Register or login to view the content

Blij toch weer iets te kunnen lezen hier want het bleef weer wat stil. Ook ik kijk dagelijks of er geen berichtjes komen .


Leeuwin, ik snap dat het voor jou moeilijk is om 'niets' te doen. Zo hard é. Je ziet die persoon zo graag dat je gewoon alles zou willen doen om hen te helpen, maar niets werkt of helpt of mag zelfs. Ik heb dat gevoel ook ontzettend en vind ik ook héél vervelend. Als je vriend het zo aangeeft, is het inderdaad beter om even naar de achtergrond te verdwijnen. Wat natuurlijk niet makkelijk is, en misschien ook wat oneerbiedig is uitgedrukt, maar door dit te doen draag je ook bij tot zijn herstel volgens mij. En het is zoals Positiva zegt: nu is het zo, maar het wordt weer beter. Jullie hebben al zo'n stappen gezet, samen! Denk daar vooral aan. Hoe moeilijk het nu misschien ook weer even is. Zijn kleren liggen toch maar weer mooi bij jou in de wasmand,... Daar zou ik al mijn spaarcenten voor geven .

Hoi allemaal, even een kort positief stukje van mij:
Ik heb mijn scriptie afgerond!

Verder vorige week EMDR gehad, wat een idioot gevoel zeg. Door de stress voor mijn scriptie is het nog niet duidelijk hoeveel dit geholpen heeft, maar ik heb het idee dat het al super goed geholpen heeft. Nu ga ik weer snel feestje vieren

Wat goed, knappe prestatie, gefeliciteerd!!

---

Ik realiseer me trouwens wel dat ik in die zin verder ben dan eerst doordat ik weet dat het inderdaad niet over mij gaat of door mij komt als hij zo doet. Als hij zich terugtrekt is dat omdat hij dat nodig heeft, overprikkeld is, niet omdat hij niet van me houdt! Goed om dat toch even voor mezelf ook op te schrijven hier...

Lieve Leeuwin, dit is een heel belangrijk iets in jullie relatie, houd dat vast... Hoewel het je pijn doet, heeft het niets te maken met zijn liefde voor jou... Zorg goed voor je zelf, x AnnA

---

Mijn man knapt héél langzaam wat op, hij heeft zijn werk op een laag pitje staan en rust heel heel veel. Maar belangrijker, hij uit zich weer wat meer, ik krijg weer inzage in zijn hoofd en gevoel. Hierdoor kan ik weer wat begrip opbrengen. We hebben er nu voor gekozen dat mijn man toch thuis blijft, maar veel in afzondering rust. De tijd dat hij uit bed is moet positief zijn, en dan niet (alleen) voor hem, maar net zo belangrijk ook voor mij, voor de kinderen! Daar kan mijn man dan achteraf weer een goed gevoel over hebben. Begin maart start zijn begeleiding met een intake gesprek en wordt gelijk ingestoken op de behandeling incl medicatie. Mijn man ziet ernaar uit. Dat mag een wonder heten: hij is tot de conclusie gekomen dat dit hem zijn leven lang blijft achtervolgen, dus dat hij zijn problemen beter nu onder ogen kan zien. Anders raakt hij mij kwijt. Dus rusten en alle tijd stoppen in herstel. Ik heb eindelijk mijn pijn weer eens kunnen uitspreken, hoeveel pijn het mij doet als hij mij negeert bijvoorbeeld, of lelijke dingen zegt. Hij kan hier weinig mee (auw), maar ik moet het wel kwijt want ik wil ook gezien en gehoord worden, ik kan niet alles blijven wegstoppen om hem maar niet te kwetsen, want hij kwetst mij ook, en dat moet ook ruimte hebben. Groetjes, AnnA

Hopelijk kunnen jullie samen weer beetje per beetje gaan bouwen! Hoop dat ik die kans ook nog krijg. Terwijl ik nu alleen maar het advies krijg om los te laten... Mijn man wil mij niet meer in de buurt en dat doet verdomd pijn. Of dat nu door de depressie komt of niet, dat maakt op zich niet veel verschil. Het eindresultaat blijft hetzelfde. Dat ik heel erg hard ga moeten werken de komende jaren en dat hij me in de steek heeft gelaten... Begin van het weekend, altijd heel erg moeilijk moment...

Register or login to view the content

Weer een mijlpaal hoor dit weekend! 

Ik deel het graag met jullie maar voel me ook een beetje schuldig voor de momenten dat ik me wat angstig en bozig voel en bij jullie 'klaag'. Maar ja, die momenten zijn er ook en mijn gevoelens van machteloosheid, onmacht, verdriet en ook woede zijn helaas wel echt... En: ik denk ook wel dat ze best begrijpelijk zijn. Maar toch, voel ik me wel eens wat schuldig. Ik ben wel echt ontzettend blij met jullie steun en wijze raad tijdens de moeilijke tijden hoor; kan ze nog steeds heel goed gebruiken!

Maar goed. Het bleef dus stil vorige week van de zijde van mijn vriend en -hoewel moeilijk- besloot ik even niks te doen of te laten horen. Deels omdat ik denk dat wat Gietje zei klopt (je helpt hem ook door even naar de achtergrond te verdwijnen), maar deels ook omdat ik me wel eens wat bozig voel. Geirriteerd doordat hij in mijn ogen een half antwoord geeft als ik in een appje vraag hoe het bij de psychiater was. En als ik dan nog een -verkapte- vraag stel, ik geen reactie meer krijg. Wellicht las hij er gewoon overheen of is hij het vergeten maar ik word er wel pissig van. Verdomme, natuurlijk wil ik weten wekl beleid er afgesproken is met de psychiater: gaat hij deze medicijnen toch afbouwen (omdat ze volgens hem niks doen) en nieuwe starten, of toch deze blijven slikken?

Maar goed, de mijlpaal dus! De zoon van mijn vriend vroeg of hij zaterdag een dagje mocht komen. Ja tuurlijk, gezellig! Hij wilde wat leuks doen en mijn kids vroegen of we tapas konden gaan eten in de buurt. Ik had dus gereserveerd. Omdat zijn scooter kapot was appte hij (zoon dus) dat zijn vader hem zou brengen. Omdat ik verder sinds woensdag niks meer gehoord had en indruk had dat het voor mijn vriend een k..week was, zat ik wel beetje in spanning. Niet nodig bleek...Mijn vriend kwam met zijn zoon en dochter, gezellig thee gedronken. Mijn jongste moest naar een feestje, mijn oudste voelde zich niet zo lekker en toen belandde ik samen met zijn kinderen bij de Ikea. Geen idee waarom ze dat zo leuk vinden maar daar wilden ze graag met mij heen. Supergezellig en ook fijn omdat zijn dochter lange tijd niet meer hier bij mij wilde komen nadat haar vader hier uit huis is vertrokken in mei 2014.


Mijn vriend bleef hier en wilde nog een klusje doen. Het etentje bij tapas-restaurantje kwam ter sprake en ik zei dat hij natuurlijk ook mee mocht. Voor de vorm stribbelde hij wat tegen maar ik hoorde later van zijn zoon dat hij al gezegd had dat hij wel mee wilde gaan. Vond hij het laatst nog superspannend om samen uit eten te gaan, nu zag hij het notabene zitten om met z'n zessen uit eten te gaan!! Iedereen was opgetogen, merkte ook dat zijn kids het echt heel erg leuk vonden. Voor hun is de situatie natuurlijk ook heel lang heel onduidelijk geweest, is papa nog met haar of niet etc. Vooral dochter heeft zich wel wat afgezet door mij en mijn kids eigenlijk niet meer te willen zien. Heel heftig ook voor mijn kinderen want zij misten niet alleen hun stiefvader maar ook hun stiefbroer en zus die ze in het weekend bij mama altijd zagen. Leuk om te horen dat stiefdochter en mijn oudste afspraken om naast elkaar te zitten en dus vooral ook het enthousiasme bij stiefdochter. Zij vond indertijd ook alles te druk, mijn kinderen bedoel ik. Gewoon kopieeren van wat ze van haar vader zag en hoorde natuurlijk...

De laatste keer dat we met z'n zessen uit eten gingen was denk ik eind 2013 en toen liep mijn vriend al vast. Iedereen genoot duidelijk toen maar hij zei dat hij dat niet kon. De menukaart lezen lukte ook niet, alles was teveel.

Direct na binnenkomst (ik had een relatief rustige tafel gereserveerd) was het wel even veel voor hem merkte ik. Het was ook erg druk daar, veel geroezemoes en muziek en dan dus ook nog 4 kids aan tafel. Hij kon even niet uit zijn woorden komen en gaf aan dat het even niet lukte. Maar: dat was maar een paar minuutjes! Daarna heb ik er niks meer van gemerkt, hij was heel enthousiast en vrolijk, genoot van lekker eten, deed nog een spelletje ondertussen, lachte hardop om grapjes van de kids en knuffelde me. Het was gewoon heel erg gezellig. EN DAT TERWIJL HET ECHT WEL DRUK WAS! Ja die doe ik even in hoofdletters want ik weet niet beter dat alles hem te druk was en soms nog is. Al jarenlang kan hij bijvoorbeeld de autoradio (hoe zacht ook) niet verdragen en de tv staat ook altijd ultrazacht. Ik heb het eerder gezegd, voordat hij instortte en weg ging dacht hij volgens mij echt dat het gezin/kinderen/drukte het probleem waren. Terwijl het probleem natuurlijk de burnout/depressie was/is!

Een enorme mijlpaal dus om weer met ons 'gezin' uit eten te gaan. Ik hoefde niet aan te dringen, hij had het eigenlijk zelf al bedacht, was er dus niet gespannen voor en het ging gewoon supergoed. Echt wauw!!! Zo'n opsteker weer. En het moet gezegd worden: eigenlijk verrast hij me voortdurend in positieve zin...Hoopgevend dus.

Leuk ook om te horen dat zijn kids samen bij mij in de auto zeggen dat ze het supergaaf zouden vinden om met z'n zessen op skivakantie te gaan. Ik ga binnenkort alleen met mijn kids dus dat zit er nu niet in maar zou inderdaad geweldig zijn volgend jaar ofzo. Niet dat hij dat kan betalen...maar wellicht lukt mij dat met beetje goed budgetteren. Ik heb al eens geopperd om samen paar dagen te gaan skien maar hij doet dan erg weifelend. Hoor van zijn zoon wel dat hij dat graag zou willen. Verraste me wel maar daaruit blijkt misschien dat hij inderdaad bij mij op de rem trapt om maar geen verwachtingen te wekken...

Goede berichten dus van mij weer!! Ben echt superblij. Mijn vertrouwen groeit langzaam, langzaam echt wel...

Van Anna ook heel goede berichten vond ik! Ik ben blij voor je! Dat klinkt als een situatie van waaruit je kunt samenwerken.

Positiva, onveranderd goed eigenlijk he;-) Het is je gegund!!

Gieje, hoe was jouw weekend?
Register or login to view the content

Bedankt naar de vraag Leeuwin. Mijn weekend was zo zo... Ik weet niet goed hoe ik het moet formuleren. Vrijdagavond was er een feestje van een collega die sinds dinsdagavond op pensioen is. Ik trok er samen met mijn collega's naartoe en zij vonden het best gezellig, maar ik weet niet precies meer wat dat is, gezellig. Ik weet het wel nog, maar ik voel het zo niet. Het angstige moment van na dat feestje zit dan heel de tijd in mijn gedachten. En eigenlijk mag ik daar niet aan denken, maar het loert toch altijd om de hoek. Wetende dat iedereen naar zijn partner gaat en dat ik naar mijn ouders ga of alleen naar huis. Is echt loodzwaar. Dat vind ik nog altijd het moeilijkste moment van het weekend.
Uiteindelijk viel het wel mee want ben nog bij mijn ouders gaan eten en daarna heb ik nog wat schoolwerk verzet. Was wel tevreden met mijn productiviteit. 
De rest van het weekend doorgekomen zonder tranen. Dat is toch al iets. En ben ook wel tevreden met wat ik heb gedaan: boodschappen, schoolwerk, wat voor mijn blogje geschreven, muffins gebakken (nieuw recept geprobeerd),...
Normaal zou mijn vriend om zijn post komen, maar heb hem niet gezien. Ik zag hem vorige zondag op het voetbal en toen zei ik hem dat er nog post was. Hij antwoordde met: ik kom er deze week wel om. Maar intussen is de week om en heb ik hem niet meer gezien of gehoord. Ik ga het hem niet nog eens laten weten. Loslaten is de boodschap denk ik dan.

Zit wel nog steeds gewrongen met de situatie rond mijn collega. Ik denk dat ik te veel toenadering zoek en dat ik hem daarmee afschrik. Met als gevolg dat we straks wellicht minder contact zullen hebben. En dat wil ik helemaal niet. Zo'n klotesituatie. Ik zou er eigenlijk graag open en eerlijk over praten, maar ik weet niet of dat zo'n goed idee is. Misschien verandert er dan weer te veel tussen ons en daar heb ik misschien ook helemaal geen behoefte aan.

Wat jouw verhaal betreft, Leeuwin. Wat ben ik blij voor jou! Fijn dat je steeds maar weer nieuwe ervaringen hebt, waar je je kunt aan optrekken. Die stijgende lijn is magisch .
Ik moet zeggen dat ik nu echt al héél vaak het gevoel heb gehad dat deze weg misschien ook nog mogelijk is voor mij. Ik weet niet of ik het mag vergelijken en ik weet ook niet of de hoop die ik koester, valse hoop is, maar ik lees zo vaak dingen die ik zo hard herken. Het zijn vaak maar kleine dingen, maar nu lees ik weer over die tv en radio. Mijn vriend zette die het laatste jaar (zelfs voor er sprake was van een depressie) ook heel vaak uit. Ik vond dat vreemd. Want in een auto zitten zonder radio, dat kan ik me niet voorstellen. Maar hij had er duidelijk ook geen behoefte aan. En met de tv net hetzelfde. Als ik hem dan wat harder zette zei hij me al lachend: met je tv rusthuis altijd, mag dat niet een beetje stiller. Het zal echt wel al een aantal jaar wat minder met hem gegaan hebben, maar ik had het niet door. Of ik had de ernst van de situatie alleszins niet door. Hopelijk beseft hij op een dag dat we bij elkaar horen, met of zonder depressie.

Hallo,

Na een 2 maand de berichtjes van iedereen te lezen heb ik zelf maar besloten om een bericht te plaatsen aangezien ik wel wat hulp en steun kan gebruiken.

Mijn ex en ik zijn de week voor kerst uit elkaar gegaan omdat ze geen gevoelens meer zou hebben. Ze hield niet meer van me zoals het zou moeten. We hadden wel wat probleempjes maar doordat we geen tijd maakten om er goed over te praten vrat dit ook aan ons beiden. 

Het ging al een tijdje niet zo goed met haar, ze werd ontzettend moe van alle druk op haar van wegen school. En ik waarschuwde er al voor dat ze rust moest nemen maar deed dit dus niet en nu zit ze (voor de 2e keer) in een depressie. Ze heeft hulp ingeroepen van een therapeut alleen de depressie is nog niet vast gesteld maar ze weet het vrijwel zeker. Ze is erg emotieloos,gevoel loos, moe, zeer snel gefrustreerd en ik kan echt niet bij haar binnen dringen. Heb al wel 20 prachtige gedichtjes geschreven maar enigste wat ik krijg voor reactie is "aahhwww" en meer niet. Haar standaard korte antwoorden via de app zijn "ja,nee,okee" tenzij het over haarzelf gaat dan praat ze meer dan 3 woorden. Die gedichtjes voelen voor haar relatie gericht en daar krijgt ze een vervelend gevoel van. We hebben een relatie van 4 jaar gehad en ze heeft toe gegeven dat het gevoel 1 week weg was en de week daarop heeft ze een einde er aan gemaakt. Op het begin zei ze nog wel van "ik heb rust nodig en dan komt het vast goed" en daarna "we zien wel waar het schip strand" vervolgens wil ze geen contact meer en daarna wel weer contact hebben.... Nu heeft ze voorgesteld dat zodra het rustiger bij haar is om te gaan praten maar dan wel met een relatie therapeut er bij. Ik weet niet waarom iemand dat zou willen als je echt geen relatie meer zou willen hebben?? 

Ik laat haar elke dag even weten dat ik er voor haar ben en dat ze me altijd kan bellen. Afspreken wil ze nu niet want ze is bang dat we gaan praten en dat het dan energie gaat kosten. Bij alles wat ze doet neemt ze in overweging hoeveel energie het gaat kosten en besluit daarop om het wel of niet te doen. Ze is naar mij erg kortaf op de app maar zodra ik haar bel of ze belt mij dan is ze redelijk spraakzaam. Niks wat ik doe komt bij haar binnen het lijkt in eens een heel ander gesloten persoon... Maar ik hou van haar en ik wil haar niets liever dan terug in mijn leven hebben. Ik heb nu soms momenten dat ik even niet aan haar denk maar zodra ik weer aan haar denk word ik verdrietig van binnen terwijl ik normaal een enorm sterke man van 27 ben. 

Elke ochtend appt ze mij nu "goedemorgen X" en elke avond zegt ze dat ze gaat slapen. Wat moet ik doen? Ik probeer al zo luchtig mogelijk te wezen maar ze deelt bijna niks meer met mij maar toont wel interesse als ik zeg dat ik in de auto zit bijv.. Dan is het direct "oh waar heen?" of als ik nieuwe kleren heb gekocht wil ze nog wel een foto (niet verzonden want die heb ik gekocht voor haar als verassing). Ze lacht niet veel meer en zelfs ik kan haar niet aan het lachen brengen... Er is geen ander zegt ze maar ze geeft aan dat ze op is... Wat kan ik hier nou nog aan doen om haar terug te krijgen? Ze zei zelfs "miss na het gesprek maar kijken hoe we verder gaan" waarop ik zei van ja maar ik ga niet aan een dood paard trekken dus ik wil nu weten of dat zo is... Nee zei ze dat is niet zo. Ik volg het gewoon allemaal niet meer wat ze wil en nodig heeft. Zodra ik dat haar vraag waar ze behoefte aan heeft is het "ik wil rust" en als ik vraag wat haar blij maakt is het "weet ik zo 123 niet." ze slaapt enorm veel en haar bed is haar hobby. 

Ze wil ook echt het liefste nergens over praten want dat kost haar energie. Ik mag bijna geen dingen vragen aan haar. En ze weet ook niet waarom ze niet lief kan doen tegen mij... Ze is kortaf tegen een hele boel mensen zegt ze. Appen kost haar energie (ik volg dat niet). Interesse in mij toont ze bijna niet. Wie o wie kan mij helpen? Hier 27 jaar en ze is 21.

Mvg

Vincent

@ Gietje. Vind het echt super rot voor je. Wat is er met die collega? (heb ik denk ik even gemist)

@ Leeuwin. Leuk, fijn voor je! Goede momenten zijn er om te koesteren.

@ Positiva. Hoe gaat het met jou?

@ Vincent. Welkom! Valt niet mee, kan ik me voorstellen. Heeft ze een afspraak gemaakt om na te gaan of ze inderdaad een depressie heeft (en hulp te krijgen)?

~~~~~

Hier thuis... wat zal ik zeggen... Ik ben zo onwijs moe. Ik verlang naar stabiliteit, naar rust. Zal dat ooit komen? 
Ja, hij gaat weer in behandeling. Zal het helpen dit keer? En het duurt nog een maand voor hij terecht kan voor een intakegesprek.
Een hele maand... Pfffft...

Register or login to view the content

@ Anna: Ik probeer een lang verhaal kort te maken. In augustus kwam er een nieuwe collega (F.) toe op onze school. Jong, niet onknap en het klikte meteen. Echt, gewoon puur vriendschappelijk. Ik sta in het ene tweede leerjaar en hij werkt halftijds in het andere tweede waardoor we eigenlijk veel samen kunnen werken. We zochten elkaar van het begin wel vaak op en al snel kwam hij ook een paar keer bij mij thuis langs. Hij wilde zijn voetbalcarrière weer nieuw leven inblazen en wilde ook op regelmatige basis gaan lopen. We spraken af om dat samen te doen. Een andere collega van mij (vrouw) die F. al heel lang kent, ging in september ook mee. Maar algauw haakte ze af. Waardoor wij elke maandag alleen op pad gingen. Aangezien hij naast zijn job in het onderwijs ook nog een job bij het Vlaams Kruis doet, moest hij in oktober een opleiding EHBO volgen. Hij vroeg mij of ik het niet zag zitten om mee te gaan. Hij wist immers dat ik toch alleen thuis zat. Zo kwam het dat we op maandag gingen lopen, op dinsdagavond drie uur naar de cursus samen,... En sinds september kregen we bijna dagelijks contact. Ofwel op ons werk, ofwel samen lopen, ofwel stond hij soms heel spontaan voor mijn deur. Een klein detail: hij heeft al een kleine drie jaar een vriendin. Ik wist dat van het begin en ik ben van het principe: van een man met een vriendin blijf je af. Daar sta ik nog steeds achter.
Het erge is dat mijn ideeën stilaan begonnen te veranderen. Het heeft niet zozeer met extreme verliefdheid te maken hoor (al denk ik soms van wel), maar vooral met een gemis. Ik mis mijn vriend en mijn relatie zo hard dat ik op zoek ga naar 'vervanging'. Wellicht een heel menselijke reactie. Met als gevolg dat ik vaak berichten stuur naar F om te vragen hoe het gaat, dat ik soms taart of muffins bak en die dan meedoe naar school, dat ik hem al eens heb uitgenodigd om bij mij te komen eten (samen met twee andere collega's!). In het begin stuurde hij ook heel vaak. Zelfs soms heel vroeg 's morgens of 's avonds laat. Om te vertellen hoe het met hem was, om te vragen hoe het met mij ging,... Altijd heel bezorgd en lief. Dat doet me wel iets. Soms denk ik: was hij maar alleen, dan konden we elkaar zeker gezelschap houden. Maar ik weet ook dat ik nooit zo'n ideeën zou gehad hebben moest P (mijn vriend) hier nog geweest zijn. Dan ging ik aan F een echt goeie vriend gehad hebben, maar niet meer dan dat. Geen haar op mijn hoofd die dan wellicht zo zou denken. Maar nu ligt het anders. Het klikt echt, denken over vele dingen hetzelfde, zeggen soms op hetzelfde ogenblik hetzelfde woord (wat heel vreemd is soms) en weten op zo'n korte tijd wat we aan elkaar hebben. Hij is altijd eerlijk tegen mij, staat me bij in heel die helse toestand hier en daar ben ik hem superdankbaar voor. Maar soms boort hij dan zijn staalblauwe ogen in die van mij en moet ik slikken. Vorige zaterdag kwam hij me ophalen voor het schoolfeest en kwam hij hier binnen in een hemdje, met een lekker geurtje rond hem en toen moest ik toch even bedaren . Het mag niet, het kan niet en aan de ene kant wil ik het ook niet, maar heb zo'n behoefte aan gezelschap, tederheid, liefde, passie en wat weet ik nog allemaal. Het is intussen bijna een jaar geleden dat ik nog eens een mannenlijf tegen dat van mij voelde en daar draait het in de grond misschien niet om, maar wat voel ik me verdomd alleen... Zou deugd doen dat er iemand mij zegt dat ik het wel waard ben om voor te vechten.

---

@ Vincent: welkom in de groep hier. Je zult merken dat je hier echt wel veel kwijt kan! Je zult tips lezen, maar mensen steken je hier ook een hart onder de riem. Zelf kun je ook ten allen tijde je verhaal kwijt en dat is ook soms nodig.
Ik stel mezelf heel kort even voor: zelf 33, mijn (ex-)vriend ook 33. Al samen van het jaar 2000. In 2009 gaan samenwonen in een huurappartement. In 2011 ons droomhuis gekocht. Het huis van de grootouders van mijn vriend. Eind 2011 beginnen verbouwen en uiteindelijk 3,5 jaar later verhuisd in augustus 2015. Heel lastige en intense periode, maar zo blij dat we eindelijk op ons plaatsje zaten. Ik voelde me meteen thuis, mijn vriend niet. Vreemde gedragingen, geprikkeld,... Als ik hem vroeg wat er was zei hij: Ik voel me nog niet echt thuis, maar dat komt wel. Geef me gewoon wat tijd en het komt goed. Het ging een paar maanden beter, maar begin december 2015 crashte hij voor een eerste keer. Februari 2016 gestart met antidepressiva (2 soorten), in april weer gecrasht en een therapeut gebeld (en begonnen met therapie) en in juni 2016 opnieuw gecrasht en uit huis getrokken. Oorspronkelijk met het idee van zo snel mogelijk terug te keren, gewoon om tot rust te komen en te genezen. Sinds 6 juni 2016 woont mijn vriend weer bij zijn ouders en daar zit hij nu nog steeds. Twee weken terug zelfs al een overeenkomst in verband met ons huis getekend...
Ik zag onszelf als een uniek koppel. Ik was echt HEEL gelukkig en was nog steeds verliefd op mijn partner (zelfs na 15 jaar). Ik zag me oud worden met hem en we droomden samen van kinderen. Daar blijft nu nog heel weinig van over. Ik zie hem nog steeds heel graag en heb het heel erg moeilijk, maar hij wil van geen relatie meer weten. Voelt niets meer, kraamt vaak echt onzin over ons uit en heeft eigenlijk geen behoeft meer om mij te zien. Ik word gekoppeld aan zijn depressie en hij voelt zich veel beter nu hij niet meer bij mij is...
Makkelijk is het niet en noem het gerust ontzettend hard, maar ik heb hier al 1000 keer gehoord dat het niet mijn fout is. En ik moet zeggen, je hebt dat wel nodig om dit te horen. Want op de duur ga je er zelf aan ten onder.
Dus ik geef je de raad om hier contact te zoeken, vragen te stellen, je gal te spuwen en desnoods te klagen en te zagen. Daar kunnen we tegen . Doe het want een paar weken terug verloor ik iemand uit mijn kennissenkring aan zelfdoding. Hij kon er met niemand over praten en koos ervoor om uit het leven te stappen. Dit heeft me zo aangegrepen dat ik echt iedereen wil duidelijk maken dat er een weg is en dat je die helemaal niet alleen hoeft te bewandelen. Hier alles neerschrijven is misschien niet hetzelfde als 'echt' menselijk contact, maar ik ben wel heel blij dat dit forum er is en dat er mensen zijn als Leeuwin, Positiva,Els, Anna, Bruijntje... die de moeite doen om te luisteren en eventueel reacties te geven. Heel veel sterkte alvast voor nu!