Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn verhaal


#1

Hallo allemaal  Shy

Ik heb hier een beetje rondgesnuffeld op het forum. Maar alles lezen is teveel. Veel zware en lange verhalen. Ik herken wel veel dingen. Maar ik dacht ik post eerst van mezelf maar eens iets. 
Mijn depressie is op zijn ergst geweest in maart dit jaar. Ik redde het niet, sliep al een half jaar niet of nauwelijks. Ik liep op laatst alleen nog maar rondjes binnen en zei alleen maar 'ik red het niet' 
Ik woon bij beschermd wonen en hulp kwam meteen. Maar ik praatte al een jaar nauwelijks. Afgesloten. Ik had toch te laat aan de bel getrokken. Ik kreeg toen citalopram en lorazepam. 

Wat ik veel herken is huilen en eenzaamheid. Daar stoei ik op het moment mee. Ook wil ik soms niet meer leven, maar dat blijft gelukkig bij soms. 

Ik ben in 2013 gescheiden en vanaf dat moment gaat alles mis. Ik ben mijn kinderen kwijt geraakt en ik begrijp niet waarom. We hadden een coouderschap, maar op de een of andere manier liep dat fout. Ze waren toen 14 en 16 jaar, manipulatie door papa? Nu huil ik elke dag omdat mijn kinderen weg zijn. Tot overgevens toe. 

Ook heb ik nu spijt van de scheiding, we waren 19 jaar getrouwd. Ik heb mooie en gelukkige jaren gekend. Het is allemaal een lang verhaal, te lang om hier neer te tikken. 

Iemand die hier iets in herkent? Het zou zo fijn zijn...een stukje herkenning. 

Ik ga nu maar afsluiten anders wordt het zo lang, denk ik. Ik hoop dat jullie meer van mij gaan zien hier op dit forum. 

Groetjes Zip
Antwoord

#2

Hallo Zip,

Welkom op het forum.

Ik hoop dat je hier in ieder geval ziet dat je niet alleen bent. Wat ontzettend triest dat je je kinderen niet meer mag zien. Ik kan me voorstellen dat het een zware wissel op je trekt. Je zegt dat je niet weet waarom je je kinderen niet mag zien. Als je er naar vraagt, wat is dan het antwoord?

Wat ik me afvraag is, of je iemand hebt waarmee je over je gevoelens kunt praten? Want het lijkt me dat je wel een luisterend oor kan gebruiken.

Sterkte,
Ray
Antwoord

#3

Hoi Ray, 

Bedankt voor je antwoord! Ik ben hier niet alleen idd das al fijn. 
Wat betreft mijn kinderen en de vraag waarom...ik heb de vraag nog niet gesteld. Dat is gek dat ik dat niet gedaan heb vind ik. Het is raar gegaan. Ik had een ander huis, vrijstaand, mooi, groot grasveld in hetzelfde dorp als we altijd woonde. Ex bleef in het huis wonen tot het verkocht was. Ik deed dat expres zodat er zo weinig mogelijk veranderde voor de kinderen. Ik had een eigen bedrijfje en bleef zo ook een beetje bij mijn klanten. De kinderen kwamen om de week. Ik had alles zo veel mogelijk dubbel aangeschaft zodat ze zo weinig mogelijk mee op en neer moesten sjouwen. Toch in een keer bleven ze bij papa, de jongste had een brief geschreven met daarin de woorden ' ik weet niet waarom ' Ze hadden bij mij alletwee een eigen kamer met tv. Ik dacht ze moeten vast afscheid nemen van het oude huis. En liet ze in hun waarde. 
Toen het huis verkocht was zat papa 2 maanden op een camping en kwamen ze naar mij. Ik dolgelukkig en ik dacht toch dat de jongste zei ''sorry" 
We hebben 2 cavias gekocht. En hadden een fijne tijd. Toen papa de flat kreeg gingen ze weer daar naartoe. Ik in de volste overtuiging dat ze terug kwamen...maar ze bleven weg. Liever in een flat helemaal rechts bovenin. Ze moesten een kamer delen. Ik was vaak bezorgt, ik dacht als ze maar niet naar beneden donderen. Allerlei senariood komen dan voorbij. 
Ik werd toen langzaam ziek richting psychose. Ik hoorde stemmen en die hebben me van alles laten geloven. Ik heb er alles aan gedaan om de kinderen terug te krijgen, het werd een obsessie. Alles wat ik deed was verkeerd achteraf. Wat ik had moeten doen mocht niet en het laten geloven hielp niet. 
In 2015 september werd ik opgenomen. De kinderen kwamen steeds minder vaak eerst knipte ik hun haren nog maar later gingen ze naar de kapper. Ik denk dat ze 2 keer per jaar langs kwamen om spullen uit mijn huis te halen wat voor hun was. 
In 2016 heb ik besloten het contact met mijn kinderen te verbreken, daar ze volledig afstand hadden gedaan van hun moeder. Dat was tijdens de 2e opname. 
Nu heb ik daar spijt van...je kunt geen nieuw leven beginnen zonder je kinderen. 
Gelukkig wilde de kinderen wel contact en ik heb ze nu 1 keer gezien onder begeleiding. Maar ze zijn zo groot geworden, ik heb alleen maar gehuild. Hun ook wel. Het contact was goed gegaan, maar het was heel gek ze weer te zien. Ik had een kaartje gestuurd met de woorden " ik mis jullie heel erg" maar dat wilde ze niet. Ze wisten niet wat ze er mee aan moesten en voelde zich schuldig. Dat begrijp ik wel. Binnekort is er weer een afspraak met de kinderen.

Ik heb toch wel begeleiding waar ik hiermee over praat. Maar het lijkt wel of ik mijn verhaal 100 keer moet vertellen wil het een beetje helpen. Mijn broer heb ik pas na 3 jaar weer gesproken en dat was fijn. 

Dit was in het kort mijn verhaal over mijn kinderen wat zich vanaf 2013 afgespeelt heeft. 

Groetjes Zip
Antwoord

#4

Hoi Zip,

Wat een drama zeg. Je kinderen zijn nu wel volwassen, als ze in 2013, 14 en 16 waren, dus die maken hun eigen keuzes.
De vader heeft er geen stem meer in, toch?

Ik heb totaal geen ervaring met een dergelijke situatie, maar ik zit te denken dat het misschien een goed idee is om je kinderen te zien met een hulpverlener erbij die het gesprek goed met je kan voorbereiden en sturen als dat nodig is. Zo vaak komen ze niet begrijp ik, dus áls ze dan langskomen, is het meer dan zonde als je de helft van de tijd door emoties wordt overmand.

Mocht het niet mogelijk zijn (die hulpverlener erbij) dan zou ik opschrijven wat je graag met je kinderen wilt bespreken. Dat kan je trouwens sowieso doen. Ik neem aan dat je bijvoorbeeld graag wilt weten hoe hun leven er uitziet, of ze verkering hebben, school, werk, waar ze met vakantie zijn geweest etc. Vraag of ze foto's hebben, niet alleen op mobiel, maar ook echte om in je kamer neer te zetten.
En maak dan ook geen geheim van dat briefje, maar leg het gewoon voor je neer en vertel eerlijk dat je het hebt opgeschreven omdat je bang bent door emoties dingen te vergeten.

sterkte,
Ray
Antwoord

#5

Hoi Ray, 

Ja een drama is het zeker!  Confused
De kinderen hebben mij ook veel pijn gedaan. In wat ze gezegd en gedaan hebben. Ik heb dat opgeschreven omdat ik er over wilde praten met hun maar de hulpverlening raadde het af hier meteen mee te beginnen. 
Er is ook hulpverlening bij de gesprekken en dat is idd maar goed ook. 
Ik huil veel, heel veel. Ik denk dan aan vroeger hoe goed we het hadden. Ik heb mijn zaak weggedaan omdat ik de kinderen zelf wilde opvoeden. Ik vind het zo raar, ze hingen zo aan mama. Papa lag meestal lui op de bank. Het grootste deel van de opvoeding deed ik. Ik vond het fijn om te doen en deed het met liefde. Tegen de hulpverlening hebben ze gezegd dat ik boos zou worden op hun en dat ze daarom weg gegaan zijn. Maar ik wordt nooit boos op niemand en al zeker niet op mijn kinderen...  Sad
Mijn mooie gezichtjes noem ik ze. 
Ik begrijp het niet en zal het denk ik nooit begrijpen. Ik ben een lieve, goede en zorgzame moeder. 
Voor mij zijn het allemaal ??????? 
Klopt ik ben benieuwd hoe ze het nu doen. Maar het huilen kan ik niet tegen houden. Ik ben mezelf op zo'n moment en het hoort dan bij mij. Als ik mijn tranen tegen houdt dan ben ik mezelf niet. 

Bedankt voor je reactie

Liefs Zip
Antwoord

#6

Hoi Zip,

Waarom schrijf je ze dan geen brief met je vragen? Toon je interesse in ze met de vragen in de trant van mijn vorige bericht.

Wat ik zeker niet zou doen is vragen stellen waarbij je je kinderen impliciet verwijten maakt. Dus geen vragen als:
"waarom komen jullie zo weinig" e.d.

sterkte,
Ray
Antwoord

#7

Hoi Ray, 

Zit ik te tikken op mijn telefoon en 1 verkeerde toets en alles kwijt.
Ik begin opnieuw.

Bedankt voor je antwoordt. Ik heb ze een kaartje gestuurd met daarop een vlinder met de woorden:" ik mis jullie heel erg veel" 
Maar dat wilde ze niet, ze wisten niet wat ze ermee aan moesten en voelde zich schuldig. Dat begrijp ik wel. Dus een brief sturen durf ik niet. 

Mijn schriftje beter idd niet doen, het zijn voor mij geen verwijten maar serieus vragen. 

Weet je, ik heb het contact voor een tijd verbroken omdat ik boos was op ze dat ze mij verlaten hebben en wat ze gezegd hebben. 

Maar ik houd teveel van ze en had er alleen maar verdriet om. 

Je hebt wel gelijk, ik heb een luisterend oor nodig. 
Het is fijn als je je verhaal kwijt kunt en als erover gesproken wordt.

Ik denk dat ik de vragen wel kan stellen tussen de tranen door. En miss is het de 2e keer al minder. 

Bedankt Ray
Antwoord

#8

(18-09-2018, 10:44)Zip schreef: Bedankt voor je antwoordt. Ik heb ze een kaartje gestuurd met daarop een vlinder met de woorden:" ik mis jullie heel erg veel" 
Maar dat wilde ze niet, ze wisten niet wat ze ermee aan moesten en voelde zich schuldig. Dat begrijp ik wel. Dus een brief sturen durf ik niet. 

Mijn schriftje beter idd niet doen, het zijn voor mij geen verwijten maar serieus vragen. 
Hoi Zip,

Je laatste zin is waar het om gaat. Voor jou zijn het geen verwijten, maar een zin als "ik mis jullie zo erg" kan voor je kinderen wel als een verwijt voelen.
Dan zeg je namelijk (in je hoofd) "waarom zie ik jullie zo weinig?" Zij kunnen dan denken dat je boos op hen bent, terwijl je dat niet bedoelt.

Even praktisch. Schrijf een brief met alleen vragen over hun leven, zoals gezegd en vraag om foto's. Laat die brief vervolgens door je hulpverlener met een uitleg erbij aan je kinderen sturen. 


Ik weet zeker dat je kinderen jou ook vreselijk missen en nu door misplaatste boosheid en gekwetstheid niet nader tot je komen. Iemand moet die vicieuze cirkel doorbreken. Dat is een taak voor je hulpverlener.
Want als het contact met je kinderen weer O.K. is, is dat niet alleen voor jou goed, maar zeker ook voor hun.

sterkte,
Ray
Antwoord

#9

Hoi Ray, 

Denk je dat mijn kinderen mij ook missen? Dat hebben ze nooit geuit. En dat had ik nou zo graag met hun willen delen. Ze hebben wel eens gezegd: wij missen jouw nooit" en "jij bent psychisch gestoord" en ik was "een hoer" en ik had een " kuthuis" en ik zou kaarten leggen, maar ik leg nooit kaarten. Dreigend met een schroevdraaier voor het raam staan. Blijven kloppen op de ramen tot ze er bijna uitvallen. Ik zou stomme dingen zeggen over oma en dat is niet waar. Oma zei altijd dat ik de lieve vrede en harmonie bewaarde tussen iedereen. Papa zorgde tenminste voor hun... Dat brak mijn zorgzame moeder hart... 

De brief durf ik echt niet, heus maar fotos vragen is een goed idee. 

Liefs Zip
Antwoord

#10

Hoi...

Hum, dit is wel heel negatief wat ik geschreven heb he...ik kreeg ook nog een vuistslag in mijn gezicht van de jongste...
Ik dacht: dit zijn mijn kinderen niet, mijn kinderen zijn lief en doen zoiets niet... 

Ik zal ze hiermee maar niet confronteren...dat is wat in mijn schriftje staat...

Maar er staan ook mooie dingen in het schriftje

Er is een mooie tekst van een liedje:

"Niemand laat zijn eigen kind alleen, je bouwt het liefst een muurtje om haar heen, je wilt zo graag haar jeugd bewaren en haar veel verdriet besparen" 

Groetjes Zip
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
02-08-2023, 10:19
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Mijn hart luchten Started by Kenzo
2 Replies - 432 Views
29-06-2023, 09:40
Laatste bericht: Kenzo
28-06-2023, 00:32
Laatste bericht: Edelsteentje
27-06-2023, 15:33
Laatste bericht: Mabel
  mijn hart luchten Started by henkkaas
1 Replies - 413 Views
24-02-2023, 15:41
Laatste bericht: Jozef
  Mijn verhaal Started by Edelsteentje
2 Replies - 426 Views
22-02-2023, 16:23
Laatste bericht: Edelsteentje
  Hoe het gaat/verhaal Started by Eline
55 Replies - 9,185 Views
03-12-2021, 23:31
Laatste bericht: Eline
  Mijn keuze... Started by Joy
11 Replies - 2,242 Views
01-11-2021, 17:08
Laatste bericht: Feline
  Verhaal delen Started by Eline
6 Replies - 1,366 Views
18-06-2021, 22:07
Laatste bericht: Eline
  Mijn ouders weten het:( Started by Nobody
6 Replies - 1,380 Views
18-06-2021, 18:42
Laatste bericht: Feline



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)