Hey iedereen,

De afgelopen tijd ben ik weer druk bezig met van alles en nog wat om mijn depressie te verslaan. Dit natuurlijk met vallen en op staan. Soms heb ik ook wel eens een luisterend oor of een steuntje nodig en dan bel ik meestal met mijn zus. Maar eigenlijk snapt zij er niks van, en vaak voel ik mij ook nog meer gefrustreerd dan ik mij al voelde. Ze zegt vaak wat ik wel of niet zou moeten doen, terwijl die dingen helemaal niet helpen en dat weet ze best. Soms voel ik mij teveel, in de zin van dat ze eigenlijk geen zin heeft in mijn dingen aan te horen, alleen als het positief is.

En begrijp mij goed, ik snap ook wel dat ze niet alles hoeft te snappen of te weten, dat vraag ik ook niet aan haar en zeg ik ook wel vaak tegen haar. Maar al die commentaar daar zit ik ook niet p te wachten. Als ik het daarover heb dan heb ik zo weer ruzie en dat kan ik er nu echt niet bij hebben, vooral niet omdat ik al weinig energie heb. 

Ik vind het wel oneerlijk dat ik degene ben die overal rekening mee moet houden bij haar, terwijl ik degene ben die depressief is. Ze kan zich soms maar moeilijk inleven in mijn situatie en walst er dan ook wel overheen, al roep ik haar dan wel tot de orde.

Ik zou zo graag willen dat ze mij eens uit liet praten en aanhoorde, ipv gelijk op het minste geringste haar ongezouten mening laten weten.

Ik heb mijn zus hoog zitten en ik houd veel van haar, alleen soms is het lastig dat zij er zo mee omgaat. Het heeft ook met de cultuur te maken overigens, in onze cultuur praat je al helemaal niet over geestelijke problemen. Dat is nogal een groot taboe en dat maakt er de dingen ook niet gemakkelijker op.

Iemand ervaringen of tips? Graag!

Dank je wel. 

Hoi Shalin, als "partner van" zou ik zeggen: kopieer dit berichtje en stuur dat aan haar via whatsapp ofzo. Misschien is dit verhaal toch duidelijker als dat wat je haar vertelt? Vaak is het makkelijker om dingen onder woorden te brengen tegen vreemden als tegen mensen die je niet wilt kwetsen. Zou dat een goed idee kunnen zijn?

Hey iedereen,

De afgelopen tijd ben ik weer druk bezig met van alles en nog wat om mijn depressie te verslaan. Dit natuurlijk met vallen en op staan. Soms heb ik ook wel eens een luisterend oor of een steuntje nodig en dan bel ik meestal met mijn zus. Maar eigenlijk snapt zij er niks van, en vaak voel ik mij ook nog meer gefrustreerd dan ik mij al voelde. Ze zegt vaak wat ik wel of niet zou moeten doen, terwijl die dingen helemaal niet helpen en dat weet ze best. Soms voel ik mij teveel, in de zin van dat ze eigenlijk geen zin heeft in mijn dingen aan te horen, alleen als het positief is.

En begrijp mij goed, ik snap ook wel dat ze niet alles hoeft te snappen of te weten, dat vraag ik ook niet aan haar en zeg ik ook wel vaak tegen haar. Maar al die commentaar daar zit ik ook niet p te wachten. Als ik het daarover heb dan heb ik zo weer ruzie en dat kan ik er nu echt niet bij hebben, vooral niet omdat ik al weinig energie heb. 

Ik vind het wel oneerlijk dat ik degene ben die overal rekening mee moet houden bij haar, terwijl ik degene ben die depressief is. Ze kan zich soms maar moeilijk inleven in mijn situatie en walst er dan ook wel overheen, al roep ik haar dan wel tot de orde.

Ik zou zo graag willen dat ze mij eens uit liet praten en aanhoorde, ipv gelijk op het minste geringste haar ongezouten mening laten weten.

Ik heb mijn zus hoog zitten en ik houd veel van haar, alleen soms is het lastig dat zij er zo mee omgaat. Het heeft ook met de cultuur te maken overigens, in onze cultuur praat je al helemaal niet over geestelijke problemen. Dat is nogal een groot taboe en dat maakt er de dingen ook niet gemakkelijker op.

Iemand ervaringen of tips? Graag!

Dank je wel. 

Lieve Shalin, ik begrijp heel goed hoe je je hierdoor voelt, loop tegen hetzelfde aan met mijn zusjes en familie.

Ze denken vaak wel te weten hoe je iets moet doen, of dat je wat minder negatief naar alles moet kijken. 
Ik weet wel dat ze het goed bedoelen, alleen de manier waarop ze het verkondigen komt hard over. 
Alsof ze inderdaad niet lijken luisteren, maar eigenlijk is het alleen maar onbegrip.

Je verwoordt je hier ontzettend mooi, en ik zou inderdaad kijken of je dit misschien kunt schrijven naar haar, in een brief, appje, mailtje, maakt even niet uit.. 
En het blijft lastig om voor jezelf te kiezen, ik zorg zelf altijd liever voor de ander dan voor mijzelf, maar ga daarbij vaak mijn eigen grenzen over. Dit mag je ook best neerzetten in die brief/app/o.i.d! 

Probeer het dicht bij jezelf te houden, en meer wijsheid van deze kant kan ik je niet geven helaas.
Heel veel succes gewenst! 

liefs x

''- When life gives you lemons, you make lemonade. I have several stands around here. -''

Hey iedereen,

De afgelopen tijd ben ik weer druk bezig met van alles en nog wat om mijn depressie te verslaan. Dit natuurlijk met vallen en op staan. Soms heb ik ook wel eens een luisterend oor of een steuntje nodig en dan bel ik meestal met mijn zus. Maar eigenlijk snapt zij er niks van, en vaak voel ik mij ook nog meer gefrustreerd dan ik mij al voelde. Ze zegt vaak wat ik wel of niet zou moeten doen, terwijl die dingen helemaal niet helpen en dat weet ze best. Soms voel ik mij teveel, in de zin van dat ze eigenlijk geen zin heeft in mijn dingen aan te horen, alleen als het positief is.

En begrijp mij goed, ik snap ook wel dat ze niet alles hoeft te snappen of te weten, dat vraag ik ook niet aan haar en zeg ik ook wel vaak tegen haar. Maar al die commentaar daar zit ik ook niet p te wachten. Als ik het daarover heb dan heb ik zo weer ruzie en dat kan ik er nu echt niet bij hebben, vooral niet omdat ik al weinig energie heb. 

Ik vind het wel oneerlijk dat ik degene ben die overal rekening mee moet houden bij haar, terwijl ik degene ben die depressief is. Ze kan zich soms maar moeilijk inleven in mijn situatie en walst er dan ook wel overheen, al roep ik haar dan wel tot de orde.

Ik zou zo graag willen dat ze mij eens uit liet praten en aanhoorde, ipv gelijk op het minste geringste haar ongezouten mening laten weten.

Ik heb mijn zus hoog zitten en ik houd veel van haar, alleen soms is het lastig dat zij er zo mee omgaat. Het heeft ook met de cultuur te maken overigens, in onze cultuur praat je al helemaal niet over geestelijke problemen. Dat is nogal een groot taboe en dat maakt er de dingen ook niet gemakkelijker op.

Iemand ervaringen of tips? Graag!

Dank je wel. 

Beste Shalin ik herken het verhaal jammer genoeg. Als ik me niet goed voel dan moet ik het ook tegen mijn zus niet te zeggen maar dan kan ik het wel kwijt aan mijn twee vriendinnen. Die proberen het dan te begrijpen ook al is het moeilijk, zoals je zegt, om te begrijpen ze proberen het toch, mijn zus daarentegen word dan boos ze begrijpt dan niet dat ik me weeral niet goed voel dus zeg ik doodleuk niks meer . Maar eigenlijk vraag ik me dan af waarop de relatie is gebaseerd zeker niet op gelijkwaardigheid en respect. Dus ik heb beslist om afstand te nemen en mijn vrienden beter te behandelen en minder aandacht te geven aan familie familie kies je niet je vrienden wel.

Beste Shalin ik herken het verhaal jammer genoeg. Als ik me niet goed voel dan moet ik het ook tegen mijn zus niet te zeggen maar dan kan ik het wel kwijt aan mijn twee vriendinnen. Die proberen het dan te begrijpen ook al is het moeilijk, zoals je zegt, om te begrijpen ze proberen het toch, mijn zus daarentegen word dan boos ze begrijpt dan niet dat ik me weeral niet goed voel dus zeg ik doodleuk niks meer . Maar eigenlijk vraag ik me dan af waarop de relatie is gebaseerd zeker niet op gelijkwaardigheid en respect. Dus ik heb beslist om afstand te nemen en mijn vrienden beter te behandelen en minder aandacht te geven aan familie familie kies je niet je vrienden wel.

Dankjewel Cyranno,

Je hebt zeker gelijk, familie kies je inderdaad niet en je vrienden wel. Ik heb ook vaak gehoord dat je minder snel iets kunt hebben van je familie, dat zal er ook wel mee te maken hebben.

Ik spreek je verder op de pb!

Hoi Shalin,

Ik herken het wel. Ik heb dit vooral met mijn moeder. Ik zoek steun vooral bij haar en vooral zij is de persoon die het niet lijkt te begrijpen. Ze heeft er moeite mee dat ik medicijnen slik, dat ik naar de psychiater moet en gesprekken bij de psycholoog heb. Ze vindt dat ik mij erover heen moet zetten en dat ik gewoon moet gaan werken. 

Vandaag vertelde zij mij over een collega die kanker heeft gehad. Ze vond het belachelijk dat van haar verwacht werd dat zij een half jaar na ‘genezing’ ze twee keer 4 uur moest werken, want dan kun je toch niet verwachten dat iemand de oude is, toch? Heeft ze helemaal gelijk in. Maar ze verwacht wel dat ik , nog helemaal niet stabiel, gewoon 16 uren ga werken. Heel vreemd. Ze ziet psychische klachten niet als een ziekte, maar als iets waar je je maar over heen moet zetten. Pff.. gelukkig heb ik dit forum waarop mensen wij wel begrijpen.

Dus geen tips, maar wel herkenning.
Liefs!

Hoi Marjolein,

Dat is vervelend om te horen dat jij ook niet begrepen wordt. Het is zeker zo dat als je iets psychisch hebt, dat mensen het niet willen of kunnen beseffen hoe moeilijk dat kan zijn. Het wordt snel weggewuifd he, heel erg lastig om mee om te gaan.
Confronteer je haar daar wel eens mee, of laat je het erbij zitten?

Ik vind het ook goed en fijn dat je hier wel je hart kunt luchten!

Dankjewel voor de erkenning! 

Liefs van Shalin

Hoi Shalin, 
Dankjewel voor je reactie. Ik confronteer haar soms weleens, maar dat leidt niet tot meer begrip. De gesprekken lijken dan alleen maar pijnlijker te worden. 

Een tijdje terug toen ze het weer over haar collega had, gaf ze aan dat ze niet begreep waarom je bij kanker zo goed begeleid wordt en dat dit bij depressie niet het geval is. Dat was de eerste keer dat ik erkenning voelde. Dat was wel fijn. 

Liefs,
Marjolein

Hoi Shalin, 
Dankjewel voor je reactie. Ik confronteer haar soms weleens, maar dat leidt niet tot meer begrip. De gesprekken lijken dan alleen maar pijnlijker te worden. 

Een tijdje terug toen ze het weer over haar collega had, gaf ze aan dat ze niet begreep waarom je bij kanker zo goed begeleid wordt en dat dit bij depressie niet het geval is. Dat was de eerste keer dat ik erkenning voelde. Dat was wel fijn. 

Liefs,
Marjolein

Hoi Marjolein,

Ja dat herken ik zeker dat het tot alleen maar een ruzie kan leiden. En daar heb ik echt geen energie voor op dit moment.
Goh ja dat is toch enige vorm van erkenning, dat is inderdaad wel fijn ja. 
Hebben je andere familieleden er wel meer begrip voor?

Liefs van Shalin