Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner is depressief


(Dit bericht is het laatst bewerkt op 02-01-2017, 21:07 door Gietje117.)

Bedankt Positiva voor je reactie, na die van Anna. Welkom hoor, Anna. Ik bedoel er niets mee... Maar voelde me zo slecht over die opmerking van dat scheiden. Heeft niets met jou te maken hoor, Anna, maar dat is waar ik bang voor ben. Dat mijn vriend inderdaad weg blijft en daarna gelukkig wordt met iemand anders... Zou het daar héél, héél moeilijk mee hebben. Maar misschien wilde zijn vrouw hem gewoon helemaal niet meer terug of had hij al een buitenechtelijke relatie of ging het gewoon helemaal niet goed. Dat kan ik natuurlijk niet allemaal uit het verhaal afleiden. Dus ik probeer terug wat rustiger te worden...

Wat jij schrijft, Positiva, merk ik ook. Ik had ook zo'n man. Die stapel was op mij. En die ook heel lief en zorgzaam was. Smeerde af en toe een boterham voor mij, bracht me eens ontbijt op bed en steunde mij door dik en dun. Dat maakt het ook zo moeilijk om me alleen staande te houden. Als wij volk hadden, dan zorgde ik voor de ontvangst, tafel, decoratie en dessert. Hij voor de hapjes en het hoofdgerecht. We waren zo goed op elkaar afgestemd dat ik het eerlijk gezegd niet zie zitten om dat weer helemaal opnieuw op te bouwen met iemand anders...
Iedereen blijft me maar de raad geven om weg van hem te blijven, om niet in dit huis te blijven en gewoon overal een streep onder te trekken. Maar hoe meer ze dit zeggen hoe meer ik zin krijg om tegen de stroom in te zwemmen. De vraag is, ben ik daar nu sterk genoeg voor? Want vroeger kon ik dat met hem aan mijn zijde, maar alleen...

Intussen nog jouw bericht gelezen, Els.

Ik snap dat het heel erg moeilijk is, echt, als geen ander. Ik probeer mijn leven ook op te pakken en soms ben ik vol goeie moed. Maar als ik maar denk hoe fijn het zou zijn om hem hier terug bij mij te hebben. Om mijn verhaal kwijt te kunnen, om samen te eten, samen te slapen, te knuffelen,... Het is inderdaad zoveel leuker met twee. Dat is een feit! En ik heb niet het gevoel dat ik beter af ben zonder hem, verre van.
Wij hebben ook sporadisch contact, maar dat is er ook naar... Heel soms komt er iets dat ik denk: ah, toch, maar meestal is het dat ik denk 'maar allé, meen je dat nu?'. 
Hij zegt ook dat hij het heel druk heeft terwijl ik zeker weet dat het niet zo druk is. Maar hij gaat wel af en toe iets drinken, gaat naar de voetbaltraining,... Maar dat is volgens mij echt hun kop in het zand steken. Ik voel het toch zo aan. Ik denk dat dit toch niet kan blijven duren.
Want hij zegt dan dat hij niet graag komt. Dat weet ik. Is normaal é, dan wordt hij geconfronteerd met wat hij aanricht. En als ik uit zijn leven verdwijn zogezegd niet. Al geeft hij toe dat hij zich soms zorgen maakt over mij. Help, wat gevoel dan toch!
Maar zo kinderachtig lijkt me dat: kop in het zand en vooruit... En wij dan?! Voel zo met je mee want ik maak hier exact hetzelfde mee!
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 03-01-2017, 11:37 door Positiva.)

Register or login to view the content

Register or login to view the content
Antwoord


Wat mij bang maakt, is dat hij (samen met zijn moeder en zus) mij als oorzaak van zijn depressie ziet. Ik denk dat het dan ook logisch is dat hij redeneert dat hij daar nooit meer naartoe wil. Als ik op die manier zou denken dan zou ik ook zo ver mogelijk van hem vandaan willen blijven. Omdat hij echt wel denkt dat het opnieuw zo zal zijn als hij terug bij mij komt. Hoe kan ik dit denkpatroon in godsnaam doorbreken? Kan ik dat?
Stel dat zijn denkpatroon zo blijft... Het enige wat ik denk is dat hij misschien met iemand anders iets zal opbouwen en dat hij dan misschien opnieuw kraakt. Dat hij op dat moment eventueel kan beseffen dat het niet bij mij ligt, maar bij hem. Maar dan is het misschien al veel te laat...
Is er iemand die een idee heeft hoe dit gedachtepatroon doorbroken kan worden? Of hoe ik hier tegenover moet staan? Of kan staan? Moeilijke vragen, ik weet het... Smile
Antwoord


(03-01-2017, 12:25)Gietje117 schreef: Wat mij bang maakt, is dat hij (samen met zijn moeder en zus) mij als oorzaak van zijn depressie ziet. Ik denk dat het dan ook logisch is dat hij redeneert dat hij daar nooit meer naartoe wil. Als ik op die manier zou denken dan zou ik ook zo ver mogelijk van hem vandaan willen blijven. Omdat hij echt wel denkt dat het opnieuw zo zal zijn als hij terug bij mij komt. Hoe kan ik dit denkpatroon in godsnaam doorbreken? Kan ik dat?
Stel dat zijn denkpatroon zo blijft... Het enige wat ik denk is dat hij misschien met iemand anders iets zal opbouwen en dat hij dan misschien opnieuw kraakt. Dat hij op dat moment eventueel kan beseffen dat het niet bij mij ligt, maar bij hem. Maar dan is het misschien al veel te laat...
Is er iemand die een idee heeft hoe dit gedachtepatroon doorbroken kan worden? Of hoe ik hier tegenover moet staan? Of kan staan? Moeilijke vragen, ik weet het... Smile
Register or login to view the content
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 03-01-2017, 17:53 door Leeuwin.)

Register or login to view the content 

Allemaal natuurlijk allereerst de beste wensen voor 2017!

Ik hoop dat 2017 voor ons allemaal een goed jaar wordt. Altijd beetje raar weer zo het begin van een nieuw jaar vind ik. Terugkijkend op 2016 moet ik concluderen dat het wel onmiskenbaar een jaar van groei was, maar makkelijk is het allemaal niet, het was ook weer een zwaar jaar. Ik kijk natuurlijk terug op 2014-2015-2016 qua depressie/ontwrichting. Soms wel goed om naar langere periode te kijken, vooral omdat iedereen die iets van depressie weet gelijk aan het begin heeft gezegd, geduld, geduld, geduld. Het gaat langzaam maar terugkijkend dus zeker een flink stijgende lijn tussen ons en voor mijn vriend ook duidelijke signalen die op herstel wijzen.

Even denken wat ik allemaal wil schrijven; er is hier weer zoveel geschreven. Ik lees elke dag (meerdere keren) maar soms weet ik even niet wat ik kwijt wil. En als ik dan te lang wacht dan is het weer zoveel. Volgende opmerking van Positiva maakte wel weer wat los bij me: "En inderdaad, het gezinsleven wordt door een depressie totaal ontwricht. Het is niet zo dat de partner door het gezinsleven wordt ontwricht!" Confronterend om dat te lezen. Dat is inderdaad wat mijn partner zei vlak voor hij in 2014 instortte en het huis verliet. "Het gaat zo niet, ik kan dit niet", doelend op alle prikkels in het gezin. Ik dacht gelijk dat het eigenlijk juist andersom was: hij was niet depressief geworden door ons gezin, maar door zijn depressie kon hij het gezinsleven niet meer aan. Deed en doet me nog steeds pijn.

Laat ik gewoon even vertellen over de afgelopen dagen. Donderdag was ik nog beetje sip omdat mijn vriend me niet terugbelde. Vrijdag maakte hij weer gewoon contact door appje te sturen toen ik aan het werk was. Dat is dan gewoon even fijn. Uiteindelijk gaf hij zelfs aan dat ik bij hem kon komen slapen 's avonds. Daardoor was ik positief verrast, met name ook omdat zijn kinderen ook bij hem waren en dat vindt hij al druk genoeg. Ik ben sowieso eigenlijk zelden bij hem; blijkbaar vinden we het allebei fijner bij mij. En dat vind ik ook fijn, hier woonden we natuurlijk ook samen en uiteraard hoop ik - hoewel dat nog mijlen ver weg lijkt - dat we ooit hier weer samen wonen! Oh wat hoop ik dat!! Uiteindelijk ben ik niet bij hem gaan slapen omdat hij aangaf zich toch erg ziek te voelen en hij er last van zou hebben als hij mij hele nacht wakker zou houden met geblaf en geproest etc. Jammer maak oké, ik begreep het wel.

Zaterdag/Oudejaarsdag ben ik 's middags bij hem geweest om de hond te brengen en thee te drinken. Was voelde zich nog ziekjes maar het was wel gezellig. Ik vroeg hem of hij me middernacht zou bellen maar dat wist hij nog niet. 

Daarna ben ik naar mijn familie in friesland gegaan. Helaas om middernacht alleen een appje van hem en geen telefoontje om me gelukkig nieuwjaar te wensen. Oh wat trok ik dat slecht! Ik was zo boos, teleurgesteld en verdrietig daardoor dat ik hem helemaal niks terug wilde sturen. Erg kinderachtig van me, en ik bedacht me ook wel dat mijn overtrokken reactie wellicht ook kwam door de wijn en champagne. Uiteindelijk heb ik om half 2, toen ik ging slapen, toch maar op basis van mijn verstand "gelukkig nieuwjaar X" teruggestuurd.

Nieuwjaarsdag voelde ik me er echter nog steeds waardeloos onder. Ik had zo graag een telefoontje van hem gehad middernacht. Ik vulde het helemaal in, negatief natuurlijk, waarom hij me pas om 00:15 appte en niet eerder, en me niet belde. Bah, rotgevoel.
Toen ik eind van de middag weer thuis was belde hij me gelijk. Fijn, daardoor verdween eindelijk mijn rotgevoel weer. Hij was helemaal niet met oud&nieuw bezig geweest. Zijn dochter had om 12 uur tegen hem gezegd (terwijl hij beddengoed aan het strijken was) dat het 12 uur was. Toen hebben ze even op balkon naar vuurwerk gekeken, wat door mist niet te zien was. En daarna slapen. Het was voor hem dus 'no big deal'.

We zaten lang aan de telefoon. Hij zei wel dat hij niet zo goed had geweten wat hij met mijn vraag (of hij me zou bellen middernacht) had aan gemoeten. De vorige dag had ik hem op een A4-tje een opsomming gegeven van alle tekenen van vooruitgang die ik afgelopen tijd bij hem gezien heb. Die lijst had hij nog niet bekeken. Ik noemde aan telefoon wel paar dingen en hij zei zelf ook zeker veel vooruitgang te zien. Wel superfijn en positief dat hij die dingen toch echt wel ziet. Vraag me wel af waarom hij mijn lijstje nog niet bekeken had. Zou dat ergens ook confronterend voor hem kunnen zijn?? Hij was het ook even vergeten zei hij. Op een gegeven moment merkte ik dat zijn muntje op was en toen hebben we opgehangen. Was erg fijn dat hij me belde. Die bevestiging heb ik toch wel regelmatig nodig.

Hij vertelde dat hij de week ervoor 3 supergoede dagen had gehad, die hem erg hadden verrast. Zo had hij zich al heel lang niet gevoeld! Hij was toen net aan het minderen met medicatie en vroeg zich gelijk af of hij er wel mee moest stoppen. Kwamen goede dagen door andere dosering? Of misschien juist doordat hij grieperig was en daardoor heel veel sliep? Dat vroeg hij zich wel af. 

Gisteren moest hij weer naar psychiater. Ik heb hem gezegd dat hij mijn lijst wel aan psychiater kon laten lezen. Sterker nog; ik hoopte dat hij dat zou doen. Ik weet niet hoe afspraak gisteren is gegaan. Gisteren aan het eind van de dag heb ik neutraal een appje gestuurd hoe het met hem ging. Hij appte terug dat het qua griepgevoel gelukkig beter ging maar dat het geestelijk een stuk minder was en dat hij daarvan baalde. Daarna kreeg ik eigenlijk geen sjoege meer op een appje terug. Dat maakt me helaas wel echt van slag. Vandaag ook, voel me zo onrustig en gestresst daardoor. Realiseer me nu wel hoe stom het is dat ik me zo van slag laat brengen door dit soort dingen. Ik ben me wel bewust van mijn automatische gedachten die die gevoelens veroorzaken maar beinvloeden lukt me niet.

Die (niet heel bewuste) gedachten gaan ongeveer zo:
- zou het slechter gaan door mijn lijstje dat ik hem gegeven heb? Is het dus mijn 'schuld' ergens?
Waarom voel ik me gelijk verantwoordelijk als hij zich minder voelt? Het is net als die eerdere opmerking van Positiva die ik aanhaalde; het komt niet door mij, het is andersom. 

En ook zo stom: alsof ik met dat positieve A4-tje het over me afgeroepen zou hebben dat er nu weer een dip zou komen...Alsof het al zeker is dat er een dip is. En al zou dat zo zijn: het hoort erbij (ook al zijn er positieve ontwikkelingen). En sterker nog: misschien is het soms ook wel 
ergens goed als hij in reactie op iets een dip ervaart ( groeien doet wellicht soms een beetje pijn..) Ik moet ook denken aan wat Carla eens gezegd heeft, dat het helemaal niet erg is als ik af en toe eens een 'prikje' uitdeel. Zo'n prikkel kan ook wel weer wat in beweging zetten. En ook denk ik aan wat ze gezegd heeft, dat hij zich op enig moment wellicht zal realiseren wat zijn depressie allemaal aangericht heeft, en dat hij daar best een enorme klap van kan krijgen. 

Wat een gepieker hè. Maar het blijft toch maar rondjes door mijn hoofd gaan en ik kom er niet uit. Vandaag is hij al hele dag niet op whatsapp geweest zie ik. Wat moet ik daarvan denken? Moet ik daar uberhaupt iets van denken? Nee natuurlijk niet. Zal ik hem een berichtje sturen hoe het gaat? Of beter niet? Ik denk beter even van niet. Ik zit mezelf eigenlijk 'overstuur' te denken denk ik. En daar baal ik dan weer van. Ik schrijf het daarom hier maar even van me af... En even peptalk/realiteitszin voor mezelf (het helpt beter als jullie het zeggen weliswaar maar ik probeer het zelf ook even, want ik weet het natuurlijk zelf ook best!): ik zie dat het beter met hem gaat en hij ziet dat ook! Dat betekent niet dat hij er al is natuurlijk. Dus een slechte dag is niet raar en zelfs als het meer is dan een slechte dag, betekent dat niet direct dat hij weer achteruit gaat. Kom op zeg! Aan het begin is eens door een therapeut gezegd: als het balletje eenmaal rolt, dan rolt het wel door. Nou het balletje rolt duidelijk nu. Hij ziet dat zelfs ook en spreekt dat ook iet. Wel cru dat hij dat zondag zegt en zich maandag gelijk niet goed voelt. Misschien heeft mijn opsomming van positieve signalen ermee te maken (misschien ook niet), misschien de afspraak met de psychiater? Het kan, maar wellicht ook het variëren in dosering van de medicatie vorige week. Het blijft gissen. En dat is zo zinloos.

Mijn koppie zit me gewoon dwars. En ja, ik mis hem ook gewoon, had gehoopt hem gelijk in het nieuwe jaar te zien. En ik heb nu 2 weken lang nonstop mijn kids (ex is op vakantie) dus dan ben ik weer bang dat hij dat te druk vindt om langs te komen. Ach, trekken jullie je maar niks aan van mijn gepieker, het ligt aan mij. Illustreert wel dat het allemaal niet zo makkelijk is, zelfs als er zoveel vooruitgang is! Het zou me nu gewoon zoveel rustiger maken als ik weet dat hij zich vandaag beter voelt. Maar, ook als dat niet zo is, dan trekt dat ook wel weer bij natuurlijk; het balletje rolt immers!

Ik laat het hier even bij. 

@Gietje, hoe gaat het nu? Vraag me net als Positiva af of je hem inderdaad brief met 'jouw visie' al gegeven hebt. En ik vond het wel een goede opmerking van Els (was toch Els?) om hem post niet meer persoonlijk te overhandigen. Hij wil dat niet zegt hij, maar waarom niet? Misschien moet je hem een beetje prikkelen om daar zelf eens over na te gaan denken? Dus als hij het fijn vindt om je te zien dan kan dat, maar niet de post als 'excuus'. Misschien goed qua bewustwording....Verder zou ik hem inderdaad met rust laten. Jij kunt zijn gedachtenpatroon niet beinvloeden, dat moet hij zelf doen. Als hij zelf denkt dat hij depressief is geworden door jou dan is dat heel wreed maar hij zal er ook zelf achter moeten komen dat het toch waarschijnlijk anders zit. Mijn vriend is er ongetwijfeld inmiddels wel achter dat hij niet depressief is geworden door ons gezin (niet dat hij dat zo heel letterlijk heeft gezegd maar het was wel in grote lijnen zijn gedachtengang volgens mij).

Register or login to view the content
Antwoord


Ik ben hier intussen alles aan het uitpluizen wat financiën betreft. Gelukkig krijg ik heel veel steun van m'n ouders, familie en vrienden. Doet me goed dat ik echt aan mijn toekomst werk. Ook al is dat  nu even zonder mijn vriend. Ik wil het huis redden en een tikkeltje bewijzen dat ik het alleen kan, hoe moeilijk het ook is. Een kleine 20 euro kunnen besparen op televisie, internet en telefoon. En mijn abonnement van mijn gsm is intussen ook 10 euro goedkoper. Morgen nog eens een afspraak bij een bankdirecteur om te onderhandelen over mijn lening. Intussen ook al een mail gestuurd naar een uitgeverij omdat ik graag een extra job zou vinden. Ze hebben me nog niet terug gemaild omdat ze in verlof waren. Zou fijn zijn als ik goed nieuws kreeg! Dat zou ik dan eventueel van thuis uit kunnen doen en dan hoef ik geen extra onkosten (auto) te betalen.

Het nieuwe jaar lijkt mij een klein beetje nieuwe moed te geven. Om er keihard tegenaan te gaan. Voor mezelf, voor hem, voor ons. Baat het niet... Dan zal het toch voor mij ook iets teweeg gebracht hebben.

Ik hem hem de brief intussen al gegeven ja. De opmerkingen die Positiva maakte vond ik meer dan terecht, maar die kon ik niet gaan toevoegen (of aanpassen). Het woord depressie neemt hij immers niet meer in de mond. Eigenlijk bijna nooit geweest.
Jullie gedachtegang kon ik nochtans volgen hoor, bijna helemaal eigenlijk, maar wist ook niet wat ik er mee moest. Heel vreemd. Ik ben zo gewoon van spontaan te zijn, mezelf. Van me eigenlijk niet te nuanceren. En nu lijkt dat wel te moeten bij mijn vriend. Ik moet nadenken over wat ik zeg. En dat gaat me eerlijk gezegd wat moeilijk af. 


Zaterdag eigenlijk nog gemerkt toen hij hier was. Hij vroeg me doodleuk of hij nog enkele buizen die hier liggen kon meenemen. Ik vond dat er weer ver over en dat snapt hij dan niet. Ik moet ze eerst terug betalen en dan zal hij ze meenemen voor bij hen thuis. Ik word er echt woedend van. En hij maakt zich dan echt heel erg kwaad. Hij snapt niet wat die vraag bij mij teweeg brengt. Ik ging echt uit mijn dak, ik heb het niet echt onder controle. Ik vind zijn ouders echt zo gevoelloos... dat ik het echt niet meer snap. Heb het hem proberen uit te leggen omdat hij dreigde weg te gaan en zo wil ik dat niet. En hij maakt zich zo kwaad omdat hij daar eigenlijk niets mee te maken wil hebben. Hij vraagt dat alleen maar omdat zijn ouders hem wellicht de oren van z'n lijf zagen.... Hij wil er eigenlijk korte metten mee maken, maar dan maak ik er een drama van. En dan richt hij zich niet op zijn ouders die inderdaad wel ver gaan, nee, dan richt hij zijn woede helemaal op mij. Verschrikkelijk vind ik dat. Jij moet altijd alles draaien zegt hij dan. En dan kijkt hij me met zo'n blik aan war ik echt gek van word. Ik word er zo verdrietig van. Alsof hij kotst van mij... Maar ik heb ook echt het gevoel dat hij niet meer weet hoe het tussen ons was. Hij focust zich zodanig op die minpunten dat hij het nooit meer over de goeie dingen heeft. Dat maakt het voor mij extra zwaar. En ik kan het niet helpen dat ik me dan excuseer ten opzichte van hem. Ik heb het gevoel dat ik hem zoveel onrecht heb aangedaan. Terwijl hij dan zelf zegt dat ik geen sorry hoef te zeggen. Maar hij brengt het altijd alsof het anders zou geweest zijn als ik beter mijn best had gedaan...

Ik hop dat hij binnen hier en zoveel tijd beseft dat wij een gouden duo waren. Dan weet ik ook terug dat hij dat ook vond, maar dat depressie er gewoon een boeltje heeft van gemaakt. Want dat is het - net zoals bij jou Leeuwin - die gedachten maken je gek. Stel dat, moest ik dit, waarom doet hij zo,... Om echt gek van te worden. Door mijn toekomst in de hand te nemen, kan ik het soms wat stil leggen. En mijn mama was hier vanmiddag om wat te helpen en is wel fijn. Dan praat je eens over andere dingen en zit ik hier gewoon niet heel de tijd alleen. Soms wel een verademing.

De brief ging dus mee met mijn vriend, maar ik twijfelde zo hard dat ik hem stuurde dat hij hem niet hoefde te lezen. Dat hij hem gerust ongelezen weer in de bus mocht gooien. Dat ik vanaf nu misschien gewoon zou schrijven, maar hem er niet meer mee zou lastig vallen (dacht ik bij mezelf). Maar hij had hem al gelezen. Dus heel snel eigenlijk... Wat ik aan de ene kant ook wel een goed teken vind. Want diep vanbinnen weet ik dat hij zich grote zorgen om mij maakt. Of dat denk ik toch. En toen ik het hem vroeg heeft hij daar ook bevestigend op geantwoord.
Hij heeft hem dus gelezen, maar heeft er eigenlijk niet veel op gezegd. Hoefde ook eigenlijk niet. Had helemaal niets verwacht. Maar hij snapt wel nog altijd niet hoe het komt dat ik ondanks alles nog zoveel van hem hou. Ik vind dat hij dat als een zegen moet zien, maar dat doet hij - nu - alleszins nog niet. Er stond niets in dat hij nog niet wist zegt hij... maar verder hebben we het er eigenlijk niet meer over gehad. En hij heeft hem niet in mijn bus gedeponeerd. Hij heeft hem nog altijd. Misschien is dat goed. Misschien herleest hij hem tijdens moeilijke momenten (al geloof ik dat niet meteen Wink).
Antwoord


Register or login to view the content
Toch even appje gestuurd begin van de avond. Hoop op geruststellende reactie maar tot nu geen reactie; app wel gelezen. Bevestigt mijn gevoel dat het niet oké is. Voel me zo machteloos...
Ik hoop juist elke dag dat hij langskomt, verlang naar nieuwjaarskus. Mis hem. En mijn valkuil blijft bestaan: dat ik het op mezelf betrek. Zo stom, ik weet al dat zijn stemmingen niet door mij komen en niets over zijn gevoel voor mij zeggen.
Ik hoop zo dat het snel weer bijtrekt. Kon ik maar iets doen voor hem.
Register or login to view the content
Antwoord


Positiva had het over de gevoeligheid van onze partners, maar als ik het zo allemaal lees en voel, Leeuwin, dan is het zo dat wij ook één voor één lief en gevoelig zijn. Want dat betrekken op jezelf, dat is ook een eigenschap die hier vaak terugkeert. Heel veel vriendinnen zeggen mij: laat die gast vallen en zoek je iemand anders. Iemand die jou wel verdient. Maar daar heb ik dus ook geen oren naar. Ik ben nog steeds - na alle miserie - aan het denken: wat kan ik nu doen om hem te helpen. Geen haar op mijn hoofd die denkt om hem te laten vallen.
Ik heb intussen ook een bericht naar mijn vriend gestuurd, maar krijg ook niets terug. Dat vind ik ook alweer vreemd. Wat is gewoon een vraag. Wel over de financiële kant van het verhaal, maar dan nog... Waarom ze dan niet kunnen antwoorden...
Bij jou, Leeuwin, zal je vriend zich inderdaad niet erg goed voelen en ik denk dat het bij die van mij net zo is. Hij heeft oudejaarsavond helemaal alleen doorgebracht en toen ik de tranen in mijn ogen kreeg toen hij mij dat vertelde, keek hij me aan en zei hij: ik vind dat helemaal niet zo erg hoor. Als hij zo blij is met zijn herwonnen vrijheid, dan neem ik aan dat je gaat feestvieren tot een kot in de nacht. Maar nee, hij blijft in zijn eentje thuis... Hij had me moeten sturen: je bent welkom, dan was ik met plezier bij hem gebleven. Echt... Maar dat stuurde hij jammer genoeg niet...

Kop op, Leeuwin. Het duurt nu misschien weer net ietsje langer voor er een mooi moment komt, maar ze komen er, zeker weten! Geef hem (alweer) wat tijd. Het zijn ook vreemde dagen geweest en misschien is het allemaal wel wat té druk geweest. Ook al was het misschien niet echt druk, in zijn beleving misschien wel. Ik duim mee alleszins voor een positieve evolutie. En spuug hier vooral je gal. Ik kijk echt héél vaak!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Gietje117 :   • Misssunshine2
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


Ik weet dat ik deze vraag wellicht niet moet stellen, maar is er ergens echt nog een mogelijkheid dat mijn vriend 7 maanden na zijn vertrek uiteindelijk toch gaat inzien dat niet ik (of ons) de oorzaak van de depressie was. Of denken jullie - net als iedereen in mijn omgeving - dat dit echt wel veel te lang duurt...
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 98 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,948 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 688 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
  Depressief door je relatie? Started by Anoniemm
8 Replies - 1,354 Views
10-08-2022, 08:13
Laatste bericht: Anoniemm



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)