-Verwijderd-

Hey,

Ik herken het wel! Ik zit momenteel een beetje in dezelfde situatie... Mijn ouders, voornamelijk mijn vader is niet echt aardig voor me. Ik kan momenteel ook geen positieve dingen opnoemen. 

Ik heb er ook heel veel ansgt door ontwikkeld. Ik vind het momenteel nog lastig on precies te zeggen wat ik over hou van mijn ouders en wat van andere dingen. Maar ik weet dat ik er iniedergeval veel van over hou. 

- Eline

Welkom L, 

Herkenbaar en moeilijk . 
Mijn ouders waren pedagogisch onmachtig, door eigen jeugd armoede en trauma,   en dat is heeft gevolgen gehad. Zoals jij ook beschrijft aan problemen bij jezelf. Ook ik heb  wrok , al was het onbedoeld, het is niet goed verlopen en heeft me beschadigd.
Herken ook de problemen met anderen. 

Liefs, Mabel

-Verwijderd-

Hoi L, 

Ik vind het ook totaal nergens op slaan dat mn ouders 5 kinderen kregen, waarvan 4 de ggz afvoerput in konden.  Als je het leven zelf al zo ellendig vond, wat heb je dan door te geven . Maar zo 'was het nu eenmaal' , en geen voorbehoedsmiddelen.  Die waren er al wel maar niet assertief of slim genoeg die te regelen. Had maar zo 3 miserabele  levens kunnen schelen , en hadden de oudste 2 er mischien ook nog wat aan gehad. 
Zinloos ja . Mn ouders waren geen slechte mensen met slechte bedoelingen , maar het heeft allemaal niet zo goed uitgepakt: domweg niet in staat hun kinderen toe te rusten op het leven. 

Ik heb het gehele ggz arsenaal doorlopen , praat en medicatie behandelingen en zit nu in een door zwangerschapsverlof onderbroken traject voor cptss , emdr en imaginaire rescriptie. 

Groet

Hoi allebei,

Bedankt voor jullie berichtjes. Hoe gaan jullie zelf om met deze gevoelens?, krijgen jullie bijv hulp dmv therapie of medicatie? (ik gebruik geen medicatie omdat ik te bang ben voor de bijwerkingen)

Het gevoel van oneerlijkheid speelt ook heel erg bij mij. Ik snap ook niet waarom mijn ouders hebben gekozen voor kinderen als ze er klaarblijkelijk niet gepast voor waren. Het vervelende vind ik ook nog dat ze zelf hun fouten niet in zien. Mijn vader is heel narcistisch en mijn moeder speelt meer de slachtofferrol dan dat ze inziet wat voor vreselijke dingen ze heeft gedaan. Ze weet het meeste natuurlijk ook niet meer omdat ze constant onder invloed was.

Ik krijg nu weer EMDR omdat er nog een hoop onverwerkte herinneringen zijn. We zijn nog steeds bezig met de tijdlijn, dat duurt al 3 sessies omdat het zo ontzettend veel negatieve momenten zijn geweest, hopelijk kan ik binnenkort beginnen aan de EMDR zelf, al kijk ik hier wel tegenop omdat het vrij heftig is en confronterend. Maar ik hoop dat ik hierdoor wel minder angstig word en dat mijn globale gevoel van onveiligheid wat verminderd.

Hey, 

Ik krijg momenteel hulp, en binnenkort ga ik intern om mijn problemen op te lossen. Het gaat niet meer met 1 gesprek per week. Medicatie krijg ik niet, mijn psychiater is tegen medicatie gebruik. Heb alleen noodmedicatie mocht het echt niet goed gaan. 
Maar als ik intern ga, krijg ik veel verschillende therapieën. Waaronder ook EMDR voor een aantal dingen. EMDR heb ik al eerder gehad, hielp voor een paar weken, maar alles kwam bij mij weer terug. 

Mijn ouders zien hun fouten ook niet in, of misschien zien ze het wel, ze durven het niet toe te geven. Mijn psychologen hebben bij mij een neurologische persoonlijkheidsstoornis vastgelegd en die is ontstaan door mijn ouders. Maar hun willen het niet begrijpen en geven mij gewoon weer de schuld. Ze zijn ook uitgevallen naar de psycholoog omdat ze het niet eens waren met de uitspraken. 

Ik snap ook niet goed waarom mijn ouders kinderen namen. Ik ben enigskind, maar mijn ouders hebben wel een pleegkind in huis genomen, die ze wel helemaal geweldig vinden... Die doet alles goed in hun ogen. Maar tegen mij zijn ze echt niet zo lief.

hoi 

ik heb heb toen ik in 2011 ziek ben geworden het contact met mij ouders verbroken mijn moeder gaf geen liefde alleen maar dure dingen en verdriet  mocht  ik niet tonen alleen zei mocht dat en mijn vader was nooit thuis was vrachtwagen chauffeur ben wel een met heb mee geweest maat kreeg niet echt een binding met heb en nu heb ik via via gehoord dat hij mij mist maar is nu te laat ik heb het afgesloten ik heb nu 2 vrienden die dingen van mij weten en mij nooit hebben laten vallen daar heb je meer aan 

groet J

—-bericht verwijderd

-Verwijderd-

@Semmie

Herkenbaar wat je schrijft. Bij mij thuis werden emoties ook niet getolereerd. Zodra ik ook maar een beetje liet zien dat ik verdrietig of angstig was werd mijn vader altijd vreselijk agressief. Op dat soort momenten had ik zoals ieder kind het natuurlijk nodig om getroost te worden maar dat gebeurde nooit, ik werd alleen maar nog banger omdat mijn vader zo razend werd, hierdoor heb ik geleerd om mijn emoties niet te tonen en altijd alles maar weg te lachen. Hierdoor kom ik tijdens mijn therapie gesprekken heel erg moeilijk bij mijn gevoelens, ik kan mijn levensverhaal heel nonchalant vertellen terwijl het natuurlijk vreselijk is wat er is gebeurd allemaal. Ik vind het alleen dood eng om mijn emoties te tonen bij andere mensen, daarom doe ik dat dus nooit. Mijn moeder was ook doodsbang voor mijn vader waardoor zij dus ook nooit voor ons op kwam iedere keer als hij boos werd.

Ik merk dat het op gebied van relaties ook nooit soepel gaat. Allebei mijn ouders zijn vreemd gegaan dus ik heb sowieso heel weinig vertrouwen in mensen. Mijn moeder nam ons zelfs mee naar haar minnaar en wij als kinderen (ik en mijn broer) moesten maar liegen tegen onze vader waar we waren geweest.. en dat was natuurlijk een hele uitdaging want wij waren al doodsbang voor onze vader.
Daarbij was mijn moeder veel te open met haar seksualiteit, waardoor ik op latere leeftijd nog steeds met een negatief gevoel naar intimiteit toe kijk.

Ik vind het verschrikkelijk wat jullie allemaal hebben mee gemaakt, maar anderzijds geeft het me ook een beter gevoel wetende dat ik niet de enige ben die het zwaar heeft gehad, dit geeft wat meer perspectief.

 —-bericht verwijderd