Register or login to view the content

Hallo allemaal,
Ja gaat in feite wel zijn gangetje geloof ik, maar heb net een poos zitten huilen dus voel me nu even knap waardeloos. Ik zal even mijn frustratie eruit gooien nu; daarna ook nog wel positieve dingetjes hoor maar bleeeeh voel me nu gewoon verdrietig.

Ik ben ziek thuis gebleven vandaag. Normaal brengt mijn vriend vandaag de hond en appt op zondag zijn plannen hieromtrent. Gisteren wel geappt maar niks over brengen van de hond. Ik dacht: ik zie het wel, hij komt haar altijd op maandag brengen dus zal nu ook wel. Ik baalde een beetje dat hij vanmorgen niet even geappt had hoe het ging en ik wilde toch weten over de hond (kinderen vragen daar natuurlijk naar als ze uit school komen straks). Ik belde hem dus even. Hij was er wel vanuit gegaan dat ik vandaag thuis zou zijn gebleven, niet in gelegenheid om hond te brengen omdat hij om 16 uur met dochter op stap moet half Nederland door voor sport. Toen zei hij dat hij me ineens sip vond klinken. Ja zei ik, ik had verwacht je sowieso vandaag te zien ivm de hond. En ook gewoon dat je even langskomt omdat ik ziek ben, je ging er blijkbaar al vanuit dat ik ziek thuis was. Ik mis je gewoon en vind het niet leuk dat je niet langskomt. Tja. Weet eigenlijk niet wat hij precies zei, ging er niet echt op in. Oh ja, maakte grapje dat hij niet langskwam omdat hij anders ook ziek zou worden en zo lachte hij het eigenlijk een beetje weg. Dat realiseer ik me sinds kort, dat hij een grapje gaat maken als hij iets moeilijk vindt. Is natuurlijk mijn aard om dingen te analyseren, maar dat is ook best goed denk ik (als ik maar niet doorsla natuurlijk). In ieder geval realiseer ik me nu dat hij een grapje maakte en dus was het een situatie waar hij niet goed raad mee wist.

Het is natuurlijk al wel een hele poos geleden inmiddels dat ik geen enkel beroep op hem mocht doen, geen enkele verwachting van hem mocht hebben. Ik ben daar nog steeds wel erg behoedzaam mee, probeer dingen toch vaak van hem uit te laten komen (maar niet altijd, zoals ik straks nog voorbeeld zal geven van afgelopen week). Maar nu liet ik natuurlijk toch vrij duidelijk weten dat ik teleurgesteld ben omdat hij niet even naar me toekomt. Kort momentje piekeren: heb ik daar slecht aan gedaan? Mocht ik zoiets wel zeggen dat ik graag had gewild dat hij naar me toekwam, dat ik hem miste?? Ja. Dat geloof ik wel ja. Inmiddels wel weer, gezien hoe ver hij inmiddels is en hoe onze relatie gaat. 
Ja ik denk het echt wel (maar toch kan ik jullie bevestiging best gebruiken hoor;-)). Maar toch vind ik het moeilijk. Ik hoop maar dat hij voor zichzelf ook analyseert: hé wat er gebeurt er nou, waarom vind ik dat ingewikkeld als mijn vriendin, terwijl ze ziek is, aangeeft dat ze me graag even zou willen zien, dat ze me mist.

Door te schrijven zet ik het zelf even een beetje op een rijtje...
Ja het is oké om te zeggen dat je je vriend mist, het is oké om te zeggen dat je even teleurgesteld bent. Hij moet bedenken wat dat onbewust bij hem doet. Ik probeer me te bedenken hoe hij vroeger was als ik ziek was. Ik kan me alleen 1x eerder herinneren in een slechte fase, eind 2014 ofzo. Toen kwam hij ook niet, maar toen was situatie niet vergelijkbaar met nu. In zijn algemeenheid vind ik hem zorgzaam en lief en dat is ook net waar ik behoefte aan heb als ik ziek ben nu. Maar nu: niks zorgzaam en lief. Wel goede adviezen: Dampo gebruiken, kippensoep eten, vitamines etc etc. Wel aanbod morgen mee te gaan auto naar garage brengen. Dat is op zich lief maar zou hij altijd doen. Nou ja, het is zoals het is. Maar ik baal er echt heel erg van. Mijn boosheid is door het schrijven wat weggezakt maar voel me nog steeds verdrietig dat hij niet gewoon iets liever deed. Dat heb ik nog wel gezegd ook "je mag best iets liever doen hoor, kan geen kwaad". Verder over koetjes en kalfjes gepraat maar hij gaf al snel aan dat jij op wilde hangen( ja hij heeft er last van denk ik dat ik een verwachting van hem had die hij niet kan/wil waarmaken). Dus met een "nou snel weer beter worden he en laat maar even weten wat je wil met de hond morgen of overmorgen. Doei"
kon ik het doen. Daarna dus huilbui: boos, verdrietig en teleurgesteld.

Maar goed...............................misschien maak ik het te groot omdat ik en ziek en ongesteld ben.

Verder ging en gaat het dus gewoon goed! Was vorige week - nadat hij dus hele weekend bij me was - verrast om te zien dat hij zijn kleding gewoon hier in de was had gedaan. Nog wel even gezegd dat er kleding van hem bij de was lag; dat dat prima was wat mij betreft natuurlijk maar normaal neemt hij dat gewoon mee. Oh nee was goed, hij liet het wel hier bij de was. Nou ja, jullie zien: de negatieve dingen vergoot ik misschien maar de kleine ook! ;-) De vanzelfsprekendheid van zijn kleding hier gewoon in de was doen raakte me gewoon. En later deze week zijn spullen tussen de strijk; net als vroeger. Ook zag ik dat hij een pyjama/joggingbroek, shirt en sokken hier in zijn oude la had gelegd. Ook zijn klusbroek liet hij hier. Het lijkt niks te zijn maar ik zie dat toch anders. Ruim 2 jaar geleden vertrok hij hier natuurlijk heel plotseling uit huis; ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen maar hij was in die periode ook ineens heel fanatiek op 'zijn eigen plek' en 'zijn eigen spullen'. Nou ja, kan dat nu niet goed uitleggen. Circa een jaar geleden vroeg hij of hij hier weer een flesje lenzenvloeistof mocht neerzetten en dat leek echt een 'ding', een overwinning. En nu liggen er een paar kledingstukken in de kast en in de was...stapje erbij, zo voelt dat!

Verder had ik vorige week een oude plant van kantoor voor hem meegenomen en ik vroeg ik of donderdagavond daarmee naar hem toe zou komen (mijn kids zijn dan bij hun vader). Hij was eten bij een vriend, zei hij, maar zou daarna appen, dan kon ik kijken of ik nog wilde komen. Hé dat is anders dan voorheen! Hij zou dat sowieso teveel vinden na eten bij een vriend, maar zo luchtig reageren op mijn vraag of ik naar hem toe zal komen (hij slaapt immers altijd bij mij en ik ben zelden bij hem) en de keus aan mij laten! Tuurlijk ben ik later naar hem toe gegaan en was allemaal prima. Gewoon, soort vanzelfsprekend, niet op bezoek ofzo. We zijn gewoon snel gaan slapen en volgende ochtend knuffelen/vrijen/ontbijten en weer naar kantoor. Ik was er blij mee. Voelde ook weer als stap voorwaarts, gewoon omdat het vanzelfsprekender lijkt te worden dat we samen zijn.  Nu voelt het dus even anders maar ik moet me niet van de wijs laten brengen doordat ik even teleurgesteld ben in hem.

Oh ja, ik heb zomervakantie geboekt en hij vroeg ook direct in app welke datum en hoe lang precies. Aanwijzing dat hij inderdaad overweegt om een paar dagen over te komen...Daar maakte hij vorig weekend natuurlijk al een opmerking over, tot mijn verrassing.

Ach het gaat me allemaal gewoon niet snel genoeg, nu het zoveel beter gaat, wil ik gewoon meer. Vaker samen zijn en die volrstrekte vanzelfsprekendheid terug. Sorry meiden, ik weet dat ik niet mag klagen vergeleken met een aantal van jullie...Maar jullie weten ook waar ik vandaag kom dus jullie begrijpen het vast. 

Ik wilde ook nog graag reageren op een aantal dingen van jullie maar merk ook dat ik het moeilijk vind. Els, ik weet bijvoorbeeld niet goed wat te zeggen over jouw situatie. Ik weet het echt niet. Ik typ al een paar keer iets maar haal het ook elke keer weer weg. Nog meer afstand nemen zou ik zeggen. Ik snap wat Positiva zegt over dat jaloers maken, daar zou ook nog iets positiefs in kunnen schuilen maar ik twijfel. 

Positiva, jammer van de sollicitatie van je partner maar fijn te horen dat je partner de blik nog steeds voorwaarts heeft!

Gietje, ik weet eigenlijk ook niet wat tegen jou te zeggen. Ik ben geneigd te denken dat het beter zou zijn als jullie elkaar een poosje niet zouden zien. Laat hij maar zien hoe het dan is, en hoe het is als hij zelfstandig ergens gaat wonen. Kijken wat dat doet...Maar meid, ik weet het ook niet. Helemaal nu niet met dat wattenhoofd...
Sorry dat ik jullie dus niet van wat meer feedback kan voorzien...Ik ben al even blij dat ik voor mezelf toch een paar gedachten even heb geordend, voel me nog steeds niet geweldig maar hopelijk kan ik het iets relativeren voor mezelf.

Oja, Anna -last but not least - hoe is het nu bij jullie? Nog over de woonsituatie gehad??
Register or login to view the content

Register or login to view the content

Register or login to view the content

Register or login to view the content

Register or login to view the content

Heel kort want voel me ziek en zit al in mijn bed. Ik heb keelpijn, heb koud,...
Fysiek dus niet al te best, maar het was dan ook een loodzware week.
Vrijdagavond naar de notaris geweest en een overeenkomst getekend. Dit is nog niet de officiële akte, maar die komt (binnen een maand of drie). Er hoeft nu dus niet meer onderhandeld te worden. Misschien maar goed ook. Het huis blijft dus van mij, al weet ik nog niet helemaal hoe ik het zal afbetalen, maar kom. Komende week dus zeker kijken voor een scherpe lening. Ben al blij dat ik nu niet meer hoef af te spreken om zo'n dingen te regelen want dat zijn altijd serieuze en moeilijke gesprekken en ik kreeg er stilaan genoeg van...
Gelukkig heeft een vriendin mij opgewacht bij de notaris want anders weet ik niet hoe ik was thuis geraakt. Mijn vriend zat daar stoïcijns, helemaal afgesloten van de wereld. Zijn notaris heeft me volledig afgemaakt. Mijn notaris heeft me in zijn plaats verontschuldigd. Het was echt niet netjes meer. Ik ben behoorlijk gecrasht toen mijn vriend weg was want hij heeft me zelfs niet aangekeken. Geen goeiedag, geen bemoedigend knikje, niks. Maar kan ik wellicht ook niet verwachten. Het was alsof hij een glazen stulp over zich had. Zo vreemd. Toen zijn notaris ook vanalles begon te zeggen tegen mij (en op een heel arrogant toontje) reageerde hij ook amper. alsof hij er echt niet was. 
Uiteindelijk gisteren dan een bericht naar hem gestuurd omdat ik het zo grof vond. Hij vond dat ik overdreef... In de laatste zin stond er wel iets in de aard van: het was ook niet meteen het prettigste moment uit mijn leven. Uiteindelijk heb ik hem gebeld en toen zei hij: ik heb eigenlijk niet geluisterd hoor. En het zal ook zo geweest zijn. Hij leek volledig afgesloten. Ik heb hem een paar keer heel bewust aangekeken en hij heeft het duidelijk gezien want ik zag zijn ogen verroeren. Hij keek me gewoon niet aan. Maar het lukte hem wel niet om me straal te negeren.
Mijn notaris zei er meteen bij dat ze dit nog niet veel eerder had meegemaakt. Dat hij er allesbehalve gelukkig uitzag en dat het toch wel heel vreemd is. In 9 op de 10 gevallen verlaat een man het huis voor een andere vrouw. Een vrouw laat voor andere redenen haar huis achter, maar een man meestal niet. Maar er is zeker niemand anders bij mijn vriend. Hij is gewoon echt helemaal het noorden kwijt.

Intussen ook naar die begrafenis geweest waar ik het over had (kennis die zijn vriendin zag vertrekken door depressie en die vorige week uit het leven stapte). Moet zeggen dat het allemaal heel onwerkelijk aanvoelde. Daarnaast sterkte het me ook een heel klein beetje. In de zin van: doe zoals je bezig bent, ik geef niet op en ik moet blijven zo denken. Zou mijn ouders en vele anderen anders onnoemelijk veel pijn doen en dat wil ik absoluut niet. En diep vanbinnen weet ik ook dat het leven daar te mooi voor is.

Vandaag naar het plaatselijke voetbal geweest (omdat mijn collega moest spelen) en daar heb ik mijn vriend weer gezien. Ik beeld het me misschien in, maar hij heeft het er wel moeilijk mee. Hij kan het niet verbloemen. Hij kijkt me niet aan.
Ik denk dat dit nu het plan is voor de komende weken en maanden. Plan, dat klinkt zo... hoe moet ik het zeggen. Alsof het in die woorden te bevatten is. Dat is het niet, maar ik wil gewoon een weg zoeken om dit te plaatsen, om dit een plek te geven en op de een of andere manier verder te gaan met mijn leven. Door uit zijn leven weg te blijven, heb ik de indruk dat ik het hem makkelijk maak, maar dat het voor mij echt te zwaar is. Dus ik wil me niet wegstoppen. En ik wil hem ook niet uit de weg gaan. Het is moeilijk, maar ik denk wel dat het me zal lukken.
Als hij me niet ziet, dan kan hij alles wegcijferen. Dan hoeft hij niet aan mij te denken,... Maar als hij me regelmatig ziet, dan blijf ik een klein beetje nabij. We zullen zien hoe het voor ons beiden werkt.

Nu probeer ik te slapen.

Ik hoop dat jullie een fijn weekend achter de rug hebben!

Hey,

@Els, heel veel sterkte, ik hoop dat je weer wat rust in je hoofd en in je leven krijgt. Je hebt een moeilijke tijd nu, maar het gaat je lukken! 
@Gietje. Dat hij zo bij de notaris zit, zegt zoooo veel. Hij is ziek, voelt zich misschien wel falen naar jou toe, naar zichzelf. Allemaal emoties waar jij nu niet bij gaat komen. 
@Els en Gietje. Ik hoop echt dat het je gaat lukken om hem los te laten, want het leven is zo mooi (zonder depressie). Jullie zijn allebei nog jong toch....? Ik denk dat het in jullie oren wat hard klinkt, maar je weet nu hoe het is om je leven te delen met iemand die depressief is... Het valt niet mee... Het vreet aan je, het kost jou zoveel, je wil zo graag, maar krijgt hem niet mee. En ja, je houdt van iemand dus je blijft bij hem. Maar iemand die depressief is kan niet (fulltime) van jou houden... Hij is te druk met overleven, met zichzelf. Eigenlijk hebben ze geen ruimte voor een vrouw, die ook nog van alles van ze wil - zoals dat normaal is in een relatie: geven en nemen. Hoeveel hebben jullie gegeven voor jullie mannen... Hoeveel en hoe vaak heb je jezelf weggecijferd, hoe vaak voelde je de pijn van afwijzing, van negeren. Denk hier ajb aan, op moeilijke momenten, en hou je sterk. Want ik kan je uit ervaring zeggen, je hebt geen garantie dat het beter wordt... Alles is lastig, kindjes krijgen, samen opvoeden, samen verantwoordelijkheid dragen... Het is geen eenvoudig, zorgeloos leven. Misschien is dat jullie uiteindelijke kado... Misschien hoor je dit nu te vroeg, want een breuk doet veel pijn... Maar ik hoop dat deze woorden jullie toch ook met beide voeten op de grond houden en dat het helpt om op moeilijke momenten te relativeren. Heel veel sterkte met de pijn.

---

Beterschap Minnie!

Hallo Anna, bedankt voor je reactie!

Loslaten, dat is een woord dat elke dag in mij opkomt. En ik ben op weg om het los te laten, hoe lastig ook. Ik heb het gevoel dat het me lukt, maar ik weet ook dat het vanavond bijvoorbeeld weer een stuk minder kan gaan. Moeilijk, maar ik moet er door. En ik laat het toe om af en toe te vallen, om keihard op mijn bek te gaan,... Het kan niet anders. Het is een weg naar herstel, naar geluk en dat zit er niet meteen aan te komen. Ik moet deze periode zo goed en zo kwaad mogelijk doorkomen en dat moet me gewoon lukken. We zullen zien hoe, maar het moet! Gelukkig krijg ik van alle kanten heel veel steun! Onder andere ook hier en dat doet ongelooflijk veel deugd!

Dat het geen makkelijk leven zou zijn met iemand die depressief is, daar ben ik me van bewust. en dat moet ik ook voor ogen houden. Want ik denk ook niet dat ik me jaren wil wegcijferen, hoe graag ik mijn vriend ook nog zie. Als het voorbestemd is, dan komen we wel terug samen. Anders ga ik mijn weg moeten zoeken en komt er misschien iemand anders op mijn pad. En eigenlijk heb ik wel zin om andere mensen te leren kennen. Toen ik gisteren naar Blind getrouwd op tv keek, dan zie ik dat binnen hier en een jaar misschien ook zitten. Ik weet het niet hoor, maar zou misschien wel een ervaring zijn. Maar ik loop weer vooruit op de feiten. Eerst verwerken...

Vandaag een behoorlijke dag, dan zie ik alles net wat positiever. Gelukkig blijf ik zin hebben in het leven. Nu de liefde nog wat meewillen en dan kan ik weer gelukkig zijn!!

Hoop snel iets van jullie allemaal te horen!

Hoi allemaal, even een kort positief stukje van mij:
Ik heb mijn scriptie afgerond!

Verder vorige week EMDR gehad, wat een idioot gevoel zeg. Door de stress voor mijn scriptie is het nog niet duidelijk hoeveel dit geholpen heeft, maar ik heb het idee dat het al super goed geholpen heeft. Nu ga ik weer snel feestje vieren

Hoi allemaal, even een kort positief stukje van mij:
Ik heb mijn scriptie afgerond!

Verder vorige week EMDR gehad, wat een idioot gevoel zeg. Door de stress voor mijn scriptie is het nog niet duidelijk hoeveel dit geholpen heeft, maar ik heb het idee dat het al super goed geholpen heeft. Nu ga ik weer snel feestje vieren

Gefeliciteerd Bruijntje! Echt knap van je! Over de EMDR praten we later wel hoop ik. Ben ik wel benieuwd naar..

Register or login to view the content

Allereerst: GEFELICITEERD BRUIJNTJE!! Top, wat een opsteker voor je!

Ik lees al jullie berichten dagelijks en leef met jullie mee. Ik vraag me af hoe het nu bij jou is Anna??

En over mezelf. Tja je had wel een beetje gelijk hoor Positiva. Ik heb over die verwachtingen ook wel nagedacht en ook met Carla besproken. We waren het er wel over eens dat het hebben van verwachtingen toch ook wel bij een relatie hoort en dat hij daar ook weer mee om zal moeten leren gaan ergens. Maar tuurlijk is het goed om je verwachtingen in ieder geval niet te hoog te hebben. Qua update: het is daarna gewoon weer prima gegaan maar nu zit ik al paar dagen in de piepzak; dat voelt waardeloos.

Even chronologisch (omdat ik het zelf alleen al niet meer weet anders). Vorige week maandag uitte ik mijn teleurstelling dus. Blijkbaar zat het ook niet in zijn planning om dinsdag dan langs te komen maar toen ik zei dat hij hond kon komen brengen appte hij later dat dat weliswaar niet in zijn systeem zat maar dat hij wellicht gewoon naar me toe zou komen. Lees: niet alleen hond brengen. Hij kwam dus inderdaad eind van de middag en bleef eten, gezellig met kids ook thuis (!) en slapen. Ook het afgelopen weekend was hij er. Hij moest op zondag vroeg weg i.v.m. andere plannen maar appte zowaar dat hij de puf niet meer had om naar mij toe te komen maar dat ik naar hem kon komen. Daar keek ik van op! Na hele vermoeiende dag blijkbaar nog 'ruimte' voor mij. En bovendien de 2de keer in iets meer dan 1 week dat ik bij hém mocht komen slapen.

Ik had avond ervoor heerlijk gekookt dus restjes eten mee en bij hem gegeten. Was wel fijn dat hij me gewoon mijn gang in de keuken liet gaan terwijl hij tv keek. Voor het eerst dat ik me zo welkom bij hem voelde. Heeft weer te maken met dat eerdere gevoel bij hem van "mijn spullen/mijn huis". Heb ik eerder genoemd. Eerder keek ik bijv een keer naar een kaart die hij gekregen had en toen zei hij gelijk: "ja tuurlijk joh, doe maar alsof je thuis bent". Dat voelde alsof hij dat dus niet waardeerde. Nu dus een stuk vertrouwder/ meer welkom wat dat betreft.

Superfijn en opvallend dat hij uit zichzelf tegen me aankroop op de bank (dat doe ik altijd:-)) en zijn hoofd op mijn schoot legde. Oh wat genoot ik daar van!
Helemaal opgetogen was ik daardoor. Maar eenmaal in bed haalde hij dat volledig onderuit (ja misschien ben ik overgevoelig hoor; maar mijn opgetogen stemming verdween in ieder geval als sneeuw voor de zon...) door te zeggen dat hij zich gespannen voelde doordat ik er was. Hij zei er bij dat dat niet door mij kwam maar gewoon iets van hemzelf was, "ik zeg alleen wat ik voel". Jeetje ja, dat kan wel zo zijn maar fijn voelt dat niet voor mij...
Ik begrijp het wel, hij was volgens mij gewoon overprikkeld. Hij had aantal dingen genoemd waardoor ik denk dat het hem allemaal teveel was even (volgende dag psychiater, verjaardag van mijn zoontje die hij vergeten was/niet wist wat hij ermee moest, verjaardag van zijn ex vergeten, oproep herkeuring UWV, naar huisarts voor hartfilmpje ivm mogelijk andere medicatie, ex die op vakantie gaat en dus kids extra onder zijn hoede).
Ik heb hem gevraagd of ik moest gaan (we lagen in bed, het was 23:30...) Nee dat hoefde niet zei hij. 

Ik ben gespannen in slaap gevallen maar s nachts vaak wakker en merkte dat hij paar uur wakker lag. Hij lag met koptelefoon op filmpjes te kijken en vertelde 's ochtends dat hij 's nachts echt paniekaanval had gehad, voelde zich meegesleurd worden in een draaikolk van ellende, zo erg dat het dan allemaal niet meer hoeft voor hem. Ik schrok er erg van. Nog steeds voelde hij zich erg gespannen 's ochtends. Ik heb gevraagd of ik niet -stil- bij hem moest blijven ipv naar mijn werk gaan. Nee, zelfs liever niet; hij wil liever alleen zijn dan: rust. Dat vind ik moeilijk: dat ik er niet voor hem mag zijn op die momenten. Kon ik hem maar vasthouden en hem steunen. Maar alles is dan teveel.  Ik schrik zo erg van zoiets...Ik zie hem al tijden alleen maar in goede doen eigenlijk en hij zegt natuurlijk wel dat dat niet altijd zo is maar dit had hij ook al lang niet meegemaakt zei hij. Rottig weggaan naar mijn werk in ieder geval. Sindsdien nog wel wat app-contact gehad maar ik hoor wel dat het niet goed gaat. Ik vind dat zo zwaar. Merk dat ik zo bang ben dat hij weer terugvalt. Ik praat wel op mezelf in, althans dat probeer ik, maar het lukt me niet mezelf te overtuigen. Het lijkt alsof ik onbewust gelijk weer uitga van het doemscenario dat hij terugvalt en niks meer van me zal willen weten etc etc. Ik probeer mezelf te zeggen dat dit er ook gewoon bij kan horen, herstellen betekent immers geen recht stijgende lijn; dat WEET ik toch? Het maakt me alleen bang en vreselijk machteloos voel ik me dat ik hem niet mag vasthouden, er niet voor hem mag zijn. Ik snap dat hij zich wat in zichzelf terugtrekt als hij overprikkeld is. Maar ja, dat is verstand hè en geen gevoel.... Ik ben zo bang om de groei weer kwijt te raken, ik wil zóóóó graag vooruit! Ja ik probeer me ook te bedenken dat hij misschien even een stapje terug moet doen om straks weer 2 stappen vooruit te kunnen doen. Wellicht....Hij heeft de afgelopen maanden - in mijn ogen - zoveel groei doorgemaakt; dat is niet gelijk weg. Bah, mijn onderbewuste schetst mij voortdurend gewoon doemscenario's waardoor ik me ongerust en gespannen voel. Niet fijn.

Ik moet mezelf gewoon een beetje oppeppen. Het is zo onbeschrijflijk fijn dat onze relatie echt weer staat! Dat was in mijn ogen natuurlijk altijd zo maar hij straalde dat zelf niet uit. Er bleven het afgelopen weekend stiekem weer een paar kledingstukken achter;-) Hij vraagt 2x achter elkaar of ik naar hem toekom en hij knuffelt uit zichzelf met me, legt zijn hoofd op mijn schoot en noemde me laatst zowaar ook paar keer 'schat'. Maar ja, nu ben ik even bang: wat is er aan de hand, hoe is het nu met hem...? Ik weet dat ik beter niet kan appen, beter hem even met rust kan laten gewoon maar het voelt zo tegennatuurlijk. Ik wil bij hem zijn, er voor hem zijn EN de bevestiging dat zijn gevoel voor mij niet weer in de ijskast gaat. Zoiets...

Ik realiseer me trouwens wel dat ik in die zin verder ben dan eerst doordat ik weet dat het inderdaad niet over mij gaat of door mij komt als hij zo doet. Als hij zich terugtrekt is dat omdat hij dat nodig heeft, overprikkeld is, niet omdat hij niet van me houdt! Goed om dat toch even voor mezelf ook op te schrijven hier...
Register or login to view the content