

Ik zal mijn verhaal hier ook eens even doen...

Ik ben een veertiger, getrouwd, één dochter en ik zit in een huwelijk dat reeds geruimte tijd fout aan het lopen is. De oorzaak van de meeste ruzies binnen onze relatie gaan telkens over 2 zaken: het feit dat mijn vrouw een workaholic is en niet kan stoppen met werken (dagelijks één of meer uren langer blijven op het werk en nadien nog van thuis uit verder werken is eerder regel dan uitzondering) en dat alle resterende vrije tijd van mijn vrouw in de hobby van de dochter gestoken wordt. 
Onze dochter is zeer sportief en ze heeft talent, maar met al die clubtrainingen en extra (privé)trainingen en wedstrijden is ze al snel 10 uur of meer per week aan het sporten bovenop haar studie latijn in het secundair onderwijs. Dat vele werken van mijn vrouw en alle tijd die ze in de dochter haar sporten steekt, maakt dat wij koppel buiten de 2 weken jaarlijks verlof bijna niks meer gezamenlijk hebben of doen. Zij werkt of is met de dochter bezig en ik hou me bezig met mijn hobby's.

Des te meer tijd mijn vrouw aan het haar werk en het sporten spendeert, des te minder dat mij dat interesseert en des te harder dat ik mij daar tegen afzet. Ze weet dat ze bij mij al lang niet meer moet afkomen met verhalen of vragen over haar werk of het sporten. Wij leven dus al maanden (zoniet jaren) helemaal naast elkaar, er is geen communicatie meer tussen ons, er zijn geen gezamenlijke interesses meer en van affectie tussen ons twee is al helemaal geen sprake meer.

Via mijn hobby (fotografie) heb ik 2 vrouwen leren kennen die van mijn situatie thuis afweten en bij wie ik telkens terecht kon als het me wat te veel werd. Ondanks het feit dat wij een paar jaar geleden nog complete vreemden waren voor elkaar, zijn wij op korte tijd zo dicht naar elkaar toegegroeid en uit onze vele gesprekken bleek het dat wij zoveel gemeenschappelijke raakvlakken hebben (zowel positieve als negatieve levenservaringen) dat het lijkt dat wij elkaar al levenslang kennen. Wij aanzien onszelf dan ook als soulmates die elkaar de volle 100% vertrouwen en bij wie we gewoon onszelf kunnen zijn zonder dat er een oordeel geveld wordt. 

Echter het afgelopen jaar heb ik gevoelens voor één van die vriendinnen gekregen en ik heb dat dan in november via een lange brief aan haar laten weten. Ik kreeg toen als antwoord dat er van haar kant geen gevoelens voor mij zijn, terwijl al haar handelen en haar doen eigenlijk het tegenovergestelde lieten uitschijnen. Zelfs bij verschillende mensen uit onze gezamenlijk vriendenkring was haar gedrag ten opzichte van mij al opgevallen en die hadden mij er al over aangesproken. Ik zat dus met mijn onbeantwoordde gevoelens voor haar en zij bleef maar lief en vriendelijk doen tegen mij

Na een paar maanden was bij mij het besef gekomen dat er waarschijnlijk nooit iets zou zijn tussen ons twee en heb ik mij alweer in een brief geexcuseerd voor mijn gevoelens voor haar en dat ik daardoor onze vriendschap zo moeilijk gemaakt had. Je zou zeggen dat ze blij was dat ik in zag dat er van haar kant geen gevoelens waren, maar niks is minder waar. Vanaf de moment dat ik dat tegen haar gezegd heb, is ze mij als een boze puber helemaal beginnen te negeren. Het doet pijn als er iemand is, met wie je maandenlang lief en leed hebt kunnen delen (wij konden urenlang praten, hadden zelfs geen onderwerp nodig), en die persoon besluit dan opeens om te doen dat je niet meer bestaat. Onze lange chatsessies stopten abrupt, mijn berichten aan haar werden niet meer beantwoord, … 

In die zelfde periode werd bij mijn moeder een gezwel in haar hoofd gevonden en was er iemand in de naaste familie die de hand aan zichzelf geslagen had omwille van zware aanhoudende financiele problemen. Die periode had ik het zeer lastig en heb ik ook enkele keren gedacht om gewoon achterop een geparkeerde vrachtwagen te rijden of om iets anders gek te doen... Toen had ik echt schrik van mezelf en er waren zelfs al collega's van mij die bezorgd om mij waren omdat ik “veranderd was”

Op aanraden van die vriendinnen ben ik dan naar een therapeute gegaan, maar die zei me reeds na enkele sessies dat het voor mij misschien beter zou zijn dat ik naar de huisarts ging en dat ik me medicatie liet voorschrijven zodat de rust in mijn hoofd kon wederkeren. Ik heb hierover enkele lange gesprekken met mijn arts gehad en sinds kort ben ik antidepressiva aan het nemen. 

Een tijdje geleden geleden zijn wij met de fotoclub een weekendje weg geweest en plots, alsof het nooit anders geweest is, begon die vriendin terug normaal te doen tegen mij. Het klikte direct terug tussen ons als ze mij nooit genegeerd had. Het feit dat die medicatie begon te werken en dat die vriendin terug normaal tegen mij deed maakte dat ik me echt op een wolkje waande. Ik voelde me toen echt een week oprecht gelukkig. Tot iets later toen ik ineens, zonder aanwijsbare reden, weer helemaal genegeerd werd door haar. Het wolkje waar ik op zweefde veranderde al snel in een onweerswolk en met de eerste bliksemschicht zat ik weer zeer diep.

Ik heb onlangs een afspraak gemaakt bij een andere psychologe en volgende week mag ik daar voor de eerste keer naar toe gaan. Ik heb voor mezelf hulp nodig om met mijn thuissituatie om te kunnen gaan en om die gevoelens voor die vriendin een plaats te kunnen geven. Ik kan oprecht blij worden van een hele kleine gebeurtenis maar een kleine tegenslag kan me ook heel snel in de grond boren

Wat mijn huwelijk betreft, daar heb ik me al bij neergelegd dat de kans heel groot is en dat wij kortelings in de statistieken van de mislukte huwelijken zullen eindigen. Ik geef ook niet graag een relatie van 20 jaar op, maar soms moet je gewoon zeggen dat het niet meer gaat. Ik vind dit uiteraard erg voor onze dochter, maar ik kan zo niet blijven verder doen. Constant het gevoel hebben om op eieren te lopen omdat elk verkeerd woord een ruzie kan uitlokken. Er is thuis momenteel niks nog dat me interesseert: eten maken, het huishouden, onderhoud van de tuin.... zelfs de post uit de brievenbus halen is al te veel voor mij.

De afgelopen 2 jaar hebben er echter 3 mensen uit mijn naaste omgeving een wanhoopsdaad gedaan en daardoor komt bij mij dat gedacht ook soms naar boven als ik het lastig heb. Ik besef echter wel dat dit niet de oplossing is en dat ik daar veel mensen pijn mee doe, maar ik haat het dat deze gedachte telkens weer naar boven komt bij mij.