Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Misstanden zorgsysteem


#1

Hoi allemaal,

Naast dat ik hier mijn eigen depressie kan delen en van me af kan schrijven heb ik nu een vraag voor jullie.
Ik studeer journalistiek en mijn aandacht wordt getrokken door de zorgsector en vooral alles wat er misgaat. Dit gaat me namelijk heel erg aan het hart. Ik las bijvoorbeeld vandaag dit artikel over de misstanden in gesloten jeugdinrichtingen:

 https://www.volkskrant.nl/columns-opinie...YyYMEMewS4

Ik vroeg me af of jullie misschien met bovenstaande te maken hebben gehad of andere problemen hebben ondervonden toen jullie op zoek waren naar hulp. Het is niet zo dat ik nu een artikel ga schrijven, maar ik voel me erg gedreven om dit soort problemen aan te kaarten, dus misschien komt er iets uit.

Bedankt en sterkte iedereen x
Antwoord

#2

Hoi Sara, 

Ik vind het erg lastig, ik ben zelf ook opgeleid om in een jeugdzorg instelling te werken. Dit wil ik niet, want het trekt me gewoon niet (ben breed opgeleid, dus ik kan veel kanten op). 

Ik weet dat er voor de bezuinigingen al wachtlijsten waren, maar die zijn daardoor nog groter geworden. Dat is sowieso niet echt iets waar de instellingen iets aan kunnen doen. Ook kunnen de mensen die er werken er niets aan doen dat er tekorten zijn en dat er tig regels zijn waar zij zich aan moeten houden, want anders kunnen ze nooit meer aan het werk komen. Het is complexer dan sommige mensen denken, maar ik snap dat niet iedereen dat weet als ze zich er niet in verdiepen of er voor opgeleid zijn.

Echter zet ik soms ook vraagtekens bij de hulpverleners die er werken en hoe behandelingen in gang gezet worden. Ik denk dat aan een jongere die ik ook begeleid heb en uiteindelijk naar een instelling moest, ik ga hier niet over praten (want dat mag ik simpelweg niet). In contact met ouders en de instelling merkte ik dat er dingen niet goed werden opgepakt. Dingen die ik bij de jongen zag, zagen zij niet. Ook al was het overduidelijk, er werd niets mee gedaan. Ook werden er te snel beloningen gegeven, waardoor die jongen alleen maar verder afdwaalde. Hij loog tijdens therapie over dingen, waardoor er niet tot de kern kwam. Dit is 1 instelling waarvan ik het weet, maar iedere instelling is anders.

Desalniettemin is het gewoon een heel complex systeem, jongeren vinden het niet leuk om in een gesloten instelling te komen. Ik denk dat niemand dat zal vinden, maar vooral in de puberteit zet je je af. Dingen worden misschien wat meer overdreven en sommige dingen juist te veel gebagatelliseerd.

Ik denk dat je ook niet snel de positieve ervaringen van dit soort instellingen te horen krijgt, alleen de negatieve. Want negatief trekt meer dan positief. Ik ken zelf mensen die er hele goede ervaringen mee hebben gehad en er echt beter uit zijn gekomen, maar die mensen schreeuwen minder hard dan de mensen die negatieve ervaringen hebben.

Nou... ik heb weer genoeg gepraat, haha. Maar dit is een beetje hoe ik erover denk  Angel  

Liefs, Sanne
Antwoord

#3
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 14-04-2019, 20:49 door Jorin.)

Hoi Sara,

Ik heb geen ervaringen met jeugdinrichtingen, maar wel een ander verhaal.
Bij mij verliep de overgang van basis GGZ naar specialistisch GGZ niet soepel.

Ik kwam op een lange wachtlijst, dat was van te voren al bekend. Na een paar maand niks gehoord te hebben trok ik aan de bel, bleek ik niet in het systeem te staan. (dus gratis 2 maanden wachttijd erbij). Tijdens de wachttijd heb ik vele gesprekken gehad allemaal tbv diagnose (uiteindelijk kwam eruit wat al bekend was, maar je kunt natuurlijk niet de diagnose van de basis GGZ klakkeloos overnemen..). Een jaar na de verwijzing kreeg ik bericht dat ik kon starten met de behandeling. Mijn insteek was dat ik absoluut geen medicatie wilde, omdat ik dacht dat de therapie dan beter zou doordringen en ik het bij de oorzaak wilde aanpakken ipv symptoombestrijding. Hiervan waren ze op de hoogte. Tijdens het lange wachten en onzekerheid wanneer ik kon starten, ging het met mij steeds slechter. Uit pure wanhoop ben ik toen weer gestart met medicatie die ik nog had liggen. Toen ik erover opbelde dat ik gestart was en ik vragen had over hoe nu verder wilden ze mij niet helpen.(meerdere keren hebben mijn man en ik gebeld voor we überhaupt een persoon aan de lijn kregen die mij inhoudelijk te woord kon staan). Ik moest maar gaan naar diegene van wie ik de medicijnen had. Er werd niet eens gevraagd hoe het met mij ging en waarom ik de medicijnen genomen had. Toen heb ik besloten daar niet in behandeling te gaan en naar de huisarts voor een vervolg recept. 
De psycholoog daar gaf ook aan dat ze dacht dat ik nog bij de psycholoog van basis GGZ liep, want dat was gebruikelijk tijdens wachttijd. Vond het nogal vreemd dat niemand dat ooit opgemerkt had en bovendien zat die basis psycholoog al over haar max. behandeluren heen dus hoe had dat gemoeten dan? 
Ook heb ik gevraagd naar een overzicht van de declaraties die gedaan zijn, zodat ik een beeld had van de kosten die mij te wachten stonden. Daar konden ze mij geen lijst van geven en aan begrotingen doen ze ook niet. Ik kon het wellicht bij de verzekeraar proberen. Waar maakte ik mij druk om, ik hoefde het toch niet zelf te betalen? Ze vergat even het eigen risico (dat ik per eigen vergissing max. verhoogd had) plus dat we met z'n allen uiteindelijk de zorgkosten voor iedere Nederlander betalen. Ze kon mij wel vertellen dat het sowieso meer zou zijn dan het eigen risico.
Daar kon ik het meedoen. 

Wat heeft de verwijzing naar specialistisch ggz mij opgeleverd: een tot op de bodem uitgeplozen diagnose, 885 euro eigen risico(ze hebben 2600 euro gedeclareerd), terug bij de medicijnen, geen werk meer en een zwaar overbelaste echtgenoot. Bedankt PsyQ voor al uw hulp.

Ben je trouwens bekend met het boek "Te gek om los te lopen" van Bram Bakker?
Er komt eind dit jaar een nieuwe editie uit.
Antwoord

#4

(11-02-2019, 12:53)Jorin schreef: Hoi Sara,

Ik heb geen ervaringen met jeugdinrichtingen, maar wel een ander verhaal.
Bij mij verliep de overgang van basis GGZ naar specialistisch GGZ niet soepel.

Ik kwam op een lange wachtlijst, dat was van te voren al bekend. Na een paar maand niks gehoord te hebben trok ik aan de bel, bleek ik niet in het systeem te staan. (dus gratis 2 maanden wachttijd erbij). Tijdens de wachttijd heb ik vele gesprekken gehad allemaal tbv diagnose (uiteindelijk kwam eruit wat al bekend was, maar je kunt natuurlijk niet de diagnose van de basis GGZ klakkeloos overnemen..). Een jaar na de verwijzing kreeg ik bericht dat ik kon starten met de behandeling. Mijn insteek was dat ik absoluut geen medicatie wilde, omdat ik dacht dat de therapie dan beter zou doordringen en ik het bij de oorzaak wilde aanpakken ipv symptoombestrijding. Hiervan waren ze op de hoogte. Tijdens het lange wachten en onzekerheid wanneer ik kon starten, ging het met mij steeds slechter. Uit pure wanhoop ben ik toen weer gestart met medicatie die ik nog had liggen. Toen ik erover opbelde dat ik gestart was en ik vragen had over hoe nu verder wilden ze mij niet helpen.(meerdere keren hebben mijn man en ik gebeld voor we überhaupt een persoon aan de lijn kregen die mij inhoudelijk te woord kon staan). Ik moest maar gaan naar diegene van wie ik de medicijnen had. Er werd niet eens gevraagd hoe het met mij ging en waarom ik de medicijnen genomen had. Toen heb ik besloten daar niet in behandeling te gaan en naar de huisarts voor een vervolg recept. 
De psycholoog daar gaf ook aan dat ze dacht dat ik nog bij de psycholoog van basis GGZ liep, want dat was gebruikelijk tijdens wachttijd. Vond het nogal vreemd dat niemand dat ooit opgemerkt had en bovendien zat die basis psycholoog al over haar max. behandeluren heen dus hoe had dat gemoeten dan? 
Ook heb ik gevraagd naar een overzicht van de declaraties die gedaan zijn, zodat ik een beeld had van de kosten die mij te wachten stonden. Daar konden ze mij geen lijst van geven en aan begrotingen doen ze ook niet. Ik kon het wellicht bij de verzekeraar proberen. Waar maakte ik mij druk om, ik hoefde het toch niet zelf te betalen? Ze vergat even het eigen risico (dat ik per eigen vergissing max. verhoogd had) plus dat we met z'n allen uiteindelijk de zorgkosten voor iedere Nederlander betalen. Ze kon mij wel vertellen dat het sowieso meer zou zijn dan het eigen risico.
Daar kon ik het meedoen. 

Wat heeft de verwijzing naar specialistisch ggz mij opgeleverd: een tot op de bodem uitgeplozen diagnose, 885 euro eigen risico, terug bij de medicijnen, geen werk meer en een zwaar overbelaste echtgenoot. Bedankt PsyQ voor al uw hulp.

Ben je trouwens bekend met het boek "Te gek om los te lopen" van Bram Bakker?
Er komt eind dit jaar een nieuwe editie uit.

Wow klinkt heel heftig!
Bedankt voor het delen.
Ik zal dat boek eens opzoeken!

X
Antwoord

#5

(15-02-2019, 10:30)Sara_44 schreef: Wow klinkt heel heftig!
Bedankt voor het delen.
Ik zal dat boek eens opzoeken!

X

Achja, ik hoop vooral dat ik een uitzondering was en het anderen qua zorg beter vergaat dan mij destijds.
Antwoord

#6

Ik heb wel wat belangrijke punten die heel erg verkeerd gaan binnen de geestelijke gezondheidszorg (ggz).
1. Wachttijden: iemand meldt zich pas aan voor een behandeling als hij bepaalde hulp nodig heeft. Dat betekent ook dat diegene de hulp nú nodig heeft. Anders schrijf je je niet in! Maar dan moet je vervolgens een half jaar tot anderhalf jaar wachten. Hoe kan iemand zo een periode overbruggen? Als het te slecht gaat met iemand voor een ambulante behandeling en de behandelaar wil deze persoon aanmelden voor een deeltijd behandeling, dan begint tenminste een half jaar wachttijd. Maar dat kan die persoon eigenlijk niet meer, daarom is diegene ook juist aangemeld voor die deeltijd. Want de hulp zoals die nu is, was niet genoeg. Door het wachten gaat de persoon zo erg achteruit dat zelfs een deeltijd niet meer voldoende is. Uiteindelijk belandt diegene waarschijnlijk in een crisis opname. Dat doet niemand goed. Daarvan ga je nog meer achteruit. Ook na die opname is de wachttijd vaak nog niet voorbij. (dit is mij bijvoorbeeld gebeurd).
Ander voorbeeld: stel dat het heel slecht gaat met iemand, zwaar depressief, heel suïcidaal, bijna geen zelfzorg meer. Dan zou een klinische behandeling gericht op depressie geschikt zijn. Alleen daarvoor zijn de wachtlijsten anderhalf jaar. Had diegene zich dan moeten aanmelden anderhalf jaar vóórdat het nodig was? Is het idee dat diegene anderhalf jaar lang in deze erbarmelijke omstandigheden blijft leven totdat hij kan worden opgenomen?
2. Zodra je boven de achttien bent kom je in kliniek met volwassenen en heb je ook qua deeltijd of ambulante groepen soms veel minder opties. Maar vooral qua kliniek is het erg. Ik was achttien en dus geen jeugd hulpverlening meer maar in de volwassen ggz en dat is echt geen pretje. Een jongvolwassene hoort daar ook helemaal niet thuis tussen mensen van vijftig (met zware problematiek). 
3. “Kan de instelling de zorg bieden binnen het budget” is belangrijker geworden dan of de het inhoudelijk kan bieden, dus vaak kan een instelling alles wel bieden maar ja, geen geld, geen tijd (administratie) dus tja je kunt behandelaar max. eens in de twee weken zien etc.
4. Je valt altijd tussen wal en schip. Hoe complexer de problemen hoe lastiger hulp te vinden is, terwijl het misschien juist wel dringender is. Zoals bijvoorbeeld iemand die juist nú hulp nodig heeft en zwaar ondergewicht heeft vanwege een eetstoornis, maar eerst maar eens moet aansterken voor die behandeld kan worden. Maar daarvoor is juist die behandeling nodig!
5. Er zijn heel weinig opties voor intensievere ambulante of deeltijd hulp (vooral voor jongvolwassenen!) en dat zorgt ervoor dat iemand bij crisis al heel snel opgenomen moet worden ergens waar helemaal geen behandeling meer is. Terwijl je juist zo erg die behandeling nodig hebt als het zo slecht gaat dat je in crisis komt. Crisis betekent geen behandeling meer, maar hoe komt diegene dan uit crisis? Waarom is de hulp zo slecht in klinieken? En wat moeten mensen die een periode zeer suïcidaal zijn? Als ze opgenomen worden stopt de hulp. En dan zal het waarschijnlijk nog slechter gaan.
6. Er zouden binnen alle opnames eigenlijk behandelingen aangeboden moeten worden, om deze reden!
------------------------------------------------
Instagram: @jekuntmeerdanjedenkt ❤️
Website: http://www.jekuntmeerdanjedenkt.com
------------------------------------------------
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)