Hoi allemaal,

Ik ben Mr.D en ben 22 jaar oud. Ik woon momenteel nog bij me ouders, maar ik hoop begin volgend jaar uit huis te kunnen.
Dit gaat waarschijnlijk een lang verhaal worden. Mijn excuses daarvoor, maar zo kan iedereen mij het beste begrijpen denk ik.

Mijn jeugd:
Ik was als kind een echte grappenmaker, en de mensen die me kenden wisten dat ik meestal niet serieus ben. Daarnaast heb ik al van me 4e dat ik dingen zie die andere niet zien en vanaf me 6/7e dat ik ze kan horen en voelen. In het begin was ik echt bang voor ze. Want ik zie alleen de ogen in kleur. De rest van hun lichaam is helemaal zwart of donkergrijs. Later begon ik er wel aan te wennen. Ze deden namelijk niet veel meer dan ergens op een random plek staan en naar mij kijken. Of ze lopen over straat of zitten achter in de auto, of bus, of bij iemand op de fiets. Het zijn eigenlijk net mensen zoals jij en ik. Alleen voelt het of ze van een andere plek zijn. In groep 6 was er een meisje die een spreekbeurt gaf over het zien van aura's en andere dingen. Ik vond het heel cool om te horen dat ik dus niet de enigste was met zoiets. Helaas werd ze daarna wel veel lastiggevallen erdoor. Ik bedoel ik snap dat mensen die dit niet hebben het nooit zullen geloven, maar je kan toch wel een beetje respect hebben voor anderen? Ik heb daarom toen ook besloten om het gewoon voor me te houden. De stemmen en ogen waren tot dat ik van de middelbare school af ging meestal wel positief en maakte net als ik grapjes over dingen.

Hoe het begon (5 jaar geleden):
Ik heb eigenlijk altijd een prima leven gehad. Vooral de middelbare school vond ik awesome. Ik was zeker niet de topper van de klas, maar meer een clown en gek die overal grapjes maakte en iedereen voor de gek hield. Ik had een leuke vriendengroep, en eigenlijk mocht iedereen me wel. Mijn leven veranderde drastisch naar dat ik klaar was met de middelbare school en eindelijk een opleiding kon doen. Als kleins af aan wou ik graag werken in de retail dus begon ik met de opleiding Retail Management. De vakken waren echt heel leuk en vooral het vak commerciële economie sprak me erg aan. Helaas was de klas en mijn mentor het tegenovergestelde van dat. Ik werd meteen vanaf de eerste dag buitengesloten, en was het mikpunt in de klas. In het begin viel het wel mee. Ik zat hooguit altijd alleen en ze spraken achter me rug om over hoe ik eruit zag en hoe ik doe. Omdat ik ook toen al last had van de stemmen en ogen was mijn manier van huiswerk maken, of toetsen maken gewoon net iets anders. Als bijvoorbeeld 1 van de schimmen rondjes loopt in de klas en meekijkt bij de andere klasgenoten kijk ik wel is op. Of zei ik zachtjes van kijk even bij diegene wat het antwoord is op die vraag. De klas vond mij dan snel raar. En ik kan dat voorstellen als je iemand ineens naar iets ziet kijken en dan fluistert. Dat is best weird to be honest. Maar zo was ik. 

Uiteindelijk werd ik de creep genoemd van de klas. klasgenoten wilde niet met mij praten, of me aankijken. In de pauzes moest ik altijd mee lopen met een groepje. Niet om gezellig pauze te houden, maar om voor hun eten te kopen of geld geven. Deed ik dat niet dan werd ik op de wc's of op de hoogste verdieping die zelden werd gebruikt in elkaar geslagen. Later veranderde dat naar iets wat ''gewoon'' was. Mijn pauze was: eten kopen voor hun-> Naar de hoogste verdieping-> In elkaar geslagen worden-> en terug naar de les. De dag voor de herfstvakantie van dat ene jaar mochten we van onze leraar bedrijfseconomie eerder naar huis. Ik vond dat super omdat ik dan nog eerder weg kon daar en gewoon lekker kon werken bij de winkel waar ik me zo vertrouwt voelde. Maar helaas. Ik werd in de gang al opgewacht. Dit keer gingen we niet naar boven maar naar een steegje waar ze me weer eens sloegen en trapte. Een van de klasgenoten had een scherp voorwerp meegenomen en kerfde zijn naam in mijn armen. Ik kon niet schreeuwen maar de pijn was vreselijk. Het stopte niet daarbij want ook de andere wilde wat doen met het voorwerp en mijn armen/ benen. Zo schreef de ene Creep in mijn benen. Een ander schreef stalker, en weer een ander maakte een smiley, en de laatste die maakte gewoon willekeurige strepen hier en daar. Uiteindelijk kreeg ik nog een schop tegen me hoofd en mocht ik gaan. Fijne vakantie hé en tot volgende week!

De weken daarna waren net zo als voor de herfst vakantie. Alleen moest ik nu elke vrijdag naar dat steegje zodat ze konden zien hoe me armen en benen eruit zagen en of het al geheeld was, want als dat zo was of het was redelijk dicht dan kerfde ze er gewoon nieuwe dingen in. Uiteindelijk deed het me helemaal niks meer. Ik voelde niet de pijn, of het geprikkel. helemaal niks. Dus zochten de klasgenoten naar nieuwe dingen om me pijn te doen. Ze hebben geprobeert met prikken, branden, steken, wurgen, stikken, verdrinken, etc. Het lukte ze niet meer. Ik vond het op een gegeven moment eerder leuk dan dat ik het kut vond. Alsof ik me echt veranderde in een creep. Geen emoties, geen liefde, niks. Me mentor heeft dat hele jaar van alles gezien, maar nooit geholpen. Ze keek liever de andere kant op, dan dat ze me hielp. Grappig gezegd haalde ik me diploma dat jaar wel. Het was me eerste rapport van school waarbij ik alleen maar 7 en 8 had en een 9,5 voor Engels. Ik had een mooie zomervakantie en ik wist dat in het 2e en laatste leerjaar dat ik niet meer de pestkoppen had.

Leerjaar 2 was okay. Best leuke klas. En een super fijne mentor. Alleen het heeft wat met mij gedaan. Ik was niet meer mezelf merkte ik. Ik was stil, wilde niet naast iemand zitten, en wilde liever ook geen opdrachten samen doen met iemand. In de pauzes ging ik naar het parkje en zat ik eigenlijk gewoon naar het gras te kijken. Uiteindelijk heeft een vrouw in dat park me aangesproken. Ze heeft me geholpen om mezelf te laten opnemen. Me ouders schroken enorm van het nieuws en toen ze me zagen zonder shirt en zonder al het verband kregen ze tranen in hun ogen. Ze begreepte niet hoe het zover had kunnen gebeuren en waarom ik nooit eerder wat had gezegd. Maar ik heb altijd gedacht van dit zijn mijn problemen niet die van hun.

Ik heb uiteindelijk een halfjaar in de opname gezeten. Met hier en daar is een weekje naar huis. School was natuurlijk gestopt. En me hele leven was een grote puinhoop. Maar de opnames hebben me erg goed geholpen. En eerlijk gezegd mis ik het nu nog steeds. In september ging ik weer naar school. Ik was net 1 maand uit de opname en nogsteeds niet op dat punt om te zien dat het leven een zin heeft. De eerste dag liep al niet goed en ben meteen naar huis gegaan. Me mentor helemaal boos, maar dat was ik wel gewend dat mensen boos op me zijn en me haten. Ik kreeg diezelfde dag een berichtje van me bedrijfsleider met daarin de vraag of ik weer bij hun wilde werken. Ik wou dat natuurlijk erg graag en zij ja. Uiteindelijk heb ik bij mezelf nagedacht. Ik dacht van school is niet mijn ding. Ik hou dit niet langer vol. Werk is mijn leven. Ik ben daar gelukkig en ik hou van al die collega's. Dus ik zei van okay als jij me vertelt wat je zoekt, en voor hoeveel uur, dan kan ik morgen zelfs al beginnen. Hij zocht iemand voor 24u per week en een beetje allround. Dus ik zei eigenlijk meteen top dat lijkt me heel leuk. De volgende dag heb ik meteen tegen me mentor verteld dat ik stop met school en dat ik ga werken ergens waar mensen me wel accepteren. Later bood me bedrijfsleider nog een bbl opleiding aan en die heb ik met succes afgerond door middel van een aangepast rooster. Zo hoefde ik niet naar school voor de lessen, maar studeerde ik thuis. Ik mocht 2x een herkansing maken als dat nodig was. En  dus heb ik afgesproken dat ik op het examen eerst kijk hoe en wat en daarna de herkansing doe en dan serieus. Eigenlijk kwam ik nooit op een examen en deed ik vrijwel altijd de herkansingen. Me cijfers waren top met 8en, 9ens, en een 9,5 weer voor Engels. 


Uiteindelijk heb ik me diploma gehaald en ben ik daar blijven werken. Helaas ging 2 jaar geleden het bedrijf failliet. Sindsdien zit ik te zoeken naar een andere plek waar ik me net zo thuis zal voelen als daar. Maar dat is op heden nog niet gevonden. Ik werk momenteel wel in een supermarkt, maar het is niet ideaal. Ik praat in een ander topic iets meer over werk/ school en wat ik doe idk.

Heden:
Nu momenteel is me leven net een accu die ongeveer een maandje het doet voordat die leeg is. Door sommige dingen zoals het overlijden van iemand gaat het een stuk sneller, maar ik heb dan eigenlijk gewoon een klein beetje geluk/positiviteit nodig om de accu weer op te laden. Ik schat dat de accu nu op ongeveer 30% zit. Ik heb me gisteren voor het eerst in een jaar tijd helaas weer gesneden. Me moeder doet gewoon zo kut tegen mij. Alles wat ik doe is fout. En als ik iets niet doe is het ook fout. Ze haat me echt. Gisteren was ik bij een vriendin en best een leuk weekend gehad. Maar dan uiteindelijk kom je aan op het station en is je fiets gepikt en dan moet me ma natuurlijk weer even vertellen dat ik het slot had moeten fixen. Ja dat weet ik zelf ook wel mens. Dus gisteravond heb ik even wat gepruts en uitiendelijk op me enkel het woord KUT opgeschreven. Vandaag komt op de andere enkel waarschijnlijk het woord creep. of Angry, Die, Hate, of wat dan ook. Het enigste nadeel is eigenlijk dat ik over 2 weken met vakantie ga. En als het dan mooi weer is, of we willen zwemmen dan zie je dus al die woorden staan, alhoewel ik me nu ook ineens bedenk van ik kan het ook doen op me boven been, want dan zie je het toch niet. Eerst wou ik op me armen streepjes maken, maar ja nu in de zomer wil je toch graag meer een shirt aan dus dan zie je het. En me ouders denken dat het nu weer awesome met mij gaat dus ja. Ik heb niet veel zin om daar weer geklaag over te horen.

Ik zal in een andere topic wat meer ingaan over mijn behandeling bij GGZ, diagnoses, waarom ik ben gestopt, hoe verder, en ook wat meer ingaan over de stemmen en ogen (schimmen) die ik zie, en wat zij voor bijdrage hebben gegeven op het MBO en hoe ze nu zijn.

Thanks voor het lezen!

See Ya!

Mr.D

Hallo D, 
Welkom op het forum . 
Afschuwelijk verhaal van je pesters. Je zou er aangifte van kunnen doen . 
Ik ben heel vroeger ook mishandeld en heb dezelfde ervaring . Even ondergaan en weer verder. Als je toch niets kan doen  word  dat normaal.  . Maar het is niet goed gegaan , zoals jij ook schrijft. . 
Bijzonder , die schimmen , blij dat ze niet vervelend zijn . Sommige mensen zien andere dingen dan anderen.  Geen probleem voor mij of het forum. 
Leuk dat je hier mee komt schrijven. 

Groet, Mabel