Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner is depressief



Register or login to view the content
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


Dag allemaal,
De afgelopen maanden heb ik nauwkeurig alle berichten in dit topic gelezen en nam me voor om na het lezen van het laatste ofwel het meeste recente bericht, mijn eigen verhaal te posten. Mag ik van de gelegenheid gebruik maken?
Mijn moeder heeft  mij alleen opgevoed. Zij heeft een lastige jeugd gehad waarin het alcoholisme van beide ouders een grote rol speelde. Na mijn geboorte scheidde zij van mijn vader en raakte in een depressie met angststoornissen. Mijn moeder was en is een knokker en heeft ervoor gezorgd dat ik ondanks haar depressie niks te kort ben gekomen. Goed, dit is mijn achtergrond.
Ruim 3.5 jaar geleden leerde ik P kennen. Tijdens onze eerste date gaf hij aan met een depressie te hebben geworsteld. Ik schrok van zijn bekentenis en vond hem in beginsel maar een rare vogel. Hij bleef aanhouden en na verloop van tijd raakte ik verliefd op hem. Inmiddels wist ik dat hij kort voo onze eerste date vrij abrupt was gestopt met 20mg paroxetine / seroxat.  De afbouwverschijnselen hielden aan en de depressieve klachten kwamen terug waardoor hij opnieuw begon met het middel. Ik had P inmiddels leren kennen als lief, empathisch, geduldig en gegoten in de vorm van een brok mannelijkheid. Mijn moeder had nooit medicatie willen slikken waardoor ik niet wist wat me te wachten stond. Kort nadat P opnieuw begon met het opbouwen van de medicatie maakte ik kennis met een leugenaar en een egoïst, iemand met een vreselijk kort lontje. Ik heb het dan nog niets eens over de lichamelijk veranderingen:  zweetaanvallen, paniekaanvallen, hartkloppingen, stijve spieren, elektrische schokken, laag libido, spraakgebrek, noem maar op. Alles wat ik zei of deed was niet goed. Hoewel wij praktisch iedere dag samen waren, hadden wij beide ons eigen appartement.  P raakte steeds meer op zich zelf en nam afstand. Het  werd een proces van aantrekken en afstoten, ruzies om niks waarbij van zijn kant felle en heftige reacties hoorde. Meer dan eens maakte hij het uit om er een week later op terug te komen. In deze periode had hij zo nu en dan ook goede momenten. Nadat de 20 mg eenmaal ‘gepakt’ had, kwam de rust voor een deel terug.
Ik had me nooit verdiept in het ziektebeeld dat hoort bij depressie en wist al helemaal niets van de werking van AD met in het bijzonder seroxat. Het gedrag van P en het verloop van de relatie maakte mij onzeker, verdrietig en onrustig. Die onrust reageerde ik af op hem door claimerig te worden en hem te controleren. Dit werkte natuurlijk averechts en zorgde alleen maar voor meer ruzies. Anderhalf jaar nadat wij wat met elkaar kregen, gaf P aan de relatie voor eens en altijd te willen beëindigen omdat hij rust nodig had. Hij was namelijk opnieuw begonnen met afbouwen. Met pijn en moeite heb ik me daar bij neergelegd. Met pijn en moeite omdat ik desondanks veel van hem was gaan houden. Ook zag ik dat hij aan het vechten was met zijn ziekte. Ik herkende gedragingen, reacties en handelingen die ik bij mij moeder tijdens mijn jeugd ook gezien had.  Wat het nog moeilijker maakte is dat wij vlak daarvoor naar Turkije zijn geweest voor een vakantie. Hoewel hij zich niet topfit voelde, hebben wij het ontzettend fijn gehad. Naast dat er veel aantrekkingskracht is, zijn wij hele goede maatjes, misschien wel soulmates. Het beëindigen van de relatie voelde juist vanwege die superfijne vakantie zo onnatuurlijk.
Ik ben maanden lang stuk gegaan van het verdriet. Verdriet omdat ik hem kwijt was en omdat ik niet goed begreep waarom het zo gelopen was. Na verloop van tijd kon ik de draad weer oppakken.  Ik durfde ook in de spiegel te  kijken en kon zien dat ik hem te veel op zijn huid had gezeten.  Verder mag ik mezelf nu expert noemen op het gebied van AD. Heb ontzettend veel gelezen over de werking van het spul en de ervaringen van gebruikers en mensen die aan het op/afbouwen zijn. Dit draagt eraan bij dat ik P beter ben gaan begrijpen.
Na maanden waarin wij geen contact hadden, kregen wij na een maand of 5 weer opnieuw contact. Sinds november 2015 waren we opnieuw een stel. Hij was inmiddels stabiel met de 20mg. Zo stabiel was hij sinds dat ik hem kende nooit geweest. Ik vond de man van mijn dromen in hem. Tot over mijn oren was ik verliefd op hem. Het was wederzijds. Iedere dag waren we samen, na mijn werk toerden we op de motor of dronken thee op het terras. Viel iedere dag in zijn armen in slaap. We haalden het beste in elkaar naar boven.  Mijn onrust was ik inmiddels ook kwijt omdat hij een en al openheid was  en blijk gaf van zijn gevoelens. P is eind 30 en wil voor zijn 40ste van de medicatie. Je voelt hem al aankomen.  Oktober 2016 begon hij opnieuw met afbouwen. Dit keer weliswaar met heel kleine stappen conform een volledig door hem uitgekiend schema.
Het afbouwen brengt wederom spanning met zich mee. Hoewel hij het dit maal gecontroleerder doet, zie ik opnieuw veranderingen in zijn gedrag. Inmiddels heeft hij in 4 maanden tijd 5 mg afgebouwd.  Hij trekt zich weer vaker terug,  is meer gesloten en lijkt soms alweer volledig voorbij te gaan aan mijn gevoelens. Het was twee maanden terug alweer zo erg dat ik in paniek ’s avonds een hulplijn heb gebeld, puur en alleen om mijn verhaal te doen. Ik wilde P niet lastig vallen met mijn vragen en onrust. De dame aan de telefoon confronteerde me naar aanleiding van mijn verhaal met het feit dat het klonk alsof ik de controle niet wilde verliezen. Denk dat dat deels ook wel zo is. Maar goed, als de man waarvan je zo idioot veel houdt,  weer door je vingers dreigt te glippen, dan word ik inderdaad wat paniekerig en controlerend. Hoewel ik mijn gevoelens nu beter kan beheersen en beter in staat ben om P zijn ruimte te geven, blijft het schrijnend. Twee weken terug had hij per abuis 10 mg ingenomen in plaats van 15mg. Nou de wereld stond weer op zijn kop. Niet P zat naast me maar een vreemde. Bot, gemeen, totaal gericht op zichzelf. Na een summiere woordenwisseling trok hij opnieuw de stekker eruit. Hij gaf aan dat hij tot de conclusie was gekomen dat het toch echt niet werkt tussen ons.  Terwijl dat hij het zei dacht ik ‘daar gaan we weer’. Het kwam minder hard binnen dan dat het eerder deed omdat ik het enerzijds zag aankomen en anderzijds bij mezelf dacht, als je nu nog niet weet dat wij bij elkaar horen, dan maar even niet. Ik ging erin mee door te zeggen dat hij inderdaad gelijk heeft en we nu na 3,5 jaar maar eens moeten stoppen met proberen. Ik heb aangegeven alleen in noodgevallen door hem te willen worden gebeld omdat ik er anders opnieuw aan onder door ga. Afstand geeft in deze gevallen beide partijen rust. Zonder die afstand zit ik namelijk continu in een afwachtende positie. Dat breng onrust, spanningen en verdriet teweeg.
Al met al weet ik niet goed hoe het zal aflopen tussen mij en P. Ik probeer het voor nu los te laten en me niet te veel bezig te houden met de toekomst. Het lezen van jullie berichten geeft ontzettend veel herkenning. Uit die herkenning kan ik rust putten en misschien zelfs wel wat hoop.
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


(25-02-2017, 17:23)Feline2017 schreef: Dag allemaal,
De afgelopen maanden heb ik nauwkeurig alle berichten in dit topic gelezen en nam me voor om na het lezen van het laatste ofwel het meeste recente bericht, mijn eigen verhaal te posten. Mag ik van de gelegenheid gebruik maken? 
Mijn moeder heeft  mij alleen opgevoed. Zij heeft een lastige jeugd gehad waarin het alcoholisme van beide ouders een grote rol speelde. Na mijn geboorte scheidde zij van mijn vader en raakte in een depressie met angststoornissen. Mijn moeder was en is een knokker en heeft ervoor gezorgd dat ik ondanks haar depressie niks te kort ben gekomen. Goed, dit is mijn achtergrond.
Ruim 3.5 jaar geleden leerde ik P kennen. Tijdens onze eerste date gaf hij aan met een depressie te hebben geworsteld. Ik schrok van zijn bekentenis en vond hem in beginsel maar een rare vogel. Hij bleef aanhouden en na verloop van tijd raakte ik verliefd op hem. Inmiddels wist ik dat hij kort voo onze eerste date vrij abrupt was gestopt met 20mg paroxetine / seroxat.  De afbouwverschijnselen hielden aan en de depressieve klachten kwamen terug waardoor hij opnieuw begon met het middel. Ik had P inmiddels leren kennen als lief, empathisch, geduldig en gegoten in de vorm van een brok mannelijkheid. Mijn moeder had nooit medicatie willen slikken waardoor ik niet wist wat me te wachten stond. Kort nadat P opnieuw begon met het opbouwen van de medicatie maakte ik kennis met een leugenaar en een egoïst, iemand met een vreselijk kort lontje. Ik heb het dan nog niets eens over de lichamelijk veranderingen:  zweetaanvallen, paniekaanvallen, hartkloppingen, stijve spieren, elektrische schokken, laag libido, spraakgebrek, noem maar op. Alles wat ik zei of deed was niet goed. Hoewel wij praktisch iedere dag samen waren, hadden wij beide ons eigen appartement.  P raakte steeds meer op zich zelf en nam afstand. Het  werd een proces van aantrekken en afstoten, ruzies om niks waarbij van zijn kant felle en heftige reacties hoorde. Meer dan eens maakte hij het uit om er een week later op terug te komen. In deze periode had hij zo nu en dan ook goede momenten. Nadat de 20 mg eenmaal ‘gepakt’ had, kwam de rust voor een deel terug. 
Ik had me nooit verdiept in het ziektebeeld dat hoort bij depressie en wist al helemaal niets van de werking van AD met in het bijzonder seroxat. Het gedrag van P en het verloop van de relatie maakte mij onzeker, verdrietig en onrustig. Die onrust reageerde ik af op hem door claimerig te worden en hem te controleren. Dit werkte natuurlijk averechts en zorgde alleen maar voor meer ruzies. Anderhalf jaar nadat wij wat met elkaar kregen, gaf P aan de relatie voor eens en altijd te willen beëindigen omdat hij rust nodig had. Hij was namelijk opnieuw begonnen met afbouwen. Met pijn en moeite heb ik me daar bij neergelegd. Met pijn en moeite omdat ik desondanks veel van hem was gaan houden. Ook zag ik dat hij aan het vechten was met zijn ziekte. Ik herkende gedragingen, reacties en handelingen die ik bij mij moeder tijdens mijn jeugd ook gezien had.  Wat het nog moeilijker maakte is dat wij vlak daarvoor naar Turkije zijn geweest voor een vakantie. Hoewel hij zich niet topfit voelde, hebben wij het ontzettend fijn gehad. Naast dat er veel aantrekkingskracht is, zijn wij hele goede maatjes, misschien wel soulmates. Het beëindigen van de relatie voelde juist vanwege die superfijne vakantie zo onnatuurlijk. 
Ik ben maanden lang stuk gegaan van het verdriet. Verdriet omdat ik hem kwijt was en omdat ik niet goed begreep waarom het zo gelopen was. Na verloop van tijd kon ik de draad weer oppakken.  Ik durfde ook in de spiegel te  kijken en kon zien dat ik hem te veel op zijn huid had gezeten.  Verder mag ik mezelf nu expert noemen op het gebied van AD. Heb ontzettend veel gelezen over de werking van het spul en de ervaringen van gebruikers en mensen die aan het op/afbouwen zijn. Dit draagt eraan bij dat ik P beter ben gaan begrijpen. 
Na maanden waarin wij geen contact hadden, kregen wij na een maand of 5 weer opnieuw contact. Sinds november 2015 waren we opnieuw een stel. Hij was inmiddels stabiel met de 20mg. Zo stabiel was hij sinds dat ik hem kende nooit geweest. Ik vond de man van mijn dromen in hem. Tot over mijn oren was ik verliefd op hem. Het was wederzijds. Iedere dag waren we samen, na mijn werk toerden we op de motor of dronken thee op het terras. Viel iedere dag in zijn armen in slaap. We haalden het beste in elkaar naar boven.  Mijn onrust was ik inmiddels ook kwijt omdat hij een en al openheid was  en blijk gaf van zijn gevoelens. P is eind 30 en wil voor zijn 40ste van de medicatie. Je voelt hem al aankomen.  Oktober 2016 begon hij opnieuw met afbouwen. Dit keer weliswaar met heel kleine stappen conform een volledig door hem uitgekiend schema. 
Het afbouwen brengt wederom spanning met zich mee. Hoewel hij het dit maal gecontroleerder doet, zie ik opnieuw veranderingen in zijn gedrag. Inmiddels heeft hij in 4 maanden tijd 5 mg afgebouwd.  Hij trekt zich weer vaker terug,  is meer gesloten en lijkt soms alweer volledig voorbij te gaan aan mijn gevoelens. Het was twee maanden terug alweer zo erg dat ik in paniek ’s avonds een hulplijn heb gebeld, puur en alleen om mijn verhaal te doen. Ik wilde P niet lastig vallen met mijn vragen en onrust. De dame aan de telefoon confronteerde me naar aanleiding van mijn verhaal met het feit dat het klonk alsof ik de controle niet wilde verliezen. Denk dat dat deels ook wel zo is. Maar goed, als de man waarvan je zo idioot veel houdt,  weer door je vingers dreigt te glippen, dan word ik inderdaad wat paniekerig en controlerend. Hoewel ik mijn gevoelens nu beter kan beheersen en beter in staat ben om P zijn ruimte te geven, blijft het schrijnend. Twee weken terug had hij per abuis 10 mg ingenomen in plaats van 15mg. Nou de wereld stond weer op zijn kop. Niet P zat naast me maar een vreemde. Bot, gemeen, totaal gericht op zichzelf. Na een summiere woordenwisseling trok hij opnieuw de stekker eruit. Hij gaf aan dat hij tot de conclusie was gekomen dat het toch echt niet werkt tussen ons.  Terwijl dat hij het zei dacht ik ‘daar gaan we weer’. Het kwam minder hard binnen dan dat het eerder deed omdat ik het enerzijds zag aankomen en anderzijds bij mezelf dacht, als je nu nog niet weet dat wij bij elkaar horen, dan maar even niet. Ik ging erin mee door te zeggen dat hij inderdaad gelijk heeft en we nu na 3,5 jaar maar eens moeten stoppen met proberen. Ik heb aangegeven alleen in noodgevallen door hem te willen worden gebeld omdat ik er anders opnieuw aan onder door ga. Afstand geeft in deze gevallen beide partijen rust. Zonder die afstand zit ik namelijk continu in een afwachtende positie. Dat breng onrust, spanningen en verdriet teweeg. 
Al met al weet ik niet goed hoe het zal aflopen tussen mij en P. Ik probeer het voor nu los te laten en me niet te veel bezig te houden met de toekomst. Het lezen van jullie berichten geeft ontzettend veel herkenning. Uit die herkenning kan ik rust putten en misschien zelfs wel wat hoop.

Hallo Feline, 

Heel vervelend wat je allemaal achter de rug hebt. Niet 1x maar zelfs 2x heb je vrijwel hetzelfde meegemaakt, ondanks dat de tweede keer de medicatie heel rustig werd afgebouwd.

Ik weet dat het afbouwen van dit soort medicatie met onttrekkingsverschijnselen gepaard kan gaan, dit is bij de een helaas erger dan bij de ander! 

Door het contact te verbreken kun je zelf proberen om even wat tot rust te komen. Ik heb na mijn relatiebreuk nog een hele tijd samen met mijn ex in 1 huis moeten wonen, dit gaf stress, onrust en heel veel verdriet! Nadat zij was verhuisd en ik had besloten om enkel nog het nodige contact te maken vond ik weer een beetje rust terug, dit maakte de situatie natuurlijk niet minder erg maar ik werd er wel minder mee geconfronteerd! P. zal zijn weg vervolgen met het gevecht tegen zijn ziekte, waar deze eindigd kun je nu nog niet weten. Het is nog allemaal vrij recent, dus zoals positiva al zei; hou de deur op een kier, maar zorg ook goed voor jezelf

Sterkte!
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


Dank Positiva, Roy en Minnie. Zo fijn om jullie woorden te lezen. Het is soms moeilijk om aan familie en vrienden uit te leggen waar ik door heen ga. Vaak krijg ik te horen dat ik zijn gedrag niet moet nemen en dat ik beter af zou zijn zonder hem.  Veel mensen denken nog steeds dat een depressie niets anders is dan een tijdelijk dipje waar je zelf uit kan klauteren als je maar hard genoeg wilt. 

@Roy; Wat zijn jouw verwachtingen ten opzichte van de relatie / omgang met jouw ex? Ik heb namelijk het vermoeden (naar aanleiding van mijn eigen ervaringen) dat de depressieve ex-partner op een gegeven moment weer een helder moment krijgt en tot het inzicht komt dat de relatie helemaal zo slecht nog niet was - ervan uitgaande de relatie door alle gebeurtenissen niet onherstelbaar beschadigd is.

@Minnie; P. wilt van de medicatie af omdat hij, zoals jij terecht aangeeft, er niet van afhankelijk wilt zijn. Hij heeft voor zichzelf besloten dat hij het afbouwen nog een laatste maal wilt proberen. Om deze reden moet alles dat die poging kan belemmeren, geëlimineerd worden. Zo heeft hij onlangs ook de relatie met een familielid verbroken.
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 26-02-2017, 16:49 door Roy.)

Ik verwacht er helemaal niets meer van, dit wil ikzelf ook niet meer. Er is teveel gebeurd!

Misschien wel goed om erbij te vermelden dat de rollen bij mij waren omgedraaid. Ik was degene die heel langzaam een depressie ingelopen zonder dat ik dit zelf in de gaten had.
En ik kan je zeggen dat het zeker niet zomaar een dipje is! 

Het zou goed mogelijk kunnen zijn dat hij over een tijd anders terugkijkt naar jullie relatie en dat hij beseft dat hij een fout heeft gemaakt. Dit zal de toekomst echter moeten uitwijzen..

Ik denk dat je er goed aan doet om voor nu even wat afstand te nemen. Mocht het straks beter met hem gaan kun je er altijd nog op terugkomen, dit zorgt ervoor dat je er zelf niet helemaal op stuk loopt!
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 98 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,948 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 688 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
  Depressief door je relatie? Started by Anoniemm
8 Replies - 1,356 Views
10-08-2022, 08:13
Laatste bericht: Anoniemm



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)