Hallo allemaal, 
Ik ben nieuw hier en hoop via deze weg mensen te vinden die ook ervaring hiermee hebben.
Ik heb een lieve vriend waar ik al ruim 5 jaar mee samen ben. We hebben een zoontje van 13 maanden. Sinds hij geboren is, is mijn vriend versneld in een depressie geraakt. Hij had altijd al veel angsten en zat wel eens in de knoop daarmee. Maar doordat het vader worden je tegelijkertijd een soort spiegel voor houdt is het volgens mij extra snel gegaan allemaal... Ook is het eerste levensjaar van ons zoontje extra zwaar geweest omdat hij verborgen reflux had en de eerste 7 maanden niet zelfstandig in slaap kon vallen (we liepen uren te wiegen). En dan werd hij bijna altijd na 30 minuten wakker. Na een traject met een slaapcoach kwam er verandering en ritme in. 
Mijn vriend vind het leven nu enorm zwaar. Hij is super gelukkig met ons zoontje maar vind het enorm stressvol. Hij maakt zich elke dag zorgen om van alles; eet en drinkt hij wel genoeg, slaapt hij wel genoeg, wordt ie vannacht niet wakker, moeten we hem niet strenger opvoeden of juist niet, is mijn kind een lief kind, enz. Zorgen zijn natuurlijk normaal als ouder en gaan nooit weg maar mijn vriend kan het vaak niet parkeren en geniet daardoor niet. Soms ziet hij het hele vader zijn echt als een last en niet als iets moois. Ook al weet hij met zijn verstand dat het wel mooi is. Het kost hem allemaal erg veel moeite. Hij doet enorm zijn best maar hij is echt heeeel zwaar op de hand. Dat maakt het soms zo ontzettend zwaar. Ik probeer mijn vriend altijd positief te houden, hem de mooie dingen in te laten zien, hem de ruimte te geven rust te nemen overdag, vroeg op te staan, enz enz. En natuurlijk lost dat geen depressie op maar soms kan ik het allemaal niet meer opbrengen en huil ik van binnen. Ik zou zo graag meer willen genieten als gezin. Maar het gaat gewoon niet. Het voelt soms echt zwaar.
Verder blijft ons zoontje regelmatig een moeilijke slaper en lukt het ritme dan niet. Mijn vriend heeft dan mega veel moeite om dit even los te laten en dat de dag dan maar anders loopt, bijv minder slapen overdag of zo. Hij is dan bang dat het hele ritme weg valt en we weer terug bij af zijn. 
Ik kan nog wel even doorgaan maar daar wordt niemand blij van. Mijn vriend denkt er soms aan hoe het zou zijn als het leven zou stoppen. Terwijl ik weet dat hij nooit zichzelf iets zou aan doen, maar hij verlangt naar rust in zijn hoofd. Overigens is hij al lang in behandeling bij verschillende psychologen en slikt ook 2 soorten anti depressive. 
Zijn er mensen met soortgelijke ervaringen of tips?

Hallo orchidee,

Welkom op het forum. Hier zijn veel mensen die ervaring hebben met depressie en behandelingen daarvoor. Ik begrijp heel goed dat je steun zoekt en wellicht zijn er mensen hier die je steun kunnen geven als 'partner van'. Vanuit mijn positie (depressief) vind ik het moeilijk om advies te geven. Ik vind wel dat je al heel erg je best doet om je vriend te helpen. Je geeft hem de ruimte en zet hem niet onder druk. Dat is al heel wat! Zou je hem kunnen stimuleren om zelf op dit forum steun te zoeken? Hier zijn geen oplossingen maar ik ervaar het forum wel als helpend, troostend. En soms word je op iets gewezen wat je verder helpt.

Veel sterkte en liefs,
Alais

Hoi Orchidee,

Welkom op het forum. Heel jammer dat je nu als gezinnetje niet samen kunt genieten van die kleine man. Het is natuurlijk ook nog eens een wisselwerking: een klein kind voelt feilloos spanningen aan en kan daar vervolgend weer "vervelend" van worden. Mijn partner had het ook altijd nodig om zich terug te kunnen trekken. Daarom hebben we ook maar heel kort samen gewoond. Want met een kindje heb je nooit een snipperdag. Dus ik kan me wel voorstellen dat hem dat benauwt. Misschien kun je met iemand regelen dat je zoontje soms een dag en nacht daar naar toe gaat?