Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn verhaal


#1

Hallo mensen,

Ik heb sinds 2000 last van depressieve klachten. Ik ben lang lid geweest van indepressie.nl . Daar kende men mij als bobo.
Ik heb de klachten langzaam door de jaren heen ontwikkeld. Ik heb eerder al eens een diagnose ADD gekregen. Maar inmiddels weet ik dat ik dat niet heb.
Ik ben begin 2000 getrouwd met een vrouw waarvan ik een kind verwachte. Ik ben iemand die zich erg verantwoordelijk voor dingen voelt. Omdat mijn kind oinderweg was, vond ik het belangrijk dat die geboren werd in een huwelijk, zodat zijn toekomst geregeld was. Onze relatie was niet heel slecht. Maar zeker niet zodanig dat ik direct voor een huwelijk met haar koos.

Deze vrouw, inmiddels nu mijn EX (Althans bijna) was geen makkelijke vrouw. Zoals bij vele mensen hoort een gebruiksaanwijzing. Ook bij mij. Maar zeker bij haar. Maandlijks ontwikkelde zich een situatie die erg ongemakkelijk was. Veel later, na vele gesprekken met psychologen, huisartsen en ander hulpverleners, begon ik te zien dat de verschijnselen die ik zag, op psychoses leken. Maar wist ik veel. Ik had daar geen ervaring mee en wist toen ook nog niet wat dat waren. Althans niet precies.

Het huwelijk begon niet makkelijk. Zoals iedereen hoopt. We woonden al een jaar of 5 daarvoor samen, dus je denkt dat je weet waar je aan begint. Maar dat had ik mis. Telkens als er van die lastige periodes voorbij kwamen, dan leek het wel dat een lastige en moeilijke ruzie, uiteindelijk uitkomst bood. Dat klink raar. Maar na een heftige ruzie ontstond er een paar dagen van een soort ingehouden oorlog. En dan loste deze als wolken voor de zon op. Zodra de mesntruatie begon, dan verdwenen de heftige ruzies. Dit patroon herhaalde zich keer op keer op keer.

Ook had mijn vrouw op dat moment al een rumoerig arbeids verleden. Banen vasthouden ging erg slecht. Nu 2018, na 16 jaar huwelijk is mijn ex vrouw 24 werkgevers verder.

Telkens wanneer er een baan wisseling kwam, ging dit gepaart met heel veel stress thuis. De baan die vaarwel werd gezegd eindigden altijd met grote conflicten. Dreigende rechtzaken. Of blij als de werkgever ontslag gaf en er niet meer naar repte. (Dat er geen elende van kwam). De nieuwe baan veroorzaakte in het huwelijk ook weer veel stress. Want vaak werd deze baan voor de vakantie periodes gevonden, waardoor vakantie plannen in het water vielen of noodgedwongen ingekort moesten worden.

Elk jaar werd ik eenzamer. De mensen om mij heen haakten steeds vaker af. Familie banden raakte ik kwijt. Vrienden werden al vrij kort in het begin van mijn huwelijk aan de kant gezet. En ik liet het gebeuren. Ik kon niet anders. Het was kiezen; Het kind leren kennen dat er was gekomen. Of de familie. Zij zorgde er wel voor dat deze keuze door mijzelf gemaakt werd. Maar altijd voelde ik wel aan dat die keuze al voor mij was gemaakt. Als ik na een tijd de familie banden weer probeerde aan te halen, dan werd heel vernuftig gezorgd dat ik ging inzien dat die familie niet voor mij koos. Mijn broer en zus werden telkens afgeschilderd als, ze deugen niet. Ze zijn arogant etc. Mij ouders deugden al helemaal niet. En er werd ook gezorgd dat dat aangetoond kon worden. Het aller ergste van alles. Ik zorgde daar zelf wel voor. Ik nam mijn ex-vrouw vaak in bescherming. Nu, achteraf hoor ik alle verhalen, maar toen niet, gebeurde er dingen, had ik dat geweten dan had ik mijn ex-vrouw binnen een jaar al verlaten.

Nu, na reconstructie vanuit de administratie, weet ik zeker van 8 banen, dat mijn vrouw ronduit frauduleus was. Dit heeft haar haar werk gekost. Ik nam haar ook in bescherming als ze ontslag was. Wat een rot werkgevers waren dat toch die haar maar telkens niet wilden houden. Had ik maar beter geweten!

Hoewel, na 12 of 13 werkgevers was ik het langzamerhand wel beu. Ik begon toen langzamerhand kritischere vragen te stellen. Ook begon ik haar te vragen of ze niet gelukkig zou kunnen worden van moeder zijn. Ik kon mij niet voorstellen dat ze zich erg gelukkig voelde in deze situatie. Hoewel ik daar erg weinig van merkte. Uiteraard was er erg veel stress. Maar zeker ook van mij afkomstig. Een financiele situatie van maand tot maand te zien veranderen met 2 jonge kinderen is vreselijk stressvol.

Deze bezorgdheid van mij werd uitgelegd als; Ik wilde niet dat zij werkte. Zij wist dat ik best wel geëmancipeerd was. En dat voor een vrouw ook belangrijk vond dat ze een cariere moest kunnen hebben. Ik heb ouderschap verlof voor beide kinderen opgenomen. Ik was woensdags altijd thuis van voor de kinderen. Als 's avonds mijn vrouw afspraken had, dan was ik altijd met de kinderen thuis. En dat gebeurde best vaak. Dus als mij deze verwijten werden gemaakt dan deed me dit erg veel pijn. En ik vermeed ook dat dit verwijt mij gemaakt kon worden. Dus ik ging mee in haar grillen en grollen. Zelf kwam ik naats mijn werk steeds minden het huis uit. Ik vind en vond de kinderen altijd belangrijk en koos daar eerder voor dan voor mijzelf. (Wat voor een man ben ik????)

In 2007 werd ik al eens overspannen van de situatie. Ik had toen ook een goede baan, maar die best veel tijd koste. Dus de link naar deze baan en de spanningen was al snel gelegd. Een psycholoog zoekt eerst de problemen bij jou. Na bijna 3 jaar in therapie geweest te zijn was de oorzaak gevonden. De problemen bleven zo lang aan, dus het moest wel iets zijn dat in mij zat. De oorzaak werd gevonden. ADD. Ik ben ritalin gaan slikken. Ik werd erg gelukkig van dat spul. Ook nam mijn energie toe. Ik kon al snel weer de hele wereld aan. Ik volgde therapie bij een bureau gespecialiseerd in ADD en autisme. Tp. Het ging de goede kant met mij op. Hoewel de stress thuis nooit afnam. Dit stak regelmatig weer de kop op. Tot 2015. En volgens mijn vrouw lag dat weer aan de ritalin.

Mijn vrouw had haar beoordelings formulieren vervalst. Zij melde zich snel ziek. Liet mij de problemen oplossen. Ik kwam namelijk per toeval, hoewel ik daar inmiddels al lang niet meer in geloof, in contact met haar baas. Samen met mij vrouw heb ik een aantal gesprekken gehad met haar werkgever. En er werd inderdaad geconcludeerd dat ze echt ziek was. Wat wisten ze niet. Dus een diagnose werd geeist vanuit de bedrijfsarts. Dit kwam ook omdat ik had aangegeven dat deze problemen zich niet de eerste keer voordeden. Dat heb ik geweten. Ik was dus ineens verantwoordlijk geworden voor haar toestand.

5-6 maanden na haar ziekmelding was een GGZ psycholoog, samen met een psychiater klaar met de diagnose. Autisme (Asperger) En sterke narcistische trekken.

Wat doet mijn vrouw, net voordat zij de diagnose krijgt, ze meldt zich beter bij de werkgever. Je kan het wel raden. Die wordt dus direct ontslagen (Niet met die woorden. Maar per direct werd haar contract niet verlengd want ze was daar op tijdelijke basis). Dat was natuurlijk wel te verwachten. Mijn vrouw had bedacht dat dit de enige manier was de diagnose niet werel;d kundig te maken. Als haar werkgever en bedrijfsarts het niet weten... En een extra ontslag, daar zou ze makkelijker een draai aan kunnen geven.

Omdat ik toen als wist dat die diagnose de kant van Asperger op ging wist ik dat dit voor haar betekende dat ze de zoveelste baan zou gaan verliezen. De stress thuis was al vreselijk. Dit erbij was de druppel.

Een week later kreeg ik een hartstilstand. Ik heb 4 dagen op de Intensive Care in een Coma gelegen. Toen ik bij kwam hoorde ik hoe enorm mijn ex zich had misdragen. Vanuit het narcisme weet mijn vrouw alles beter dan wie dan ook. Zelfs artsen wist ze te vertellen wat ze moesten doen. Via mijn familie en kennissen hoorden ik hoe vreselijk gênante situatie het is geweest.

Ik heb later nog drie hartstilstanden gehad. Telkens gingen deze vooraf door stressvolle situaties die haar toestand veroorzaakten. Nu weet ik dat die situaties veroorzaakt werden door psychoses. Maar los van de rare dingen die ze deed, de vreselijk controle drang die ze dan had, was het niet duidelijk wat er nu echt aan de hand was.

Ik ben begin 2016 met haar begonnen om systeem therapie te volgen. Kijken of we het systeem thuis weer op gang kregen. Maar dat lukte niet. Mijn boosheid was te ver heen. Het besef dat de hartstilstanden een oorzaak moesten hebben, mijn huisarts de cardioloog er zeker van waren dat deze veroorzaakt werden vanuit stress, erkende mijn vrouw haar situatie niet.

Uiteindelijk was de diagnose mijn schuld. Dat was het moment dat ik besloot te stoppen met het huwelijk. 

Vanaf dat moment heb ik het huis verlaten. De huisarts en psycholoog adviseerden mij dringend de communicatie met mijn ex te verbreken.
Dan kom je in een vreslijke situatie terecht. Omdat ik bang was na uiteindelijk 4 hartstilstanden (Door de ICD die ik heb gekregen heb ik deze gelukkig overleefd) heb ik gehoor gegevn aan de oproep van de huisarts. En ik heb gemerkt dat dit de juiste beslissing was. Maar dan begint jeugdzorg zich te bemoeien met de situiatie. Dat je een vrouw hebt met Autisme en narcistische trekken boeit hun niets. De zorg voor de kinderen staat voorop. En de toestand van de mijn ex doet er niets toe.

Ik ben hierdoor gedwongen een jaar lang via een instantie zoals entrea te communiceren met mijn ex. Maar dat gaat niet. Mijn Ex draait heel handig alles naar haar hand. Door het ontbreken van empathie, kan zijn alles doen wat ze wil. Zij voelt daar geen wroeging bij. Ze heeft mijn kinderen al eens opgesloten. Ze sluit de kleren en spullen van mijn kinderen op als ze naar mij toekomen (Mijn kinderen zijn 13 en 16). Je kan dit vertellen bij jeugdzorg. Maar daar doen ze niets mee.

Kortom ik ben niet blij. Ik ben bang dat dit ook nog wel lang gaat duren voordat ik dat wel zal worden.

Grt juulie.
Antwoord

#2

Hallo Juulie,

Man, man, wat een ellende. Je hebt aardig wat op je bordje gekregen de afgelopen jaren en zoals je zelf al aangeeft is het einde nog niet in zicht.
Ik hoop dat je wel enige opluchting voelt nu je alles hier van je af kan schrijven.

Sterkte!!!
Ray
Antwoord

#3

Hoi Ray,

Bedankt. Ik merk inderdaad dat ik er wat aan heb om dingen van mij af te schrijven. Hoewel ik soms ook wel het gevoel heb er dan weer dieper in te komen. Het liefst wil ik de hele zooi achter me laten en niet meer omkijken. Maar vanwege mijn kinderen kan dat niet.

Grt Juulie
Antwoord

#4

Hoi Juulie, 

Pfff wat een verhaal, veel meegemaakt. Ben je nu officieel al met je ex gescheiden of nog niet, want ik weet dat er afspraken gemaakt moeten worden over de kinderen (ouderschapsplan). Hoe zou jij het zelf eigenlijk graag voor kinderen zien (wel of geen contact met je ex, etc.)?

Groetjes Sanne
Antwoord

#5
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 16-04-2018, 15:23 door juulie.)

Hallo Sanne,

We zijn daarmee bijna klaar. Heeft bijna een jaar geduurd. Vreselijk traject. Zij vertraagd en vertraagd. Ze liegt veel. Vanmorgen ben ik met haar nog bij maatschappelijk werk geweest om het plan door te spreken. Het plan is door beide partijen al getekend. Ik heb co-ouderschap voor elkaar weten te krijgen. De ene week zijn de kinderen bij mij. De andere bij mijn Ex. Het loopt. Nog geen gedoe. Hoewel al wel veel gedoe gehad.

Ondanks dat het plan al bij de rechtbank is gedeponeerd en ondertekend, stelt ze rustig het plan opnieuw ter discussie. En juridisch kan dit gewoon.


Mijn ouders hebben het allemaal natuurlijk gedaan. Ze is erg handig. En erg volhardend. Ik kan het heel slecht. Maar in de gesprekken moet je je emoties in bedwang houden. Want zij zorgt ervoor dat je dingen gaat zeggen waar je spijt van krijgt. Ze ontkent glas hard alles wat je van haar zegt.
Het maakt zelfs niet uit dat je dingen kunt bewijzen. Ik hoop dat ik bijna van dit traject verlost men. Als het meezit, nog 3 gesprekken (Duurt nog een maand of 2 1/2. Daarna, als ze geen beroep aangetekend, dan ben ik officieel gescheiden. Ondanks de voorspelling van de arts en psycholoog, heb ik het in iets meer dan een jaar voor elkaar weten te krijgen. Als dat is gelukt, dan weet ik dat buigen en meeveren dus echt werkt. Elke dag is een beproeving geweest. Maar dan kan ik na 3 jaar eindelijk even tot rust komen. Gelukkig sluit de vakantie direct aan na 2 1/2 maand. Daar ga ik dan echt gebruik van maken.

Als het is gelukt, dan ga ik een feestje vieren. KLinkt raar. Maar dan is 20 jaar stress achter de rug. Hoewel ik nog wel moet af wachten wat ze tegen die tijd ineens uit de grote hoed tovert. Want ik heb nu al 3-4 keer gedacht dat ik er bijna was.

Get Sanne.
Antwoord

#6

Register or login to view the content
Antwoord

#7

Hoi Juulie, 

Ja dat is het lastige van een ouderschapsplan als je niet goed uit elkaar gaat. Hoe vind je het eigenlijk dat je kinderen nog naar je ex gaan (aangezien dat narcistische). Wat positiva zegt, bewaar berichtjes, maak er screenshots van. En als je niet hoeft te reageren, dan niet doen (ik weet natuurlijk niet hoe je ex hierop dan reageert). Hoe gaat het eigenlijk verder met je (buiten het hele verhaal met je ex om)?

Groetjes Sanne
Antwoord

#8

Hallo Sanne en Positiva,

Dat je kinderen naar haar toegaan daar valt weinig aan te doen. Vanuit de huisarts is mij de vraag in het verleden gesteld of we een zorg melding zouden moeten starten. We hebben destijds besloten dit niet te doen.
Ik ga er vanuit dat de kinderen vanzelf in gaan zien, van wat daar gebeurd niet normaal is. En dat ze bij mij altijd een veilige en rustige haven hebben.
Mijn gevoel zegt dat ze bij mijn Ex geen gevaar lopen. Zou ik dat wel hebben dan zou ik er alles aan doen om ze daar weg te krijgen. Mijn kinderen hebben al vaker aangegeven dat als co-ouderschap niet mogelijk is, dat ze bij mij willen wonen.

Dus vooralsnog laat ik het zo lopen.

Zelf kan ik absoluut niet meer met mijn vrouw praten. Ik wordt min of meer gedwongen door instanties dit wel te doen. Maar dat leid tot niets. Alles wat ze daar beloofd te doen, doet ze niet. Dus praten met haar heeft geen enkele zin.

Ikzelf wordt hier echt niet goed van. Het heeft mij ronduit depressief gemaakt. Dat iemand zo zonder gevoel zijn dingen kan doen. Echt bizar. Ik slaap van alles wat er gebeurd nauwelijks nog van. Mijn ex heeft geen centje pijn.

Goh positiva, dan heb jij het niet makkelijk gehad. Zie jij je kinderen nog? En gaan de kinderen nog naar je ex?

Oj Sanne, ik heb jou voorstel bericht gelezen. Ik zie dat je het niet makkelijk hebt. Hoe gaat het nu met jou?

Grt juulie
Antwoord

#9

Hoi Juulie, 

Met mij gaat het op dit moment wel goed. Ik ben aan het afstuderen, dus dat gaat met de nodige ellende mee (druk zijn, veel met school bezig, stress). Maar ik weet dat dat niet aan mij ligt en iedereen daar last van heeft. De vragen over je scheiding en kinderen is ook puur uit interesse, ik heb zelf een heel onderzoek gedaan naar (vecht)scheidingen. Tevens ben ik ook bijna pedagoog en hou ik me bezig met de ontwikkeling van kinderen en jongeren, ik hoop gewoon dat je kinderen er minimaal last van hebben. Als ik de leeftijd zie dan gaan je kinderen binnenkort in de puberteit komen of al zitten en stabiliteit is dan heel belangrijk (ook al zeggen zij dan zelf waarschijnlijk van niet). Natuurlijk hoop ik ook dat jij er minimaal last van heb, maar zoals je in je verhaal al zei heb je er vrij veel last van. Heb je trouwens ook nog iets van therapie, ergens waar je je ei kwijt kan? Je hebt het over systeemtherapie met je ex en een psycholoog (gehad?), maar systeemtherapie is niet alleen voor jezelf. 

Groetjes Sanne
Antwoord

#10

Hoi Sanne,

Alvast succes met je examen. Ik hoop voor je dat je slaagt.
Ikzelf loop bij een psycholoog. Ik weet niet of ik wel tevreden ben met de huidige psycholoog. Die man heeft het vaak meer over zichzelf dan dat ik de kans krijg om van me af te praten. Ik vindt dat lastig. Ik zeg er ook niet graag wat van. Maar de gesprekken die ik er heb, waar ik wel wat aan heb die zijn ok.

Wat ik zelf heel lastig vindt is de opmerkingen die iedereen maakt over de kinderen dat die geen last van de scheiding moeten hebben. Ik weet dat ze er last van hebben. Maar een vrouw met de pathologie zoals mijn vrouw die heeft, ik zou niet goed weten hoe ik ze uit de wind moet houden.

Ik zie dat als volgt; Je hebt een heel pijnlijk wondje. Iemand drukt daar expres zijn sigaret in uit. Je schreeuwt het uit. En iemand in die zelfde ruimte zegt dat je stil moet zijn omdat een kind boven ligt te slapen. De schreeuwer wordt aangesproken. Want daar heeft uiteindelijk iedereen last van. Maar degen die de peuk in het wondje drukte ziet men door het geschreeuw niet meer. Dat maakt je zo moedeloos.

Zoal nu; We hebben de scheiding, ouderschapsplan rond. Ik wil rust. Ik neem wat meer afstand. Wat doet mijn ex, vanmorgen krijg ik een afspraak verzoek bij haart advocaat voor een viergesprek om de laatste openstaande zaken te regel. Echt. Ze doet er alles aan om mij te destabiliseren. En ze heeft daar bijzonder veel succes in. Als mijn kinderen volgende week komen dan ben ik uitgeput. Een daar is ze denk ik op uit. Maar hoe zegt je dat en tegen wie? Wie helpt mij?

Wij hebben zeker een vecht scheiding gehad. als 1 van de twee wil vechten dan kan je niet anders dan meedoen. Je laat je geen klappen geven zonder hier op te reageren. Het reageren is fout. Maar het lukt bijna niet om dat niet te doen. Ook de  instanties die om je heen lopen, vereisen dat je reageert. De advocaten en rechter dwingen je zo nodig. Maatschappelijk werk dreigt met jeugdzorg en onder toezicht stellen. Als je een fatsoenlijk mens bent dan wil je daar ver van weg blijven.

Grt juulie
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
02-08-2023, 10:19
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Mijn hart luchten Started by Kenzo
2 Replies - 432 Views
29-06-2023, 09:40
Laatste bericht: Kenzo
28-06-2023, 00:32
Laatste bericht: Edelsteentje
27-06-2023, 15:33
Laatste bericht: Mabel
  mijn hart luchten Started by henkkaas
1 Replies - 413 Views
24-02-2023, 15:41
Laatste bericht: Jozef
  Mijn verhaal Started by Edelsteentje
2 Replies - 427 Views
22-02-2023, 16:23
Laatste bericht: Edelsteentje
  Hoe het gaat/verhaal Started by Eline
55 Replies - 9,186 Views
03-12-2021, 23:31
Laatste bericht: Eline
  Mijn keuze... Started by Joy
11 Replies - 2,244 Views
01-11-2021, 17:08
Laatste bericht: Feline
  Verhaal delen Started by Eline
6 Replies - 1,373 Views
18-06-2021, 22:07
Laatste bericht: Eline
  Mijn ouders weten het:( Started by Nobody
6 Replies - 1,381 Views
18-06-2021, 18:42
Laatste bericht: Feline



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)