Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner is depressief



@Roy; oké, helder.  Heb je inmiddels wel weer behoefte aan een relatie of is een relatie momenteel nog een synoniem voor hoofdpijn?

@Minnie; De dag waarop hij het ‘uitmaakte’ viel in dezelfde week als waarin hij per abuis  10mg had geslikt in plaats van 15mg. Een verschil van 5mg is in zijn geval enorm veel. Die hele week is hij er niet lekker van geweest, zowel lichamelijk als geestelijk. Hij was in zijn gedrag niet meer terug te herkennen. Hij was over alles en iedereen bijzonder negatief.

Ik denk dat ik hem mogelijk van het uitmaken af had kunnen praten  maar ik heb dat dit maal bewust niet gedaan. In plaats daarvan ben ik erin mee gegaan door te zeggen dat hij gelijk heeft en dat we nu na 3,5 jaar maar eens moeten inzien dat het gewoon niet werkt. Hij krabbelde vrijwel direct terug door aan te geven dat het wel noodzakelijk is dat we contact houden vanwege wat administratieve zaken. Ik heb toen aangegeven dat ik voor nu het contact wil beperken en dat hij mij alleen wanneer het dringend is kan benaderen.

Ergens voel ik me schuldig over de wijze waarop ik heb gehandeld omdat ik natuurlijk niets liever wil dan van hem horen. Ik wil echter voorkomen dat de relatie opnieuw in een neerwaartse spiraal belandt door wat rust in te lassen. Daarnaast is het natuurlijk zelfbescherming. Verder ben ik erachter dat hoe stabieler ik me voel, hoe beter ik om weet te gaan met zijn ziekte. Hij is erg sensitief en zou prima aanvoelen dat ik onrustig en verdrietig zou zijn over de invloed van het afbouwen op de relatie.  

Er zal vanwege die administratieve aangelegenheden onvermijdelijk een moment komen waarop hij weer contact zal opnemen. Als hij ervoor openstaat, wil ik pas op dat moment verder kijken hoe het verder zou kunnen. Ik twijfel namelijk niet over onze liefde.
Antwoord


(26-02-2017, 17:35)Feline2017 schreef: @Roy; oké, helder.  Heb je inmiddels wel weer behoefte aan een relatie of is een relatie momenteel nog een synoniem voor hoofdpijn?

@Minnie; De dag waarop hij het ‘uitmaakte’ viel in dezelfde week als waarin hij per abuis  10mg had geslikt in plaats van 15mg. Een verschil van 5mg is in zijn geval enorm veel. Die hele week is hij er niet lekker van geweest, zowel lichamelijk als geestelijk. Hij was in zijn gedrag niet meer terug te herkennen. Hij was over alles en iedereen bijzonder negatief.

Ik denk dat ik hem mogelijk van het uitmaken af had kunnen praten  maar ik heb dat dit maal bewust niet gedaan. In plaats daarvan ben ik erin mee gegaan door te zeggen dat hij gelijk heeft en dat we nu na 3,5 jaar maar eens moeten inzien dat het gewoon niet werkt. Hij krabbelde vrijwel direct terug door aan te geven dat het wel noodzakelijk is dat we contact houden vanwege wat administratieve zaken. Ik heb toen aangegeven dat ik voor nu het contact wil beperken en dat hij mij alleen wanneer het dringend is kan benaderen.

Ergens voel ik me schuldig over de wijze waarop ik heb gehandeld omdat ik natuurlijk niets liever wil dan van hem horen. Ik wil echter voorkomen dat de relatie opnieuw in een neerwaartse spiraal belandt door wat rust in te lassen. Daarnaast is het natuurlijk zelfbescherming. Verder ben ik erachter dat hoe stabieler ik me voel, hoe beter ik om weet te gaan met zijn ziekte. Hij is erg sensitief en zou prima aanvoelen dat ik onrustig en verdrietig zou zijn over de invloed van het afbouwen op de relatie.  

Er zal vanwege die administratieve aangelegenheden onvermijdelijk een moment komen waarop hij weer contact zal opnemen. Als hij ervoor openstaat, wil ik pas op dat moment verder kijken hoe het verder zou kunnen. Ik twijfel namelijk niet over onze liefde.

Behoefte aan een relatie is niet het synoniem aan hoofdpijn maar ik hou me er eigenlijk niet zo mee bezig.

Ik heb een moeilijke tijd achter de rug en ben blij dat mijn leven weer op de rit is, ook merk ik dat ik nog herstellende ben. Na een nachtje slaaptekort merk ik dit bijvoorbeeld nog goed, dit heeft tijd nodig maar dat komt zeker goed! 

Dat je het liefste van hem zou willen horen is natuurlijk logisch, het is nog allemaal zo kort geleden! Door het contact zo goed als verbroken te hebben geeft hem ook de gelegenheid om eens goed over alles na te kunnen denken. Je weet pas wat je hebt totdat het er niet meer is he.. 

Je voelt je schuldig, dat kan ik ergens begrijpen. Maar het is moeilijk, je kunt iemand alle steun en hulp bieden, dit heb jij ook gedaan en je hebt hem absoluut niet laten vallen maar uiteindelijk moet hij zelf zijn weg zien te vinden om deze depressie te lijf te gaan en dit kan met heel gemengde gevoelens gaan!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Roy :   • Feline2017
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


@Minnie; Dank voor de bemoedigende woorden J.
Ben er door eerdere ruzies en pauzes tijdens de op-/afbouwfase achter gekomen dat ik hem mogelijk afschrik als ik mezelf te veel aan hem opdring of hem eens flink de waarheid vertel. Hij kan er op dat moment niets mee. Woorden komen vaak niet goed aan of worden verkeerd geïnterpreteerd.
 
Hoewel ik in de goede periodes niets liever zou willen dan officieel samenwonen, heb ik er momenteel vrede mee dat we gescheiden wonen.  Inderdaad om ook de rust voor mezelf te bewaren.  Gelukkig heb ik ook afleiding in de vorm van werk, sport etc. Ook het op vakantie gaan met familie of vrienden in plaats van P. ken ik maar al te goed.
 
Inmiddels heb ik wel momenten dat ik hem erg mis en snak naar een teken van leven. 
 
Wat is jouw  ‘verhaal’ ook alweer? Gebruikt jouw vriend medicatie en hoe lang worstelt hij reeds met de ziekte? Heeft jouw vriend geen uitbarstingen of fases waarin hij vooral woedend op de wereld is?
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 28-02-2017, 00:29 door Gietje117.)

Hallo iedereen!

Ik ga de website van de eerste keer twee keer openzetten. Dan kan ik iedere keer reageren als ik een stukje heb gelezen. Anders vergeet ik weer de helft en aangezien er alweer heel veel werd geschreven ga ik wel wat werk hebben Wink. Maar ik vind het fijn zo!

@ Leeuwin: Hoe gaat het intussen met je moeder? Ik hoop dat mijn kaars mijn werk doet. Heb thuis al eentje gebrand, nog niet aan de grot geraakt. Maar het komt er zeker van en ik laat het dan zeker weten!
Hopelijk vind je vriend de kracht om je te blijven steunen!

@ Roy: Concludeer ik het goed dat jij met een depressie kampte/kampt en dat je partner je in die periode verliet. Of heb ik het mis voor? En is er dus nooit een moment gekomen dat je ex-partner spijt had van haar beslissing? En waarom vind je het achteraf gezien maar goed dat het niet goed kwam? Of wil je er liever niet over praten? Dan mag je dat uiteraard ook zeggen!

@ Bruijntje: Bedankt voor je reactie! Ik hoop inderdaad nog op die eye-opener. Dit is wat ik nu ga proberen te doen. Niet al te veel contact zoeken, maar als er is luchtig houden. Is er geen dan probeer ik op de een of andere manier contact te zoeken. Ik zal het er niet vingerdik opleggen, niet gevreesd Wink. Maar vorig weekend had ik dus problemen met mijn elektriciteit en dat vond ik een goed begin om hem te contacteren. Hij stelde zelf onmiddellijk voor om te komen kijken dus aan de ene kant wil hij me wel zien. Ik heb het een tijd droog kunnen houden, maar op het einde was het misschien toch wel weer even emotioneel. Dat moet ik nog proberen weg te laten. Ik hoop zo dat we misschien terug aan iets kunnen bouwen. Bij de momenten dat ik hem zie, dat het gewoon leuk en gezellig is. Al weet ik niet of dat al haalbaar is in mijn hoofd. Als je snapt wat ik bedoel. Al zal ik wel wat tijd krijgen om nog te evolueren want het is niet zo dat we elkaar nu heel vaak tegenkomen. We hebben nog weinig gemeenschappelijke feestjes. Jammer eigenlijk, maar in mei zijn er hier doprsfeesten waar we allebei zullen zijn en in augustus helpen we allebei op de 0 uur van een ander rop. Dus dat zijn al twee momenten waar ik naar uit kijk Smile.

Even posten want letters komen weer heel traag op het scherm. Ik typ direct verder.

@ MinnieMouse: Bedankt voor je reactie! Dat is inderdaad heel erg moeilijk. Je gelooft rotsvast in je liefde en je ziet je samen oud worden. Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om daaraan te twijfelen. Oké, soms denk je wel, is dit echt? Blijft dit duren? Gaat dit gevoel ooit minderen? Maar uiteindelijk wilde ik me daar niet altijd zorgen over maken. Ik zag hoe hij naar mij keek, hoe respectvol hij met mij omging en ik wist ook heel goed wat ik voor hem voelde. Nu dat allemaal onder mijn voeten weggeschoven is, moet je helemaal opnieuw beginnen. Dat is zwaar, loodzwaar. Maar ik probeer het.
Ik ben blij dat je zegt dat ik het niet helemaal moet loslaten. Sommigen geven mij die raad, maar die kan ik echt niet opvolgen. Dat gaat zomaar niet. Je kunt niet zomaar iemand wegknippen uit je leven als je dat zelf niet wil en als hij er nog is. Mensen die dit meemaken als iemand sterft, dan kunnen ze niet anders. Ik besef dat dit SUPERzwaar moet zijn, maar er is geen andere weg. Bij mij wel en dat maakt het misschien extra moeilijk op dit moment. Al is er dan weer hoop, wat de pijn dan misschien weer wat verzacht. Als je begrijpt wat ik bedoel.
En ik ben van hetzelfde idee, dat ik daarmee de pijn omzeil. Door hem te ontwijken. Dat is wat mijn vriend wil doen. Maar volgens mij moet zich dat op een bepaald moment wreken. Want je moet eerst iets verwerken voor je door kunt gaan en zolang iets niet verwerkt is, kun je inderdaad een terugval kennen. Daarom wil ik niet rond de pijn heen dansen (door geen contact te hebben), maar wil ik proberen om hem te zien en er niet te veel van te verwachten. Ik hoop gewoon dat hij toch nog even in mijn leven blijft. Al is het op een manier die mijn niet volledig aanstaat Wink.
Ook fijn nieuws dat je vriend al zo ver staat in zijn 'genezing'. Het lijkt me inderdaad belangrijk dat hij de fase omtrent zijn opleiding,... een plaats kan geven. Dat hij erover kan praten en dat hij het op de een of andere manier kan verwerken. Op die manier kan hij daarna misschien weer verder met jullie leven. Ik duim alvast heel hard mee!

@ Els: dan hebben we nog iets gemeen. Dat woordje ex, daar krijg ik het ook van!
Wat mijn blogjes betreft, ik ben eigenlijk begonnen met Gietjes Corner (gietjes.blogspot.be). Daar postte ik heel wat dingen op: recepten, recensies van boeken en ook wel wat dingen rond mijn job in het onderwijs. Ik zag dat dat laatste wel aansloeg en zo is het idee gegroeid om Gietjes Corner uit te bouwen tot een onderwijsblog. Die loopt eigenlijk behoorlijk goed. Ik heb wat weinig tijd om nieuwe dingen te posten, maar ik heb wel behoorlijk wat bezoekers. Tussen de 1.000 en 4.000 pageviews per dag. Ik kwam afgelopen maand ook eens in Klasse, een bekend onderwijstijdschrift in België. Het is de bedoeling om er nog verder aan te timmeren en nog wat bekender te worden in de onderwijswereld. Maar dat zal wel nog wat tijd vragen.
Maar omdat ik ook nog heel wat anderen dingen graag bij hou, die ik dus niet meer kwijt kan op Gietjes Corner, heb ik nog drie andere blogs lopen Smile. Een beetje van het goeie te veel eigenlijk want ik slaag er voorlopig niet in om ze alle vier draaiende te houden, maar ik geef mezelf nog wat tijd. Het komt erop neer dat ik het gewoon heel fijn vind. Het heeft zo zijn voordelen voor mij. Na mijn diploma voor onderwijzeres volgde ik ook journalistiek dus ik vind het heel erg leuk om te schrijven. Daarnaast vind ik ook zelden iets terug waardoor een blog wel handig is. Zo heb ik nog Gietjes Boekies en Movies, Gietjes Weetjes en Gietjes Maksels en Baksels. Die laatste staat echt nog in z'n kinderschoenen. maar zoals ik zeg, ik ben rustig aan het opbouwen Wink.

Wat mijn vriend betreft denk ik net als jij dat hij - wanneer hij beter is - de boel toch beter moet kunnen overzien. Ik reken daar eigenlijk nog altijd op terwijl hij toch ook al een kleine 9 maanden weg is. Al is dat misschien niks in termen van een depressie. Dan is 9 maanden misschien nog niet lang. Maar ik reken er inderdaad ook op dat er dag moet komen dat hij beseft dat de oorzaak niet bij ons lag. Wat zou het fijn zijn om dat ooit uit zijn mond te horen. Dat hij het verkeerd had en dat hij ongelooflijk veel spijt heeft...

Als het over mijn collega gaat dan heb ik ook wat minder nieuws... Ik weet het niet wat het is. Heb al domme dingen gedaan, liet het te ver in mijn hoofd doorsijpelen. Heb zelfs zijn Valentijnscadeau gemaakt... Moest ik niet gedaan hebben. Maar het kwam allemaal zo vreemd. De dag voor Valentijn vraagt hij mij wat hij zijn vriendin kon geven. Ik viel van mijn stoel. Ik heb hem gezegd: Ik weet niet of ik de juiste persoon ben om dat aan te vragen. Maar uiteindelijk na wat gepraat en wat heen en weer ge-sms hadden we samen een idee. Een T-shirt maken met hun foto op. En ja, ik heb die gemaakt. Maar hij voelde er zich achteraf eigenlijk niet goed bij. Hij besefte dat hij dat - gezien mijn situatie - eigenlijk niet aan mij mocht gevraagd hebben. Hij ziet mij als zijn beste vriendin of zo denk ik en dan doe je dat toch gewoon voor elkaar. Ik denk niet dat hij weet welke gedachten er bij mij spelen. Ach, ik had het moeilijk die dagen, maar was gewoon ook blij dat ik hem had kunnen helpen. Zijn vriendin was er trouwens héél blij mee. Maar volgens mij wist ze niet dat ik er aan mee had geholpen Wink.
Vorige maandag zijn we ook weer samen gaan lopen (zoals elke week), maar dit keer weer met zijn tweetjes in plaats van met drie. Het voelde zo goed, zo 'natuurlijk',... Niet met het idee van: wat zou het leuk zijn als we straks samen wonen Wink, maar gewoon, wat doet het deugd om hem aan mijn zijde te hebben. We lachen, we praten, we begrijpen elkaar,... Ik ben thuis gekomen en heb mij mezelf gedacht. Stop met jezelf gek te maken. Geniet van het moment, geniet van de vriendschap. Niets meer, niets minder. Ik was echt blij met die conclusie. Ik moet zeggen dat ik wat hulp van buitenaf heb gekregen hiervoor hoor. Een vriendin heeft me het een en ander duidelijk gemaakt en ik had dat gewoon nodig. Dus ik was er helemaal klaar mee op 'liefdesgebied' wat me wel rust gaf. Maar de week erna is jammer genoeg alles veranderd. Ik weet niet waarom. Ben ik anders gaan doen omdat ik anders redeneerde? Merkte hij iets? Ik weet het echt niet. Het komt erop neer dat we woensdag wat naar elkaar sms'ten en dat hij plots niet meer reageerde. Op donderdag kwam hij twee keer behoorlijk venijnig en arrogant uit de hoek. Nog nooit gehad... Was behoorlijk van de kaart moet ik zeggen. Vrijdag hem erover aangesproken, maar we waren niet lang genoeg alleen dus het werd niet echt uitgepraat. Vrijdagavond stuurde hij me dan nog een bericht om me geluk te wensen met mijn weekendjob, maar daarna was het weer behoorlijk stil. Echt niet normaal. Ik weet niet waarom. Ik weet niet wat ik mis heb gedaan. Heeft hij ruzie gehad met zijn vriendin over het contact met mij. Is hij het beu om zoveel contact met mij te hebben. Ik heb geen idee!
Eigenlijk zou ik het graag uitpraten want ik heb niet graag dat er zoiets blijft hangen, maar nu is het vakantie en ik denk niet dat ik hem ga zien deze week. Dus ik zal tot volgende week op mijn tanden moeten bijten... Ik hou jullie alleszins op de hoogte Wink.

Er komt nog meer hoor, maar weer even posten Wink

@ Els: Dat van dat spijt hebben omdat je meteen instemt. Dat heb ik ook. Je bent zo blij met een voorstel en dan reageer je onmiddellijk, terwijl je achteraf denkt: je had beter wat gewacht. Straks denkt hij nog dat je op hem zit te wachten. Maar aan de andere kant denk ik dan: Als hij heel goed nadenkt, dan weet hij gewoon dat je op een teken van hem zit te wachten... Dus ik zou er niet te veel mee zitten. Misschien soms heel even wachten, maar vooral niet te veel nadenken over zo'n dingen. Toen ik vorige zondag naar mijn vriend stuurde, dan stuurde hij ook direct terug. Ik heb eigenlijk niet gedacht: die zit echt te koekeloeren tot ik een bericht verstuur. Geen haar op mijn hoofd die zo dacht dus ik weet ook niet of onze vriendjes er zo over denken...

Het is ook hard om te horen dat hij nu andere dingen heeft die belangrijker lijken. Het voelt wellicht zo voor jou, maar ik weet niet of het zo voor hen is. Maar ik heb het hier in het begin ook vaak mee gemaakt. Dan zei hij dat hij zou komen en dan stuurde hij plots. Zal niet meer lukken, zal voor komend weekend zijn. En dan dacht ik: doe me dat niet aan. Wat is er nu zo veel belangrijker dan ik?! Ik kwam er echt gek van. Nu gebeurt dat niet meer, maar misschien is dat ook omdat we mekaar minder zien. Het huis is intussen toch geregeld dus daar hoeven we niet meer over te praten...

Proficiat met je rijbewijs trouwens!!! Dat had ik nog niet gezegd. Daar ga je superhard van genieten want ik ben echt blij dat ik dat al jaren heb. Wat een vrijheid en gewoon heerlijk om muziek op te zetten en ergens naartoe te rijden. Even helemaal in jouw wereld of helemaal weg van de wereld. Hangt ervan af hoe je het bekijkt Smile. Ik kan me inbeelden dat je vriend zijn reactie ook wel heel welkom was voor jou. Dan voel je je even weer op dat schavot geplaatst hé. Daar kijk ik ook naar uit... Bij mij gebeurt dit dus echt nooit meer é. Dat vind ik echt spijtig. Hij vertoont helemaal GEEN activiteit op mijn Facebook. Maar echt niets. Vroeger zou je nog kunnen zeggen: hij heeft het niet gezien. Hij kwam ook zelden op Facebook. Maar nu liked hij echt alles van iedereen, maar niets van mij. Echt niets. Zelfs niet gewoon een foto of wat dan ook. NIETS. Pijnlijk vind ik dat want vrienden doen dat toch gewoon, maar misschien zit er een andere reden achter. Ik weet het niet. Ga me er niet druk in maken want is tenslotte maar een virtuele wereld. Dat noemde mijn vriend zo toen ik hem deze zomer aansprak op zijn status die hij had veranderd. Van relatie naar vrijgezel. Dat was zo'n harde noot om te kraken voor mij, maar hij vond dat een peulschil. Waar jij mee zit zei hij, is toch maar een virtuele wereld...

Ik vind het fijn voor jou Els dat je sociaal leven weer lijkt open te bloeien. Dat je mensen leert kennen en dat je naar de sportschool gaat. Kan echt een kick geven vind ik, dat sporten. Vorige maandag liep ik ook weer 9 km in 49 minuten en dan ben ik zo fier als een gieter Wink. Van die date heb ik eigenlijk ook graag gelezen, maar ik snap het helemaal. Ik heb nu ook iemand die graag met mij wil afspreken. Hij heeft twee kinderen, is ook 33 zoals ik en we kennen elkaar eigenlijk al heel lang. Hij is de neef van een vriendin van mij. Vanmorgen stuurde hij een foto door van zijn to do lijstje. Er stonden allerlei huishoudelijke taken op en onderaan stond er ... het hof maken. Ik vond het eigenlijk wel keigrappig. Maar denken aan een date met hem... oké, gewoon vriendschappelijk kan nog. Maar voor de rest... ik kan ook niet denken aan intiem zijn met iemand anders. Ik ben nooit met iemand anders intiem geweest en geen haar op mijn hoofd dat nu denkt aan iemand anders. Ik kan het niet, ik wil het niet. Daar komt misschien ooit wel verandering (hopelijk als mijn vriend niet meer terug komt Wink), maar ik ben er nu alleszins niet klaar voor. Echt niet. Dus ik kan het wel begrijpen hoe jij reageerde na jouw date. Oké, aandacht is één iets, maar we willen vooral dat het van die ene persoon komt é. Ze zijn tenslotte voorlopig nog niet vervangbaar. Niet in ons hoofd en niet in ons hart.
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 28-02-2017, 01:25 door Gietje117.)

@ Els: Wat je zegt over die persoon is weg en ik kan hem niet meer spreken. Daar heb ik het ook ongelooflijk moeilijk mee. Er gebeuren dingen in mijn leven waar hij helemaal niets van af weet. Ik kan mijn verhaal ook totaal niet meer kwijt aan hem. Dat vind ik ongelooflijk lastig. En ik begrijp eigenlijk niet waarom dat niet meer kan. Waarom laat hij geen vriendschapsrelatie toe. Oké, met zijn depressie lukt dat wellicht gewoon niet, maar toch hoop ik in die richting te evolueren. Want mijn vriend was er ook altijd als ik het moeilijk had, maar we lachten ook heel wat af samen en nu moet je dat allemaal missen. ondraaglijk hé... Ik zit hier nu ook te typen in de zetel en gewoon het feit dat het huis hier helemaal leeg is. Dat er niemand in bed is, niemand die je zoen kan geven of even kan tegen aan kruipen,... Hatelijk!

@ Feline: Heel erg welkom hier! Fijn dat ook jij de weg hebt gevonden. Net als ik ontmoette jij een tijd terug een P. Is wel even slikken als ik dat zie staan want mijn vriend zijn naam begint ook met een P. Gewoon daarom hoor Wink. Maar denk ik weer aan de goeie ouwe tijd bij mij die nu zo ver weg lijkt te zijn. Maar genoeg over mij, daarover kan je al genoeg op dit forum lezen. 
Lief, empathisch, geduldig, dat zijn inderdaad eigenschappen die hier bij meerdere mannen voorkomen. Blijkbaar zijn die mannen vatbaarder...
Dat kort lontje, dat heb ik hier ook gezien. Wat ik helemaal niet kende. Mijn vriend was in 15 jaar helemaal zo niet geweest. Het was verschrikkelijk. En dat egoïsme herken ik ook enorm. Hij bleef soms uren na de training hangen en of ik nu aangaf dat ik dat niet oké vond of ik werd kwaad of ik zei het vriendelijk, niets leek te helpen. Terwijl wij vroeger nooit ruzie hadden over zo'n dingen. Kort na onze breuk ben ik twee keer naar een psycholoog geweest en toen zei ze me dat depressieve mensen echt extreem egoïstisch kunnen zijn. Dat het zelfs proporties kan aannemen waarvan je denkt: dit bestaat niet. Maar toch is het zo. En dit allemaal door een persoon die je helemaal zo niet kent. Heel vreemd is dat en heel zwaar om dragen. Die lichamelijke veranderingen waren hier ook: vooral die elektrische schokken, dat zweten en het verminderde libido. Ik heb daar zo hard van afgezien. Ons seksleven is hier altijd goed geweest. Ik was er meer dan tevreden mee. Maar sinds mijn vriend zich niet goed voelde, was het heel wat minder. Hij was echt met niets meer te verleiden. Maar echt niet. En ik voelde me daar zo slecht bij. Ik dacht zelfs een tijdje dat hij iemand anders had. Ik kon het maar niet begrijpen dat hij me niet meer aantrekkelijk vond. Terwijl dat eerder nooit een probleem was geweest.

Ik voelde me dan ook vaak niet goed als hij me weer links liet liggen. Nu besef ik dat het voor hem ook helemaal niet makkelijk was... Het was voor ons allebei onnoemelijk zwaar. En hij besefte toen ook wel dat hij me onwijs ongelukkig maakte. Maar hij kon er in principe niet veel aan doen.

Van die stijve spieren sprak hij trouwens ook. En ik zag soms ook zenuwtrekken in zijn voorhoofd. Echt heel vreemd. Daarom was ik eigenlijk ook bang van die pillen. Ik kende er niets van en vond het heel vreemd dat er zoveel bijwerkingen waren. Hij leek het niet zo erg te vinden, maar ik maakte echt zorgen. Na maanden slikken had ik ook niet de indruk dat er iets beterde dus opteerde ik zelfs om te stoppen. Maar dat vond de therapeute toen weer geen goed idee dus ik luisterde maar...

Bij ons waren er geen zo'n goeie momenten weer. Ook niet echt ruzies, maar wel heel veel gesprekken. Ik wilde het kunnen begrijpen waarom hij zich zo voelde. Ik stelde heel veel vragen en ik denk nu achteraf gezien dat hij gek moet zijn geworden. Gek van mijn vragen. Want hij kon er gewoon geen antwoord op geven. Ik heb hier twee keer mijn valies gemaakt omdat ik dacht dat hij me niet meer wilde. Ik wilde hem adem geven en de eer aan mezelf houden, maar hij gaf twee keer aan dat hij het niet wilde. Dat hij me niet kwijt wilde. Ook de therapeute zei me dat ik hem niet alleen mocht laten. Dat dit geen goed idee was.

Dat verdiepen in depressie en pillen had ik ook nooit gedaan, maar de behoefte drong zich steeds meer op. Ik merk nu ook dat er weinig eenduidigheid is. Over depressie en pillen zijn er wel boeken te vinden, maar je leest telkens iets anders. Dat vind ik wel erg. En wat ik ook niet vind is echte verhalen. Of toch heel weinig. Gelukkig kwam ik op een dag op dit forum terecht. Dat heeft me al enorm goed geholpen, ik hoop voor jou net hetzelfde! Moest je titels hebben van goed materiaal, dan hoor ik het graag want zelfs nu mijn vriend al zo lang het huis uit is, heb ik nog altijd behoefte om veel te lezen. Dat geeft me inzichten en ook wel rust.

De dag waarop jullie terug een stel werden na meer dan vijf maanden, ik kan me al voorstellen hoe jij je voelde. Ik snak zo naar dat moment hier, maar er is natuurlijk niemand die dit kan voorspellen... Die zin van 'we haalden het beste in elkaar naar boven' voelde ik ook zo sterk. Hij leken wel een tandem, maar dan eentje waarbij je naast elkaar fietst. Altijd zij en zij, ook al waren we dat niet altijd lichamelijk. Hij was altijd bij mij en ik kon altijd op hem rekenen. Dat voelde zo goed en dat maakte mij zo sterk.

De invloed van AD ken ik hier goed want ik heb het van heel dichtbij meegemaakt, maar niet wat afbouwen met iemand doet. Ik denk dat mijn vriend nu aan het afbouwen is, maar heb er eigenlijk totaal geen zicht op. Ik durf er niet echt over te beginnen. Maar hij sprak erover alsof het niets was. Wellbutrin ging hij trouwens gewoon stoppen van de ene op de andere dag... Maar blijkt dat dat met bepaalde AD wel kan. Dat las ik toch onlangs. Maar klopt dat... ik weet het eigenlijk helemaal niet.

Dat paniekerig en controlerend reageren herken ik ook zo. Ik heb vaak tegen mezelf gezegd: laat het wat los en probeer gewoon wat langs hem te leven. Mijn vriend vroeg dat ook: maak je niet zoveel zorgen, denk aan andere dingen. Maar dat gaat gewoon niet want je verwoordt het zo goed: je ziet ze wegglippen en niets dat dat kan tegenhouden. En dat is ongelooflijk moeilijk als je iemand graag ziet. Ik begrijp dat HELEMAAL. Je wil zo graag helpen, je wil je leven weer op de rails, maar niets lijkt te helpen...

Ik vind het heel erg sterk dat je akkoord ging met het 'stekkerverhaal'. Straf! Al denk ik dat het misschien anders is als je al voor de tweede keer voor zo'n breuk komt te staan. Maar ik begrijp het wel heel goed... maar toch straf dat je het kon!! Is misschien het juiste wat je op dit moment moest doen, het enige wat je kon doen. En ik snap dat je hoop haalt uit onze verhalen want in je omgeving vind je misschien wel een luisterend oor, maar hier kun je echt over depressies praten en ook over hoe we het als partner kunnen aanpakken. Er is hier zoveel herkenning, medeleven,... Ik hoop dan ook dat je hier steun uit blijft putten want ik geloof dat onze partners ons in de toekomst nog hard nodig zullen hebben. Een kennis zei mij een tijd terug: het is op het moment wachten dat zij de klik maken. Dat zij beseffen dat ze echt geholpen moeten worden. Dan pas begint de genezing. En ik hoop dat ook mijn vriend me op dat punt weer toelaat in zijn leven.

Ah en nog een laatste iets: Dat van die reacties van je omgeving, dat ken ik. Ik moet me altijd maar weer verantwoorden waarom ik nog hoop op een toekomst samen. Hij verdient mij al lang niet meer zeggen ze allemaal en ik verdien veel beter. Ze snappen niet dat hij het beste is wat mij ooit overkomen is... En dat ik helemaal geen beter leven zal hebben met iemand anders. Ik was 15 jaar echt supergelukkig en daar waren mijn familie en vrienden elke dag getuige van...

Ah en nog een allerlaatste iets: ik hoop al 9 maanden op zo'n helder moment en zou ontzettend gelukkig zijn als dat er ooit van komt!

Nu lees ik nog een post van je en wil ik daar nog op reageren. Sorry dat het wel heel lang wordt op die manier Smile. Maar heb het gevoel dat ik het moet zeggen Wink. Het komt inderdaad allemaal niet aan. Dat is het vervelende, maar zo is het. Mijn vriend heeft al vaak aan gegeven dat hij wil praten, maar van het moment hij dan hier is, dan wil hij het niet meer. Hij zegt dat hij het wil, maar niet kan. hij begrijpt dat ik naar antwoorden op zoek ben, maar hij zegt dat hij niet weet of hij ze ooit zal kunnen geven. Dan heb ik gezegd dat ik dat ga respecteren. Wat heeft het voor zin om dingen te vragen waar er toch geen antwoord op komt. Of dan komt er iets grofs wat hij wellicht zo niet bedoelt. Vorige week vroeg ik mijn vriend of hij me dan nooit meer wilde zien of horen en hij zei nee. Voor mij is dat een kaakslag, maar een week later komt hij dan langs voor mijn elektriciteit... Besef dat ze onder invloed van medicijnen en zeker onder invloed van een depressie praten. Dat kleurt echt heel veel. Misschien moet je ook eens naar het filmpje van de black dog op youtube kijken. Dit werd me hier aangeraden en ik heb tranen met tuiten gehuild. Zoveel herkende ik.

@ Positiva: Ik noem Leeuwin hier altijd supersterk, maar als ik nog eens opnieuw lees wat jij op zo'n jonge leeftijd al hebt mee gemaakt, dan doe ik ook mijn hoedje af hoor! Ik weet echt niet hoe ik gereageerd zou hebben zo'n tien jaar terug... Ik hoop echt dat je vriend stilaan z'n leven helemaal terug kan opnemen (met een studie of wat dan ook) en dat jullie dan samen verder kunnen bouwen. Want als je zo'n periode samen overleeft, dan denk ik dat jullie heel ver kunnen komen! Ik duim alvast aan de virtuele zijlijn Wink.

En nu moet ik eigenlijk nog aan mijn update beginnen. Help en het is alweer middernacht... Ik ga het dan ook kort houden geloof ik. Deze week is het vakantie in België en dat wil zeggen dat ik even wat rust kan nemen. Maar het lot heeft er anders over beslist Wink. Ik ben vorige vrijdag de eerste keer gaan werken op mijn nieuwe job. Ik heb immers een weekendjob gezocht omdat ik anders mijn huis wellicht niet kan afbetalen. Ik moet zeggen dat het heel goed is meegevallen, gelukkig. Ik help mee in een frituur en het bevalt me wel. Een koppel 40'ers die het sinds 1 februari uitbaten en die dringend op zoek waren naar een extra kracht. Ze gaven me na de eerste shift meteen 2 euro per uur opslag dus ik denk dat ik wel een goeie indruk heb nagelaten Smile. Dat deed me wel deugd. Vrijdagavond gaan werken, zaterdagavond, zondagmiddag en zondagavond. Dit tempo ga ik wel niet volhouden... maar ik zie wel waar het schip strandt en ik heb gezegd dat ik mijn grenzen zal aangeven. Ik denk dat de zondagavond sowieso zal wegvallen, maar dat zien we wel in de toekomst. Het komt erop neer dat ik een goeie 16 uur heb gewerkt. Dit combineren met een voltijdse job in het onderwijs wordt moeilijk, maar we zien wel. Ik vind het wel fijn om op eigen benen te vechten voor mijn huis en een comfortabel leven.
Zaterdagavond ben ik na de shift nog iets gaan drinken met mijn baas en bazin. Heel gezellig eigenlijk. Op café een oude vriend tegengekomen. Hij sprak me aan over mijn verminderd gewicht. Hij heeft een vriendin, maar hij bestookte me - welgemeend - met complimenten. En toen begon hij over p. Hij zag dat ik het moeilijk kreeg. En toen zei hij me: je ziet hem nog ongelooflijk graag hé. En ik was zo blij dat iemand me dat eens niet kwalijk nam. Want normaal krijg ik dan vanalles te horen: hij verdient dat niet, wacht niet, zoek zelf je geluk,... Maar het deed deugd om geen reactie te krijgen. En toen zei hij me: beloof dat je eerst voor jezelf zorgt, dan kun je later misschien nog voor JULLIE zorgen. En heb die zin onthouden. Hij heeft gelijk.Ik weet het, maar ik moet het mezelf heel goed inpeperen... Hij zei me dat ik veel te mooi, te leuk en te goed ben om te laten gaan en dat hij het wel zou weten als hij geen vriendin had gehad... jaja... Smile
Dus een emotionele avond, maar ook wel een goeie avond. De avond ervoor had ik P zelfs tegengekomen toen ik van mijn weekendjob kwam. hij stond in het dorp weer buiten bij een café. Hij heeft mij ook gezien en wuifde... Toch al iets. Ik hoopte een heel klein beetje dat hij me zou sturen om te vragen hoe het was geweest, maar niks... En ik had heel veel zin om hem te sturen dat alles goed was verlopen, maar dat heb ik dan ook maar niet gedaan. Afstand bewaren dus, ik kan het Wink. al was het verschrikkelijk moeilijk.

Vandaag weer een wat minder dagje. Wat moe van het vele werk en een ongelooflijk gemis. Een jongen maakte dat wel een klein beetje goed door vanmorgen zijn to do lijst door te sturen. Maar dat typte ik hierboven ergens al zeker... Het komt erop neer dat mijn naam onderaan stond en daarachter 'het hof maken'. Die ziet mij helemaal zitten, maar heb hem gezegd dat ik helemaal niet klaar ben voor een nieuwe relatie. Fysiek is hij ook helemaal mijn type niet... Maar ach, wie zal er mijn type wel zijn als ik het prins op het witte paard al lang ben tegengekomen?!
En met deze wijze woorden sluit ik af voor vandaag, het is al laat genoeg Wink.

Tot gauw iedereen!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Gietje117 :   • Feline2017
Antwoord


@Minnie; Wat naar voor jouw vriend dat hij door de hele medische molen is heen gehaald en meerdere type AD heeft moeten proberen.  Desondanks lees ik  In jouw woorden dat jouw vriend hoe moeilijk hij het ook heeft, toch nog controle lijkt te hebben over hoe hij zich naar jou uit laat.

@Gietje; Dank voor jouw uitgebreide reactie. Je steekt me met jouw woorden een hart onder de riem.
Zoals ik in mijn eerste bericht schreef, heb ik de berichten op het oude en nieuwe forum doorgelezen voordat ik mijn eigen verhaal online wilde plaatsen. Sommige verhalen van leden van dit forum bleven meer hangen dan andere verhalen. Zo greep het verhaal van Leeuwin mij aan. Jouw verhaal greep mij ook erg aan. Te meer omdat, nu wil ik jou geen valse hoop geven, ik in jouw woorden deels mijn eigen situatie terug las. Ik wil je dan ook meegeven dat ik er niet van op zou kijken als jouw P. op een dag tot bezinning komt. Het feit dat hij eerst zegt dat hij geen toekomst meer ziet maar een week later naar jouw elektriciteit komt kijken, herken ik heel goed. Mijn P. heeft ook fases gehad waarin hij zei dat hij überhaupt geen relatie wilde maar wel ’s avonds tegen mij aankroop in bed. Hoewel dergelijke opmerkingen veel pijn doen, denk ik soms te begrijpen waar het vandaan komt. Hij ziet een relatie als iets waarin hij moeite en energie moet stoppen. Hij heeft echter al moeite om iedere morgen zijn bed uit te moeten komen. Hij vertelde mij weleens dat hij wanhopig raakte als hij niet kon slapen en hij op een gegeven moment  vogels hoorde fluiten omdat hij dan wist dan wist dat de dag snel zou aanbreken. Of dat hij jaloers was op mensen in een verzorgingstehuis, die zouden immers niet meer lang leven. Logisch dat hij dan niet aan een relatie wilt denken maar enkel zo en en dan bij mij wilt zijn om troost te vinden zonder de kopzorgen die soms bij een relatie kunnen horen.  Wellicht biedt jouw weekendbaan een zodanige afleiding dat je je wat meer kan neerleggen bij het gegeven dat jij hem zo nu en dan ziet en dat de toekomst zich vanzelf zal uitwijzen. Ik weet trouwens van mijn P. dat hij zonder moeite banden met mensen doorknipte waarvan hij van mening was dat ze niet goed voor hem waren. Verder heeft P. een haat-liefde verhouding met alcohol. Hij dronk niet wekelijks, misschien wel maandelijks. Maar als hij dronk, was hij niet te stoppen. De volgende dag waren zijn kater niet te beschrijven.  Ik dacht in jouw berichten te hebben gelezen dat jouw (ex-) partner regelmatig dronk.

Ik kreeg tranen in mijn eigen toen ik in jouw bericht las dat er tegen jou gezegd werd dat jij eerst voor jezelf moet zorgen en daarna misschien voor jullie samen. Zo is het namelijk maar net.

Kan jij mij een paar titels van boeken over dit onderwerp geven?
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 28-02-2017, 17:11 door Positiva.)

Register or login to view the content
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Positiva :   • Feline2017
Antwoord


Register or login to view the content
Hallo allemaal,
Ik ben er nog hoor maar bn momenteel met mijn kinderen op skivakantie. Was zwaar om te gaan omdat op dag van vertrek volledige uitslag van mn moeder volgde; onderweg dus te horen gekregen.
Maar vond dat ik toch moest gaan. Wel afleiding dus nu door het skien maar na skien in beslag genomen door regeldingen rondom mn moeder. 
En voor mijn vriend is het nu ook spannend, hij is eergisteren met Wellbutrin begonnen, naast Sertraline. Tot op heden nog geen positieve ervaring met alle geprobeerde medicatie, hoewel ik toch niet uitsluit dat het iéts doet; het is zo moeilijk te beoordelen. Wat zou het fijn zijn als deze combi echt een boost aan zijn herstel zou geven! God, wat zou ik daar veel voor geven. Tuurlijk, de stijgende lijn is er zeker maar er is nog een lange weg te gaan naar een 'normaal' leven. Vandaag heeft hij herkeuring UWV gehad dus hij stond strak van de spanning! Dat is ook weer achter de rug, nu afwachten. Arts gaat info psychiater opvragen op beoordeling te kunnen doen begrijp ik.

GGlobaal heb ik jullie verhalen gelezen maar kan er nu niet op reageren; is ook teveel. Maar toch even een teken van leven van mij hier.

@Positiva, niet weggaan hoor;-)Register or login to view the content
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 98 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,947 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 688 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
  Depressief door je relatie? Started by Anoniemm
8 Replies - 1,354 Views
10-08-2022, 08:13
Laatste bericht: Anoniemm



Gebruikers die dit topic lezen:
2 gast(en)