Register or login to view the content

Register or login to view the content

Pff... sterkte Els. Dank voor het delen.

---

Hoi, doet me wel goed te weten dat jullie er zijn eigenlijk. Toch minder eenzaam. Ik heb weinig mensen die het begrijpen... hoe het hier thuis gaat. Laat staan dat depressie te begrijpen is, ik snap het zelf ook niet, en ik leef al zoveel jaren met 'depressie' in huis. Het wordt er hier niet beter op. Ik ben nu moed aan het verzamelen om mijn man te vragen toch tijdelijk doordeweeks elders te gaan wonen. Zodat hij alle tijd en ruimte heeft om aan zichzelf te werken, om met zijn adhd/depressies om te leren gaan. En wij wat rust krijgen. Het is zo'n moeilijke stap. We hebben 4 kinderen die allemaal last hebben van zijn depressies/adhd - en alles wat daarbij komt kijken - , het is ingrijpend voor iedereen... De depressies van mijn man slepen ons steeds meer mee... down hill. Merk dat ik zelf ook moe ben, en ik verlang naar rust. Toen hij die paar dagen na kerst weg was voelde ik ook hoe zwaar het op mij drukte, hoeveel spanning er van mij af viel.
Mijn man heeft het in de afgelopen jaren al vaker zelf voorgesteld ('ik wil het jullie niet aan doen met mij te leven'), ik heb het altijd als uiterste redmiddel gezien, maar zie nu ook geen andere weg meer.
Het maakt mij zelf bijna depri als ik eraan denk dat het voor mijn man uiteindelijk als een opluchting zal voelen. Geen drukte van ons gezin om hem heen, geen dingen die hij thuis nog moet, geen verwachtingen van mij of kinderen, geen stemmetjes, geen geluiden... 
Hij heeft zich ingeschreven voor hulp maar dat laat nog op zich wachten.
Sterkte allemaal.
p.s. als mijn man en ik samen zijn gaat 't goed, en hebben we 't goed. Hij kan de drukte van ons gezin niet aan. Het is het zoveelste offer als partner-van denk ik.. hem deze ruimte geven.

Register or login to view the content

Register or login to view the content

Hallo iedereen,

Ik weet helemaal niet of het me zal lukken om alles gezegd te krijgen wat ik wil zeggen, maar ik begin er gewoon aan. Typen, typen en dan zien we wel waar we komen. Sorry als ik iemand over het hoofd zie.

@ Bruijntje: Proficiat met het afwerken van je scriptie! Hopelijk ontvang je heel snel een positief antwoord. Laat het hier zeker ook weten. We duimen mee vanop afstand.
Wat die beloning betreft (ik denk toch dat het daar bij jou over ging): Ik snap dat je het misschien wat vreemd vindt om 'anders' behandeld te worden. Voor 'ons' (ik lijk hier in twee kampen te praten, is niet echt mijn bedoeling, maar je snapt wellicht wat ik bedoel) is het dan weer moeilijk om 'gewoon' te doen. Ik heb ook zoveel dingen benoemd bij mijn partner waarvan hij wellicht dacht: wat zeg jij nu? Ik bedankte hem bijvoorbeeld als ik een zoen kreeg. Oké, dat is normaal de normaalste zaak van de wereld tussen twee mensen die elkaar graag zien, maar hier was het geen evidentie meer. Hij hield echt niet meer van lichamelijk contact en dat maakte het voor mij enorm lastig. Voor hem wellicht ook, maar ik wist niet waar ik het had. In eerste instantie dacht ik dat er iemand anders was want op dat vlak was er nooit een probleem tussen ons geweest. Ik heb hem dat toen ook een paar keer gevraagd en daar werd hij kwaad om. Ik wilde dat hij begreep dat ik me zorgen maakte, maar hij was wellicht kwaad dat ik hem niet vertrouwde. Het is zo moeilijk om goed te doen. Moest het ooit nog goed komen tussen ons dan denk ik er echt aan om - eventueel in samenwerking met een van jullie - een boek te schrijven. Dat mensen er misschien een houvast kunnen aan hebben want het is zo moeilijk om alleen (en ook samen met je partner) je weg te vinden in het kluwen van een depressie. Ik ben op het forum terecht gekomen en daar ben ik heel erg blij om! Niet dat ik niet genoeg vrienden heb, maar die bekijken het soms ook helemaal anders. Niemand wil nog horen dat ik mijn vriend eventueel nog in huis zou nemen. Ze verklaren me bijna allemaal gek. En het liefst van al willen ze dat ik achter alles een punt zet en opnieuw begin. Niet allemaal hoor, maar toch 90%.

---

Even al een stukje posten want mijn tekst kwam altijd achter en vind dat wat lastig om te typen. Intussen ben ik de helft vergeten van wat ik wilde zeggen, maar kom, we doen nog een poging.

Ik was dus tegen Bruijntje bezig over dat 'normaal' doen. Zo weet ik dat ik ook eens heel erg dankbaar was voor een nachtje dat we gewoon eens naakt bij elkaar lagen. Ook niet zo abnormaal als je al zo lang een koppel bent, maar ik heb daar zo van genoten. Terwijl er niets is gebeurd, maar gewoon, om zijn lijf nog eens tegen dat van mij te voelen. Ik vond dat altijd een heel erg leuk gevoel. Ik mag er niet aan denken of de tranen komen alweer op. Ik denk dat ik er een paar dagen over gepraat heb. Omdat ik er zo blij mee was. Normaal is dat ook niet helemaal, maar ik was gewoon blij dat dit alweer kon. Ik dacht dat we op de goeie weg waren, maar het zou kunnen dat ik het met hem nooit meer mag ervaren... We zullen zien. Maar normaal doen, ik ga het onthouden .
Hij verwacht dat nu trouwens ook hoor van mij. Dat ik normaal doe. Dat ik niet sentimenteel doe, dat ik niet huil, dat ik gewoon verder ga met mijn leven.

@ Anna: Welkom bij deze groep! Ik weet niet of ik je raad kan (en mag) geven, maar ik kan me wel een heel klein beetje inbeelden hoe het voor jou moet zijn. Ik probeer in het kort mijn verhaal uit te doeken te doen. Ik doe het anders in puntjes: gaat wat sneller en niet al te veel herhaling voor de andere lezers. En eens ik begin te typen kan ik moeilijk nog stoppen .
september 2000: ik kom P tegen op een fuif en we raken aan de praat. Ik ken hem wel een beetje want we wonen in hetzelfde dorp en we zijn van dezelfde leeftijd, maar meer dan hallo en hoe gaat het zeiden we niet tegen elkaar tot dan toe. Ik wil hem kussen want zo gaat dat op zo'n feestjes. Gaat niet door want hij vertelt me dat hij een vriendin heeft. Hij is op dat moment 17, ik net geen 17. Ik na die avond smoorverliefd, hij... dat wist ik toen niet. Maar hij sluit de avond af met een kus op mijn voorhoofd en een knuffel. Fijn moet ik zeggen. En de woorden: ik zie je graag (euh?)
oktober 2000: onze school organiseert een fuif en p wil kaarten. hij laat me dat weten en ik breng er tot bij hem thuis. Ik heel zenuwachtig, hij - leek mij - heel op zijn gemak. Heel ouderwetse pantoffels aan (ik dacht al: die wil zeker geen indruk maken) en ik na tien minuten weer op de stoep. Heel ontgoocheld, maar toch blij dat ik hem even kon zien (en dat ik even bij hem thuis kon gluren).
november 2000: fuif, maar er gebeurt niets. We zijn altijd in elkaars buurt en amuseren ons enorm. Geen kus, maar een gevoel van: dat komt hier wel in orde.
7 november 2000: eerste kus. Zalig. Hij had het eerst uitgemaakt met zijn voorgaand liefje. Vond ik aan de ene kant wat vreemd, maar aan de andere kant wel mooi. Dat hij niet iets begon met mij voor hij er met haar over had gesproken. Hij zei me: ik wist gewoon dat ik het moest gedaan maken met haar omdat dit iets voor het leven is. Nu komt dat misschien wat klef over, maar hij meende dat echt. Hij was echt tot over zijn oren verliefd.
(ja lap, in punten maar met de meest onnozele details. Sorry, kan het niet helpen. Doet me goed om er aan terug te denken . Ik probeer vanaf nu wat minder details te delen)
Heel veel samen vanaf dan, heel verliefd, we hebben heel veel aan elkaar, twee handen op één buik. hij wordt met open armen ontvangen in mijn familie. Het klikt van mijn kant ook wel met mijn schoonfamilie. We delen alles, maar blijven onze eigen wereld hebben. Hij voetbalt, ik ga weg met vriendinnen,...
We werken allebei onze middelbare studies af, hij studeert nog één jaar verder, ik uiteindelijk vier.
In 2009 besluiten we samen te gaan wonen. Lang genoeg thuis gewoond, wat kunnen sparen en 9 jaar samen. Het is tijd vinden we allebei. 
In de zomer van 2009 verhuizen we naar een appartement in het dorp. Echt een mooi ding en behoorlijk ruim. Ik vind het spannend, maar vind niet onmiddellijk m'n draai. Nog nooit een huishouden gerund en dan nog werken ook... Een wat moeilijke situatie (maar ik was dan ook misschien een mama's kind :.
Mei 2010 een eerste crisis in onze relatie. Tot dan toe altijd heel erg close, zelfs nog tot over mijn oren verliefd. Hij eigenlijk ook. Nog altijd dat overheersende gevoel, blij zijn om bij elkaar te zijn, verlangen naar de ander,... maar in mei 2010 blijkt er een barst in onze relatie te zijn gekomen. Zonder dat ik het wist.
Op een avond is mijn vriend zo zat dat hij tegen een vriendin zegt dat hij het niet meer ziet zitten. Zomaar uit het niets.
Tegen mij zegt hij dat pas de volgende ochtend. Ik schrik en weet niet waar ik het heb. Ik ga praten met zijn zus,... maar hij blijkt heel zeker te zijn. Ik snap het niet. Bijna 10 jaar samen, altijd zo goed samen en na nog geen jaar samenwonen crisis. Het wordt de zwaarste maand van mijn leven want hij zegt: geef me een maand en dan beslis ik. Ik vind dit ondraaglijk en ik vind dit ook een heel vreemde manier. Ik doe geen oog dicht, huil de ogen uit mijn lijf en schrijf ellenlange brieven. Naar mezelf, naar hem,... Tot ik het op een dag eigenlijk niet meer aankan en beslis te vertrekken. Hij heel ongerust en vraagt me terug te keren. Heel lang gepraat en hij gezegd dat hij me niet kwijt wil. Zelfvertrouwen een serieuze deuk, maar zo blij.

Achteraf gezien vraag ik me nu af of hij toen eigenlijk de juiste keuze heeft gemaakt. Je kunt alles gaan overanalyseren en dat is natuurlijk ook niet goed. Maar misschien twijfelde hij dan al te hard. Het kan ook anders. Misschien twijfelde hij op de een of andere manier maar is dat niet normaal. Iedereen heeft volgens mij wel eens zo'n moment. Sommige spreken het uit, andere niet, nog andere kroppen het op of gaan vreemd. Hij kropte het wellicht op. Ik vroeg hem vanaf dan om alles uit te spuwen. Altijd en overal. Gewoon, dat ik wist wat er in hem omging. Het werden leuke, maar ook moeilijke maanden. Het vertrouwen moest weer groeien, maar ik had de indruk dat we het terug goed deden. We deden leuke dingen samen, hadden ook ons eigen leven nog,... Hij verzekerde me dat ik er niet meer moest aan terug denken en dat hij bij mij wilde blijven voor de rest van zijn leven.

Oké, uiteindelijk ging het eigenlijk weer allemaal heel erg goed en in 2011 beslisten we het huis van zijn opa en oma te kopen. Als ik het nu neerschrijf, dan denk ik:  We waren nog maar een jaar na die crisis. Misschien was dat te vroeg. Maar ik stelde me niet echt vragen, ik dacht dat hij gewoon onvoorwaardelijk voor ons koos. Dat leek ik ook elke dag te voelen. In 2011 dus ons huis gekocht en dan gaan verbouwen. Enorm zware tijd voor mijn vriend. In 2013 zat hij wat door zijn beste krachten heen. Dat begreep ik ook. Ik probeerde hem te steunen. Hij ging naar de dokter want had allerlei fysieke kwalen. Uiteindelijk kreeg hij toen al antidepressiva voorgeschreven, maar hij nam ze niet in. Wilde dat niet en ik vond het ook wat vreemd dat de huisarts deze voorschreef. Zonder begeleiding, zonder uitleg (of toch niet dat ik wist).

Uiteindelijk sukkelde mijn vriend met zijn gezondheid, maar ging het daarna weer beter. In de zomer van 2015 zijn we uiteindelijk verhuisd. Een heel zware en lastige periode. Had ook het gevoel dat het niet meer 100% was tussen ons. Hebben daar altijd over gepraat en mijn vriend zei dat ik het wat tijd moest geven. Dat het wel weer zou beteren. Dat we nu eindelijk in ons huis waren.
Hoe ik het nu vertel, klinkt het allemaal wat slecht, maar dat was het eigenlijk niet. Er waren heel veel gelukkige momenten. Echt heel veel.
In oktober 2015 kwamen we er weer stilaan helemaal bovenop, maar in december 2015 is hij helemaal gecrasht. In de eerste week van december voelde ik dat hij afstand nam. Dat hij zich niet lekker voelde. Had er proberen over te praten, maar hij ontweek het wat. Dan een bericht via Facebook gestuurd en daar reageerde hij wel op. Dat hij zich niet lekker in zijn vel voelde. Dat hij wist dat ik niet de aandacht kreeg dat ik verdiende. Maar dat hij heel slecht sliep waardoor hij zich nog slechter voelde. Een neerwaartse spiraal dus. Op om 5 december helemaal te crashen. Wenen, niet meer weten wat hij wil, angst,... Daar heel veel over gepraat, maar leek niet te helpen. 
In februari terug naar huisarts geweest en twee soorten AD gekregen (Sipralexa en Trazolan). Tegen april was het nog geen sikkepit beter. Hij crashte weer. Een therapeut gebeld, die stelde voor om de medicatie op te hogen. Ze liet me weten dat hij helemaal vast zat. Dat hij moeilijk sprak, heel moeilijk,... Dat hij klaagde over de relatie... Ik sprak hem daarover aan. De therapeute overdreef vond hij.
Lichamelijk contact was er niet meer, wel heel veel gesprekken. Hij steunde mij, bleef bij me zitten. Wist ook niet wat er aan de hand was. Vond het te vroeg voor lichamelijk contact. Toen dat er toch eens was zei hij me: dat is nog zo slecht niet hé (alsof hij zich niets meer van de afgelopen 15 jaar herinnerde...). Het ging van kwaad naar erger. Lusteloos, verward, heel moeilijk praten,... Uiteindelijk in juni weer gecrasht. Lag hier onophoudelijk te wenen. Hij belde mij op en ik heb onmiddellijk mijn werk laten vallen en ben naar huis gereden.
Ik kon hem niet bedaren. Heb aangedrongen om de therapeut te bellen. Wist het ook niet meer. Had hier een half jaar me vooruit getrokken en hij ook. Had hem proberen te helpen, maar niets leek te helpen. Ik was ten einde raad. Ik zag hem zo ontzettend graag, maar wist het echt niet meer.

Aja, in die tussenperiode had ik hem ook twee keer voorgesteld om uit elkaar te gaan. Als hij me niet meer hoefde, dat ik terug naar mijn ouders wou gaan. Ik zag hem ontzettend graag, maar ik wilde me niet opdringen. Wilde alleen bij hem blijven als hij dat wilde. Wilde vechten voor ons, als hij dat zag zitten. Eén keer heeft hij mijn valies eigenhandig uitgepakt, de andere keer zei hij gewoon dat hij het absoluut niet wilde. Hij gaf altijd aan dat hij verder met me wilde.

Op die bewuste zesde juni stelde de therapeute voor om hem te laten 'platspuiten' door de huisarts. Dat wilde ik niet. Echt niet. Zag ik niet zitten. Ze is uiteindelijk tot bij ons thuis gekomen. Ze heeft me gevraagd om hen alleen te laten. Toen is ze tot bij mij gekomen (buiten) en heeft ze me gezegd dat ze P een voorstel had gedaan. Ofwel wilde ze hem binnen brengen in de psychiatrie ofwel moest hij thuis (bij zijn ouders) even op adem komen. Hij wilde dat eerste niet en dacht dus aan dat tweede, maar hij kon het niet over zijn lippen krijgen bij mij. Hij had daarom gevraagd of zij dat wilde zeggen. Zijn vraag was meteen erbij: ik ben ze dan toch niet kwijt?
Ik ben binnen gekomen, heb hem geknuffeld en heb hem gezegd dat ik zijn keuze begreep. Dat ik hem los zou laten omdat ik hem zo onwijs graag zag. Dat ik hem de tijd zou geven, hoe moeilijk het ook zou worden.
De therapeute is vertrokken en we hebben nog wat gebabbeld en geknuffeld. Ik heb zijn valies gemaakt. Hij beloofde mij terug te keren. Ik wilde het niet echt horen want ik wilde geen beloftes op dat moment. Hij dwong me in zijn ogen te kijken en hij gaf me een zoen. Ik kom terug van zodra ik genezen was, zei hij.

De eerste dagen kwam hij zowel 's morgens als 's avonds naar me toe. De dag erop zei hij zelfs: ik kom terug naar huis. Maar de week daarna veranderde alles. Hij deed koel, afstandelijk en zei dat hij nooit meer terug zou komen. Dat hij veel gelukkiger was bij zijn ouders en dat ik de oorzaak was geweest van zijn depressie.

Intussen zijn we zeven maanden verder en zie ik hem ongeveer 3 keer in een maand. Meestal heel pijnlijk voor mij, hij lijkt alles te hebben geplaatst. We zijn al zover dat er een voorakkoord werd opgemaakt bij de notaris. Ik wil het niet, maar wat kan ik doen. Hij wil me niet meer zegt hij en het is tijd dat ik mijn leven weer opneem. Dat ik lach, dat ik aan mijn toekomst denk. Als ik zeg dat hij mijn toekomst aan diggelen heeft gegooid, dan vindt hij dat een belachelijke gedachte. Vijftien jaar zijn we samen geweest en ik dacht dat dit voor het leven was. We lachten samen heel wat af, begrepen elkaar, deden dingen samen maar ook apart, hadden een ruime vriendenkring, een droomhuis en plannen om aan kinderen te beginnen. En hup, alles in één beweging van tafel sinds halverwege juni.

Zo, heb je een kort overzicht van wat mij overkwam, Anna

Wat een vreselijk verhaal Gietje...

Hoi, oeps, bericht is niet echt goed gevallen bij mijn man... Zwak uitgedrukt.
Ik heb voorgesteld dat hij doordeweeks uit huis gaat, en in de weekenden thuis.
Hij is nu boos op mij. Rotopmerkingen krijg ik naar m'n hoofd. Ik heb onderhand elke dag hoofdpijn.
Hij roept zelf al jaren dat hij liever niet teveel thuis is, en nu geef ik hem die ruimte en nu is dat dus ook niet goed.

Om te antwoorden op jullie vragen;
ja, hij werkt full time, zelfs geregeld avonduren erbij (klanten), en hij sport 1x per week.
Hij is wel burn-out geweest, in combi met depressie, is toen 2 jaar thuis geweest. 

Ik heb hem zo ongeveer gesmeekt om te minderen met werken, om tijdelijk halve dagen te gaan werken, of desnoods ziekmelden.
Maar de prioriteiten liggen altijd elders. Een hele tijd lang (jaren) liet ik hem allerlei leuke dingen doen met zijn vrienden, in de hoop dat hij thuis dan iets beter zou zijn... Dat hij ervan zou opknappen. Niets werkte. Ik heb gewoon alles gegeven dat ik heb. Klinkt een beetje sneu, maar het is echt zo. Hij is weekjes en weekenden weggeweest, korte vakanties met vrienden of onze zoons enz. Álles geprobeerd. Tussen kerst en oudjaar is hij ook nog weg geweest. Dus ik heb gewoon niet meer te geven... En hij blijft maar over mijn grenzen gaan.


AnnA

Sorry Anna voor mijn lang verhaal. Was eigenlijk mijn bedoeling niet en als je zelf in de miserie zit, dan heb je wellicht geen behoefte om zo'n blok tekst te lezen. Ik kan een tikkeltje begrijpen hoe je je voelt. Ik heb zes maanden bij iemand met een depressie geleefd en ik moet zeggen dat het de hel was.
* Zelf kun je niet meer gelukkig zijn
* De momenten thuis zijn pijnlijk, triest waardoor je er geen kracht uit put
* De compromissen die je met je partner moet sluiten, lijken eindeloos en vragen heel veel energie
* Constant zorgen maken. Ik heb hier vaak gedacht dat ik hem in een boom in de tuin zou vinden... ik zat er altijd mee in.
Hij geeft nu aan dat hij niet meer graag naar huis kwam. Hij beseft niet dat dit door zijn depressie kwam want ik kwam ook niet meer graag naar huis. Hij koppelt dit aan mij, maar dat ziet hij verkeerd denk ik. Hoe het bij je man zit, weet ik niet, maar ik weet niet of deze situatie nog lang te houden is. Hij moet aan zichzelf willen werken. Hij moet beseffen dat het probleem zich bij hem situeert.
Ik sprak vanmiddag op een feestje nog met iemand. Die dame heeft drie broers waarvan er twee zware psychische problemen hebben gehad en ze zei mij: het is maar wanneer ze zichzelf in handen nemen dat ze vooruitgang kunnen boeken. Niemand kan het in hun plaats. Dus hoeveel opofferingen je ook maakt, Anna, ik vrees dat het niet helpt. Het is trekken aan een dood paard zei iemand mij ooit eens en dat is het ook. 
Raad kan ik je dus niet geven, maar denk aan jezelf en je gezin. Hoe graag je je partner ook ziet.

Ik kan echt met mijn hand op het hart zeggen dat ik mijn partner echt héél graag zag. Maar echt é. Hij was de man van mijn dromen. Op elk vlak zat het goed. Hij steunde mij in alles wat ik ondernam, hij verzorgde me op allerlei vlakken. Bracht me een stukje fruit als ik nog aan het werk was voor school, ging nooit weg zonder een kus. Over de toekomst zaten we ook op dezelfde golflengte. Soms hadden we zo eens het gevoel dat wij het gewoon veel beter hadden dan al die koppels rondom ons. Wij begrepen elkaar, hadden maar een half woord nodig,... Zo voelde het echt aan, maar dat verwaterde allemaal. Dat maakt alles zo dubbel. Kan ik die persoon nog graag zien die hij nu is, laat hij het nog toe (mijn vriend alleszins niet voor het ogenblik). Ik heb al tegen een aantal mensen gezegd dat ik er zelfs niet meer zou op vallen hoe hij nu is. Hij drinkt heel erg veel, trekt zich van niemand iets aan, is arrogant, zonder gevoel,...
Terwijl ik me elke dag opnieuw afvraag of zijn ware ik (zoals ik hem vijftien jaar heb gekend) daar nog ergens onder verstopt zit. Ik denk nog altijd van wel, maar komt hij nog bovendrijven en zo ja, zal ik hem nog te zien krijgen...
Het is zo schrijnend dat ik van mensen hoor dat hij helemaal alleen aan de toog staat en dat iedereen er eigenlijk liever met een boogje om loopt terwijl hij echt heel erg graag gezien was, van iedereen. Hij denkt dat ik hem zwart maak, maar dat is het geval niet.
Ik heb me een jaar lang zorgen gemaakt en ik doe het nu nog, maar ik moet het loslaten. Ik kan niets meer doen. Het doet heel veel pijn, echt, want ik had liefst van al nog een jaar of 50 aan zijn zijde doorgebracht... Maar blijkbaar heeft die van hierboven andere plannen....

Leeuwin hoe gaat het met je?