Lieve allemaal,
Ik ben Daphne en kamp nu sinds 9 maanden met een depressie. In deze periode zijn er momenten geweest dat het best redelijk ging naar sinds enkele weken ben ik weear afgegleden De reden dat ik mij aangemeld heb is mijn eenzame gevoel over de depressie in combinatie met mijn gezin. Ik heb 2 prachtige jonge kinderen naar die mijn depressie kan ik soms niet voor ze zorgen waardoor mijn partner en (schoon)ouders veel zorg overnemen. Hierdoor voel ik me de grootste faler van de wereld. Ik zou heel graag met mensen willen spreken die dit herkennen. Hoe kan ik dat me omgaan, wat kan ik tegen mezelf zeggen?
Ik hoor graag van jullie

Hoi Dafne,

Welkom op het forum!
Ik ben moeder van een prachtige dochter van 5 jaar en helaas al meer dan een jaar voor de derde keer depressief. Ik kan de zorg voor mijn dochter op zich wel aan, maar kan niet werken en voel mij daarnaast ook niet prettig als ik alleen met mijn dochter ben. Dit komt doordat ik mij door de depressie ook vrij angstig voel en dit is bij mijn dochter heviger omdat ik mij verantwoordelijk voel en mij in haar bijzijn ‘geZond’ wil voelen. Dat voelt voor mij ook aan als falen.
Als je eens wilt praten, mag je mij altijd Eem berichtje sturen.

Liefs,
Marjolein

Hoi Marjolein,
Dank voor je bericht. Ik herken precies wat je zegt. De verantwoordelijkheid leidt bij mij tot een toename van de angst. En ik wil zo graag gewoon voor mijn kinderen kunnen zorgen. Ik vind het zo lastig om die knop om te zetten en het toch maar gewoon te doen. Hoe doe jij dat?

Hoi Marjolein,
Dank voor je bericht. Ik herken precies wat je zegt. De verantwoordelijkheid leidt bij mij tot een toename van de angst. En ik wil zo graag gewoon voor mijn kinderen kunnen zorgen. Ik vind het zo lastig om die knop om te zetten en het toch maar gewoon te doen. Hoe doe jij dat?

Hoi Daphne,

Dat is voor mij ook een strijd die ik dagelijks aanga. Steeds het gevoel dat ik het niet ‘aankan’ en dat het ‘onverantwoord’ is en het mijn dochter zal ‘overladen met een rugzak’ . Maar ook dat ik van mijzelf verwacht dat ik die depressie even ‘uitzet’ als ik met haar ben.

Tja.. hoe ik het doe. Niet naar die ‘stemmetjes’ luisteren en mijzelf moed inspreken. Proberen te accepteren dat ik niet angstvrij ben. Zo weinig mogelijk zaken vermijden. Het juist aangaan.

Hoe pak jij het aan?

Groetjes,
Marjolein

Hey,

Wou even iets hierop zeggen, niet als moeder zijnde want ik ben een jonge studente(mijn studie is opvoedkundige, pedagogie), maar een beetje als het kind.
Ik heb mijn hele leven twee depressieve ouders om mij heen gehad die er niks aan deden, waardoor ik alleen maar achteruit ging en het mijn ontwikkeling behoorlijk moeilijk heeft gemaakt en ik een vreselijk eenzame puberteit had. 

Ik wou enkel zeggen dat ik het helemaal geweldig van jullie vind hoe jullie ermee omgaan,l wat jullie zeggen, en dat jullie niet willen dat het effect heeft op jullie kinderen. Dat jullie hier al mee bezig zijn is al positief en verdient van mij al een dikke pluim. Als dingen niet helemaal lukken, kun je altijd nog zeggen dat je het geprobeerd hebt. Dat is iets wat mijn familie nu niet kan zeggen, en als ze dat wel hadden gedaan had ik r meer vrede mee gehad.

Leg de lat niet al te hoog, als je er al aan denkt is het goed genoeg voor het kind, naar mijn mening dan!

Ga zo door!

Liefs van Shalin

@marjolein: wat goed dat je jezelf moed in kan spreken! Knap hoor! k probeer ook zoveel mogelijk dingen wel te doen met de kinderen ondanks dat ze me veel moeite kosten. Ik zet dan bewust mijn eigen gedachten en gevoelens on hold. Maar soms lukt het echt niet en dan hebben we een selecte groep on ons heen die de zorg even overneemt. Ik zit nu middenin de ombouw van medicatie waardoor de depressie alleen maar verder opvlamt. Ik ga dan heel bewust een aantal dagen even weg van huis. Ik hoop hiermee het herstel wat te bevorderen zodat ik uiteindelijk weer mijn oude zelf wordt. Weggaan voelt soms ondragelijk, maar ik vind het een betere optie dan een opname oid. Dat lijkt me nog ontwrichtender. En zo lang het op deze manier lukt om de depressie te overwinnen.... 

Ik merk dat ik het een heel steunend gevoel vind dat er meer moeders zijn zoals ik die een strijd voeren tegen een depressie.

Hoi Daphne,

Laat me beginnen door te zeggen dat je absoluut geen faler bent.
Wacht, misschien heb je me niet goed gehoord aangezien ik in het buitenland woon
JE BENT GEEN FALER.

Goed, nu we dat hebben gehad
Welkom op het forum en dapper dat je je hebt aangemeld. Alleen daardoor al erken je dat je problemen hebt, en dat is al een enorme stap in het proces.

Al ben ik zelf officieel geen moeder, ik draag wel ten dele de zorg van mijn neefje van nu 3 1/2, die ook bij mij/ons in huis woont.
En ja, soms is het simpelweg gewoon even teveel.
Daphne, je bent niet alleen een moeder, maar je bent ook gewoon een mens.

Het even weg willen gaan herken ik erg goed. Ik zou het ook graag willen, maar durf dan weer niet zo goed. Naast het finaniciele gedoetje. Achja. Andere zorgen.
Heb je naast medicatie nu ook effectief behandeling? Een psycholoog of psychiater of iets?

Je bent niet alleen! Dag voor dag, stap voor stap. Niet te snel willen

Liefs,
Sanna

@sanna: gelukkig heb ik een fijne psycholoog. En inmiddels ook psychiater (ivm medicatie). Verder probeer ik zo goed en kwaad als het gaat afleiding te zoeken door te sporten en vrienden/familie te bezoeken. 
Dank voor je ontzettend lieve bericht! Je bericht is aangekomen vanuit het buitenland

@marjolein: wat goed dat je jezelf moed in kan spreken! Knap hoor! k probeer ook zoveel mogelijk dingen wel te doen met de kinderen ondanks dat ze me veel moeite kosten. Ik zet dan bewust mijn eigen gedachten en gevoelens on hold. Maar soms lukt het echt niet en dan hebben we een selecte groep on ons heen die de zorg even overneemt. Ik zit nu middenin de ombouw van medicatie waardoor de depressie alleen maar verder opvlamt. Ik ga dan heel bewust een aantal dagen even weg van huis. Ik hoop hiermee het herstel wat te bevorderen zodat ik uiteindelijk weer mijn oude zelf wordt. Weggaan voelt soms ondragelijk, maar ik vind het een betere optie dan een opname oid. Dat lijkt me nog ontwrichtender. En zo lang het op deze manier lukt om de depressie te overwinnen.... 

Ik merk dat ik het een heel steunend gevoel vind dat er meer moeders zijn zoals ik die een strijd voeren tegen een depressie.

Hoi Daphne,

Gaan jouw kinderen al naar school? Mijn dochter wel al. Maar nu met vakanties hoor ik andere moeders zeggen dat ze ernaar uitzien dat de kinderen de hele dag thuis zijn en dat had ik toen ik nog geen depressie had ook. Dus ik voel mij enorm schuldig dat ik er nu tegenop zie. Ik heb dan altijd ook een soort van escape plan van waar ik naar toe kan als het echt niet gaat. Meestal kan ik mij zo verstellen dat het wel gaat. Ergens zit blijkbaar zo’n oerkracht. En zo te lezen heb jij die ook.

Toch blijft het iedere keer weer opnieuw spannend en kan ik die overtuiging niet loslaten. 

Kun je wel nog genieten van jouw kinderen?
Dat lukt mij nog wel (meestal). Dat zij eigenlijk het lichtpuntje van de dag is. 

Zelf ben ik trouwens ook bezig met de zoektocht naar de juiste medicatie. Ik hoop dat ik binnenkort een match ga vinden. Na zo’n lange tijd weet ik gewoon noet meer hoe het is om onbezorgd te zijn.

Houd vol en mij geeft het ook steun om te lezen dat ik niet de enige ben die worstelt met depressie i.c.m. Ouderschap.

Liefs!
Marjolein