Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner is depressief



(21-02-2017, 23:23)Gietje117 schreef: Schrijven doe ik sowieso vaak, dus ik snap wel wat je er aan hebt. Ik heb zelfs plannen voor een boek. Weet niet of het er van komt, maar we zien wel. Ik schrijf gedichten, teksten, mail met vrienden en schrijf hier. Heb er al heel veel aan gehad. Je kunt je gedachten inderdaad wat van je afschrijven.

Ik heb het contact wel verminderd hoor. Vorige zaterdag was het drie weken geleden dat ik hem nog had gezien of gehoord. Dat vond ik al een hele prestatie Wink.
Waarom moet ik me per sé neerleggen bij een breuk. Hij heeft die beslissing genomen terwijl hij in een depressie zat/zit. Dus ik wil gewoon blijven hopen. Misschien is dat naïef, maar wij waren echt dolverliefd. Hij keek zo uit naar onze verhuis, maar sliep gewoon niet meer door de verbouwingen. Dat heeft hem en ons genekt. Ik kan niet geloven dat hij al het goeie is vergeten. En hij is hier ook vertrokken omdat hij anders naar psychiatrie moest. De therapeute stelde opname voor, maar dat wilde hij niet. Dus stelde ze hem voor om even bij zijn ouders te gaan uitrusten. De eerste week kwam hij 's morgens en 's avonds langs. Ik heb zijn valies gemaakt en ik stond echt in tranen. Hij heeft me vast gepakt en me beloofd dat hij terug zou komen als hij genezen was. Ik geloofde hem niet echt, maar hij smeekte me om hem te geloven. Hij besefte dat hij eerst moest geholpen worden. Door invloed van thuis, medicatie en alcohol heeft hij er uiteindelijk toch de stekker uit getrokken.

Ik kan me niet van de mening ontdoen dat wij bij elkaar horen. En als dat zo is, dat we terug samen komen. Is trouwens niet zo uitzonderlijk. Dat mensen uiteindelijk terug samen komen.
Je moet ook weten dat wij nu op maar 500 meter van elkaar wonen. Is ook wel lastig. En ik kom mijn vriend sowieso soms tegen op het dorp. Ik probeer hem wel gerust te laten. Val hem niet lastig en probeer het contact heel laag te houden. Het lukt me niet altijd, maar ik hou al acht maanden vol. Dus het lukt me op de een of andere manier. Al heb ik natuurlijk al zeeën vol geweend...

Ik snap wat je bedoeld, als je 500m van elkaar woont dan kom je elkaar natuurlijk regelmatig tegen. 

Met de breuk accepteren wil ik  niet zeggen dat het nooit meer goed zou kunnen komen. Wat er in de toekomst gaat gebeuren kun je nu eenmaal niet weten. Maar ik denk dat zolang je het niet accepteerd dat jullie relatie op dit moment over is jijzelf niet verder komt omdat de onzekerheid over hoe het nu verder zal gaan aan je blijft knagen. Tuurlijk is hij al het goede niet vergeten en mocht het zo zijn dat jullie echt bij elkaar horen dan zal dit vanzelf ook weer gebeuren maar de kans bestaat helaas ook dat dit niet zo zal zijn! 

Gaat het inmiddels na 8 maand overigens al beter met je vriend voor wat zijn depressie betreft?
Antwoord


Register or login to view the content
Wat lief van je Gietje!! Dank je.
Een fijne gedachte dat je een kaarsje voor mij/mijn familie wilt branden...

Tja dit er ook nog bij terwijl het bordje al vol lag...Ik prijs mezelf dan toch gelukkig met de enorme groei van de afgelopen 5 maanden, en zowaar mijn vriend die lief is en me steunt nu! Hopelijk kost dat hem niet teveel; daar maak ik me natuurlijk wel zorgen over. Ik zal proberen niet op hem te leunen maar zijn steun neem ik van harte aan op de momenten dat hij die kan bieden! 

Raar/lastig om te zeggen maar je merkt wel dat de donkerste tijden ergens ook mooie dingen voortbrengen. Natuurlijk in de contacten met mijn moeder, stiefvader, broer en zus maar ook met mijn vriend. Toen ik vd week s nachts wakker lag en hij ook was hij zo lief voor me, we vreeen en de verbondenheid was zo intens. Ik voelde zijn liefde - die hij helaas al lang niet meer letterlijk uitspreekt- zo intens dat het me erg ontoerde. Zo'n mooi moment...dat geeft zoveel kracht en vertrouwen!!

Net stukje van je gelezen Gietje, hou je taai meid! 
Register or login to view the content
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 22-02-2017, 15:41 door Gietje117.)

Ik denk dat wij voor de rest van onze dagen heel erg veel van heel kleine dingen zullen kunnen genieten. We zullen niets meer vanzelfsprekend vinden. Dat is ook wel mooi vind ik, al deed ik dat vroeger ook al bewust. En is het niet terecht dat we eerst zoveel miserie over ons hoofd moeten krijgen. Ik hoop dat je mama een manier vindt om sterk te blijven, om als boom rechtop te blijven in deze barre tijden. Of dat jullie toch met zijn allen rondom haar kunnen gaan staan om het zo comfortabel mogelijk te maken. Wat is het leven toch soms wreed. 
Mijn papa zei gisteren ook dat het een stuk minder met mijn grootvader gaat. Oké, hij is intussen wel 88 (dus das natuurlijk nog iets anders dan een zestiger), maar hij moet weer steeds meer overgeven. Hij had dat een tijdje terug en toen ging zijn leven aan een zijden draadje. Een opname in het ziekenhuis heeft hem er dan terug door getrokken, maar ik weet niet of dat nog eens kan... Ik heb het gevoel dat ik dat er niet bij kan nemen. Maar we staan er voor en moeten er door é. Taai houden is de boodschap. Ik kan me dus heel goed voorstellen Leeuwin dat de steun die je van je vriend ervaart een ENORME opsteker is. Hoe moeilijk het ook is. Als ik nu wakker word in het midden van de nacht, dan besef je des te meer dat je er deels alleen voor staat. Terwijl hij vroeger ook altijd mijn tranen droogde. Zelfs nog toen hij al in zijn depressie zat.

@ Roy: Mijn vriend maakt een heel rare evolutie. Ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven. Tijdens onze verbouwingen had ik het gevoel dat hij het fysiek niet zou uithouden. Ik sprak hem daar over aan, maar hij vatte de ernst niet denk ik. Hij had heel veel fysieke klachten en daarmee gingen we naar de dokter, maar ik zag de oorzaak vooral bij zijn slaappatroon. Er waren veel nachten waarbij hij maar een uur of vier sliep. Dit kun je niet volhouden. Omdat hij piekerde, met de bouw bezig was,... Dus ik vroeg hem of hij daar niet voor moest kijken. Dat hij een oplossing moest zoeken om meer tot rust te komen. Maar hij komt uit een gezin waar alles met medicatie wordt opgelost dus koos hij voor die aanpak. Hij kreeg pilletjes van zijn moeder (waar ik eigenlijk niet tevreden mee was) en een heel korte tijd later reed hij zijn auto helemaal stuk (gelukkig zonder ernstige verwondingen!). Ik zei dat ik wilde dat hij naar de dokter ging en daar medicatie vroeg en niet zomaar iets van zijn moeder slikte. Uiteindelijk kreeg hij toen antidepressiva voorgeschreven door de huisarts, maar er werd verder geen uitleg over gegeven. Toen mijn vriend van de apotheek thuis kwam las hij de bijsluiter en merkte hij toen pas dat hij aD had meegekregen. Hij wilde dat echt niet nemen. ik moest toen eigenlijk naar de huisarts geweest zijn en ik moest vragen gesteld hebben. Maar op dat moment snapte ik eigenlijk ook niet waarom mijn vriend zo'n pillen werd voorgeschreven. Dus hij nam ze niet en zijn fysieke problemen leken wat af te nemen. Ik weet dat hij het zwaar had, maar als je meer dan drie jaar verbouwd dan is dat zsowieso lastig. WE maakten wel tijd voor elkaar, vertelden nog steeds alles aan elkaar en probeerden tussen de verbouwstress gewoon nog vaak wat te genieten.

Even weer posten want letters liepen weer achter...

Dus wij keken zo hard uit naar die verhuis. Het werd een heel drukke zomer en we snakten zo naar wat tijd voor ons. Van het moment dat we verhuisd waren, viel er zo'n last van mijn schouders. Ik voelde me onmiddellijk thuis. Maar ik merkte dat het niet hetzelfde effect op mijn vriend had. Hij vond zijn draai niet... en we praatten daar heel vaak over. Dat was in de zomer van 2015. Ik zag het aan hem, maar hij zei me dat het wel zou beteren. Ik dacht dat hij vooral problemen had met de herinneringen (want we wonen tenslotte in het huis van zijn grootouders) en dat hij het verdriet om de dood van zijn opa misschien nog niet echt verwerkt had. Hij had ook geen tijd gekregen om te rouwen. Zijn moeder wilde dat we zo snel mogelijk aan de slag gingen. Voor mij mocht hij zeker wat tijd nemen, maar dat is niet gebeurd. Ze hebben hier heel wat materiaal gewoon rechtstreeks in vuilzakken gestopt, terwijl ik het misschien beter vond als hij een aantal dingen gewoon even door zijn handen liet gaan. Ik zou dat bijvoorbeeld wel nodig gehad hebben. Daarnaast zat hij wel nog altijd met een fysieke kater dus dacht ik dat hij gewoon tijd nodig had. Dat gaf hij ook aan. Laat me even op mijn positieven komen en dan wordt alles terug beter.

Tegen oktober ging het wat beter en we maakten plannen voor een feestje eind november. Na dat feestje op mijn 32ste verjaardag is het echter helemaal fout gelopen. De week nadien was mijn vriend heel afwezig en nam hij ook afstand. Meer dan ooit tevoren en ik maakte me zorgen. Ik liet het wat kabbelen tijdens werkweek, maar sprak hem erover aan in het weekend. Hij gaf aan dat ik gelijk had, dat ik het goed aanvoelde, maar dat hij het ook niet wist. Dat hij zijn draai maar niet vond en dat hij ook niet snapte hoe dat zo was gekomen. Hij wist echt niet meer hoe hij zich voelde, wat hij moest denken,... Ik vond het zo erg om hem zo te zien. We hebben dan heel veel gepraat maar tegen februari 2016 was er eigenlijk niets veranderd. Hij nam afstand, was heel afwezig, leek geen concentratie meer te hebben, genoot van niets meer,... Uren hebben we gepraat, gehuild,... Tot ik zelfs dacht dat er iemand anders was. Hij zei dat dat echt niet zo was. Nochtans was ook fysiek contact steeds moeilijker. Terwijl dat hier nooit een probleem is geweest. Dus in februari 2016 is hij dan naar de dokter geweest en die schreef hem onmiddellijk twee soorten AD voor. Eentje specifiek om te slapen, de andere om zich beter te voelen.

Tegen april was er echt geen beterschap en stortte hij dus bij zijn ouders in. Ik werd door zijn moeder opgebeld, ik moest zo snel mogelijk komen. Hij zat er echt helemaal door. Tranen met tuiten en ik ook. Als je iemand zo graag ziet en je kunt eigenlijk bijna niets doen, dan raakt dat enorm. Ik heb opnieuw heel lang met hem gepraat en ik heb een therapeut voorgesteld. Uiteindelijk is hij van april bij haar sessies gaan volgen. Zij zei me dat het een gemaskeerde depressie was. Dat hij het op de relatie stak, maar dat de oorzaak zich wellicht ergens anders bevond. Omdat hij heel moeilijk praat zei ze me dat hij zijn dosis AD moest ophogen, dat hij vaker sessies bij haar moest volgen en dat het wel een tijd zou duren voor ze resultaat zou boeken. Ik zei dat ik alle tijd had, dat het om de man van mijn dromen ging en dat ik alleen maar wilde dat hij zich terug beter zou gaan voelen.

In juni 2016 is hij dus helemaal gecrasht en heb ik haar opgebeld. Ze is bij ons thuis langs gekomen terwijl ze eerst voorstelde om hem te laten platspuiten door de huisarts. Dat wilde ik echt niet dus heb ik gevraagd of zij niet wou komen. Ze is hier toe gekomen en heeft mij gevraagd even het huis te verlaten zodat ze met hem kon praten. Ze is dan bij mij gekomen en ze heeft me gezegd dat ze opname had voorgesteld, maar dat hij dat niet wilde. Dat ze dan geopperd heeft om bij zijn ouders in te trekken en dat zijn eerste bezorgdheid toen was: ik ben ze dan toch niet kwijt. Dus heb ik die avond zelf nog zijn valies gemaakt. Ik wilde hem tijd gunnen, rust. Hij vond dat ongelooflijk moedig van mij en we hebben in tranen afscheid genomen. 

De eerste vier dagen kwam hij elke morgen en elke avond langs. We praatten wat, hij nam me vast, ik troostte hem, hij mij,... Hij zei me dat hij gewoon eerst moest genezen en dat ik me sterk moest houden. Ik liet hem verstaan dat ik gewoon wilde dat hij terug gelukkig was. Dat het geluk dan vanzelf terug zou komen (tussen ons dan). Dat ik hem ongelooflijk graag zag,... Het was ongelooflijk moeilijk, maar ik geloofde er nog in.

Tot hij een paar dagen later zei dat we moesten praten en dat hij niet meer terug zou komen. Dat het genoeg geweest was en dat hij geen toekomst meer zag. Dat is nu acht maanden geleden. Zijn moeder heeft me letterlijk verteld dat ik de oorzaak van zijn depressie was waardoor zij hem hebben ingepompt dat hij alleen beter kon worden door met mij te breken... Daar staat hij nu ook achter lijkt het.
Intussen hebben we dus al een overeenkomst getekend wat het huis betreft (terwijl hij hier zelf maar 9,5 maanden heeft gewoond) en kom ik helemaal niet meer voor in zijn toekomst. Ik kan dat niet goed aannemen.
Maar het is zoals je zegt, ik ga het moeten loslaten en misschien moet ik dit inderdaad niet zien als een definitieve breuk. Loslaten is voor mij een synoniem van de deur dicht gooien, maar misschien is het dat wel niet. En dan moet loslaten misschien wel lukken. Ik weet het niet en weet ook niet hoe ik er moet aan beginnen, maar er moet toch ergens een weg zijn... En als we inderdaad bij elkaar horen, dan moet hij dat beseffen.

Ik moet wel zeggen dat hij nog steeds in therapie is en dat hij zelfs een derde soort antidepressiva is opgestart nadat hij het huis en mij al verlaten had. Hij zei dat hij zich veel beter voelde, maar hij startte toen wel nog met Wellbutrin (naast Sipralexa en Trazolan). Hoe het nu met zijn pillen zit, dat weet ik niet. Ik denk dat hij er al een pak minder neemt. Wat wel vast staat, is toen hij de drie soorten nam hij ook heel vaak heel veel dronk. Ik denk dat dit nu allemaal wat aan het afnemen is. Het lukt ons nog om te praten, maar het mag meestal niet over ons verleden of mijn verdriet gaan. Daar kan hij niet tegen want dan voelt hij zich terug slecht. En dat is wat hij ten allen tijde wil vermijden. Dat hij zich weer zo slecht voelt als toen hij hier bij mij was. Alles wat met dat gevoel geassocieerd wordt, koppelt hij aan mij. Terwijl dat volgens mij helemaal verkeerd is.

Het enige wat ik nu kan doen, is er voor zorgen dat hij weer positieve gevoelens krijgt bij mij (en niet alleen pijnlijke of angstige). Alleen dan kunnen we misschien nog over een gezamenlijke toekomst spreken. En dat is wat ik nu eigenlijk probeer te doen. Hem uitleggen dat ik met heel veel vragen zit, maar dat ik besef dat hij die nu nog niet kan beantwoorden. Dus ik zal ze even laten rusten. En intussen probeer ik het uit het dal te kruipen...
Antwoord


(22-02-2017, 15:23)Gietje schreef: @ Roy: Mijn vriend maakt een heel rare evolutie. Ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven. Tijdens onze verbouwingen had ik het gevoel dat hij het fysiek niet zou uithouden. Ik sprak hem daar over aan, maar hij vatte de ernst niet denk ik. Hij had heel veel fysieke klachten en daarmee gingen we naar de dokter, maar ik zag de oorzaak vooral bij zijn slaappatroon. Er waren veel nachten waarbij hij maar een uur of vier sliep. Dit kun je niet volhouden. Omdat hij piekerde, met de bouw bezig was,... Dus ik vroeg hem of hij daar niet voor moest kijken. Dat hij een oplossing moest zoeken om meer tot rust te komen. Maar hij komt uit een gezin waar alles met medicatie wordt opgelost dus koos hij voor die aanpak. Hij kreeg pilletjes van zijn moeder (waar ik eigenlijk niet tevreden mee was) en een heel korte tijd later reed hij zijn auto helemaal stuk (gelukkig zonder ernstige verwondingen!). Ik zei dat ik wilde dat hij naar de dokter ging en daar medicatie vroeg en niet zomaar iets van zijn moeder slikte. Uiteindelijk kreeg hij toen antidepressiva voorgeschreven door de huisarts, maar er werd verder geen uitleg over gegeven. Toen mijn vriend van de apotheek thuis kwam las hij de bijsluiter en merkte hij toen pas dat hij aD had meegekregen. Hij wilde dat echt niet nemen. ik moest toen eigenlijk naar de huisarts geweest zijn en ik moest vragen gesteld hebben. Maar op dat moment snapte ik eigenlijk ook niet waarom mijn vriend zo'n pillen werd voorgeschreven. Dus hij nam ze niet en zijn fysieke problemen leken wat af te nemen. Ik weet dat hij het zwaar had, maar als je meer dan drie jaar verbouwd dan is dat zsowieso lastig. WE maakten wel tijd voor elkaar, vertelden nog steeds alles aan elkaar en probeerden tussen de verbouwstress gewoon nog vaak wat te genieten.

Even weer posten want letters liepen weer achter...

Dus wij keken zo hard uit naar die verhuis. Het werd een heel drukke zomer en we snakten zo naar wat tijd voor ons. Van het moment dat we verhuisd waren, viel er zo'n last van mijn schouders. Ik voelde me onmiddellijk thuis. Maar ik merkte dat het niet hetzelfde effect op mijn vriend had. Hij vond zijn draai niet... en we praatten daar heel vaak over. Dat was in de zomer van 2015. Ik zag het aan hem, maar hij zei me dat het wel zou beteren. Ik dacht dat hij vooral problemen had met de herinneringen (want we wonen tenslotte in het huis van zijn grootouders) en dat hij het verdriet om de dood van zijn opa misschien nog niet echt verwerkt had. Hij had ook geen tijd gekregen om te rouwen. Zijn moeder wilde dat we zo snel mogelijk aan de slag gingen. Voor mij mocht hij zeker wat tijd nemen, maar dat is niet gebeurd. Ze hebben hier heel wat materiaal gewoon rechtstreeks in vuilzakken gestopt, terwijl ik het misschien beter vond als hij een aantal dingen gewoon even door zijn handen liet gaan. Ik zou dat bijvoorbeeld wel nodig gehad hebben. Daarnaast zat hij wel nog altijd met een fysieke kater dus dacht ik dat hij gewoon tijd nodig had. Dat gaf hij ook aan. Laat me even op mijn positieven komen en dan wordt alles terug beter.

Tegen oktober ging het wat beter en we maakten plannen voor een feestje eind november. Na dat feestje op mijn 32ste verjaardag is het echter helemaal fout gelopen. De week nadien was mijn vriend heel afwezig en nam hij ook afstand. Meer dan ooit tevoren en ik maakte me zorgen. Ik liet het wat kabbelen tijdens werkweek, maar sprak hem erover aan in het weekend. Hij gaf aan dat ik gelijk had, dat ik het goed aanvoelde, maar dat hij het ook niet wist. Dat hij zijn draai maar niet vond en dat hij ook niet snapte hoe dat zo was gekomen. Hij wist echt niet meer hoe hij zich voelde, wat hij moest denken,... Ik vond het zo erg om hem zo te zien. We hebben dan heel veel gepraat maar tegen februari 2016 was er eigenlijk niets veranderd. Hij nam afstand, was heel afwezig, leek geen concentratie meer te hebben, genoot van niets meer,... Uren hebben we gepraat, gehuild,... Tot ik zelfs dacht dat er iemand anders was. Hij zei dat dat echt niet zo was. Nochtans was ook fysiek contact steeds moeilijker. Terwijl dat hier nooit een probleem is geweest. Dus in februari 2016 is hij dan naar de dokter geweest en die schreef hem onmiddellijk twee soorten AD voor. Eentje specifiek om te slapen, de andere om zich beter te voelen.

Tegen april was er echt geen beterschap en stortte hij dus bij zijn ouders in. Ik werd door zijn moeder opgebeld, ik moest zo snel mogelijk komen. Hij zat er echt helemaal door. Tranen met tuiten en ik ook. Als je iemand zo graag ziet en je kunt eigenlijk bijna niets doen, dan raakt dat enorm. Ik heb opnieuw heel lang met hem gepraat en ik heb een therapeut voorgesteld. Uiteindelijk is hij van april bij haar sessies gaan volgen. Zij zei me dat het een gemaskeerde depressie was. Dat hij het op de relatie stak, maar dat de oorzaak zich wellicht ergens anders bevond. Omdat hij heel moeilijk praat zei ze me dat hij zijn dosis AD moest ophogen, dat hij vaker sessies bij haar moest volgen en dat het wel een tijd zou duren voor ze resultaat zou boeken. Ik zei dat ik alle tijd had, dat het om de man van mijn dromen ging en dat ik alleen maar wilde dat hij zich terug beter zou gaan voelen.

In juni 2016 is hij dus helemaal gecrasht en heb ik haar opgebeld. Ze is bij ons thuis langs gekomen terwijl ze eerst voorstelde om hem te laten platspuiten door de huisarts. Dat wilde ik echt niet dus heb ik gevraagd of zij niet wou komen. Ze is hier toe gekomen en heeft mij gevraagd even het huis te verlaten zodat ze met hem kon praten. Ze is dan bij mij gekomen en ze heeft me gezegd dat ze opname had voorgesteld, maar dat hij dat niet wilde. Dat ze dan geopperd heeft om bij zijn ouders in te trekken en dat zijn eerste bezorgdheid toen was: ik ben ze dan toch niet kwijt. Dus heb ik die avond zelf nog zijn valies gemaakt. Ik wilde hem tijd gunnen, rust. Hij vond dat ongelooflijk moedig van mij en we hebben in tranen afscheid genomen. 

De eerste vier dagen kwam hij elke morgen en elke avond langs. We praatten wat, hij nam me vast, ik troostte hem, hij mij,... Hij zei me dat hij gewoon eerst moest genezen en dat ik me sterk moest houden. Ik liet hem verstaan dat ik gewoon wilde dat hij terug gelukkig was. Dat het geluk dan vanzelf terug zou komen (tussen ons dan). Dat ik hem ongelooflijk graag zag,... Het was ongelooflijk moeilijk, maar ik geloofde er nog in.

Tot hij een paar dagen later zei dat we moesten praten en dat hij niet meer terug zou komen. Dat het genoeg geweest was en dat hij geen toekomst meer zag. Dat is nu acht maanden geleden. Zijn moeder heeft me letterlijk verteld dat ik de oorzaak van zijn depressie was waardoor zij hem hebben ingepompt dat hij alleen beter kon worden door met mij te breken... Daar staat hij nu ook achter lijkt het.
Intussen hebben we dus al een overeenkomst getekend wat het huis betreft (terwijl hij hier zelf maar 9,5 maanden heeft gewoond) en kom ik helemaal niet meer voor in zijn toekomst. Ik kan dat niet goed aannemen.
Maar het is zoals je zegt, ik ga het moeten loslaten en misschien moet ik dit inderdaad niet zien als een definitieve breuk. Loslaten is voor mij een synoniem van de deur dicht gooien, maar misschien is het dat wel niet. En dan moet loslaten misschien wel lukken. Ik weet het niet en weet ook niet hoe ik er moet aan beginnen, maar er moet toch ergens een weg zijn... En als we inderdaad bij elkaar horen, dan moet hij dat beseffen.

Ik moet wel zeggen dat hij nog steeds in therapie is en dat hij zelfs een derde soort antidepressiva is opgestart nadat hij het huis en mij al verlaten had. Hij zei dat hij zich veel beter voelde, maar hij startte toen wel nog met Wellbutrin (naast Sipralexa en Trazolan). Hoe het nu met zijn pillen zit, dat weet ik niet. Ik denk dat hij er al een pak minder neemt. Wat wel vast staat, is toen hij de drie soorten nam hij ook heel vaak heel veel dronk. Ik denk dat dit nu allemaal wat aan het afnemen is. Het lukt ons nog om te praten, maar het mag meestal niet over ons verleden of mijn verdriet gaan. Daar kan hij niet tegen want dan voelt hij zich terug slecht. En dat is wat hij ten allen tijde wil vermijden. Dat hij zich weer zo slecht voelt als toen hij hier bij mij was. Alles wat met dat gevoel geassocieerd wordt, koppelt hij aan mij. Terwijl dat volgens mij helemaal verkeerd is.

Het enige wat ik nu kan doen, is er voor zorgen dat hij weer positieve gevoelens krijgt bij mij (en niet alleen pijnlijke of angstige). Alleen dan kunnen we misschien nog over een gezamenlijke toekomst spreken. En dat is wat ik nu eigenlijk probeer te doen. Hem uitleggen dat ik met heel veel vragen zit, maar dat ik besef dat hij die nu nog niet kan beantwoorden. Dus ik zal ze even laten rusten. En intussen probeer ik het uit het dal te kruipen...

Ik herken eigenlijk best veel in je verhaal. Zo lang slaaptekort is niet niks, dat breekt je zonder dat je hetzelf in de gaten hebt. 

Het loslaten hoeft inderdaad niet te betekenen dat het nooit meer goed komt maar op deze manier kun je er misschien wel voor zorgen dat je eigen leven weer wat op de rit komt. Zoals ik al zei vind ik helemaal niet dat je het slecht doet maar je komt op deze manier wel niet echt verder. Zorg dat je je eigen leven langzaam opnieuw gaat indelen, trek er eens op uit met een vriendin of probeer iets anders leuks te gaan doen. De eerste keren heb je hier waarschijnlijk helemaal geen zin in maar blijf het proberen. Ik kan mij herinneren dat toen ikzelf de eerste keren weer iets ging doen ik er helemaal geen zin in had, ik werd gewoon letterlijk meegenomen. Ik kwam niet stop met praten over mijn situatie en bleef alles maar herhalen en herhalen. Heel langzaamaan begon ik het steeds wat leuker te vinden om iets te gaan doen en had ik met mijzelf afgesproken dat als ik iets ging doen ik het niet meer de hele tijd over mijn situatie zou hebben. Ik sprak er even over en dan hield ik erover op! 

Het heeft mij trouwens ook goed geholpen om veranderingen aan te brengen, ik besefte me namelijk dat als ik niets ging veranderen mijn situatie ook hetzelfde zou blijven. Steeds voerde ik kleine veranderingen door en keek hoe ik mij erbij voelde. Dit kan echt vanalles zijn, van oude hobbies oppakken ( dit doe je al ) tot een andere indeling van mijn woonkamer. 

Probeer goed voor jezelf te zorgen en doe de dingen waar jij je goed/beter door gaat voelen Probeer de gedachten over je situatie een beetje naar de achtergrond te krijgen ( ik weet het, dit is makkelijker gezegd dan gedaan). Ik denk wel echt serieus dat zodra jij jezelf beter gaat voelen dit ook een positieve invloed op je vriend kan hebben. Je hangt als ik dat mag zeggen denk ik nog helemaal aan je vriend en dat kan ervoor zorgen dat je hem net eerder afstoot dan aantrekt! 

Je denkt dat je niet zonder hem kunt en ziet nu even geen toekomst meer. Maar je kunt dat wel!! De enige die het je zwaar tegenmaakt zijn je eigen gedachten. Doordat je denkt dat je iets niet kunt of dat niet zonder iemand kunt geeft je ook het gevoel dat dit echt zo is.... maar dat is niet zo!  Wees je ervan bewust dat wat jij denkt enkel je gedachten zijn, dit is dus niet de waarheid.
Antwoord


Wederom bedankt voor je reactie. Ik hou die van mij kort want het is alweer behoorlijk laat en ik kan zelf wel wat extra slaap gebruiken. Het laatste jaar sliep ik ook geen enkele nacht meer door. Het komt misschien wel over alsof ik helemaal vast hang aan mijn vriend, maar dat is niet helemaal zo. Deels wel hoor, vooral als het over mijn toekomst (kinderen,...) gaat, maar anders trek ik mijn plan wel. Ik kook wat meer (want anders kookte hij), ik ga dus lopen en voetballen, ik neem nu ook een weekendjob en ik ben al op weekend geweest met mijn nichten. Ik ga ook soms naar het voetbal kijken (terwijl ik dat tijdens zijn depressie eigenlijk nooit meer deed) en toen hij dat vorig weekend vernam, stuurde hij me: amuseer je vanavond. Hij vindt dat fijn dat ik zo'n dingen doe denk ik. Ik heb voor mijn verjaardag ook een feestje georganiseerd en ik doe af en toe eens mee aan een loopwedstrijd. Dus er zijn echt wel heel veel dingen op mijn pad en dingen waar ik aan mee doe. Komende vakantieweek ga ik bijvoorbeeld een dagje met vriendinnen weg en ga ik op zoek naar kleren voor het huwelijksfeest van mijn broer. Dus dat staat ook al gepland.
Afhankelijk dus, maar niet helemaal. Ik doe elke dag opnieuw mijn best Wink.
Antwoord


(22-02-2017, 23:48)Gietje117 schreef: Wederom bedankt voor je reactie. Ik hou die van mij kort want het is alweer behoorlijk laat en ik kan zelf wel wat extra slaap gebruiken. Het laatste jaar sliep ik ook geen enkele nacht meer door. Het komt misschien wel over alsof ik helemaal vast hang aan mijn vriend, maar dat is niet helemaal zo. Deels wel hoor, vooral als het over mijn toekomst (kinderen,...) gaat, maar anders trek ik mijn plan wel. Ik kook wat meer (want anders kookte hij), ik ga dus lopen en voetballen, ik neem nu ook een weekendjob en ik ben al op weekend geweest met mijn nichten. Ik ga ook soms naar het voetbal kijken (terwijl ik dat tijdens zijn depressie eigenlijk nooit meer deed) en toen hij dat vorig weekend vernam, stuurde hij me: amuseer je vanavond. Hij vindt dat fijn dat ik zo'n dingen doe denk ik. Ik heb voor mijn verjaardag ook een feestje georganiseerd en ik doe af en toe eens mee aan een loopwedstrijd. Dus er zijn echt wel heel veel dingen op mijn pad en dingen waar ik aan mee doe. Komende vakantieweek ga ik bijvoorbeeld een dagje met vriendinnen weg en ga ik op zoek naar kleren voor het huwelijksfeest van mijn broer. Dus dat staat ook al gepland.
Afhankelijk dus, maar niet helemaal. Ik doe elke dag opnieuw mijn best Wink.


Ok, dan doe je inderdaad al behoorlijk wat, dat is alleen maar goed en zorgt voor afleiding. 

Zodra je het gevoel krijgt dat je weer de regie over je eigen leven in handen hebt zal het ook steeds beter blijven gaan, dit gaat steeds met stapjes ( bij mij dan ) Het kan een tijd goed gaan en ineens gaat het weer even wat minder.. Dit is normaal denk ik en dat zal ook nog wel een tijdje zo blijven!

Hou je in ieder geval taai, en neem je rust! De toekomst ziet er nu misschien een beetje uitzichtloos voor je uit maar ook dit tij zal keren!
Antwoord


Hoop jij dan niet op een heropleving van je relatie of is dat bij jou niet aan de orde?
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 23-02-2017, 18:53 door Roy.)

(23-02-2017, 18:32)Gietje117 schreef: Hoop jij dan niet op een heropleving van je relatie of is dat bij jou niet aan de orde?

In het begin zeker, net zoals bij jou het geval is was het ook absoluut niet mijn keuze maar er zijn 2 personen nodig om het te laten werken en als eentje niet meer wilt dan houd het ergens op, ik heb alles willen doen om het weer goed te laten komen, er was echter geen behoefte meer aan van de andere kant dus heb ik het na een tijd geaccepteerd en losgelaten ( dit zeg ik nu zo snel in een ruk maar dat is natuurlijk zomaar even gedaan)  En om heel eerlijk te zijn was dit misschien ook maar beter. 

Ook denk ik dat als het al goedgekomen was het niet meer zo zou zijn geweest zoals het was. Ik ben nu 15 mnd verder en zit inmiddels zelf op het punt dat er voor mij ook geen weg meer terug is, ik kan bepaalde dingen gewoon niet vergeten en negeren! 

Ik moet er wel bij zeggen dat mijn situatie wel wat anders is!

(23-02-2017, 18:52)Roy schreef:
(23-02-2017, 18:32)Gietje117 schreef: Hoop jij dan niet op een heropleving van je relatie of is dat bij jou niet aan de orde?

In het begin zeker, net zoals bij jou het geval is was het ook absoluut niet mijn keuze maar er zijn 2 personen nodig om het te laten werken en als eentje niet meer wilt dan houd het ergens op, ik heb alles willen doen om het weer goed te laten komen, er was echter geen behoefte meer aan van de andere kant dus heb ik het na een tijd geaccepteerd en losgelaten ( dit zeg ik nu zo snel in een ruk maar dat is natuurlijk zomaar even gedaan)  En om heel eerlijk te zijn was dit misschien ook maar beter. 

Ook denk ik dat als het al goedgekomen was het niet meer zo zou zijn geweest zoals het was. Ik ben nu 15 mnd verder en zit inmiddels zelf op het punt dat er voor mij ook geen weg meer terug is, ik kan bepaalde dingen gewoon niet vergeten en negeren! 

Ik moet er wel bij zeggen dat mijn situatie wel wat anders is!

Ik bedoel natuurlijk dat het niet zomaar even gedaan is ?
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 98 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,947 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 688 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
  Depressief door je relatie? Started by Anoniemm
8 Replies - 1,354 Views
10-08-2022, 08:13
Laatste bericht: Anoniemm



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)