Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner is depressief



Hallo Gietje, 

Ik las net je post maar moest het even een aantal keer lezen voordat ik het goed begreep.

Als ik het goed heb begrepen is degene die je jouw vriend noemt dus eigenlijk je ex vriend. 

Ik denk dat je vriendin misschien best weleens gelijk kan hebben dat hulp je wat verder op weg kan helpen, natuurlijk wil je dit liever zelf oplossen maar soms is wat hulp hierbij zo gek nog niet.

Zeker kun je ook als vrienden met hem praten maar ik denk dat door het contact nu in stand te houden dit veel moeilijker voor jezelf is om het af te sluiten en een plekje te geven.

Ik weet hoe moeilijk het is, mijn relatie werd na bijna 13 jaar beëindigd!

Groetjes
Antwoord


Mijn vriend is inderdaad al meer dan acht maanden mijn ex... (maar wat haat ik dat woord...) Na een relatie van bijna 16 jaar. Een relatie waarin we nog altijd dol waren op elkaar, juist een huis gebouwd,... Ik geloof nog te sterk in onze liefde om het allemaal los te laten... Hij heeft vaak gezegd dat ik de ware was, dat hij me als de moeder van zijn kinderen zag, maar een depressie besliste er anders over. Door de zware verbouwingen zakte hij heel diep weg en is nu aan het recht krabbelen. Het lukte hem niet toen hij hier nog bij mij was en daarom dat hij zijn depressie ook associeert met mij en onze relatie. Ik vind dat een volledig verkeerd inzicht. Daarom wil ik heel graag nabij blijven en de deur op een kier houden. Ik kan het niet helpen, maar ik wil nog niet opgeven...
Al neemt dat niet weg dat ik mijn leven wel in handen neem. Ben nog geen dag thuis geweest van mijn werk, heb vorige week een weekendjob aangenomen, ben van augustus weer beginnen voetballen en sinds september ben ik intensief beginnen lopen. Vandaag nog 9 km op de teller. Dus ik blijf niet bij de pakken zitten hoor. Heb trouwens ook alles in het werk gezet om ons droomhuis te behouden en dat is ook gelukt (of het zou toch moeten)....  Dus ik doe mijn best Wink.
Antwoord


Fijn dat je het huis hebt kunnen behouden!

Het is ook heel goed dat je het voetballen en het rennen hebt opgepakt, dit zorgt toch voor wat afleiding. 

Ik snap dat je de deur op een kier wilt houden. Ik zou proberen om hem een beetje de ruimte te geven. Zoals je zegt komt hij nog bij je langs, hou de sfeer dan luchtig en zorg dat het gewoon een leuk is. Begin dus niet over jullie situatie op dit moment, dit kan hem dan alleen afschrikken. 

Heel veel sterkte ermee!
Antwoord


(20-02-2017, 22:27)Gietje117 schreef: Een heel zwaar en emotioneel weekend achter de rug. Zocht hier wat steun, maar er wordt betrekkelijk weinig gepost. Jammer vind ik dat. Maar begrijp het wel hoor. Als het wat beter gaat, dan heb je misschien niet altijd behoefte om je terug onder te dompelen in deze wereld. En aan de andere kant is het wellicht superdruk bij iedereen, zoals overal en altijd Wink. Hier is het ook soms zo. Of zeg maar heel vaak Smile.

Het komt erop neer dat ik me vorige donderdag fysiek belabberd voelde. Gebeurde me eigenlijk nog niet zo vaak het afgelopen jaar, maar ik wist dat er iets voor de deur stond. Vrijdag kon ik niet meer slikken en voelde ik me koortsig en heel erg mottig. Ik weet niet of de Nederlanders onder jullie dit woord kennen, maar het komt erop neer dat ik me echt als een vod voelde. School gebeld en naar de dokter getrokken. Een zware keelontsteking was het verdict en de dokter vond het een goed idee om een paar dagen te rusten. Ik laat mijn klas niet graag in de steek, maar als je amper kunt babbelen en op je benen staan, dan moet je gewoon naar je lichaam (en de dokter) luisteren. Dus terug in de zetel gekropen en proberen te slapen. Maar laat dat nu al een jaartje niet goed lukken. En normaal als je koortsig bent lukt dat wel, maar zelfs nu lukt het me niet. Heel vreemd. Alsof ik al een goed aantal maanden op automatische piloot leef en dat gaat zo maar door. Ik vrees dat je op de een of andere manier toch moet breken en dat maakt me wel wat bang.

Dus vrijdag thuis gebleven, maar ik moest eigenlijk de eerste keer in een plaatselijke frituur werken. Heb die weekendjob gezocht om mijn huis af te kunnen betalen én om toch iets breder te kunnen leven. Maar ik moest die dus afbellen en daar konden ze niet echt mee lachen. Ik zit er ook wat mee verveeld. Ik wil die job wel doen en zie het wel zitten. Aan de andere kant besef ik des te meer dat mijn leven in een paar maanden tijd helemaal veranderd is. Ik zal blij zijn met dat extra geld, maar ik zal ook veel uitnodigingen naast me neer moeten leggen. Zo heb ik komende vrijdag de uitreiking van mijn diploma van EHBO en zaterdag ging ik carnaval vieren met een aantal vrienden en vriendinnen, maar nu durf ik tegen de mensen van de frituur niet te zeggen dat ik ook het komende weekend niet kan werken. Dat gaat echt niet. Dus ik zit eerst en vooral al met heel dat gegeven in mijn buik. Zo zou ik de 22ste april ook graag meedoen aan een loopwedstrijd, maar dan moet ik ook zeggen dat ik niet kan werken. En op 19 mei trouwt mijn broer dus hup, dan moet ik weer afzeggen. Ik neem aan dat ze me dan echt geen goeie werkkracht zullen vinden. 1 april is het de vrijgezellen en zo gaat het maar door. Ik moet kiezen tussen geld en mijn vrienden en dat vind ik eerlijk gezegd verre van fijn. Maar het zal erop aankomen om een evenwicht te zoeken. Hoop dat het me lukt!

Oké, ik voelde me dus niet goed en als je dan beseft dat er eigenlijk niemand naar huis komt. Dat er niemand is om je eens vast te nemen of even wat te verzorgen, dan doet dat verdikke pijn. Dan weet je nog meer wat je mist. Dan kom je echt onnozel, gek van verdriet. Dat had mijn mama ook door. Zij heeft me - samen met mijn pa - wat gezelschap gehouden. Dat is een pleister op de wonde, maar het nijpt als zij hun leven moeten veranderen voor mij. Dat is de omgekeerde gang van zaken. Ik vind dat echt heel erg moeilijk.
Gelukkig kwam er wel ook nog een collega op bezoek vrijdag én heeft mijn favo-collega Wink een paar keer een bericht gestuurd.  

Zaterdagavond is er dan nog een vriendin langs gekomen en het was eigenlijk best een moeilijk gesprek. Zij geeft me altijd superveel raad, maar ik moet zeggen dat ze het steeds moeilijker vindt. Zij denkt dat ik het alleen niet zal redden. En daarmee bedoelt ze dat ik wellicht psychologische hulp nodig zal hebben om deze breuk te verwerken. Aan de ene kant denk ik dat ze misschien wel gelijk heeft, aan de andere kant wil ik het natuurlijk graag alleen redden. Het doet gewoon nog verschrikkelijk veel pijn en ik heb niet de indruk dat het al een stuk beter is doordat er al enkele maanden zijn over gegaan. Misschien verwacht ik al te veel na acht maanden. Ik weet het niet. Ik heb al gelezen dat je voor elk jaar van je relatie en maand mag rekenen. Dan heb ik een jaar en drie maanden om te treuren... Dan moet ik er tegen na de zomervakantie weer staan Wink.

Het is allemaal zo moeilijk, dat is het ongelooflijk lastige... Mijn vriendin gaf me in het begin ook heel veel raad, maar haar raad raakt een beetje op zegt ze en ik snap dat wel. Dan zit ik daar te snotteren en dan is dat natuurlijk moeilijk om me altijd maar weer met iets een houvast te geven. Ik vind het gewoon fijn als zij mee denkt met mij. Wat we kunnen doen, wat ik kan doen om het leed wat te verzachten. Dat vind ik juist ook heel fijn hier. Heb hier echt al heel veel tips en suggesties gekregen. Ook al doe ik er niet altijd iets mee of doe ik niet helemaal wat jullie me zeggen, toch doet het enorm veel deugd.

Het komt erop neer dat ik het verbreken van het contact met mijn vriend heel erg moeilijk vind. Ik weet dat ik het moet loslaten, maar ik kan dat héél erg moeilijk. En zeker niet door alle banden te verbreken. Ik heb het gevoel dat dit echt niet de juiste weg is. Dat ik op die manier gewoon maar meer hartzeer oploop. Daarom heb ik met die vriendin een plan gemaakt Wink. Niet echt een plan, maar zij zegt mij wat er volgens haar het proberen waard is. Als ik tegen mijn vriend zeg: je laat me nooit iets weten. Dan zegt hij ook altijd: jij ook niet. In plaats van dat hij zegt: ik heb daar geen behoefte aan bijvoorbeeld. Dan vind ik het dus nodig om iets te laten weten, maar dan weet ik weer niet wat precies. Ik weet wel heel veel dingen, maar ik weet ook dat niet alles een goed idee is. Omdat ik zaterdag problemen met de elektriciteit had, vonden wij dat een goeie insteek om hem daarover te contacteren. Hou het luchtig zei die vriendin van mij. Geen emotioneel gedoe, gewoon een korte SMS. Dat heb ik gisteren dan gedaan en ik moet zeggen dat ik binnen de vijf minuten een reactie had. Hij stelde zelfs onmiddellijk voor om langs te komen. Onze tactiek werkte dus Wink. Ik vind het erg dat ik dingen moet plannen of uitdokteren wat eens zo vanzelfsprekend was, maar ik denk dat dit de enige weg is. Mijn vriend kwam langs en hij is weer voor een tweetal uur gebleven. We kunnen over van alles praten, we lachen zelf soms, maar van het moment dat ik een vraag over 'de toestand' stel, dan klapt hij dicht. Ik weet dus dat het daar te vroeg voor is. Dus probeer ik het nu wat uit mijn hoofd te zetten. Het heeft toch geen zin. Mijn vriend geeft aan dat hij het stilaan beu wordt bij zijn ouders en dat hij wat aan het uitkijken is om te verhuizen. Misschien blijft hij wel niet in het dorp waar hij al meer dan 33 jaar woont. Op basis van het feit dat hier maar twee cafés zijn zegt hij... Ik vind dat niet echt een goeie basis om een woonplaats te kiezen, maar hij denkt nu eenmaal op deze manier voor het ogenblik.

Even gepost want de letters liepen weer helemaal achterop. Kon dus niet meer fijn typen. Nu lukt het gelukkig weer beter. Het meeste heb ik wel gezegd denk ik. Die posts van mij, daar lijkt geen einde aan te komen Smile. Het feit is dat mijn vriend hier dus geweest is en dat de toestand dus niet echt aangekaart mag worden. Hij geeft dan zelf aan: niet meer verder. Dus dan moet ik stoppen want dan bereik ik niets. Heb het zo luchtig mogelijk gehouden. Oké, er zijn toch weer wat traantjes gevloeid, maar beperkt. En ik denk dat hij dat ook wel fijn vond. Dat hij het nu niet meer zo erg zal vinden om langs te komen. Omdat er ook gewoon als vrienden kan gepraat worden. Tot hij wel gewoon mijn naam zei. Dat deed wel pijn... Dat deed hij nooit. Heb hem gezegd van: doe dat niet. Want het kwam ook heel geforceerd over, echt. Hij heeft me dan maar weer bij mijn achternaam genoemd zoals hij deed toen we 16 waren en nog geen koppel.

Na zijn komst (en hij is hier toch een kleine 2 uur geweest) heb ik hem nog een bericht gestuurd dat ik helemaal niet wil dat hij zich slecht voelt, telkens als hij bij mij is geweest. Dat dit helemaal de bedoeling niet is. Hij zei dat hij wel begrijpt dat ik antwoorden wil om hem te begrijpen. Daarna hebben we 's avonds nog een 20-tal minuten op FB gepraat. Hij geeft aan dat hij het gevoel heeft dat hij de juiste keuze heeft gemaakt.
Ik denk dat dit vooral komt omdat hij zich weer beter voelt en dat hij dus zijn depressieve periode aan mij en onze relatie linkt. Voor mij de verkeerde link en ik denk dat dit echt wel verkeerd is, maar gaat hij dat ooit inzien. Het is aan mij om het rustig aan te pakken en dan zien we wel weer hoe hij reageert. Ik ga contact proberen te houden en ik ga hem steunen in al wat hij onderneemt. ook betekent dat dat hij verhuist en zich misschien ergens anders settelt. We zullen zien. Ik hou jullie op de hoogte. Ik hoop dat jullie samen met mij blijven geloven in de liefde tussen ons Wink. Kan wel wat steun gebruiken! x
Register or login to view the content
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 21-02-2017, 19:14 door Gietje117.)

Soms heb ik het gevoel dat ik 15 jaar in iets heb geïnvesteerd en dat dit schitterende jaren heeft opgeleverd, maar dat dit nu in het niets valt in vergelijking met alle pijn, emoties,... Dat ik ook terug naar af ben. Geen relatie meer, geen toekomst lijkt wel. Geen dromen en ik had er zoveel. Ik voelde me zo sterk met hem aan mijn zijde. Onze relatie vond ik de max, ik kon over alles praten, we zaten gewoon op dezelfde golflengte. We maakten zoveel plezier en er werd niet moeilijk gedaan over kleine dingen. We genoten gewoon op onze manier van het leven. Niet met heel zotte dingen, maar gewoon: een filmpje samen, een reisje in de zomer,...
Nu lijk ik echt terug in de tijd te vliegen. En wel 16 jaar geleden. Toen was ik ook alleen, hadden al mijn vriendinnen een liefje en dacht ik dat ik nooit van 't straat zou raken Wink. En nu heb ik dat gevoel weer. Al mijn vriendinnen (of toch bijna allemaal) zitten in een relatie en ik blijf moederziel alleen achter. Terwijl ik zo graag zou hebben dat mijn vriend beseft dat wij het zo goed met ons twee hadden en dat hij niet snel weer zo'n match zal vinden... Maar misschien zie ik het verkeerd en voelde hij zich helemaal niet meer zo goed bij mij. En vindt hij op de een of andere manier toch weer een match waar hij zich ongelooflijk goed bij voelt. En dan blijf ik achter. Mag daar echt niet aan denken of ik breek weer. 
Ik weet dat ik verder moet, maar kan ik het wel zonder hem? Ik kon echt alles aan en nu heb ik de indruk dat er maar de helft van mezelf meer overschiet. En dat is misschien al een overschatting...

Bedankt voor jullie reacties trouwens, Roy en Positiva. Tjah, wij waren al 15 jaar samen dus ik weet helemaal niet wat het is om mijn bonen zelf te doppen. Maar al bij al doe ik het niet zo slecht. Heb een voltijdse baan in het onderwijs en ben sinds 1 juli 2016 vast benoemd. Dat is al een zekerheid die ze me niet meer kunnen afnemen. Daarnaast ben ik ook een behoorlijk actieve blogger waar ik ook een kleinigheid verdien én ik ga nu ook nog in het weekend werken. Dus dat afbetalen zou normaal gezien moeten lukken. De aflossing op zich zou mee moeten vallen, maar ik moet ook nog een bedrag los van de bank uitkeren aan mijn vriend. En daar maak ik me wel nog wat zorgen over. Maar ik denk dat ik er niet moet van wakker liggen en het gewoon van dag tot dag moet bekijken. Dan zien we wel weer...
Antwoord


Register or login to view the content
Even kort...ik wil jullie graag iets laten weten. De stilte van mijn kant komt omdat sinds vorige week mijn leven op zijn kop staat...

Di avond gehoord van snel diagnostisch oncologie traject waar mn moeder ineens in terecht was gekomen na longfoto. Vr dag gesprek in ziekenhuis. Ik ben mee geweest en was het standaard slecht nieuws gesprek. Vreselijk...Deze week vr dag pas definitieve uitslagen maar zoals het er nu naar uitziet: longkanker met uitzaaiingen. Niet te bevatten.....Mn moeder is 66 jaar pas. Prognoses erg slecht bij longkanker weet ik. Ik hou het hier even bij voor nu. Vr dus weer gesprek naar dan 'moet' ik met kids op vakantie. Bizar. Ben nu iig erg druk met allerlei info verzamelen.

MAAR: mijn vriend is er voor me!!! Hij doet me echt versteld staan. Carla had me vorige week nog gezegd dat ik erop moest rekenen dat ik bij een slechte uitslag er alleen voor zou staan grotendeels. Gewoon omdat hij zoveel steun wellicht nog niet zou kunnen leveren. Snap ik. En wat voelde ik me eenzaam. Waar zus en broer op partner terug kunnen vallen, ik het alleen zou moeten doen. Maar tot nu toe is hij echt heel erg lief en gaat donderdag ook mee naar mn moeder, had voor me gekookt en allerlei klusjes in huis gedaan etc. Ik realiseer me dat ik niet teveel een beroep op hem moet/kan doen, maar zolang het van hem zelf uitgaat is het prima!! En wat is het vreselijk fijn, de nabijheid van mijn vriend om "s nachts tegenaan te kruipen, zo troostend nabij! :-) Helaas niet elke dag natuurlijk maar toch, als hij er is dan is hij er ook echt. En hij zei ook iets moois, dat we de mooie dingen moeten koesteren in ons leven. Hopelijk...groeit daar nog iets meer op door.
Verder heb ik jullie verhalen dus niet geheel kunnen lezen, alleen snel er doorheen gescrold.
Register or login to view the content
Antwoord


(21-02-2017, 18:37)Gietje117 schreef: Soms heb ik het gevoel dat ik 15 jaar in iets heb geïnvesteerd en dat dit schitterende jaren heeft opgeleverd, maar dat dit nu in het niets valt in vergelijking met alle pijn, emoties,... Dat ik ook terug naar af ben. Geen relatie meer, geen toekomst lijkt wel. Geen dromen en ik had er zoveel. Ik voelde me zo sterk met hem aan mijn zijde. Onze relatie vond ik de max, ik kon over alles praten, we zaten gewoon op dezelfde golflengte. We maakten zoveel plezier en er werd niet moeilijk gedaan over kleine dingen. We genoten gewoon op onze manier van het leven. Niet met heel zotte dingen, maar gewoon: een filmpje samen, een reisje in de zomer,...
Nu lijk ik echt terug in de tijd te vliegen. En wel 16 jaar geleden. Toen was ik ook alleen, hadden al mijn vriendinnen een liefje en dacht ik dat ik nooit van 't straat zou raken Wink. En nu heb ik dat gevoel weer. Al mijn vriendinnen (of toch bijna allemaal) zitten in een relatie en ik blijf moederziel alleen achter. Terwijl ik zo graag zou hebben dat mijn vriend beseft dat wij het zo goed met ons twee hadden en dat hij niet snel weer zo'n match zal vinden... Maar misschien zie ik het verkeerd en voelde hij zich helemaal niet meer zo goed bij mij. En vindt hij op de een of andere manier toch weer een match waar hij zich ongelooflijk goed bij voelt. En dan blijf ik achter. Mag daar echt niet aan denken of ik breek weer. 
Ik weet dat ik verder moet, maar kan ik het wel zonder hem? Ik kon echt alles aan en nu heb ik de indruk dat er maar de helft van mezelf meer overschiet. En dat is misschien al een overschatting...

Bedankt voor jullie reacties trouwens, Roy en Positiva. Tjah, wij waren al 15 jaar samen dus ik weet helemaal niet wat het is om mijn bonen zelf te doppen. Maar al bij al doe ik het niet zo slecht. Heb een voltijdse baan in het onderwijs en ben sinds 1 juli 2016 vast benoemd. Dat is al een zekerheid die ze me niet meer kunnen afnemen. Daarnaast ben ik ook een behoorlijk actieve blogger waar ik ook een kleinigheid verdien én ik ga nu ook nog in het weekend werken. Dus dat afbetalen zou normaal gezien moeten lukken. De aflossing op zich zou mee moeten vallen, maar ik moet ook nog een bedrag los van de bank uitkeren aan mijn vriend. En daar maak ik me wel nog wat zorgen over. Maar ik denk dat ik er niet moet van wakker liggen en het gewoon van dag tot dag moet bekijken. Dan zien we wel weer...

Ik denk dat het heel normaal is hoe je je nu voelt, 15 jaar is een hele lange tijd waarin je veel samen hebt meegemaakt en opgebouwd. Dit is nu ineens weg en dat is moeilijk. Ineens moet je alles alleen doen en daar moet je aan wennen, dit ervaarde ik in ieder geval zo. 

Ook jij kunt verder zonder hem, dit heeft alleen tijd nodig. Het is een cliché maar het is wel echt zo. Ook denk ik dat je het zelf nog niet geaccepteerd hebt en dus ook nog niet met het verwerken ervan bezig bent! 
Al met al vind ik toch dat je het heel goed doet. Ik zou alleen opletten dat je niet teveel hooi op de vork neemt qua werk, je hebt nu namelijk ook rust en ontspanning nodig voor zover als dat kan!
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 21-02-2017, 21:40 door Gietje117.)

(21-02-2017, 20:55)Leeuwin schreef: Register or login to view the content
Even kort...ik wil jullie graag iets laten weten. De stilte van mijn kant komt omdat sinds vorige week mijn leven op zijn kop staat...

Di avond gehoord van snel diagnostisch oncologie traject waar mn moeder ineens in terecht was gekomen na longfoto. Vr dag gesprek in ziekenhuis. Ik ben mee geweest en was het standaard slecht nieuws gesprek. Vreselijk...Deze week vr dag pas definitieve uitslagen maar zoals het er nu naar uitziet: longkanker met uitzaaiingen. Niet te bevatten.....Mn moeder is 66 jaar pas. Prognoses erg slecht bij longkanker weet ik. Ik hou het hier even bij voor nu. Vr dus weer gesprek naar dan 'moet' ik met kids op vakantie. Bizar. Ben nu iig erg druk met allerlei info verzamelen.

MAAR: mijn vriend is er voor me!!! Hij doet me echt versteld staan. Carla had me vorige week nog gezegd dat ik erop moest rekenen dat ik bij een slechte uitslag er alleen voor zou staan grotendeels. Gewoon omdat hij zoveel steun wellicht nog niet zou kunnen leveren. Snap ik. En wat voelde ik me eenzaam. Waar zus en broer op partner terug kunnen vallen, ik het alleen zou moeten doen. Maar tot nu toe is hij echt heel erg lief en gaat donderdag ook mee naar mn moeder, had voor me gekookt en allerlei klusjes in huis gedaan etc. Ik realiseer me dat ik niet teveel een beroep op hem moet/kan doen, maar zolang het van hem zelf uitgaat is het prima!! En wat is het vreselijk fijn, de nabijheid van mijn vriend om "s nachts tegenaan te kruipen, zo troostend nabij! :-) Helaas niet elke dag natuurlijk maar toch, als hij er is dan is hij er ook echt. En hij zei ook iets moois, dat we de mooie dingen moeten koesteren in ons leven. Hopelijk...groeit daar nog iets meer op door.
Verder heb ik jullie verhalen dus niet geheel kunnen lezen, alleen snel er doorheen gescrold.
Register or login to view the content

Oh, Leeuwin... wat moet ik zeggen... En ik maar zagen en klagen. Wat een nieuws... Er kwam nog niet genoeg op je pad de afgelopen tijd... Ik wens jou en je moeder ongelooflijk veel sterkte toe. Als we ook maar iets kunnen doen vanop afstand, dan doe ik dat! Laat het dus zeker weten. Al is het maar een babbel of zo. Hopelijk kan je vriend je blijven steunen in deze onwerkelijke situatie want uiteraard kan je dit nu meer dan ooit gebruiken! Ik wens hem vanop afstand ook sterkte, in de zin van kracht om er voor jou te zijn nu je het nog zoveel meer nodig hebt dan voorheen. We hebben hier in ons dorp zo'n replica van de Lourdesgrot staan, ik ga er morgen eens naartoe. Ik weet niet of je gelovig bent, maar een kaars kan nooit kwaad. Ik duim op wat beter nieuws voor je mama! x

(21-02-2017, 21:28)Roy schreef:
(21-02-2017, 18:37)Gietje117 schreef: Soms heb ik het gevoel dat ik 15 jaar in iets heb geïnvesteerd en dat dit schitterende jaren heeft opgeleverd, maar dat dit nu in het niets valt in vergelijking met alle pijn, emoties,... Dat ik ook terug naar af ben. Geen relatie meer, geen toekomst lijkt wel. Geen dromen en ik had er zoveel. Ik voelde me zo sterk met hem aan mijn zijde. Onze relatie vond ik de max, ik kon over alles praten, we zaten gewoon op dezelfde golflengte. We maakten zoveel plezier en er werd niet moeilijk gedaan over kleine dingen. We genoten gewoon op onze manier van het leven. Niet met heel zotte dingen, maar gewoon: een filmpje samen, een reisje in de zomer,...
Nu lijk ik echt terug in de tijd te vliegen. En wel 16 jaar geleden. Toen was ik ook alleen, hadden al mijn vriendinnen een liefje en dacht ik dat ik nooit van 't straat zou raken Wink. En nu heb ik dat gevoel weer. Al mijn vriendinnen (of toch bijna allemaal) zitten in een relatie en ik blijf moederziel alleen achter. Terwijl ik zo graag zou hebben dat mijn vriend beseft dat wij het zo goed met ons twee hadden en dat hij niet snel weer zo'n match zal vinden... Maar misschien zie ik het verkeerd en voelde hij zich helemaal niet meer zo goed bij mij. En vindt hij op de een of andere manier toch weer een match waar hij zich ongelooflijk goed bij voelt. En dan blijf ik achter. Mag daar echt niet aan denken of ik breek weer. 
Ik weet dat ik verder moet, maar kan ik het wel zonder hem? Ik kon echt alles aan en nu heb ik de indruk dat er maar de helft van mezelf meer overschiet. En dat is misschien al een overschatting...

Bedankt voor jullie reacties trouwens, Roy en Positiva. Tjah, wij waren al 15 jaar samen dus ik weet helemaal niet wat het is om mijn bonen zelf te doppen. Maar al bij al doe ik het niet zo slecht. Heb een voltijdse baan in het onderwijs en ben sinds 1 juli 2016 vast benoemd. Dat is al een zekerheid die ze me niet meer kunnen afnemen. Daarnaast ben ik ook een behoorlijk actieve blogger waar ik ook een kleinigheid verdien én ik ga nu ook nog in het weekend werken. Dus dat afbetalen zou normaal gezien moeten lukken. De aflossing op zich zou mee moeten vallen, maar ik moet ook nog een bedrag los van de bank uitkeren aan mijn vriend. En daar maak ik me wel nog wat zorgen over. Maar ik denk dat ik er niet moet van wakker liggen en het gewoon van dag tot dag moet bekijken. Dan zien we wel weer...

Ik denk dat het heel normaal is hoe je je nu voelt, 15 jaar is een hele lange tijd waarin je veel samen hebt meegemaakt en opgebouwd. Dit is nu ineens weg en dat is moeilijk. Ineens moet je alles alleen doen en daar moet je aan wennen, dit ervaarde ik in ieder geval zo. 

Ook jij kunt verder zonder hem, dit heeft alleen tijd nodig. Het is een cliché maar het is wel echt zo. Ook denk ik dat je het zelf nog niet geaccepteerd hebt en dus ook nog niet met het verwerken ervan bezig bent! 
Al met al vind ik toch dat je het heel goed doet. Ik zou alleen opletten dat je niet teveel hooi op de vork neemt qua werk, je hebt nu namelijk ook rust en ontspanning nodig voor zover als dat kan!
Bedankt Roy voor de reactie. Daar ben ik dus bang voor, dat ik eigenlijk nog niet echt aan het verwerken ben. Maar heb ook niet het gevoel dat ik het inderdaad al aanvaard heb. Misschien moet ik dat gewoon wel doen, maar ik weet niet precies hoe. Ik wil niet opgeven, dat gevoel heb ik heel sterk. Dat ik moet doorbijten en dat het dan wel goed komt. Want zonder hem ben ik gewoon veel minder, dat weet ik gewoon. Hij was het gewoon voor mij en zo denk ik er nu nog steeds over. Ik weet niet of dat gevoel ooit verdwijnt.
Wat ik wel weet is dat rust en ontspanning zeker nodig zijn, maar dat deze voor het ogenblik gelijk staan aan piekertijd en die kan ik echt missen. Ik vind heel moeilijk rust en ontspanning moet ik zeggen. Ik heb het alleen maar als ik sport of werk geloof ik. Niet echt ontspanning of rust, maar wel eens helemaal losgaan. Zeker bij mijn hobby's zoals dat voetbal en lopen.
Antwoord


(21-02-2017, 21:34)Gietje117 schreef: Bedankt Roy voor de reactie. Daar ben ik dus bang voor, dat ik eigenlijk nog niet echt aan het verwerken ben. Maar heb ook niet het gevoel dat ik het inderdaad al aanvaard heb. Misschien moet ik dat gewoon wel doen, maar ik weet niet precies hoe. Ik wil niet opgeven, dat gevoel heb ik heel sterk. Dat ik moet doorbijten en dat het dan wel goed komt. Want zonder hem ben ik gewoon veel minder, dat weet ik gewoon. Hij was het gewoon voor mij en zo denk ik er nu nog steeds over. Ik weet niet of dat gevoel ooit verdwijnt.
Wat ik wel weet is dat rust en ontspanning zeker nodig zijn, maar dat deze voor het ogenblik gelijk staan aan piekertijd en die kan ik echt missen. Ik vind heel moeilijk rust en ontspanning moet ik zeggen. Ik heb het alleen maar als ik sport of werk geloof ik. Niet echt ontspanning of rust, maar wel eens helemaal losgaan. Zeker bij mijn hobby's zoals dat voetbal en lopen.

Ik denk ook dat jij het nog niet aanvaard hebt. Je bent er nog heel erg mee bezig en houdt de hoop dat het goedkomt. Ook heb je moeite om het contact te verbreken of te verminderen. Hierdoor blijf je denk ik in een cirkel hangen waardoor het ook moeilijk is om het te aanvaarden. Het aanvaarden gaat ook niet zomaar ineens, dit gaat stapje voor stapje. 

Ik ben geen specialist en kan enkel voor mijzelf praten maar ik denk dat toen ik na enige tijd had aanvaard dat het echt over was ik pas ben begonnen met de verwerking. Hoe moeilijk ik het ook vond ben ik toen begonnen met het opruimen van alle spullen die niet van mij waren. Spulletjes die ik echt wilde bewaren heb ik in een doos gedaan en opgeborgen! Ook de vele foto's die ik tegenkwam heb ik bekeken en opgeruimd ( deze zitten in de doos, misschien dat ik hier later nog op een andere manier terug naar kan kijken). Al met al vond ik het heel moeilijk maar het heeft mij wel meegeholpen. Ook heb ik het contact teruggebracht tot het noodzakelijke contact wat we moesten hebben. 

Wat je schrijft over je piekertijd komt mij ook heel erg bekend voor! Ik kwam gewoon echt niet uit mijn gedachtes.
Op een gegeven moment ben ik begonnen met het opschrijven van mijn gedachtes. Dit klinkt misschien onzinnig, dat dacht ik ook, maar op aandringen van mijn psycholoog ben ik dit toch gaan doen, ook dit heeft mij geholpen. Ik wou dat ik je kon uitleggen hoe dit helpt maar dat kan ik niet. Het is net alsof je je gedachtes uit je hoofd schrijft en er een beter inzicht in krijgt. 

Het klinkt misschien niet allemaal even logisch maar ik hoop dat je er misschien toch wat aan hebt. 

Groetjes
Antwoord


Schrijven doe ik sowieso vaak, dus ik snap wel wat je er aan hebt. Ik heb zelfs plannen voor een boek. Weet niet of het er van komt, maar we zien wel. Ik schrijf gedichten, teksten, mail met vrienden en schrijf hier. Heb er al heel veel aan gehad. Je kunt je gedachten inderdaad wat van je afschrijven.

Ik heb het contact wel verminderd hoor. Vorige zaterdag was het drie weken geleden dat ik hem nog had gezien of gehoord. Dat vond ik al een hele prestatie Wink.
Waarom moet ik me per sé neerleggen bij een breuk. Hij heeft die beslissing genomen terwijl hij in een depressie zat/zit. Dus ik wil gewoon blijven hopen. Misschien is dat naïef, maar wij waren echt dolverliefd. Hij keek zo uit naar onze verhuis, maar sliep gewoon niet meer door de verbouwingen. Dat heeft hem en ons genekt. Ik kan niet geloven dat hij al het goeie is vergeten. En hij is hier ook vertrokken omdat hij anders naar psychiatrie moest. De therapeute stelde opname voor, maar dat wilde hij niet. Dus stelde ze hem voor om even bij zijn ouders te gaan uitrusten. De eerste week kwam hij 's morgens en 's avonds langs. Ik heb zijn valies gemaakt en ik stond echt in tranen. Hij heeft me vast gepakt en me beloofd dat hij terug zou komen als hij genezen was. Ik geloofde hem niet echt, maar hij smeekte me om hem te geloven. Hij besefte dat hij eerst moest geholpen worden. Door invloed van thuis, medicatie en alcohol heeft hij er uiteindelijk toch de stekker uit getrokken.

Ik kan me niet van de mening ontdoen dat wij bij elkaar horen. En als dat zo is, dat we terug samen komen. Is trouwens niet zo uitzonderlijk. Dat mensen uiteindelijk terug samen komen.
Je moet ook weten dat wij nu op maar 500 meter van elkaar wonen. Is ook wel lastig. En ik kom mijn vriend sowieso soms tegen op het dorp. Ik probeer hem wel gerust te laten. Val hem niet lastig en probeer het contact heel laag te houden. Het lukt me niet altijd, maar ik hou al acht maanden vol. Dus het lukt me op de een of andere manier. Al heb ik natuurlijk al zeeën vol geweend...
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 99 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,949 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 689 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
  Depressief door je relatie? Started by Anoniemm
8 Replies - 1,359 Views
10-08-2022, 08:13
Laatste bericht: Anoniemm



Gebruikers die dit topic lezen:
2 gast(en)