Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner is depressief



Register or login to view the content
Ha Els, mijn plannen ken je voor Oud en Nieuw.
Mijn vriend heeft sowieso zijn kinderen dus ook als ik niet naar Friesland zou zijn gegaan had ik hem waarschijnlijk niet gezien die avond. Hij zei gisteren ook er niet om te geven, liefst gaat hij om 22 uur naar bed. Ik voel me wel beetje sip hoor, ik mis hem wel extra bij me op dit soort dagen. Heb verder geen reden om sip te zijn maar zou graag wel die avond samen doorbrengen en elkaar om 24 uur gelukkig nieuwjaar wensen.
Ik zal toch ook wel blij zijn als feestdagen weer voorbij zijn, emotioneel toch beladen dagen. Hij heeft gezegd dat we na feestdagen inderdaad maar saunadag moeten plannen. Yes!! Lang geleden en we genoten daar altijd zo van!! Dus ik voel me beetje verdrietig en melancholisch terwijl ik me eigenlijk stuk opgetogener zou mogen voelen volgens mij. Maar, zoals eerder gezegd, ik worstel gewoon best wel met vooruitgang die ik zie, die hij minder erkent en ben bezorgd over vervolg behandeltraject. Wat ziet/denkt psychiater? Is het wel wijs om deze medicatie af te bouwen? Is weer een stap verder in het protocol en dat maakt toch ergens wat angstig. En tussen neus en lippen noemt hij wel ect, nog helemaal niet actueel maar het is dus wel genoemd door psych. Maar hé ik zie toch juist zoveel vooruitgang?! Ik heb hele lijst met veranderingen in zijn gedrag al opgeschreven, zoveel positieve tekenen! Kom op Leeuwin (zeg ik maar even tegen mezelf...) hou daar aan vast, de vooruitgang die je ziet is echt!! Ten dele ziet hij het zelf ook wel en hij heeft gezegd ook aan de psychiater te zullen vertellen dat ik juist veel vooruitgang zie. Belangrijke info voor psych lijkt me.

Sorry...ga ik weer met hetzelfde verhaal. Heb ff een steuntje in de rug nodig. Waarom? Geen idee...het gaat immers zo goed. Al aantal maanden staat hij stabiel in de relatie en het voelt zoveel veiliger. Dat medicijnengedoe beangstigt me gewoon. En ergens heb ik soms ook het gevoel dat zijn herstel zich niks aantrekt van medicijnen of niet. Ik bedoel, laatste maanden veel tekenen van herstel maar ik vraag me af of dat door medicijnen komt of soort natuurlijk herstel is. Tja niemand die dat antwoord kan geven. Oh ja, ze hebben wel nogmaals gezegd dat ze geen aanwijzingen  hebben voor persoonlijkheidsproblematiek. Dat vind ik een goed teken want als dat wel zou spelen maakt dat herstel van depressie vaak moeilijker. Dus alle seinen staan op groen om beter te kunnen worden denk ik dan maar....Ach en dat zit er natuurlijk altijd bij, de angst voor het niet beter worden. Maar denk zoals nu dat ik mezelf eigenlijk hard door mekaar zou moeten rammelen: eindelijk is er zoveel vooruitgang waar je al zo lang op hoopt en dan pieker je nog steeds?! Stomme ik. Ach komt ook door de tijd van het jaar denk ik...
En nu proberen om even te werken...
Register or login to view the content
Antwoord


@ Leeuwin: Komt inderdaad wel door de tijd van het jaar denk ik. En ook, we zijn volgens mij altijd op onze hoede. 
Bekijk het anders, Leeuwin. Jullie zijn aan het overleven, samen. Niet altijd misschien, maar uiteindelijk wel. En jullie hebben heel wat momenten samen. Die zijn er voor mij niet meer. Alleen is het nog zoveel harder. Oké, het is ook niet altijd makkelijk geweest samen, maar alleen is de hel. Hoeveel vrienden en familie je ook om je heen hebt.

Ik ben intussen naar de bank geweest en ik zal mijn droomhuis kunnen houden. Maar wat is dat... Het lijkt een lege doos... Weet niet of ik er goed aan doe, of ik de slimste ben, of ik mezelf alleen maar in nesten werk. Ik weet het ook allemaal niet meer. Vijf jaar geleden zit je bij de notaris om te tekenen voor de rest van je leven en nu word ik gewoon in de steek gelaten. Alleen gelaten door de persoon die je het liefste ziet. Ik weet niet hoe je iemand bewust zoiets kan aandoen...

Over dat pillengebruik heb ik ook mijn vragen. Zijn ze beter door de pillen? Wat doen die pillen? Hoe werkt dat op je gevoelens? Er lijkt helemaal geen eenduidig antwoord te vinden. En zoveel staat er ook niet op het net te lezen. Iedereen lijkt er anders op te reageren. Ik vind het jammer dat wij nergens terecht kunnen, dat er ons eigenlijk niemand eenduidige antwoorden kan geven.

Hopend op een betere dag!
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


Register or login to view the content
Dank je Positiva, ik moest huilen van je berichtje. In goede zin. Ben even zwaar op de hand gewoon, worsteling vandaag maar je hebt helemaal gelijk!!

Eind vd middag mn vriend gebeld maar niks teruggehoord. Ach dit zijn ook lastige dagen voor hem, bovendien is hij ziek, dat helpt niet. Vanmorgen appte hij nog gewoon, prima dus. Wilde gewoon even zijn stem horen, voel me ellendig vandaag. Waarom? Tja is gewoon even zo.
Oud&Nieuw vind ik confronterend; zou zo graag samen willen zijn. Je hebt gelijk Gietje, we zijn ook samen!
Sorry meiden, ik mag heel niet klagen in vergelijking met Gietje en Els. Heb erg met jullie te doen. Heb ff mn handen vol aan mezelf op één of andere manier maar denk ook aan jullie hoor.
Liefs.
Register or login to view the content
Antwoord


Snap het hoor, Leeuwin. Helemaal. Hoe groot de vooruitgang ook is, je blijft je zorgen maken en je blijft hunkeren naar meer.
Mensen om me heen zeggen dat het allemaal wel goed komt, maar ik heb de indruk dat ik het niet meer kan horen. Ik zit hier nu bijna 7 maanden alleen en de verkoop komt steeds dichter. Ik heb het gevoel dat ik dit helemaal niet aankan. Ik wil dat huis helemaal niet op mijn eentje afbetalen. Ik droomde van kinderen en oud worden hier. En wat wordt het nu... Geen mens die het weet...
Voor hetzelfde geld zit ik hier binnen vijf jaar nog, met een strop rond mijn nek in een onafgewerkt huis... tss... ook een zwakke dag hoor...
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 30-12-2016, 01:35 door Els..123.)

Register or login to view the content

Register or login to view the content
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 30-12-2016, 12:08 door Gietje117.)

Hallo Els,
Bedankt voor je reactie. Altijd fijn om iets te lezen dat persoonlijk naar mij toe gericht is Wink.

Ik probeer me staande te houden, maar ik moet zeggen dat het me gisteren niet lukte.
Vorige zaterdag kon ik kerst gelukkig vieren met mijn familie aan vaders zijde. Een hele leuke bende en we wonen eigenlijk allemaal op hetzelfde dorp. Altijd heel hecht geweest en mijn ouders vieren kerst altijd bij een nicht of een neef van mij. Wij gingen al jaren niet meer mee omdat we kerstavond bij mijn vriend vierden. Op kerstdag gaan we dan naar mijn ouders.
Dus ik ben kerstavond terug uitgenodigd door mijn neef en uiteindelijk was het wel nog fijn. heel moeilijk om ergens alleen toe te komen en daar dan heel de avond eigenlijk alleen te zitten. Maar mijn tante is eigenlijk ook al 20 jaar alleen (mijn oom overleden aan kanker) en mijn nicht is er 37 en is ook alleen. Dus ja, het is niet zo dat ik daar echt als enige alleen zit. Toch tot 3u30 getrokken dus was wel fijn. Dat naar huis gaan dan wel weer een pak minder, maar kom, heb de knop omgedraaid en ben gaan slapen.
Kerstdag zelf vieren we dan bij mijn ouders samen met mijn broer, zijn vriendin en de twee kindjes. Ook weer confronterend. Kindjes verlangden al zo lang naar een neefje of een nichtje. En dat kan ik hen nu niet geen. Zij zitten daar dan ook met hun gezin, mijn ouders samen en ik alleen. En je moet weten, de band met mijn broer was altijd hecht, maar lijkt wat verzuurd de afgelopen tijd. Hij heeft in het begin van de breuk lichtjes partij gekozen voor mijn vriend en dat is wat uit de hand gelopen. Hij wilde mij helpen en heeft P eens bij hen thuis uitgenodigd. Maar in plaats van mij te verdedigen, hebben ze eigenlijk alles bevestigd wat mijn vriend over mij zei. Daarna heeft mijn schoonzus me nog eens flink de les gespeld. P was nog maar drie weken vertrokken en ze zei me dat ik moest stoppen met zagen over hem. Dat er niet meer moest over gepraat worden omdat ik iedereen in de vernieling hielp. Had ik nog niet gezien hoe mijn ouders eruit zagen?! Ja kom, alsof ze gelukkig kunnen zijn als ik zo in de put zit... En ik moest niet denken dat ik mijn huis zou kunnen houden want zij zouden zo'n villa zelfs niet met twee kunnen afbetalen. Terwijl dat helemaal niet klopt... Dus je kunt je wel voorstellen dat de verhoudingen wat scheef zitten tussen ons.

Zaterdag had ik trouwens ook nog mijn collega gezien. Na een bezoekje van mijn vriend is hij me komen halen om 10 km te lopen. Had ik meer dan behoefte aan. Anders is het wel wat stil. Ik hoor hem elke dag via Messenger, maar heb wel de indruk dat het minder is dan anders. Maar ja, ik ben ook niet bereikbaar via sms omdat mijn gsm het al een week niet meer doet. Heb een nieuwe SIM-kaart gekregen in de Orangewinkel, maar hij doet het nog steeds niet. Ik vrees dat ik een nieuwe smartphone zal moeten kopen...
Maandag stond er plots een andere collega aan mijn deur. Hij was uitgenodigd op mijn verjaardagsfeestje, maar hij kon niet komen waardoor hij nu kwam met een cadeautje. Heel erg leuk eigenlijk! 
Dinsdag heb ik mijn mama wat geholpen. Er staan thuis heel wat spullen opgestapeld en die verkoopt ze dan op rommelmarkten. Niet dat dit een hobby van haar is, maar een hele tijd terug moesten ze een huis van een tante van mijn pa leeghalen en mijn ma kon het niet over haar hart krijgen om al die mooie spullen zomaar weg te gooien. Op die manier gaat ze jaarlijks naar een plaatselijke rommelmarkt en krijgt ze van veel mensen spullen. Dat is eigenlijk niet te bedoeling, maar mensen zijn het kwijt en mijn ma kan geen nee zeggen. Ze wilde in de vakantie eigenlijk eens alle spullen overlopen zodat er een paar dingen naar de kringloop konden en een ander deel naar het containerpark. Dat heb ik op dinsdag gedaan. Ze was wel blij met de opkuis.
Dinsdagavond ging dan de bel en stond er weer een andere collega aan de deur. Ze had nog een kerstkaartje (met heel lieve woorden) voor me mee. Dus twee verrassingsbezoekjes op twee dagen Smile.
Woensdag had ik een dagje met nog twee andere collega's gepland omdat wij spullen moeten aankopen voor ons schoolfeest. We verpakken dan cadeautjes voor de kinderen en dan mogen ze daar naar vissen. Vinden ze altijd leuk dus gingen we woensdag op zoek naar leuke prijsjes voor in die visput.

En gisteren was het dan een heel emotionele dag. De verkoop zit er aan te komen en begint in zijn definitieve plooien te vallen. Het wordt een behoorlijk zware dobber voor mij... En ik weet eigenlijk niet goed of ik er goed aan doe om in ons huis te blijven. Ik weet het echt niet. Van het begin al denk ik: ik moet hier blijven, ik mag het niet opgeven. Maar aan de andere kant... Ik wil er voor vechten, maar weet niet of ik de kracht heb. Het is zo verdomd lastig als je van niets nog zeker bent... En als je dan nog weet dat de liefde van je leven eigenlijk geld op jouw kap verdient... zonder gene of scrupules... Pff, loodzwaar.

Gelukkig was er weer eentje die het op de een of andere manier aanvoelde dat ik wel een bezoekje kon gebruiken. Dus mijn jongste collega is hier gisteren tien minuten geweest. Heel kort want hij had niet veel tijd, maar kom, hij was er. En door even over iets anders te praten, kan ik mijn gedachten wat verzetten.
Uiteindelijk 's avonds wel behoorlijk gecrasht. Moest nog bellen naar mijn vriend om het een en ander te regelen en door zijn stem te horen komen er dan ook weer allerlei emoties naar boven. Lastig, heel erg lastig. Dan maar wat uitgehuild in de armen van mijn ma en pa.
's Avonds hier thuis gekomen en eigenlijk heel de avond niks anders gedaan. En ben dan kwaad dat ik niet productiever ben. Dan is er niets gebeurd, dan ben ik gewoon nat van de tranen en ben ik gebroken...
Gelukkig voel ik me nu een klein beetje beter, een klein beetje sterker. Zien wat het wordt de komende dagen.

Morgenavond ga ik met vriendinnen vieren. Eigenlijk een traditie. Allemaal mensen die ik op school heb leren kennen en die ook allemaal lesgeven. Om de twee jaar vieren wij oudejaar samen. Normaal was het mijn beurt om te koken, maar ze willen niet dat ik dit nu op mij neem omdat ik alleen ben. Dus op zich wel leuk vooruitzicht, maar toch wel moeilijk om daar alleen toe te komen. Gelukkig ben ik niet de enige. Er is nog een vriendin die alleen is. Maar al de rest komt toe met man en kinderen... En dat zal er wel weer serieus inhakken denk ik... Krijg nu alweer tranen in mijn ogen...

@ MinnieMouse

We waren blijkbaar tegelijkertijd aan het typen dus nu pas je reactie gezien.
Amai, zoveel soorten. Mijn vriend zei het ook al: drie soorten is helemaal nog niet veel, ik ken er iemand die er zes slikt. En toch denk ik dat hij er te licht over gaat.

Hij is eigenlijk begonnen met Trazolan en Sipralexa. Trazolan voor het slapengaan om beter te kunnen slapen, Sipralexa om de dag door te komen. Hij is daarmee begonnen in februari. Ik moet zeggen dat ik niet veel verandering zag. Hij kon er wel van slapen, maar die Trazolan maakte mij echt bang. Hij ging er eigenlijk knock-out van. Hij kon soms niet meer praten... En ik vond het soms fijn om in bed nog even over de dag te praten of om even over iets anders bij te kletsen of je hart te luchten, maar door die pillen kon dat niet meer.

Toen hij in april naar de therapeut ging, moest hij de Sipralexa ophogen. Ze vond dat hij niet makkelijk genoeg kon praten over zichzelf en daarom wilde ze de dosis verhogen. Ik denk dat hij toen van 20 naar 30 mg is gegaan, maar dat weet ik niet meer precies.
Toen hij steeds maar dieper wegzakte is hij dus in juni vertrokken. Daarna is hij nog Wellbutrin beginnen nemen. Maar hij speelt daar eigenlijk mee. Ik weet niet goed hoe ik het moet zeggen. Hij heeft dat een maand genomen waardoor hij opgefokt en agressief was. Echt niet normaal, hij was niet te herkennen. Wellicht ook door de combinatie met alcohol. Omdat er maar dertig in een potje zitten is hij de maand erop gewoon weer gestopt met die pillen. Hij had immers geen tijd om naar de dokter te gaan. Daarna is hij toch geweest en is hij opnieuw gestart met die Wellbutrin. In combinatie met Trazolan en Sipralexa.

Toen ik het vorige zaterdag vroeg is hij nu gestopt met die Trazolan. Van de ene op de andere dag of afbouwen, dat weet ik niet. Maar hij zegt wel dat hij goed slaapt. Dat hij het dus helemaal niet meer nodig heeft. Zoveel te beter voor hem.
Sipralexa neemt hij nu nog 5 of 10 mg, weet het niet precies, maar ook dat is afgebouwd. En dan Wellbutrin neemt hij nu wel nog volledig.
Dus nog 1,5 soorten in vergelijking met 3. Hij wil helemaal afbouwen want hij heeft niets meer nodig. Zijn depressie is immers voorbij en alles is weer zoals het moet. Hij zat zodanig gewrongen in onze relatie en doordat hij daar nu een punt heeft achter gezet, kan hij met alles stoppen.
Therapie blijft hij wel volgen, 1x per maand (in plaats van 2 keer).

Ik weet niet wat ik nog moet geloven. Is hij werkelijk genezen en kwam het echt door onze relatie. Of liegt hij zichzelf iets voor? Ik ben geneigd om het tweede te geloven. Oké, ik ben misschien naïef. Maar er zijn zoveel dingen die niet kloppen aan ons verhaal en die zo vreemd zijn.
Zo is zijn karakter helemaal anders, niemand vindt hem nog leuk. Iedereen spreekt mij aan dat hij overdreven vrolijk doet. Dat er vuile praat uitkomt, dat hij zichzelf heel de tijd uitlacht,...
De verkoop en het verlies van zijn relatie en huis lijken hem ook niets te doen. Terwijl alles hier wel op de grond van zijn grootouders staat én dat hij meer dan drie jaar van zijn leven in dit huis heeft geïnvesteerd.
Daarnaast komt nog eens zijn gedrag van afgelopen zaterdag (onder andere). Heel koel, niet te bereiken, heel ver weg verwijderd van mij (van ons) en dan door iets wat ik zeg waterachtige ogen. En als ik dan zeg dat ik nog steeds zielsveel van hem hou... tranen. Een paar. En dan heel erg snel weer weg en weer koel. Alsof hij zichzelf heel de tijd moet tegenhouden om mij graag te zien. Heel vreemd...
Ik heb nog steeds het gevoel dat ik moet volhouden, voor mij, voor hem, voor ons. Maar ik weet echt niet waar het me brengt en of ik het hoe dan ook volhoud.
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 30-12-2016, 15:49 door Gietje117.)

Heel mooi gebaar, die ring, Bruintje! En geniet van de traditie morgen, tradities zijn er om in ere te houden. Ik wens iedereen alvast al een gelukkig 2017 toe want dat is toch waar we allemaal naar op zoek zijn!

Ah en in verband met mijn broer en schoonzus. Het zal inderdaad wel zoiets geweest zijn hoor, een schop onder mijn doos geven. Maar ik moet zeggen dat zij ook de enige zijn van heel mijn vriendenkring die het onderwerp nu doodzwijgen. Dat vind ik wel wat jammer. Hun dochters zagen hun nonkel trouwens ook heel graag en ze weten dat ik soms behoefte heb om erover te praten.
Maar ach... ik ben ontgoocheld, maar probeer het een plaats te geven.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 98 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,948 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 688 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
  Depressief door je relatie? Started by Anoniemm
8 Replies - 1,354 Views
10-08-2022, 08:13
Laatste bericht: Anoniemm



Gebruikers die dit topic lezen:
2 gast(en)