Goeiemiddag mensen,

Ik had niet verwacht zelf ooit deel te nemen aan een forum, maar wie weet, helpt het mij bij mijn proces; mijn strijd tegen depressie en angst.

Sinds het begin van dit jaar gaat het niet goed met mij. Het begon met lichamelijk klachten: angstaanvallen, druk op mijn borst, misselijkheid en overgeven, etc. 
In eerste instantie dacht ik dat ik, omdat ik ook veel buikklachten had, iets aan mijn darmen of maag moest hebben. Hiervoor ging ik naar de huisarts, die mij onderzocht en mijn buik voelde. Hij vond niets vreemds, enkel het feit dat er veel lucht in mijn maag en darmen zat, wat ook een teken van stress kan zijn. Toch, omdat een beginnende maagzweer ook een mogelijke oorzaak was van de klachten, kreeg ik maag beschermers mee, die deze kwaal zouden oplossen en de klachten zouden verminderen. Echter, dit gebeurde niet. Langzaam maar zeker kwam ik er achter dat dit niet puur lichamelijk was, maar dat de klachten voortkwamen uit mijn gedachten. 

Aan de hand van mijn klachten, die overigens steeds erger werden, zocht ik op internet naar een verklaring. Twee woorden kwamen steeds terug: angst en depressie. Ik kon me meteen vinden in de symptomen. Nu ben ik zelf een psychologiestudent en heb ik ervaring, ook vanuit mijn omgeving, met vooral depressie. Hierdoor wist ik dat ik zo snel mogelijk aan de bel moest trekken. Meteen heb ik een afspraak gemaakt bij de huisarts en mijn familie, vrienden en partner ingelicht over mijn situatie. Ik weet namelijk heel goed hoe belangrijk steun en begrip is in zo'n situatie. 

Tijdens het gesprek bij de huisarts werd al snel duidelijk dat mijn eigen gestelde diagnose de juiste was, en mijn huisarts nam het daarom ook meteen serieus. Hij drong meteen aan op zoek te gaan naar een psycholoog en uiteraard was ik het hier zeer mee eens. Ook schreef hij me medicatie voor, omdat mijn lichamelijke en psychische klachten zo heftig waren, dat ik mijn normale leven niet meer kon leiden. Ik begon met het gebruik van citalopram, dit is een antidepressivum dat dient als een SSRI (serotonineheropnameremmers), en oxazepam. De oxazepam, een benzodiazepine, werd in eerste instantie voorgeschreven als een slaapmiddel (ik had namelijk 3 nachten achter elkaar NIET geslapen). 

Lichtelijk opgelucht dat ik medicatie had gekregen, ging ik naar huis. Helaas bleven uiteraard de klachten overdag even erg, waardoor ik steeds in mijn negatieve spiraal bleef hangen en het niet meer zag zitten. Op dit moment heb ik opnieuw de huisarts gebeld om te vragen wat ik kon doen (ik was op dit moment echt op mijn slechtst en ten einde raad). Gelukkig mocht ik vanaf dat moment beginnen met het 3x daags innemen van 10mg oxazepam. Ik merkte meteen verschil: mijn lichaam kreeg meer rust en daarbij mijn geest ook. Ik kon weer dingen ondernemen, al had ik nergens zin in, maar alles beter dan op de bank liggen. 
Ik wist vanaf het begin dat dit middel een tijdelijk middel was om de tijd te overbruggen tussen mijn huidige situatie en de werking van de citalopram (die zeker 6 weken nodig heeft om iets van zichzelf te laten merken, áls het al werkt). 
Naast het feit dat de oxazepam bijwerkingen had als sloomheid, moeheid, concentratieproblemen, afgevlakte emoties, etc., was dit vele malen beter dan de angst en depressieklachten en kon ik ook 's nachts weer goed slapen. 

3 weken nadat ik bij de huisarts was geweest, had ik al mijn eerste afspraak bij de psycholoog, wat gelukkig erg snel is. De moeder van mijn vriend had een behandeling bij hem gehad vanwege een stressarm en had een goede klik met hem. En inderdaad, het bleek een rustige man te zijn met veel ervaring en ook ik voel me prettig bij hem. Ook hij kwam met de diagnose depressie en angstklachten, nadat ik een vragenlijst had ingevuld. We bedachten een plan om bezig te gaan met ACT (acceptance and commitment therapy) en EMDR, bij iedereen wel bekend als de therapie met licht of geluid en het inbeelden van pijnlijke moment uit het verleden. 
Ik heb op het moment dat ik dit schrijf 3 afspraken gehad, waarvan we in de laatste EMDR toepasten. Dit ging nog niet zo goed, omdat er bij mij geen emoties loskwamen (dit kan ook te maken hebben met de medicatie die ik gebruik). Met ACT ben ik in de sessies, maar ook thuis aan de slag gegaan. Dit heeft me veel nieuwe inzichten opgeleverd. Inzichten die me pijn doen, maar ook mijn ogen openen. 

Zo is een belangrijk inzicht dat ik van kleins af aan al over me heen heb laten lopen en niet (genoeg) voor mezelf opkwam. Dit resulteerde in gebruikt worden, gepest worden en niet als belangrijk genoeg worden gezien. Toch bleef ik me steeds groot houden en dacht hier niet zo'n last van te hebben, tot ik mijn eerste relatie kreeg. Het lage zelfvertrouwen resulteerde ook hier in een bepaald soort gedrag. Ik stelde me afhankelijk op tegenover mijn partner, zag hem als het belangrijkst in mijn leven, gaf andere dingen op om maar bij hem te kunnen zijn en zag niet in dat hij, naarmate de relatie voortduurde, niet de leuke jongen was die ik dacht dat hij was. Hij zei vreselijke dingen tegen me, blokkeerde me, zegde me af en hoe meer ik hem naar mij toe wilde trekken, hoe verder hij me afstootte. Hij ging zelfs vreemd, toen ik met school in Rome was. En toch, na al die shit, vergaf ik hem en ging ik nog even bij hem terug. Niet voor hem als persoon, maar om bang te zijn weer alleen te zijn. 

Toen het uiteindelijk toch niet meer ging tussen ons, kwam er meteen al weer een ander op mijn pad. Ik heb nooit tijd gehad om dat liefdesverdriet te verwerken en stortte me meteen weer in een nieuwe relatie. Het was al aan voordat ik echt verliefd was. Ook in deze relatie liet ik me helemaal meesleuren en had ik alleen nog maar oog voor hem. Want ja, zonder hem was ik niks en had ik geen plezier. Uiteindelijk, na best een prima relatie te hebben gehad, want op zich hadden we het best leuk, verloor hij zijn gevoel voor mij. Dit heeft hij mij eerlijk verteld en uiteindelijk maakte hij het uit. Opnieuw had ik vreselijk veel verdriet. Want wat was er mis met mij? Waarom doen mensen mij toch steeds zo'n pijn? Achteraf gezien weet ik dat het deels was omdat ik hem veel te veel naar mij toe trok en deels omdat iemands gevoel gewoon weg kan gaan. Maar goed, opnieuw ging ik meteen weer op zoek naar een nieuwe relatie, want ik wilde niet alleen zijn, want dan was ik niet gelukkig...

Relatie nummer 3, via Tinder gevonden. Deze was van korte duur. Zelf was ik niet verliefd en het ging opnieuw weer veel te snel over in een relatie. Uiteindelijk kwam hij er na een aantal maanden als eerste achter dat we niet bij elkaar pasten, ik wilde dat nog niet zien, denk ik. Hij maakte het uit, heel lullig. Maar hierna was ik niet per se verdrietig, eerder boos: verdomme, word gewoon weer gedumpt. Na dit moment was ik even een tijdje alleen en ging het op de meeste vlakken best wel goed met mij. Meer met vrienden bezig, studeren, stappen, lekker feesten. En ja, zo af en toe zat ik nog wel eens op Tinder en had ik een date, maar het was niet het aller belangrijkst. 

Tot ik in mei 2020 met vriendinnen in het park voor de lol maar weer eens wat ging Tinderen. Na die ene dag eigenlijk niet meer op de app gekeken, totdat één jongen het lef had om me nog een berichtje te sturen met de opmerking 'dat ik wel heel lang moest nadenken over mijn antwoord'. Van het een kwam het ander, we berichtten elkaar, daarna op Whatsapp, vervolgens belden we en bij het videobellen sloeg er uiteindelijk een vonk over. We konden het ontzettend goed met elkaar vinden en hadden al voor 20 dates aan gespreksstof besproken, voordat we elkaar in het echt zagen. We voelden ons op ons gemak bij elkaar en hadden het meteen heel leuk samen. Dit gaat over mijn huidige vriend. Ik ben er achter gekomen dat we hetzelfde willen in de toekomst, dat het een lieve, begripvolle en speciale jongen is waar ik een heel fijn leven op kan bouwen. Maar toch, sinds dit laatste half jaar is er bij mij een omschakeling geweest en heb ik ingezien dat ik, ook in deze relatie, veel verkeerd aanpak.

Verliefdheid is maar van korte duur, en als je bijna twee jaar bij iemand bent, is dat langzaam maar zeker over. Dit is nu bij ons het geval, zowel bij hem als bij mij. Dit is logisch, want er wordt plaats gemaakt voor iets nieuws: houden van. Van zijn kant is dit geen probleem, maar bij mij klopt er iets niet. Ik ben er vanaf mijn eerste relatie constant mee bezig geweest om maar weer verliefd te zijn, het leuk te hebben met een ander en me compleet over te geven aan een relatie, dat ik mezelf compleet ben vergeten. Het heeft er voor gezorgd dat ik niet content ben met mezelf en ik, wanneer ik single ben, niet gelukkig kan zijn. Dit heeft bij mij gezorgd voor een depressie, waardoor ik nu geen ruimte heb om van een ander te houden, omdat ik constant met mezelf bezig ben en niet van mezelf hou. 
Ik vind het erg moeilijk. Ik wil mijn best doen om dingen te doen die ik leuk vind, voor mezelf, maar op dit moment vind ik niets echt leuk, want ja, depressie. Toch zal ik dit moeten gaan doen om mijn waarden en daarmee mezelf terug te vinden. En als dit lukt, kan ik dan weer van mijn vriend gaan houden? Want hij is alles wat ik wil en wat ik nodig heb, maar het gevoel, dat ontbreekt nu... Ik wil hem niet kwijt, want door mijn eerdere relaties weet ik ook dat wat ik met hem heb, speciaal is en je niet zomaar opnieuw vindt. En hij begrijpt me goed, want ik heb alles eerlijk tegen hem verteld en hij heeft nog steeds alle vertrouwen in ons en geeft me alle ruimte. Dat zegt ook wel iets, vind ik. 

Op dit moment ben ik bezig met het afbouwen van de oxazepam, maar dit resulteert in bijwerkingen (meer angst en depressieve gedachten en lichamelijke klachten). Wellicht bouw ik te snel af en zijn bijwerkingen minder wanneer ik het wat langzamer doe? Ik heb nog niet het idee dat de citalopram al begint te werken (ben er nu 5 weken en 3 dagen mee bezig). Ik hoop van harte dat die medicatie nog wat gaat opleveren en ik misschien weer meer zin krijg om dingen te doen. Toch blijf ik ook nu gewoon dingen ondernemen met mensen en ga ik naar buiten, want al heb ik geen zin, het schijnt te helpen. 

Bedankt voor het lezen van mijn verhaal tot nu toe en schroom niet om er op te reageren

Hoi Z, 
welkom op het forum , schrijf gerust mee. 
Ik hoop dat het je oplucht om t op te schrijven. 

Gezien het relatieverhaal zou je eens kunnen googlen naar een Norwoodgroep. Daar moest ik aan denken. 

Groet!