Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner kan me niet steunen


#1

Hi, Ik ben nieuw op deze site. Zocht al sinds een half jaar naar deze mogelijkheid van contact met lotgenoten en heb me vandaag dan hier maar ingeschreven. Ik ben 39 jaar en zit in een zware depressie sinds oktober. Ik woonde na mijn scheiding van mijn narcistische ex (na 20 jr huwelijk), 1,5 jaar samen met mijn beste vriend en liefde, in zijn piepkleine woning van 30m2. We hebben het erg goed samen en zijn dol op elkaar. In oktober 2016 kreeg ik ineens heftige paniek, omdat ik bedacht dat ik hem kon verliezen. Binnen twee dagen begon ik volledig in te storten ondanks de AD citalopram 30 die ik slikte vanaf mijn eerste zware depressie 4 jaar terug. Mijn vriend keek toe en zag het gebeuren en kon niets doen.  En nu is het zo dat hij juist in behandeling ging voor PTSS, met als hoofdthema dat hij eraan kapot gaat als hij mensen van wie hij houd in nood ziet en hen niet kan helpen. ( hij is vluchteling en sinds een paar jaar in nederland) Binnen een paar dagen zag ik hem breken en we besloten dat ik naar mijn ouders zou gaan, omdat dat beter zou zijn voor ons beiden. Sinds die tijd hebben we elkaar een paar keer een weekend opgezocht ( wonen niet bij elkaar in de buurt nu en hebben weinig geld) en belden we elke avond voor het slapen gaan. Dan was ik zelf het rustigst en dus was dat een soort van veilig moment waarop ik niet te zwart was. Toch gebeurde het in de 5 maanden dat ik me overdag niet kon bedwingen en hem in paniek belde om met hem te praten. Hij gaf dan aan dat het niet erg was en hij praatte dan met me en kalmeerde me. Maar daarna was hij gebroken.

Met mijn depressieklachten werd het steeds erger: ik mocht eerst van de dokter naar 40 citalopram ophogen, om te zien of dat kon helpen. Ik werd er twee weken ziek van, toen 4 dagen voelde ik me beter, en toen werd het steeds slechter totdat ik op een zondag de crisisdienst belde. 'k Voelde me als een opgeblazen trillende ballon die absoluut ging barsten en ik kon de spanning in mijn lijf niet meer aan. Ik kreeg Lorazepam om te kalmeren en moest vervolgens de citalopram maar afbouwen, want die had dus een totaal verkeerde reactie opgewekt. Therapie zat er met de wachttijden nu voorlopig niet in. Ik bouwde de medicatie in rap tempo af, ( ik voelde me toch hondsberoerd en kon niks) ondersteund door de Lorazepam en kon op 2 januari starten met Venlafaxine. thuisgekomen met het doosje pillen las ik erover en schrok me de bubbels van de ervaringen van mensen. Diezelfde dag ging ik in behandeling bij een acupuncturist/hypnotherapeut, die me kruiden gaf en zei dat hij me kon behandelen en beter krijgen zonder die pillen. Na een maand voelde ik me nog steeds op diepe diepe punten van beroerdheid/somberheid/angst en ellende. Ik las over rTMS en schreef me in voor behandeling. Ik ben nu 8 behandelingen verder en weet niet/voel niet of het iets aan het doen is. Misschien doet het wel wat met mijn energie, maar nog niet genoeg om mijn stemming te verbeteren/nervositeit en angst te verminderen/ eetlust terug te krijgen, dus eigenlijk loop ik met extra energie te bedenken hoe volledig ik niet weet wat ik moet doen en ik naar de klote ben en dat ik zo niet meer leven kan.
Zondagmiddag belde ik mijn vriend in tranen en voelde me zo radeloos. Zondag avond merkte ik aan zijn woorden dat hij niet meer kon, dat ik hem brak, dat hij niet meer functioneert als ik hem zo radeloos bel. Na dit gesprek heb ik hem ge-apt dat ik begrijp dat ik te zwaar ben geworden voor hem, en dat we dus dan maar afstand moeten nemen. Juist omdat ik van hem houdt. De volgende ochtend kreeg ik van hem ook bericht, dat hij dit het allerergste vond, maar dat hij niet meer kracht en energie heeft en eerst zelf moet helen. Maar ook dat ik zijn beste vriend ben en dat hij er altijd voor me zal zijn zodra hij weer kan en dat hij er vertrouwen in heeft dat ik beter word. We hebben elkaar nu vanaf dat moment niet meer gesproken want dat was duidelijk nodig voor hem.

En ik weet het niet meer.... Ik moet het nu alleen doen. Ik heb geen woning, want mijn ex woont in ons oude koophuis en kan me niet uitkopen. Mijn werk zal in mei geheid geen nieuw contact aanbieden. Ik woon nu bij mijn ouders, waar mijn leven zich al 20 jaar niet meer afspeelde en waar ik me dus niet mijzelf voel en niet vrienden in de buurt heb waar ik even langs kan gaan. Mijn kinderen van 21 en 18 wonen bij mijn ex en zijn ook veel te ver weg en gelukkig wel bezig met hun eigen leven en niet veel met hun zieke moeder.
En ik wist al niet hoe ik de dag überhaupt nog moest doorkomen. Zodra ik me wil ontspannen, of een boek lees, worden mijn ogen zwaar, maar als ik in slaap val word na een paar minuten in paniek wakker overdag. 's Nachts slapen lukt gelukkig meestal wel.
Ik zou nog 100 dingen kunnen delen en doe dat misschien later, maar mijn zielige verhaal van nu is vooral dat ik mijn vriend voor nu kwijt ben, omdat hij precies dit zelf niet aankan.

Morgen heb ik mijn 9de rTMS behandeling en ze zeggen dat ze bij 10 behandelingen een goede indicatie hebben of het aanslaat of niet. Maar ondertussen heb ik een extra rouw verwerking voor het missen van mijn vriend, dus ik vraag me af of dat niet erg de uitslag kleurt. Ik ben wel ook nu net in behandeling bij een goede psycholoog want ik weet dat er veel dingen in mij zitten die anders moeten en ik moet hard aan de slag. Voor mijzelf, omdat ik het verdien. Als die vreselijke depressie en angst me maar eens wat meer rust gaven en me lieten ademen. Nu drukt het me zo hard dat ik de halve dag niet meer wil. Was er maar iemand die kon helpen, iets wat verlichting bood.


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord

#2

Register or login to view the content
Antwoord

#3

(23-03-2017, 22:15)Positiva schreef: Register or login to view the content

Dat is zeker waar. Het is deels begonnen in mijn opvoeding, waar te weinig ruimte was voor mijn persoonlijke ontwikkeling en emotionele groei. Toen al heel jong zwanger geraakt en een narcistische partner gehad, waarvan ik al in jaar 1 wilde scheiden, maar niet deed vanwege mijn geloofsovertuiging toen. Ik dacht echt dat ik moest doorzetten en volharden en leren liefhebben. Dus pikte ik en slikte ik en bad ik en bibberde ik en huilde ik.... totdat ik niet meer wilde na 16 jaar. Toen kreeg ik mijn eerste depressie omdat ik zolang voor mijn huwelijk had gevochten. En weer ging ik het proberen omdat ik toen dacht  dat het door mijn depressie kon komen. Maar uit de depressie gekomen, zag ik dat ik de rest van mijn leven zijn puinhopen om me heen zou hebben en ik altijd ongelukkig en beschadigd zou zijn als ik niet weg zou gaan.
Ja, mijn leven met mijn ex heeft grote schade toegebracht en ik ben nooit aan mijzelf toegekomen. 

Maar daarom maakt het me nu ook extra droef, dat ik door dat verleden, mijn geweldige vriend van nu misschien kan kwijtraken. ergens weet ik dat ik hem niet kwijtraak, want daar is hij de man niet naar om zomaar weg te zijn, maar toch kan het onze liefdesrelatie aantasten en kan hij ervoor willen kiezen om alleen vrienden te zijn. Gewoon uit angst voor de pijn die we allebei al genoeg in ons leven hebben gehad.


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord

#4

Even afstand nemen zal heus niet verkeerd zijn. Als je allebei maar blijft geloven in de liefde! Des te meer reden heb je dan om te vechten om er weer bovenop te komen toch.
Antwoord

#5

Welkom hier Liz. Ik ben geraakt door je verhaal. Wat moeilijk om juist nu het slecht met je gaat, je ook afstand van je vriend moet nemen. Wie weet wat de afstand en ruimte brengt. 
Liefs
Antwoord

#6

(24-03-2017, 00:43)Sofie schreef: Welkom hier Liz. Ik ben geraakt door je verhaal. Wat moeilijk om juist nu het slecht met je gaat, je ook afstand van je vriend moet nemen. Wie weet wat de afstand en ruimte brengt. 
Liefs

Dank voor jullie steun.  Het is gewoon ook het gevoel van samen dingen van het leven even delen dat ik nu dus niet kan doen en zo mis. Hoe doe jij dat Sofie?  
Ik wil hem zo graag even spreken. Of iets sturen op whatsapp.  Al is het maar een virtuele knuffel. De depressie is al zo akelig en nu moet mijn hart dit ook nog eens verstouwen. To much.... 
Ging het licht maar aan....
Antwoord

#7

Herkenbaar hoor. Ik vind het ook erg lastig om die afstand te bewaren. Met name de eerste weken toen er helemaal geen contact was. Ik houd me nu steeds voor ogen dat het averechts werkt als ik het wel doe. Gelukkig hebben we nu wel af en toe contact, maar lang niet zoveel als ik zou willen hoor. Ik heb een afwachtende houding en des te fijner is het als er dan wel contact is. Meestal komt het dan van hem. Maar ik begrijp dat jullie nu helemaal geen contact hebben. Misschien komt dat wel weer als het wat rustiger is, net als bij ons. Ik hoop het voor je.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Sofie :   • Liz is fighting
Antwoord

#8
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 27-03-2017, 23:21 door Gietje117.)

Even de verhalen ook hier gelezen... Wat heftig allemaal.
Lieve Liz, ik zou zeggen: probeer vooral hard te werken aan jezelf. Dan komt de liefde vanzelf terug. Daar ben ik  van overtuigd. Ik sta al 10 maanden te trappelen om mijn vriend terug in de armen te sluiten. Alleen wil hij dat jammer genoeg niet meer sinds zijn depressie.
Ik zou me vooral proberen te focussen om mijn eigen herstel nu en vooral op het praten over je problemen. Ook over de dingen die je bezig houden. Medicatie kan misschien wel helpen, maar ik sta er toch weigerachtig tegenover. Ik heb gezien wat het met mijn vriend deed en ik ben er eerlijk gezegd bang van. Op bepaalde momenten herken je een persoon die je zo goed kent, niet meer. Erg akelig. Uiteraard zijn er ook mensen mee geholpen en ook mijn vriend ziet het als een steun. Hij voelt zich nu immers weer beter en slikt niets meer. Terwijl hij een paar maanden terug nog drie soorten AD door elkaar nam.

En wat ik nog wilde zeggen. De steun die je tijdens een depressie vraagt, is o zo moeilijk te geven door een partner. Ik wilde wel, echt, met elke vezel van mijn lijf, maar ik wist echt niet meer wat ik moest doen. Gesprekken leken niet te vlotten, terwijl we anders altijd alles konden bespreken. Mijn vriend was heel afwezig. ook heel bot soms. Ook aankijken ging steeds moeilijker. Van fysiek contact was er zelden nog sprake. Op de duur raak je ook gefrustreerd en vraag je je af wat er in godsnaam aan de hand is. Ik heb zelfs gedacht dat mijn partner een buitenechtelijke relatie had. Dan praat je daar weer over en dan was hij boos omdat ik hem niet vertrouwde. Maar ik wist gewoon niet waar al die gevoelens en gedragingen vandaan kwamen. Zo vroeg ik eens om een kus en hij weigerde dat steeds. Hij zei steeds: het is nog te vroeg, echt. En toen het er uiteindelijk wel van kwam, keek hij me aan en zei hij: Dat is zo slecht nog niet hé. Terwijl wij verdikke al meer dan 15 jaar kusten.

Ik probeerde allerlei manieren: praten, zwijgen, roepen, verwennen, therapeut bellen, boeken aanbieden, vragen stellen, vragen neerschrijven,... maar niets leek te helpen. Ik duwde mijn partner steeds maar verder van me af. Als je zelf depressief bent (geweest), kun je veel makkelijker bepalen wat eventueel kan helpen, maar ik had geen flauw idee. Ik probeerde de dingen die in me opkwamen, maar niks leek goed genoeg.
Toen de therapeute een time-out voor ons voorstelde, moet ik zeggen dat ik ook even opgelucht heb adem gehaald. Echt... Ik was ook moe, ongelukkig,... Natuurlijk een pak minder erg dan mijn depressieve partner, maar het is ook onnoemelijk zwaar geweest. Maar had ik nu geweten dat hij niet meer terug zou komen,  dan had ik nooit zo durven denken.
Maar ik heb zijn valies uit liefde gemaakt, die dag. In tranen. Hij beloofde mij terug te keren. Dus ook al zegt hij nu dat hij nooit meer terug komt. Ik hoop dat onze liefde toch sterk genoeg bleek te zijn!
Antwoord

#9

Hi Gietje en Sofie en iedereen die me maar horen wil,

ik focus me op mijzelf zoveel als ik kan en probeer te bedenken welke stappen ik moet ondernemen om weer terug te komen in het leven. Om zelf te groeien. Ik hoop dat jij gelijk hebt Grietje, dat de liefde dan gewoon zal overwinnen. Maar het lijkt soms alsof doorleven en tegelijk iemand in je hart blijven koesteren, een moeilijke combinatie is. En hem loslaten is ook moeilijk omdat ik zoveel van hem houd.

En dan zijn er dagen als vandaag... dat ik zo graag zou willen dat ie bij me was, dat we even samen konden wandelen, dat ik hem zou helpen bij zijn uitdagingen, dat we simpelweg even genieten zouden van de zon. Ik bedwing me tig keer per dag om hem niet toch te gaan appen, of een mail te sturen. Ik wil hem vertellen over de dingen die goed gaan. Maar ik ben tegelijk bang dat ik hem blij maak met een dode mus en dat ik volgende week weer net zo in de kreukels lig en dan houd ik mij in want ik wil hem geen pijn doen en breekt mijn hart van verlangen naar zijn armen om me heen. En dan huil ik weer, dan huil ik steeds weer. En ik weet niet wat ik moet doen. Daarom schrijf ik hier maar weer mijn pijn aan jullie, zoals jij Grietje. Jij die juist zo graag naast je vriend had gestaan. Mijn vriend wil dat eigenlijk ook hoor, het is juist omdat ie me niet kan helpen dat ie het niet trekt.....

Maar hoe ga ik nu beter worden vanuit deze depressie als ik ook nog een soort liefdesverdriet erbij heb? Ik zou willen dat het wat simpeler was....

En toch moet ik door en loslaten. Toch moet ik mijn weg ziet te vinden. Moet ik weer vreugde zien te vinden en die doodsheid zien te doorbreken.

Weet je waar ik last van heb? Toch ook een beetje zelfmedelijden. Is dat stom?
Antwoord

#10

(02-04-2017, 20:19)liz is fighting on her own schreef: Hi Gietje en Sofie en iedereen die me maar horen wil,

ik focus me op mijzelf zoveel als ik kan en probeer te bedenken welke stappen ik moet ondernemen om weer terug te komen in het leven. Om zelf te groeien. Ik hoop dat jij gelijk hebt Grietje, dat de liefde dan gewoon zal overwinnen. Maar het lijkt soms alsof doorleven en tegelijk iemand in je hart blijven koesteren, een moeilijke combinatie is. En hem loslaten is ook moeilijk omdat ik zoveel van hem houd.

En dan zijn er dagen als vandaag... dat ik zo graag zou willen dat ie bij me was, dat we even samen konden wandelen, dat ik hem zou helpen bij zijn uitdagingen, dat we simpelweg even genieten zouden van de zon. Ik bedwing me tig keer per dag om hem niet toch te gaan appen, of een mail te sturen. Ik wil hem vertellen over de dingen die goed gaan. Maar ik ben tegelijk bang dat ik hem blij maak met een dode mus en dat ik volgende week weer net zo in de kreukels lig en dan houd ik mij in want ik wil hem geen pijn doen en breekt mijn hart van verlangen naar zijn armen om me heen. En dan huil ik weer, dan huil ik steeds weer. En ik weet niet wat ik moet doen. Daarom schrijf ik hier maar weer mijn pijn aan jullie, zoals jij Grietje. Jij die juist zo graag naast je vriend had gestaan. Mijn vriend wil dat eigenlijk ook hoor, het is juist omdat ie me niet kan helpen dat ie het niet trekt.....

Maar hoe ga ik nu beter worden vanuit deze depressie als ik ook nog een soort liefdesverdriet erbij heb? Ik zou willen dat het wat simpeler was....

En toch moet ik door en loslaten. Toch moet ik mijn weg ziet te vinden. Moet ik weer vreugde zien te vinden en die doodsheid zien te doorbreken.

Weet je waar ik last van heb? Toch ook een beetje zelfmedelijden. Is dat stom?

Ik vind dat helemaal niet stom! Het is toch ook verschrikkelijk om liefdesverdriet te hebben!
Ik heb ook last van zelfmedelijden hoor. En gelukkig maar, dat betekent dat ik voldoende om mezelf geef.
[-] 2 gebruikers zegt bedankt tegen Sofie :   • Joy, Liz is fighting
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 99 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
07-12-2023, 00:03
Laatste bericht: don't know
28-11-2023, 08:40
Laatste bericht: JoLa
24-06-2023, 14:55
Laatste bericht: Puppie
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)