Hallo allemaal,

Ik weet niet wie dit zal lezen, maar ik moet mijn hart luchten. En iemand vertellen hoe vreselijk het afgelopen jaar is geweest voordat ik verder kan. 

Sinds maart vorig jaar staat mijn leven op zijn kop. Mijn moeder is vorig jaar vermoord door mijn vader in ons eigen huis. Mijn moeder wou geen relatie meer met hem. En na maanden lang gestalk, bedreigende berichten en achterdochtige handelingen is hij zonder toestemming naar binnen gegaan met zijn oude huissleutel (waarvan wij niet wisten dat hij er nog één had) en heeft hij daar mijn moeder gewurgd. 

Mijn broertje en zusje zaten op school toen het gebeurde, en ik had net mijn tweede werkweek bij mijn eerste 'grote mensen' baan. Ik ben gebeld en in alle paniek stapte ik op mijn fiets en ging richting huis. Na drie dagen ziekenhuis is mijn moeder hersendood verklaard en werd de behandeling gestopt. Nu een jaar verder heb ik de voogdij over mijn broertje en zusje. En zijn we verhuisd naar een nieuw huis. We hebben mijn moeder begraven en zijn alle drie in trauma behandeling. Mijn vader heeft 8 jaar gekregen met voorwaardelijk 2 jaar. Dus in totaal zit hij maar 5 jaar vast. 5 jaar voor het dode van iemand. 5 jaar voor het verpesten van zoveel levens. 5 jaar voor het wegnemen van de moeder van je kinderen. Hij noemt haar nog steeds de liefde van zijn leven. Hoe kan die dan zoiets doen. Het contact wil ik niet meer. Zo'n vader wil ik niet meer. Terwijl ik mijn ouders nog zo hard nodig heb. 

Ik kan gewoon niet begrijpen dat het is gebeurd. Ik kan niet begrijpen dat ik niks heb kunnen doen. En ik kan niet begrijpen hoe ik nog verder moet gaan. Ik ben zelf 24, had een heel ander leven in gedachten en wou nog zoveel doen. Maar niks lijkt meer belangrijk. Uit mijn bed komen is zwaar en de dag doorkomen nog zwaarder. De zon ergert mij, lieve woorden maken me prikkelbaar en de woorden 'het komt wel goed' kan ik niet meer geloven. Ik kan met niemand praten, want niemand begrijpt wat ik bedoel. 

Nu ben ik een paar maanden in behandeling bij een traumapsycholoog en ben ik bezig met EMDR en rouwtherapie. Allemaal erg zwaar en niet verrijkend. Maar wat is er op dit moment wel verrijkend. Ik kan niet meer genieten van de dingen die ik vroeger deed. Ik kan me niet storten op een nieuwe uitdaging of bezigheid. Soms betrap ik mezelf er op dat ik het liefst gewoon niet verder wil. Het enige wat me staande houdt zijn mijn broertje en zusje. Hoe moet ik me beter voelen. Mensen zeggen dat het goed komt, het erge is dat ik het niet eens wil geloven. Hoe moet alles nog goed komen. Mijn vader zit in de gevangenis en mijn moeder zie ik nooit meer terug. En nu ben ik samen met mijn partner en twee beschadigde kinderen in een vreselijke situatie.

 Het is net een horrorfilm waar ik in ben beland. Alleen kan de film niet uit en kan ik hem ook niet terug spoelen. Ik zit vast. 

Hopelijk kan iemand mij wat verlichting geven. Want de tunnel waar ik doorheen rij is erg donker

Sterkte cxmn wat je hebt meegemaakt is erg ingrijpend. Je hoeft niet meteen weer zin in dingen te krijgen. Neem rustig de tijd om alles te verwerken.

Hallo, 
Heel erg welkom op het forum en schrijf gerust mee of van je af , in een of andere vorm , waar je maar wat aan hebt. Dan kunnen we je wat ondersteunen.  Het is geheel vrijblijvend. 

Dit is ook een horrorfilm in een donkere tunnel waar je het licht aan het eind niet ziet. N gruwel drama. 
Goed te lezen dat er hulp is - maar ik en vele anderen hier  weten ook dat t niet verrijkend is. 

Voor een diepe krater die een gebeuren van dit kaliber heeft geslagen in je leven is geen troost. Daar is enkel verwerking, veel ondersteuning en  heel veel tijd voor nodig. 

Je hoeft helemaal nergens zin in te hebben. Dat is niet eens realistisch of  haalbaar denk ik.

 Het enige wat je je af zou kunnen vragen is : hoe maak ik het wat dragelijker voor mijzelf? Hoe maak ik iets wat ondraaglijk is een heel heel klein beetje dragelijker. Hoe kom ik de dag door, de nacht door , of het komend uur. 

 Dat kan van alles zijn . 
Van professionele hulp tot huishoudhulp tot een abonnement op de bibliotheek, Netflix,  Een huisdier . Anderen . Blijf n  jaar op de bank liggen, of langer. Of 3 dagen in de week. Whatever. 

Wat maar kan helpen om jou te ondersteunen op dit ellendige pad van verwerking. 

Maar vergeet ook niet, je bent ook  jong , hebt  veerkracht. Dat zal je misschien weinig zeggen. 
  Mensen maken zware ellende mee en leven nog steeds. Hoe deden ze dat? Misschien wil je er iets over lezen . 

Heel veel en nog meer sterkte , blijf schrijven hier of elders, lucht dat hart! 

Liefs van Mabel

Dag cxmn, 

Wat jij hebt meegemaakt is zo heftig, dat gaat voorbij mijn voorstellingsvermogen. Je zit ook in een horrorfilm. Daar zul je doorheen moeten, hoe moeilijk dat ook is. Je leven is definitief veranderd, maar niet definitief verwoest al zal dat nu nog wel zo voelen. Herstel zal heel lastig zijn en langzaam gaan. Probeer alle hulp aan te pakken en gelukkig heb je een partner en jouw broertje en zusje.
Weet dat er meer mensen zijn die dit overkomen is en ook gedacht hebben dat ze nooit meer een lichtpuntje zouden zien. Ooit zul je weer een straaltje licht zien en zul je langzaam bij de berg opklimmen. Probeer daar in te geloven, hoe moeilijk dat ook is! Sterkte en schrijf hier maar alles van je af als je daar behoefte aan hebt.....

Lieve groet, 

Alex

Jeetje.. lijkt me inderdaad een horrorfilm waar je in terecht gekomen bent..
Ik kan me niet voorstellen hoe vreselijk dit voor jou en je broertje/zusje moet zijn.

Mensen zeggen dat het allemaal goed komt omdat ze ook niet weten wat anders te zeggen. Het is een vreselijk verhaal, tuurlijk komt het niet meer goed! Het zal een wond blijven wat je waarschijnlijk blijft houden voor de rest van je leven. Hopelijk gaat het ooit wel minder pijn doen..
En hoelang het gaat duren eer ergens weer een lichtpuntje is dat weet je ook niet.

Misschien helpt het om er voor je broertje/zusje te zijn. Misschien soms niet. Misschien helpt het om wat van je af te schrijven hier of ergens anders,
misschien soms ook niet.. 
Hopelijk ervaar je steun van je partner/ vrienden/vriendinnen/omgeving.. 
Of misschien wil je in contact komen met lotgenoten? Via  http://www.slachtofferhulp.nl  kun je misschien met lotgenoten in contact komen.

Ik wens je in ieder geval heel veel kracht om, hoe dan ook, verder te gaan met je leven..