Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner is depressief



Zo fijn om te lezen, Leeuwin. Geniet!!
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


Een tweede bedrijf, Positiva. Klinkt ambitieus en strijdvaardig! Chapeau dat jullie zoveel moed bij elkaar rapen, elke keer opnieuw Wink.

Ik zit er wat doorheen heb ik de indruk. Een paar redelijke dagen, maar vandaag weer minder. En daar is wel een reden voor.
Mijn vriend is hier intussen 9 maanden weg en intussen zag ik ook zijn vader geen enkele keer meer. Ik dacht altijd dat wij wel een goeie band hadden, maar het lijkt er nu op alsof die band nooit heeft bestaan. Vanmiddag moest ik een school gaan bezichtigen en het toeval wil dat mijn ex-schoonvader daar in die buurt werkt. Had er eigenlijk helemaal niet bij stil gestaan. Maar toen ik bijna was, kwam ik hem dus tegen. Hij al wandelend, ik met de auto. Hij heeft me duidelijk gezien en ik ben echt een paar uur van mijn melk geweest.
Ik weet het, het is misschien belachelijk, maar deed me weer zoveel pijn. Dat ik gewoon uit die familie geschrapt word, zonder meer. Terwijl er verdorie nooit echt iets is gebeurd. Ik bedoel: ik heb hem nooit iets misdaan...
Er lijken stilaan zoveel bruggen opgeblazen dat ik helemaal niet weet of die ooit nog hersteld kunnen worden. Een goeie vriend van me zei maandag nog tegen mij: Als ik je moeder zou zijn, dan zou ik je vermoorden als je nog met die gast begint. Oké, misschien moet ik daar niet naar luisteren. Maar iedereen zegt dat mijn vriend zo anders is, dat hij helemaal geen partij meer is voor mij. Maar wat mis ik hem, zo ongelooflijk erg. Waar is mijn leven met hem in godsnaam naartoe. Het is me door mijn vingers geglipt en het ziet er naar uit dat het niet meer terug komt. Ga ik me ooit nog zo voelen, zo geliefd, zo verliefd,... Het doet me enorm veel pijn om daarover na te denken.

Daar komt nog eens bij dat mijn opa gisteren werd opgenomen in het ziekenhuis. Ik weet het, Leeuwin, niets in vergelijking met je moeder, maar ben hem gaan bezoeken deze namiddag en ik heb heel de terugweg zitten janken in mijn wagen. Oké, hij is 88 en hij heeft een heel mooi leven gehad, maar ik heb het gevoel dat ik het er echt niet meer bij kan hebben. Mijn emmer is vol en er kan echt niets meer bij. Echt niet...
Mijn grootvader zat daar zo mager, met buisjes in zijn neus voor zuurstof en hij is heel erg bang. Hij was al een tijdje in het rusthuis, maar daar moest hij altijd overgeven. Daarom willen ze hem nu onderzoeken...
Ik heb steun gezocht bij een collega van mij, maar moet zeggen dat zijn berichtjes niet echt 'bevredigend' waren. Soms heb ik het gevoel dat ik overal te veel ben. Iedereen heeft zijn leven, zijn of haar relatie, een gezin en ik sta er bij en kijk er naar... Weer een heel moeilijk moment. 
Gelukkig morgen voetbaltraining en vrijdag en zaterdag weer weekendwerk. Dan hoef ik niet te veel na te denken. Al doe ik het toch...
Wat mis ik die schouder... Mijn vriend was er altijd, meer dan 15 jaar lang, elke dag elk uur. En nu lijkt hij me niet te missen... Zo hard. 
Ik hoop dat ik ooit over dit verdriet heen geraak.

Bedankt trouwens om te polsen, Positiva!
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


(17-03-2017, 11:49)Positiva schreef: Register or login to view the content

Zo voelt het helemaal, Positiva. Uitgekotst, aan de kant geschoven, alsof ze je gewoon uit hun geheugen hebben gewist.
Maar intussen heb ik nog heel even gepraat met mijn vriend en zijn vader had het dus wel verteld dat hij mij had gezien. Mijn vriend vroeg of het vreemd was voor mij en heb hem gezegd dat ik van mijn melk was. Zijn pa had me eerst niet herkend (of hij had gewoon niet gezien dat ik het was) en was dus te laat om een 'teken' te geven. Het lag dus daaraan blijkbaar en niet aan het feit dat hij geen teken van herkenning wilde geven. Dat is toch al iets...
Mijn vriend is nu een tijd gestopt met medicatie, maar hij zoekt nog steeds geen contact. Dus ik moet nog altijd geduldig afwachten zeker. Of misschien wil hij mij gewoon uit zijn leven bannen. Hij zegt dat hij al klappen heeft gekregen door het stoppen van zijn medicatie, maar dat hij gelooft dat hij er wel komt. Ik heb gezegd dat ik blij ben dat hij eindelijk weer in zichzelf gelooft. Dat dat al lang niet meer zo was.
Ik probeer zo positief mogelijk te reageren, maar ik geef ook wel mijn grenzen aan en ik zeg ook dat ik het heel erg jammer vind dat we zelden nog contact hebben.
Hij heeft zich daarvoor geëxcuseerd en hij komt zeker nog eens langs, maar niet dit weekend want het is heel erg druk zegt hij. Wat hij precies te doen heeft, weet ik niet. Maar het zijn ook mijn zaken niet meer. En dat is ook wel hard.
Rechtstreekse vragen naar mij toe stelt hij niet: hoe gaat het, geraak je er, hoe gaat het financieel,... NIKS. Maar misschien heeft hij het gewoon nog te moeilijk met zichzelf...
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


(17-03-2017, 21:48)MinnieMouse schreef: Register or login to view the content

Bedankt Minnie!! Jij beschrijft exact wat ik elke dag voel, waar ik elke dag mee worstel,... Ik had echt alles wat ik wilde. Een superrelatie. En inderdaad: had nooit gedacht dat het zo zou kunnen keren. Als ik daar bij stil sta, stort ik gewoon in. Dan crash ik op de een of andere manier omdat er iets in mijn hoofd knapt. Dus ik probeer er zo weinig mogelijk aan te denken of echt bij stil te staan. Het is inderdaad zo dat ik dacht dat 'wij' voor het leven waren en ik had me nooit kunnen inbeelden dat het zo zou lopen. Ik blijf nog altijd van mening dat we bij elkaar horen, maar ik weet natuurlijk niet hoe hij uiteindelijk veranderd zal zijn door die depressie. Ik moet zeggen dat ik intussen ook wel wat veranderd ben door die toestand. Maar misschien kunnen we uiteindelijk toch weer heel goed met elkaar leven. Ik weet het niet. Ik probeer er niet te veel over na te denken want dat brengt me toch geen stap verder. Wat komt, dat komt, zo moet ik het zien. 
En wat die brief betreft... Ik heb heel veel behoefte om mijn gevoelens neer te schrijven. Heel veel. Daarom denk ik eraan om een boek te schrijven. Misschien geef ik die dan gewoon af aan mijn vriend, misschien stuur ik het wel eens op aan een uitgeverij. Ik weet het niet.
Voor het ogenblik heb ik het gevoel dat het nog geen zin heeft om alles met mijn vriend te delen. Hij is er echt nog niet klaar voor heb ik het gevoel. Ik heb lange tijd echt een uitleg gewild, maar die krijg ik niet. Hij heeft nu al een paar keer gezegd dat dat komt, maar hij heeft ook al gezegd dat het misschien nooit komt. Dan vraag ik me af met welke reden hij het dan eigenlijk is afgebold. was het gewoon een gevoel? Kan hij het gewoon niet uitleggen? Beseft hij dat hij eigenlijk geen reden had? Ik weet het niet. Ik heb het gevoel dat hij het wel weet, maar dat hij niet kan duidelijk maken aan mij. Soms vraag ik me ook af wat die uitleg nog zal bijdragen aan mijn gemoedstoestand of aan mijn 'genezing' van liefdesverdriet. Misschien stuik ik wel weer helemaal in elkaar. Want stel dat hij de relatie toch al jaren niet meer zijn ding vond... Dan ga ik zo ontgoocheld zijn en gaat me dat zo ontzettend veel pijn doen. Wil ik dat dan wel nog weten?
Ik hoop echt dat er op een dag weer iets 'normaals' ontstaat tussen ons en dat ik mijn vriend eindelijk nog eens terug zie. Want de persoon die ik nu hoor of zie staat mijlenver van de persoon die hij vroeger was. Wellicht nog door de therapie en de pillen (die hij tot voor kort nam), of misschien nog onder invloed van zijn depressie. Want hij geeft aan dat hij klappen krijgt zonder die medicatie, maar dat hij gelooft dat het goed komt met hem. Ik heb hem gezegd dat ik blij ben dat hij terug gelooft in zichzelf.
Wat ik zo vreemd vind, is dat hij niets van contact zoekt en zelfs nooit eens vraagt hoe het met me is. Ik vind dat enerzijds vreemd omdat hij helemaal zo niet was. Hij was bezorgd, meelevend. Maar aan de andere kant vind ik dat een aanwijzing dat hij nog steeds niet 'depressievrij' is. 
Ik heb hem verteld dat mijn opa in het ziekenhuis ligt en hij vond dat erg, maar het is niet dat hij nu een bericht stuurt om te vragen hoe het nu is. Terwijl ik wel vind dat dit moet kunnen, ook al ben je geen koppel meer. Je bent tenslotte meer dan 15 jaar samen geweest en er is helemaal geen bedrog of zo geweest... Dus ja...
Ik zit nog met heel veel gevoelens, heel veel vragen en ik hoop dat er beetje bij beetje een weg wordt gevonden om terug gelukkig te worden. Met of zonder elkaar...
Antwoord


Op een ander forum had ik dit al gepost, maar dat is een openbaar forum. Dat voelt toch niet zo prettig.
Dus ik plaats mijn verhaal ook maar hier. Ik ben er nog niet aan toegekomen om alle voorgaande berichten te lezen en ik hoop dat ik hier op mijn plek ben.
Mijn verhaal:
Radeloos als ik ben, hoop ik wat adviezen en/of lichtpuntjes en lotgenoten te vinden. Ik weet ook niet zeker of mijn man echt depressief is, of dat er alleen sprake is van depressieve gevoelens/extreme stress.
Het is een lang en complex verhaal, waarbij het misschien wel belangrijk is om te weten dat mijn man nog maar 5 jaar in NL woont, Arabisch en moslim is.
Ik zal voor de volledigheid een soort tijdlijn van gebeurtenissen schetsen.
5 jaar geleden zijn wij getrouwd, en is mijn man naar Nederland gekomen. Het was plan B, aangezien ik eigenlijk naar hem zou verhuizen. Maar ik had een koopwoning en kreeg deze niet zonder restschuld verkocht. Mijn man komt uit een compleet andere wereld, waar met name de normen en waarden erg verschillen met de Nederlandse. Hij heeft lang geen werk gehad en voelde zich eenzaam en niet gelukkig in NL. Hij was in alle opzichten afhankelijk van mij, hij had zelf geen inkomen, wist de weg- en sprak de taal niet. Hij heeft na de verplichte inburgering een mbo opleiding gevolgd om zijn kansen op werk te vergroten. Maar ook met diploma bleef het moeilijk om werk te vinden. Begin vorig jaar heeft hij eindelijk werk gevonden, maar daar was het niet prettig voor hem. Hij voelde zich niet gewaardeerd en er was ook sprake van discriminatie op de werkvloer.
Afgelopen zomer hebben we een crisis gehad. Uit machteloosheid en wanhoop heb ik hem op straat gezet. Hij kon terecht bij een vriend (dat wist ik ook). Ik wilde helemaal niet dat hij echt zou gaan, maar hoopte dat ik op deze manier tot hem door kon dringen. We zijn 2 weken uit elkaar geweest, hij zei dat hij niet meer van mij hield. Ik ben me hierdoor kapot geschrokken en had enorme spijt van mijn actie. Gelukkig wilde hij het wel weer proberen, hij zei dat hij me toch wel gemist had en dat de liefde ook niet over was. Hij bleef wel bij die vriend, maar we begonnen met wat leuke dingen met elkaar doen. Het contact werd steeds beter en hij kwam af en toe ook wel weer bij mij eten en later bleef hij ook weer slapen. Inmiddels had hij zelf (tijdelijke) woonruimte gevonden elders in NL, waar hij meer kans had op werk en waar hij niet de "vreemde eend" in de bijt was. We hebben toen afgesproken om samen woonruimte te zoeken in een andere stad dan de stad waar we eerst samen woonden. Hij had ook een hekel aan die stad, maakte er weinig vrienden en er is maar weinig te beleven.
Het ging steeds beter met ons, we woonden dan wel apart, maar de liefde was sterk. Het voelde voor mij zeker niet als eenrichtingsverkeer, hij gaf zelf ook aan dat hij me mistte en niet kon wachten tot we weer samen woonruimte zouden hebben.
Tot een paar maanden geleden zijn vader overleed en hij halsoverkop terug moest naar zijn familie. Hij had een hele hechte band met zijn vader, ik kan me niet voorstellen hoeveel verdriet hij hierom moet voelen. Ik ben er zelf ook 2 weken geweest, hij wilde graag dat ik kwam. Toen was alles nog goed tussen ons. Ik merkte wel dat hij wat afstandelijk deed, en zich enorm stortte op regelzaken, ik zag dat als soort van vlucht van de werkelijkheid en afleiding van zijn verdriet. Die regelzaken zaten enorm tegen, waardoor hij een aantal maanden daar moest blijven. Hierdoor was hij ook zijn werk weer kwijtgeraakt.
Ik was inmiddels weer terug in NL en we hadden contact via app en we belden regelmatig. Nog steeds zei hij dat hij me mistte en dat hij van me hield.
Totdat we ruzie kregen aan de telefoon. Over een onderwerp dat we kort daarvoor ook besproken hadden en waar we het toen over eens waren. We zouden dat onderwerp ook laten rusten tot hij terug zou zijn in NL. Hij begon er dus zelf weer over, het leek alsof hij de ruzie uitlokte. Hij was zo boos en onredelijk aan de telefoon dat ik heb gezegd dat ik ging ophangen en we beter een andere keer konden praten als we wat afgekoeld zouden zijn. Daarna heeft hij me 1,5 maand genegeerd. Hij reageerde nergens meer op. Een enkele keer gaf hij aan met rust gelaten te willen worden, omdat hij zo enorm stress had en ik zou hem extra stress geven. Hij zei dingen als mijn vader is weg en mijn leven is weg met hem. En laat mij maar alleen.
Na 1,5 maand is hij weer terug naar NL gekomen. We hebben 15 minuten gesproken, waarbij hij aangaf dat hij mij niet meer vertrouwde (hij heeft het gevoel dat ik hem controleer en alles voor hem bepaal) en dat de liefde helemaal over was. Hij wilde scheiden. Hij zei ook dat het ergste wat ik had kunnen doen is hem de deur wijzen afgelopen zomer. Het vertrouwen in dat ik dat nooit meer zou doen is weg. Het vreemde hieraan is dat het na die crisis juist zo goed ging en steeds beter, tot zijn vader overleed.
We hebben nu wel weer wat contact, maar hij wil de scheiding wel doorzetten. Met name zodat hij onafhankelijk van mij kan zijn. Hij geeft daarbij wel aan dat hij niet uitsluit dat het ooit weer goed zal komen tussen ons, niemand weet wat er in de toekomst gaat gebeuren zegt hij dan. In eerste instantie zei hij dat het nooit meer goed zou komen.
Hij heeft gelukkig zijn werk wel weer kunnen hervatten, maar kampt met enorme stress door de situatie in zijn familie. Zijn moeder woont nu alleen. Mijn man zegt dat hij nu hier hard wil werken om te kunnen sparen en na verloop van tijd bij zijn moeder te gaan wonen, zodat zij niet meer alleen is.
Ik wil heel graag dat het wel weer goed komt tussen ons en vind dat hij zulke grote beslissingen beter niet kan nemen onder deze omstandigheden.
Ik hoop dat zijn gevoel voor mij weer terugkomt als het wat rustiger voor hem wordt en hij het verlies van zijn vader een plekje heeft kunnen geven.
Hulp zoeken zal hij niet doen. Medicijnen al helemaal niet.
Maar wat kan ik doen? Is mijn hoop wel reëel? Kan het inderdaad zo zijn dat de negatieve gebeurtenissen ervoor zorgen dat hij geen positieve gevoelens meer heeft?
Moet ik hem tijd en ruimte geven? Ik ben dan ook bang dat we daardoor juist verder van elkaar verwijderd raken.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 99 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,949 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 689 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
  Depressief door je relatie? Started by Anoniemm
8 Replies - 1,359 Views
10-08-2022, 08:13
Laatste bericht: Anoniemm



Gebruikers die dit topic lezen:
4 gast(en)