Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Moe en angstig


#1

Hallo allemaal,

Hieronder staat een lang verhaal maar ik wil jullie graag om advies vragen, ik zou het ontzettend op prijs stellen als je de moeite wilt nemen om het door te lezen en om te reageren.

Mijn naam is Frank en ik ben 38 jaar en vader van drie kinderen. De laatste maanden voel ik mij ontzettend moe, angstig, depressief, voel ik mij eenzaam en heb ik veelvuldig last van paniekaanvallen. Hoewel ik mijn hele leven al last heb van soortgelijke klachten zijn ze de afgelopen maanden explosief toegenomen. Dit heeft meerdere redenen die ik hieronder zal toelichten en waar ik graag met jou óf jullie / gelijkgestemden over zou willen sparren. Ik ben echt benieuwd naar jullie mening. Ik zou heel graag met iemand in contact komen met wie ik zo nu en dan eens kan praten / sparren. Op dit moment bel ik in mijn paniek regelmatig met de luisterlijn en met 113. Ik ben simpelweg ten einde raad.

Hoewel ik mijn hele leven al last heb van angsten, spanningsklachten, depressie en de angst om alleen achter te blijven is dit de laatste maanden erg toegenomen. De reden hiervoor is omdat ik niet gelukkig ben in mijn huwelijk. Ik ben op mijn 30e al een keer gescheiden wat als gevolg heeft gehad dat ik mijn eerste zoon niet meer zie. Ik ben in 2015 opnieuw getrouwd en heb met mijn huidige vrouw twee kinderen. Een zoon van 18 maanden en een dochter dan 4,5 jaar. Mijn vrouw heeft al sinds het begin van onze relatie een 'knop' die zo nu en dan omgaat en waarbij ze zeer onredelijk reageert. Ze scheld dan en beledigt mij op een ontzettend laag niveau. In het begin dacht ik dat deze knop te maken had met haar drankgedrag (ze dronk regelmatig wijn), even later deelde ik hem toe aan het ziekbed van haar moeder (zij is in 2015 overleden aan kanker) etc.

Ik ben niet gelukkig in mijn huwelijk en heb continu het idee dat ik mijn levensdagen aan het verspillen ben. Ik heb weinig seks met mijn vrouw en we praten ook niet echt met elkaar. We hebben geen gezamenlijke interesses en het enige dat we gemeen hebben zijn onze kinderen. Doordat we geen seks hebben ben ik meerdere malen vreemd geweest in mijn relatie. Het is niet goed dat ik dit heb gedaan maar ik neem het mezelf ook niet ontzettend kwalijk omdat ik weet dat ik het alleen heb gedaan om mijn fysieke behoefte te stillen. We hebben perioden gehad waarin er maandenlang geen seks of genegenheid heeft plaatsgevonden.

2 maanden geleden (7 juli om precies te zijn) ben ik een andere vrouw tegen gekomen waar ik smoorverliefd op ben geworden. De verliefdheid is (was) wederzijds en heeft mij er toe doen besluiten om van mijn vrouw te scheiden. We hebben in de periode juli tot en met augustus 3 gesprekken met een mediator gehad en hoewel ik mij gedurende de eerste gesprekken redelijk goed voelde sloeg de bom in toen mijn vrouw bij haar vader in trok. Zij nam de kinderen met haar mee. Vanaf dat moment kon ik s'nachts niet meer slapen, voelde ik mij ellendig, was ik bang om alleen achter te blijven en kon mijn niet meer concentreren. Als gevolg van deze gevoelens heb ik mijn vrouw gesmeekt om terug te komen en dat heeft ze uiteindelijk ook gedaan. Drie weken geleden is ze terug gekomen.

Met de vrouw waar ik verliefd op ben geworden heb ik toen het contact min of meer verbroken. Ik kies bewust voor de woorden 'min of meer' omdat mijn vrouw in de afgelopen weken wederom drie keer een moment heeft gehad waarbij haar 'knop' om ging. Weer werd ik voor alles en nog wat uitgemaakt en werd ik voor rotte vis weggezet. Dat heeft er voor gezorgd dat ik het contact met mijn 'vlam' weer heb aangewakkerd. We zijn samen wezen lunchen, hebben gezoend en de verliefdheid is weer helemaal terug. Ik besloot om de scheiding weer door te zetten en dit keer heb ik de koffers gepakt en ben naar mijn ouders gegaan. Echter, bij mijn ouders kwamen de paniekaanvallen weer 100% terug

Het vreemde is dat het contact met mijn vlam voor nog veel meer onrust zorgt en ik weet niet goed waarom. Waar ik mezelf continu op betrap zijn de volgende angsten:

- ik ben erg bang voor het financiële plaatje. Hoe onredelijk en onetisch dit ook mag klinken. Op dit moment houden we in ons huwelijk bijna €1.200,- netto over nadat al onze vaste lasten eraf zijn. Als we gaan scheiden dan houd ik nog ongeveer €1.000,- netto over maar dan moet ik nog wel geld sparen en mijn lijfrente opbouwen (gezien mijn werk heb ik geen pensioenopbouw)
- ik ben erg bang dat ik mijn werk kwijt raak. Als gevolg van de scheiding moet ik op maandag vrij nemen om mijn zoontje op te vangen. We gaan voor een vorm van co-ouderschap. Hier wil ik alleen maar voor gaan omdat de financiëen / allimentatie dan niet zo op mij drukken
- ik durf niet voor de ander te gaan omdat ik bang ben dat zij mij gaat 'doorzien'. Nu lijk ik geweldig in haar ogen maar ik ben bang dat de labiele versie van mij haar doet afschrikken. Dat is inmiddels ook al twee keer gebeurd op de momenten dat ik haar in een paniekaanval heb opgebeld. Ze geeft aan dat mijn paniekaanvallen haar benauwen omdat ik dan bijvoorbeeld vraag of ik bij haar mag slapen

Om eerlijk te zijn voel ik mij echt intens ongelukkig en overweeg ik soms of ik hier nog wel wil zijn. Wat ben ik in hemelsnaam waard? Ik heb bijna geen vrienden, vrijwel geen contact met familie, met heel veel mensen ruzie en allerlei dingen gedaan die niet zijn goed te praten. Ik ben op zoek naar iemand die zich ook zo voelt en ook behoefte heeft aan sociaal contact. Ik mis het zo ontzettend om enkele goede vrienden te hebben. Ik voel me zo ontzettend alleen en weet gewoon niet meer wat wijsheid is.

Moet ik inderdaad scheiden? Of wil ik alleen maar scheiden omdat ik mij zo rot voel? Moet ik de affaire verder verkennen omdat ik smoorverliefd ben of moet ik haar laten gaan omdat ik getrouwd ben? Iedere optie lijkt tot ellende en miserie te leiden en ik zie niet meer welk pad ik nog kan nemen om mij beter te voelen.

Bedankt voor jullie geduld en ik hoop van jullie te mogen horen.
Antwoord

#2

(17-09-2021, 17:12)Frank38 schreef: Hallo allemaal,

Hieronder staat een lang verhaal maar ik wil jullie graag om advies vragen, ik zou het ontzettend op prijs stellen als je de moeite wilt nemen om het door te lezen en om te reageren.

Mijn naam is Frank en ik ben 38 jaar en vader van drie kinderen. De laatste maanden voel ik mij ontzettend moe, angstig, depressief, voel ik mij eenzaam en heb ik veelvuldig last van paniekaanvallen. Hoewel ik mijn hele leven al last heb van soortgelijke klachten zijn ze de afgelopen maanden explosief toegenomen. Dit heeft meerdere redenen die ik hieronder zal toelichten en waar ik graag met jou óf jullie / gelijkgestemden over zou willen sparren. Ik ben echt benieuwd naar jullie mening. Ik zou heel graag met iemand in contact komen met wie ik zo nu en dan eens kan praten / sparren. Op dit moment bel ik in mijn paniek regelmatig met de luisterlijn en met 113. Ik ben simpelweg ten einde raad.

Hoewel ik mijn hele leven al last heb van angsten, spanningsklachten, depressie en de angst om alleen achter te blijven is dit de laatste maanden erg toegenomen. De reden hiervoor is omdat ik niet gelukkig ben in mijn huwelijk. Ik ben op mijn 30e al een keer gescheiden wat als gevolg heeft gehad dat ik mijn eerste zoon niet meer zie. Ik ben in 2015 opnieuw getrouwd en heb met mijn huidige vrouw twee kinderen. Een zoon van 18 maanden en een dochter dan 4,5 jaar. Mijn vrouw heeft al sinds het begin van onze relatie een 'knop' die zo nu en dan omgaat en waarbij ze zeer onredelijk reageert. Ze scheld dan en beledigt mij op een ontzettend laag niveau. In het begin dacht ik dat deze knop te maken had met haar drankgedrag (ze dronk regelmatig wijn), even later deelde ik hem toe aan het ziekbed van haar moeder (zij is in 2015 overleden aan kanker) etc.

Ik ben niet gelukkig in mijn huwelijk en heb continu het idee dat ik mijn levensdagen aan het verspillen ben. Ik heb weinig seks met mijn vrouw en we praten ook niet echt met elkaar. We hebben geen gezamenlijke interesses en het enige dat we gemeen hebben zijn onze kinderen. Doordat we geen seks hebben ben ik meerdere malen vreemd geweest in mijn relatie. Het is niet goed dat ik dit heb gedaan maar ik neem het mezelf ook niet ontzettend kwalijk omdat ik weet dat ik het alleen heb gedaan om mijn fysieke behoefte te stillen. We hebben perioden gehad waarin er maandenlang geen seks of genegenheid heeft plaatsgevonden.

2 maanden geleden (7 juli om precies te zijn) ben ik een andere vrouw tegen gekomen waar ik smoorverliefd op ben geworden. De verliefdheid is (was) wederzijds en heeft mij er toe doen besluiten om van mijn vrouw te scheiden. We hebben in de periode juli tot en met augustus 3 gesprekken met een mediator gehad en hoewel ik mij gedurende de eerste gesprekken redelijk goed voelde sloeg de bom in toen mijn vrouw bij haar vader in trok. Zij nam de kinderen met haar mee. Vanaf dat moment kon ik s'nachts niet meer slapen, voelde ik mij ellendig, was ik bang om alleen achter te blijven en kon mijn niet meer concentreren. Als gevolg van deze gevoelens heb ik mijn vrouw gesmeekt om terug te komen en dat heeft ze uiteindelijk ook gedaan. Drie weken geleden is ze terug gekomen.

Met de vrouw waar ik verliefd op ben geworden heb ik toen het contact min of meer verbroken. Ik kies bewust voor de woorden 'min of meer' omdat mijn vrouw in de afgelopen weken wederom drie keer een moment heeft gehad waarbij haar 'knop' om ging. Weer werd ik voor alles en nog wat uitgemaakt en werd ik voor rotte vis weggezet. Dat heeft er voor gezorgd dat ik het contact met mijn 'vlam' weer heb aangewakkerd. We zijn samen wezen lunchen, hebben gezoend en de verliefdheid is weer helemaal terug. Ik besloot om de scheiding weer door te zetten en dit keer heb ik de koffers gepakt en ben naar mijn ouders gegaan. Echter, bij mijn ouders kwamen de paniekaanvallen weer 100% terug

Het vreemde is dat het contact met mijn vlam voor nog veel meer onrust zorgt en ik weet niet goed waarom. Waar ik mezelf continu op betrap zijn de volgende angsten:

- ik ben erg bang voor het financiële plaatje. Hoe onredelijk en onetisch dit ook mag klinken. Op dit moment houden we in ons huwelijk bijna €1.200,- netto over nadat al onze vaste lasten eraf zijn. Als we gaan scheiden dan houd ik nog ongeveer €1.000,- netto over maar dan moet ik nog wel geld sparen en mijn lijfrente opbouwen (gezien mijn werk heb ik geen pensioenopbouw)
- ik ben erg bang dat ik mijn werk kwijt raak. Als gevolg van de scheiding moet ik op maandag vrij nemen om mijn zoontje op te vangen. We gaan voor een vorm van co-ouderschap. Hier wil ik alleen maar voor gaan omdat de financiëen / allimentatie dan niet zo op mij drukken
- ik durf niet voor de ander te gaan omdat ik bang ben dat zij mij gaat 'doorzien'. Nu lijk ik geweldig in haar ogen maar ik ben bang dat de labiele versie van mij haar doet afschrikken. Dat is inmiddels ook al twee keer gebeurd op de momenten dat ik haar in een paniekaanval heb opgebeld. Ze geeft aan dat mijn paniekaanvallen haar benauwen omdat ik dan bijvoorbeeld vraag of ik bij haar mag slapen

Om eerlijk te zijn voel ik mij echt intens ongelukkig en overweeg ik soms of ik hier nog wel wil zijn. Wat ben ik in hemelsnaam waard? Ik heb bijna geen vrienden, vrijwel geen contact met familie, met heel veel mensen ruzie en allerlei dingen gedaan die niet zijn goed te praten. Ik ben op zoek naar iemand die zich ook zo voelt en ook behoefte heeft aan sociaal contact. Ik mis het zo ontzettend om enkele goede vrienden te hebben. Ik voel me zo ontzettend alleen en weet gewoon niet meer wat wijsheid is.

Moet ik inderdaad scheiden? Of wil ik alleen maar scheiden omdat ik mij zo rot voel? Moet ik de affaire verder verkennen omdat ik smoorverliefd ben of moet ik haar laten gaan omdat ik getrouwd ben? Iedere optie lijkt tot ellende en miserie te leiden en ik zie niet meer welk pad ik nog kan nemen om mij beter te voelen.

Bedankt voor jullie geduld en ik hoop van jullie te mogen horen.

Hallo Frank,

Welkom op het forum. Lucht het in ieder geval al een beetje op om je verhaal te doen?
Wat een nare situatie lijkt het me waar je in zit.
Maar jullie kids eigenlijk ook lijkt me. Kan me voorstellen dat dit voor jullie kids een hoop chaos is en zij ook heel wat onzekerheid ervaren. Ze zijn nog te jong om hier echt een gesprek over te hebben maar ik denk dat zeker je dochter toch wel merkt dat er vanalles aan de hand is.
Heb je al eens relatie therapie overwogen? Als je partner daarvoor ook open staat kunnen jullie samen onderzoeken wat de beste optie is.
Wat naar dat je vrijwel geen contact met familie/vrienden hebt. Kan me heel goed voorstellen dat dit erg eenzaam voor je is.

Liefs Joy
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)