Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner is depressief


(Dit bericht is het laatst bewerkt op 16-01-2017, 23:29 door Leeuwin.)

Register or login to view the content
Ha allen en speciaal Positiva (thanks for asking). Het gaat goed! Ik heb een heel fijn weekend gehad. Mijn vriend liet tijdig weten dat hij zaterdag zou komen en niet vrijdag, omdat zijn dochter bij hem was. Dus vrijdag ben ik met vriendinnen op stap geweest, wat ook wel een keertje leuk is. Zaterdag kwam mijn vriend inderdaad. Ik had hem voorgesteld om uit eten te gaan omdat ik op mijn werk goede bonus had gekregen.

Ik pak ff laptop...dit werkt nietRegister or login to view the content

Register or login to view the content

vervolg...

Ik had hem 's ochtends dus al geappt "denk maar alvast na of je voor een etentje te porren bent Wink" Ik wist al wel dat hij dat ingewikkeld zou vinden. En inderdaad stuurde hij 's avonds dus een app dat hij er niet uit kwam, hij zag er tegenop en kreeg er stress van. Toen hij de volgende dag kwam konden we het er prima over hebben (dat is al zoveel winst ten opzichte van een poos geleden!!). Ik vroeg hem waarom hij vastloopt op zo'n uitnodiging. Tja allerlei dingen: waar moeten we dan heen, ben ik niet te moe, is het er niet te druk, wat moet ik aan, het eten smaakt me minder dus waarom zou ik uit eten gaan, het doet me toch niet zoveel etc etc.
Tja, ik heb gezegd dat ik het best lastig vond om daarop te reageren, er zijn in feite 3 dingen die ik dan kan doen:
- aandringen om toch te gaan want wellicht ook wel eens goed voor hem;
- het voor hem "oplossen" door te zeggen 'we gaan wel niet'
- zeggen dat hij zelf moet beslissen en toch een keuze moet maken wel/niet (wat een beetje voelt alsof ik hem laat verzuipen).
Uiteindelijk werd het eigenlijk optie 3 en later 's middags was hij er ineens uit en stelde een bepaald restaurant in de buurt voor, niet te chique en laagdrempelig. Later twijfelde hij wel weer even maar toen had ik al gereserveerd.

En toen we de deur uit moesten had hij ook echt zin om te gaan (zei hij achteraf) en het was heel gezellig en lekker. Op het eind zag ik hem wel instorten qua vermoeidheid dus toen zijn we snel gegaan. Maar het was dus hartstikke leuk en ik denk ook wel een opsteker voor hem!!
Verder weer wat geklust het weekend en een ander heet hangijzer te sprake gebracht: de zomervakantie. Tot mijn verbazing reageerde hij helemaal niet gespannen toen het onderwerp ter sprake kwam en hebben we er heel gemoedelijk over kunnen praten. Hij zei zelfs dat hij wellicht paar daagjes kon overkomen (ik wil misschien naar Italie gaan...) als ik met de jongens op vakantie ging.

Over zijn gezondheid op zich niet echt wat positiefs te melden. Nadat hij laatst met psychiater besloten had om Sertraline af te bouwen had hij ineens 3 hele goede dagen. Dus toch niet gaan afbouwen. De week erop moest hij weer naar psychiater (dat was toen ik hem lijstje met positieve ontwikkelingen had gegeven). Die dag had hij blijkbaar een hele slechte dag (vertelde hij nu), en die week was ook niet best. Maar blijkbaar besloten om Sertraline toch niet af te bouwen maar juist op te hogen. Hij moet eind januari terug naar psychiater maar zei gisteren al wel de medicijnen toch te zullen gaan afbouwen want dat positieve gevoel is niet weer teruggekomen.

Ik blijf het wel verwarrend vinden daarom; tussen ons gaat het echt hartstikke goed en verder zie ik vooral positieve dingen maar toch zegt hij dat het niet beter gaat. Nee, dat is niet waar: hij zegt wél dat er zeker verbetering is maar hij zegt ook zich vrijwel dagelijks nog somber te voelen. Ik merk daar niks van eigenlijk als hij bij mij is, en dan is dat ook niet zo, zei hij. In mijn ogen is het echt een wereld van verschil vergeleken met...ja wanneer...en ik verbaas me daar nog steeds over, dat we dingen weer gewoon kunnen bespreken, dat hij lief is, betrokken en dat het gewoon fijn is samen; ik merk ook dat hij het fijn vindt en hij zegt ook regelmatig te genieten. Maar hoe kan het nou dat hij zich toch vrijwel dagelijks somber voelt....Alsof dat achterblijft. Hopelijk trekt dat ook nog bij maar duurt dat gewoon heel lang...ik vind het maar ongrijpbaar.

Hij zit vol plannen over klussen en verbouwen aan mijn huis (oude plannen van toen we nog samenwoonden) en heeft heel veel zin om daarmee aan de slag te gaan! Superpositief vind ik dat! En ik geloof op dit moment ook wel dat hij dat aankan, hij doseert zijn inspanningen namelijk heel erg, neemt heel veel rust en slaapt overdag ook (daar is momenteel echt geen ontkomen aan). Denk dat grote vermoeidheid trouwens ook wel met huidige medicatie samenhangt want poosje geleden was zijn slaapbehoefte echt wel minder. 

Kortom, ik heb echt nog wel zorgen maar in feite gaat het - tussen ons in ieder geval - hartstikke goed en is het nu al maanden stabiel tussen ons! Voelt goed! Gewoon nabij, verbonden. En het is gewoon heel leuk om samen allerlei plannen te hebben mbt het huis. Ik heb ook wel zorgen qua belasting voor hem, hij heeft denk ik ook nog steeds last van (3de) burnout dus voorzichtigheid geboden met klussen...Dat maakt het denk ik ook wel lastig, zijn zijn huidige klachten nu depressie of burnout of allebei en wat is dan beste aanpak...? Is namelijk wel verschillend. Ik noem als voorbeeld: bij depressie is stimuleren belangrijk, aanzetten tot activiteit, terwijl bij burnout iemand eerder afgeremd moet worden en moet gaan leren waar zijn/haar grenzen liggen.

@ Bruijntje: van harte gefeliciteerd met het behalen van je scriptie; mooie prestatie hoor!

@ Anna, je hebt van mij nog de samenvatting van mijn verhaal tegoed, zal ik zo even doen. Wat een lastige situatie voor jou zeg...Ik kan je ook niet echt raad geven behalve dan dat je denk ik geen keuze hebt dan wel je eigen grenzen bewaken. Hoe oud zijn de kinderen trouwens?
Het klinkt wel een beetje alsof hij van alles wel kan maar dat jij/het gezin zo'n beetje het afvoerputje voor hem is/zijn...Maar misschien ga ik nu te kort door de bocht hoor, sorry in dat geval. Des te belangrijker om te beginnen om ook jouw grenzen aan te geven, voor het welzijn voor jou en de kinderen, en misschien is dat op de lange termijn ook wel het beste voor hem? Dwingt het hem om toch met zichzelf aan de slag te gaan...?

@ Gietje, is het nu bijna rond met het huis? 

@ Positiva, still going strong!! Wat fijn! Ik zag dat iemand anders ook al had gevraagd of je partner respons op zijn sollicitatie had gekregen maar het antwoord heb ik even gemist....Register or login to view the content
Antwoord


Register or login to view the content

Speciaal voor Anna, een samenvatting van mijn verhaal...

Ik ben getrouwd geweest en heb 2 kinderen uit dat huwelijk (inmiddels 8 en 11 jaar oud). Sinds begin 2009 heb ik een relatie met mijn vriend, wij hebben elkaar als collega's leren kennen. Op dat moment waren we allebei nog wel getrouwd maar in mijn geval erg ongelukkig. De situatie met mijn ex was ronduit rampzalig (grote psychische problemen, opname in buitenland ivm alcoholmisbruik, relatie met iemand anders). Nou ja,dat is een heel ander verhaal en niet een vrolijk verhaal. Valt ook bijna niet samen te vatten in paar woorden maar doet er ook niet toe. Ik geloof dat ik er iets over wil zeggen om niet de indruk te wekken dat mijn vriend en ik allebei de kluit belazerden want dat zou geen correcte weergave zijn.

Bijna vanaf dag 1 was onze band zo bijzonder en sterk dat duidelijk was dat wij samen zouden zijn. Mijn scheiding stond daar los van, die was onafwendbaar en dat had ik al veel eerder moeten doen (herkenbaar voor Positiva weet ik...) In 2011 ben ik verhuisd naar mijn eigen huis (na een tijdelijke woning ivm scheiding) en in 2012 is mijn vriend bij mij ingetrokken. Vanaf toen waren wij een deeltijd-samengesteld gezin met zijn 2 kinderen om de week in het weekend erbij. Dat ging echt boven verwachting zo goed. Hoewel soms ook best pittig natuurlijk met 4 kids en passen en meten met ruimte in huis soms. Maar goed, het ging dus prima.


Mijn vriend werkte niet volledig op dat moment. Al jarenlang had hij last van spanningsklachten en al 2x een burnout gehad. Hij werkte weer ongeveer 21 uur meen ik. Achteraf zie ik dat hij zichzelf wel in een spagaat heeft gewurmd jarenlang. Hij was niet formeel gescheiden, zijn ex vond het allemaal wel best en mijn vriend ving nog steeds veel de kinderen op in hun huis (waar zij dus was blijven wonen). Ook financieel betaalde hij nog gewoon van alles mee en hij deed ook nog allerlei klussen, spullen werden niet verdeeld etc. Zij vond het allemaal wel gemakkelijk geloof ik. En mijn vriend deed dit alles zo om voor de kinderen alles maar zo soepel mogelijk te laten lopen, zodat ze 'niks' merkten van de scheiding. Op deze manier konden ze in hun huis blijven wonen en papa reed soms zelfs 's ochtends vroeg van mijn huis naar de kinderen toe om ze een half uurtje voor schooltijd op te vangen. Gekkenwerk eigenlijk. Vooral ook omdat hij natuurlijk al veel spanningsklachten had en er ook wel eens gesproken was over 'depressieve kenmerken'. Dat herkende hij trouwens totaal niet hoor. Mijn vriend was eigenlijk altijd vol levenslust en altijd ervoor in om met het hele gezin, hup koeltas in te pakken, 4 kids mee, hond mee en erop uit. Wat een verschil met nu...Altijd in voor gezelschap en gezelligheid, ondernemend. En we waren echt stapelgek op elkaar.

Eind 2013 kwamen er achteraf signalen: slechter slapen, toename spanningsklachten, erg cynisch. Ik heb het wel eens aan Gietje geschreven als reactie op iets dat zei zij maar er dreigde iets te gebeuren en dat was voelbaar maar wat?? In maart ging hij alleen paar dagen weg naar Hongarije en ik ging naar hem toe om paar dagen samen nog daar te zijn en samen terug te rijden. Op de terugweg moest hij veel huilen (wat heel gek was). Ik weet achteraf niet meer waarom; de hele situatie was zo ongrijpbaar. Hij wilde bijna de hond onderweg achterlaten: alle ballast moest overboord. Bizar, want hij is stapel op dit hond!

In mei gingen we met ons grote gezin en de hond op vakantie naar Texel en daar gleed hij weg. Ik las die vakantie het boek van Isa Hoes over Antonie, bizar genoeg...Er waren momenten dat hij er soort van was (dat zei ik ook: hé je bent er even, opgekomen uit de mist!) maar verder was het eigenlijk raar. Ik kan het nog steeds niet omschrijven. Dreigend voelde het, ongrijpbaar. Ik probeerde er voor iedereen wat van te maken maar op de laatste dag wilde hij echt direct weg van eiland terwijl het mooi weer was en ik wilde blijven. Mijn kinderen speelden in het zand en zijn kinderen zaten in de auto; zij voelden de spanning gewoon opbouwen. Ik liep huilend met hem op het strand: wat was er nou in godsnaam?? Was er ineens iets mis met onze relatie, ik begreep er helemaal niks van maar kreeg geen antwoorden.

De terugreis was een hel. Op de boot bleef hij in de auto en in 2 uur terugrijden viel hij gigantisch uit tegen mijn zoontje. Ik zat te huilen en legde mijn hoofd tegen hem aan maar kreeg niks terug. Ik begreep er niks van....
Hij 'dumpte' zo ongeveer zijn kinderen op de stoep bij zijn ex en reed naar ons huis. Daar vertrok hij gelijk zonder iets te zeggen.
De eerste periode was volslagen onduidelijk. Maar al snel bleek dat hij niet terugkwam, hij had tijdelijk onderdak.

Pfff ik wilde kort verhaal maar loopt (net als bij Gietje) duidelijk uit...

Dat het foute boel was, was ook voor hem wel duidelijk. Met spoed naar psychiater en uiteindelijk 2 weken opname om in te stellen op medicatie. Toen wilde hij weg, te overprikkeld. Van psychiater kreeg hij advies om nu toch echt scheiding etc te gaan afwikkelen, anders zou hij niet kunnen starten met behandeling. Dat gedaan, dat was een hele grote kluif. En toen in september 2014 gestart met 2 dagen pw deeltijdbehandeling op zorgboerderij.

Eind 2014 zei hij ineens, totaal onverwacht, dat hij de relatie wilde beeindigen. Maar toen hij deur uit liep wist hij ook dat niet meer zeker. Ik heb altijd gezegd dat voor mij onze relatie "stond" en dat het de depressie was die sprak. Hij kon daar niet zoveel mee wellicht maar in ieder geval bleef hij naar me toe komen (moest natuurlijk ook wel doordat we besloten hadden de hond week op- week af te wisselen) en bleven we met elkaar vrijen etc.

2015 was echt een heftig jaar, gewoon grillig, ik weet niet hoe in grote lijnen samen te vatten verder. Hoewel hij niet duidelijk uitsprak samen met mij te zijn (hoe wilde nl geen relatie zei hij) gedroeg hij zich nog steeds wel zo. Ik bedoel, oa. door bijna wekelijks met me te blijven vrijen. Hij wist nl heel goed dat ik dat niet meer zou doen als we geen relatie meer samen zouden hebben. Af en toe was hij er en ook naar mijn kinderen toe; ook zij misten (en missen) hem erg, voor hun is hij hun stiefvader nog steeds (hoewel ze hem nu weinig zien; hij is er vooral in de weekenden dat mijn kids bij hun vader zijn).

2016 was een jaar van groei. Nog steeds verre van makkelijk maar steeds duidelijker dat hij toch echt nog in de relatie stond. Nogmaals: voor mij is onze relatie ook echt niet verbroken geweest ofzo. Ik heb geen idee hoe hij daar nu tegen aankijkt maar dat vraag ik voorlopig ook nog niet. Onbelangrijk ook verder. Voor mij was het wel een voortdurend zoeken naar bevestiging. Zo heb ik sinds juli 2014 (ja ik weet het nog heel goed) niet meer gehoord dat hij van me houdt ofzo. En vroeger noemde hij me 'liefje' maar ook dat hoor ik niet meer. Nu heeft hij afgelopen weekend zowaar wel paar keer 'schat' tegen me gezegd dus dat vond ik wel weer opvallend!

Nou verder weet je het misschien wel zo'n beetje. In de zomervakantie (2016) verraste hij me enorm door paar dagen naar texel te komen en met ons vakantie en mijn verjaardag te vieren. Dat was echt 10 stappen ineens vooruit, echt ongekend! Zo fijn, zo leuk en vanzelfsprekend gezellig etc. En daarna 6 weken nauwelijks contact, gewoon echt niet/nauwelijks reageren op apps en niet opnemen als ik belde. Nu was dat al die tijd al een probleem, ik liep al tijden op eieren met al dan niet berichtjes sturen etc.

Sinds eind september gaat het nu goed, echt heeeel veel stappen voorwaarts. Ik zie zoveel vooruitgang in hem: meer contact maken, niet meer afwijzen, niet meer bot, niet meer cynisch, niet meer een knuffel of kus afweren, interesse tonen, grapjes maken, gesprekken kunnen voeren, meer communicatie via app etc. Ik hoef gewoon niet meer op eieren te lopen, hij is ovedruidelijk mijn partner gewoon. Hoewel dus heel veel dingen moeilijk zijn en meegaan naar kerstdiner (om maar eens wat te noemen) te hoog gegrepen is).

Maar het gaat dus goed nu. Echt goed. Maar hoe verder...? Ik hoop van harte dat hij verder herstelt en we ooit ook weer echt een gezin kunnen zijn en samenleven. Daar hebben we het niet over want dat is echt nog niet te overzien voor hem nu. Maar wat hebben we veel overwonnen al en wat ben ik blij dat ik erin ben blijven geloven (waar de steun om me heen ernstig afgebrokkeld is). Tja nu al bijna 3 jaar dat de boel in puin ligt, maar er wordt gerenoveerd en dat is wat telt!!

Pfff sorry voor hele verhaal. Sleept me mee als ik er eenmaal aan begin. Wellicht therapeutisch ;-)
Register or login to view the content
Antwoord


Register or login to view the content
Ha allen en speciaal Positiva (thanks for asking). Het gaat goed! Ik heb een heel fijn weekend gehad. Mijn vriend liet tijdig weten dat hij zaterdag zou komen en niet vrijdag, omdat zijn dochter bij hem was. Dus vrijdag ben ik met vriendinnen op stap geweest, wat ook wel een keertje leuk is. Zaterdag kwam mijn vriend inderdaad. Ik had hem voorgesteld om uit eten te gaan omdat ik op mijn werk goede bonus had gekregen.

Ik pak ff laptop...dit werkt nietRegister or login to view the content
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 17-01-2017, 16:13 door AnnA.)

Hoi Leeuwin, hm, lastig allemaal. Dank voor het delen en sterkte met alles.

(17-01-2017, 14:17)Positiva schreef: Register or login to view the content

Hij heeft het gevoel dat ik hem laat zitten. Maar ik ga nu wel doorzetten. Onze kinderen zijn tussen de 4 en 14 jaar. De wachttijd voor een intake gesprek is 6-8 weken. De huisarts gaat proberen hierin te bemiddelen. 

Als ik jullie reacties lees (van t afvoerputje bijv) en het hele dagen werken; begrijpelijk, dat is allemaal besproken met deskundigen, het is een groot deel van het ziektebeeld: het is een vlucht. op je werk waardering ontvangen van klanten; mensen zijn hartelijk en vriendelijk; het is dus een vlucht: je weet dat je voor je eigen welzijn andere dingen moet doen maar dat overzie je niet. Thuis confronteert - ook zonder woorden weet hij dat hij er geen energie mee voor heeft, ik hoef echt niets te zeggen. Een gesprek met een klant is iets heel anders dan thuiskomen in een druk gezin. Ik ben dankbaar dat hij wel kan werken, anders hadden we er weer een probleem bij. Het gaat ook meer om de lengte van de dag; een kortere dagplanning zou beter zijn. En dan loop je tegen adhd aan, waardoor het moeilijker plannen is, waardoor de dag toch wat over je heen spoelt. Klanten eisen ook goed werk, en hij heeft deadlines. Tel daarbij op dat hij al jaren af en toe gesprekken heeft gehad met deskundigen, dus dan heb je er ook geen zin meer in; weer door de  molen. Ik voel dat als partner zelfs al: weer een intake, zucht... Hoe voel je je, uit wat voor gezin kom je, waar loop je tegenaan enz. 

Ik ben het helemaal met je eens dat dit alles voorkomen had kunnen worden... Het is alleen niet voorkomen, helaas. 
Hij heeft toch ook geprobeerd om - ondanks zichzelf - goed te zijn voor zijn gezin. Hij had het alleen niet zoveel 'alleen' moeten doen, zonder prof hulp. Dan was hij een stuk verder gekomen.
Antwoord


Register or login to view the content
[-] 2 gebruikers zegt bedankt tegen Positiva :   • AnnA, Roos
Antwoord


Ik dacht snel nog even de korte versie van Leeuwin te lezen, niet dus Smile. Wat grappig eigenlijk. Onze situaties zijn toch verschillend, maar ik voel weer die connectie, ik weet niet wat het is, Leeuwin Wink. Het werkt inderdaad therapeutisch, neerschrijven. En ik herken ZOVEEL!
Ik reageer er morgen nog uitgebreider op, ik moet nu echt slapen (wat de laatste dagen echt niet lukt).

Ik probeer dan ook op alle anderen te reageren en nog even mijn situatie te schetsen. 

Tot gauw en slaapwel!
Antwoord


@ Anna: Wat moet het zwaar voor je zijn. Iemand graag zien, maar je van hem losscheuren voor het welzijn van je kinderen en jezelf. Toen ik in het begin van alles ging opzoeken rond depressie, dan heb ik heel vaak zien staan dat ik voor mezelf moest zorgen. Dat je anders een vogel voor de kat bent én dat je heel veel risico loopt om zelf een depressie op te lopen. Ik heb een klein jaar in zo'n situatie gezeten en ik ging er stilaan ook onderdoor. Je ziet je man lijden en eigenlijk kan je niet veel doen. En jullie zeggen allemaal dat het gezin te druk voor hen is, maar hier was de relatie tussen ons al te druk. Dus nog zonder kinderen. Laat staan als je dan nog kinderen hebt, dan is het voor hen helemaal te veel. Mijn vriend is ook gevlucht en dan was het nog maar een huishouden met mij alleen. Oké, ik heb aandacht gevraagd, ik heb hem veel vragen gesteld, ik heb gehuild,... Maar ik wist het ook niet meer. Misschien moest ik hem met rust gelaten hebben, maar zo'n relatie hadden wij niet. We bespraken altijd alles. Dan is het moeilijk om je van hem los te scheuren en zomaar wat aan te modderen.
Ik kan dus echt wel begrijpen dat jullie deze beslissing nemen. Voel je dus vooral niet schuldig. Het is het enige wat je nog kan doen. En wat je ook moet doen voor je kinderen. Anders is het niet vol te houden. De invloed dat een depressief persoon op een gezin heeft, is niet te omvatten. Ik zeg het, ik heb het hier maar een zeven maanden meegemaakt en ik raakte stilaan op. Laat staan als het dan om jaren gaat!
Het moet hartverscheurend zijn en zeker niet makkelijk. Ik moet mezelf ook altijd zeggen: met hem samenleven zou me ook veel verdrietige momenten hebben opgeleverd. Nu kan ik soms vrij ademen. Wat niet wegneemt dat ik nu ook veel huil en me alleen voel. Maar ik ben wel wat minder bang. Toen had ik vooral angst dat hij zichzelf iets ging aan doen. Ik ging ook nooit meer met een gerust gevoel naar huis. Hoe zou ik hem treffen, hoe zou hij thuiskomen. Echt heel erg verwarrend allemaal.
Lieve Anna, ik wens je dan ook heel veel succes in deze donkere periode! Het zal je op de een of andere manier goed doen om je even op jezelf en je kinderen te focussen. Ik hoop dat je man aan de slag gaat met zichzelf en dat hij inziet dat er iets moet gebeuren!
Een kennis van mij zei me vorig weekend nog: ze moeten het zelf vastnemen. Dan alleen kunnen ze genezen of toch zeker beter worden. Haar twee broers zijn ook depressief geweest en die ene heeft zichzelf 'aangegeven' in een psychiatrisch ziekenhuis. Hij besefte dat het zo niet verder kon. Die stap moeten zij zetten, wij kunnen de beslissing jammer genoeg niet voor hen nemen.
Misschien kun je het ook vergelijken met stoppen met roken. Misschien wat stom, maar mijn vriend zei altijd dat hij zou stoppen op de dag dat we gingen samenwonen. Dat kwam er niet van en ik liet het zo. Ik vroeg er niet echt naar. Tot hij plots wel stopte en hij zei: je moet er gewoon zelf achter staan, je moet het zelf willen. Anders heeft het geen enkele zin. En zo is het wellicht ook met hun ziektebeeld.
Dat ze niet willen stoppen met werken, dat heb ik hier ook meegemaakt. Er was geen houden aan. Hij moest en zou werken anders werd hij zot. De therapeute stelde voor om wat minder te werken, maar dat wilde hij ook niet. Hij bleef maar door gaan en nu doet hij dat ook. Geen vuiltje aan de lucht lijkt het soms wel. Heel raar. Zijn baas weet zelfs niet dat hij terug thuis woont. Dan vraag ik me af in wat voor klucht je eigenlijk leeft... Maar hij wil het zo. Dan worden er niet al te veel vragen gesteld. Ik denk dat hij zo redeneert.
Antwoord


Bedankt Gietje, voor je begrip en steun... Ik heb even geen energie om te raegeren, maar jullie horen me binnenkort weer... Sterkte voor jullie gewenst, hou je taai. X AnnA
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 99 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,948 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 689 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
  Depressief door je relatie? Started by Anoniemm
8 Replies - 1,356 Views
10-08-2022, 08:13
Laatste bericht: Anoniemm



Gebruikers die dit topic lezen:
2 gast(en)