Je bent zeker niet de enige. Denk dat grotendeels van de bevolking wel enigszins problemen in hun jeugd hebben ervaren maar helaas hebben wij een cultuur gecreëerd waarin altijd alles maar goed moet zijn en pijnlijke onderwerpen moeten vermijden. 

Men weet vaak ook niet hoe ze moeten reageren als iemand met een heftig verhaal komt. Erg jammer, want we hebben juist de behoefte om eens gehoord en begrepen te worden. 

Ik vind het voor jou ook erg naar dat je zulke dingen moest meemaken. Maar het ergste is nog altijd hoe het het leven van een volwassene kan belemmeren, relaties in de weg kan staan en gewoon super moeilijk is om echt te gaan genieten van het leven. 

Wij moeten nu leren om onszelf lief te hebben, te troosten, te waarderen en te luisteren naar onze behoeftes. Ik vind dat nog heel erg moeilijk. 

Zojuist weer te horen gekregen hoe mijn moeder geniet dat ik me niet goed voel. Ik merk dus automatisch hoe ik mijn boosheid aan het onderdrukken ben en daardoor weer in staat ben tot niks. Belachelijk eigenlijk hoeveel impact zij nog heeft terwijl ik ook pas 30 ben geworden. 

Hoe ga jij om met gevoelens die je onderdrukt terwijl ze eruit willen?

-Verwijderd-

Klopt wat je zegt, ik heb ook vaak het idee dat als je mensen verteld dat je een heftige jeugd hebt gehad dat dat mensen een beetje afschrikt. En dan ga je je ook niet bepaald beter voelen over jezelf. Het is nooit leuk om je een buitenstaander te voelen, ik heb dat helaas heel mijn leven eigenlijk wel gehad. Gelukkig zijn we op dit forum redelijk gelijk gestemd dus niemand hoef zich 'raar' te voelen.

Het is zo apart dat je dan eigenlijk gewoon door gaat met je leven (meer overleven), maar op een gegeven moment dan is de emmer vol, bij mij heeft zich dat toen geuit in vreselijke paniek aanvallen 2 jaar geleden, ik dacht toen echt dat mijn leven voorbij was, wat een hel was dat. Gelukkig zijn mijn paniekaanvallen wel wat minder geworden. Maar zodra je eenmaal een paniekaanval hebt gehad dan blijf je daar altijd wel een beetje bang voor.

Ik vind het ook moeilijk om van mezelf te houden, en mezelf te accepteren. Ik heb door de therapie wel beter mezelf leren kennen, waarom ik reageer in bepaalde situaties ect, en ik kan dingen makkelijker signaleren bij mezelf en daardoor kun je wel wat milder voor jezelf zijn.

Vervelend zeg dat van je moeder, dit is echt geen normaal gedrag. Mijn vader is ook narcistisch en dat is heel moeilijk om mee om te gaan, vooral als je kind bent, maar op latere leeftijd natuurlijk ook. Wat is de reden dat je nog wel contact hebt met je moeder? Soms is het ook goed om bepaalde banden te breken, zodat je niet telkens bloot word gesteld aan mensen die een negatieve invloed hebben op je leven. Maar ik snap heel goed dat dit jou nog heel veel doet, dus het is niet gek dat je wat van slag bent. Heb je haar verteld wat voor negatieve invloed ze heeft gehad op jouw leven? 

En hoe ik omga met onderdrukte gevoelens, dat vind ik een lastige. Want vaak onderdruk ik ze te lang waardoor ik ineens mezelf verschrikkelijk kut ga voelen. Vaak helpt het wel om flink te huilen. Verder zou je ook een boksbal o.i.d. kunnen kopen waar je flink tegenaan kunt gaan rammen, of hard schreeuwen in je kussen. Dit zorgt vaak wel voor wat opluchting. Ik begin eind volgende maand aan een cursus Krav Maga (women's only), en ik hoop dat ik hierdoor ook wat steviger in mijn schoenen zal staan. Misschien is zoiets ook wel goed voor jou?

—-Bericht verwijderd

—- bericht verwijderd

---

—- bericht verwijderd